Ivan's POV
Earlier...
The clocks says that it's already 4:30 AM, I did it on purpose to wake up early because I want to finish all of my paperworks in the office para wala na akong aalalahanin when we leave for Batanes at the end of the week.
At gusto ko din makasama pa ng mas matagal ang mag-Ina ko. I want to make some new memories of us as a family.
I looked at the most beautiful woman in the world sleeping peacefully at my side with white sheets covering her body. I remembered our love making hours ago. Every time that we did it, it was something I won't forget in my life.
I caressed her cheeks and kissed her forehead before hitting the shower.
I texted Hans that I will be coming in early as soon as I'm out from the shower and dressed in my casual jeans and shirt.
Before leaving, I took some paper and pen and wrote Eunica that I will leave early and call me when she wakes up.
I placed the piece of paper on her bedside table and kissed her fully on the lips. I smiled as I remember how this woman sleeps. Tulog mantika talaga.
Dahan-dahan akong lumabas ng kwarto. The hallway is quite. I opened the door across Eunica's room which was Ivo's room. I slowly went in.
I looked at my son. He looks like his mother when sleeping. A thought came to me, tulog mantika din kaya ang anak ko?
I grabbed the pillow on the floor and fix Ivo's blanket. He reminds me of my childhood. Ang sabi ni Mommy, napakalikot ko daw matulog nung bata ako. And I'm glad my son and I are the same. I leaned over Ivo and kissed his forehead.
I don't want to wake everybody up kaya dahan-dahan akong bumaba ng hagdanan.
I heard some footsteps near the kitchen. Baka gising na sila Tita Charie. Napaaga naman ata?
I made my way to the kitchen and was greeted by the maid.
"Good morning, Sir."
"Good morning. Sila Tita Charie ba yung nasa kitchen?"
Napalingon yung maid sa way ng kitchen.
"Ay, sir hindi po. Tulog pa po sila Ma'am."
I was taken aback. Sino naman kaya yung nandu'n?
"Okay. Thanks."
"Sige po. Sir, gusto nyo po ba ng coffee?" Alok nito.
"No, thanks."
The maid nodded her head and made my way to kitchen. I just got this feeling that I need to see whoever is in there.
Habang papalapit ako, my heart began pumping like a wild drum.
Weird.
I shook my head, nasosobrahan na ata ako sa kape.
I made my way inside and froze. Nagtama ang mga mata namin. The sound of the broken glass made the man look at the direction of the broken cup.
"Thes, ano ba nangy--"
Napatulala ang babae ng makita ako. Sumunod naman na tumingin ang lalaki at biglang nandilim ang mukha.
Hindi ako pwedeng magkamali. They are Eunica's parents.
Tumayo si Domingo at akmang lalapitan sana ako ng bigla itong pinigilan ni Thes.
"Anong ginagawa mo rito? Paano ka nakapasok?" Matigas na sabi ni Domingo.
I calmed myself and think of what to say. I knew this day would come.
"Alam mo ba kung kaninong pamamahay ito?"
"Mang Domeng, magpapaliwanag ho ako."
Lalong nagdilim ang mukha nito. Nagulat ako ng biglang lumapit sa akin si Domeng at kinuwelyuhan ako. "'Wag mo akong tawagin ng ganyan na para bang wala kang ginawa sa anak namin!"
"Mahal! Huminahon ka."
"Hihinahon lang ako kapag wala na ang lalaking iyan sa harap ko!" Sagot nito sa asawa pagkuwa'y humarap sa akin. "Ano? Magsasalita ka ba?!"
Tinitigan ako sa mata ni Domingo. Punong-puno iyon ng galit.
"What's going on here?"
Lahat kami ay napatingin sa nagsalita. It was Eric.
Eric's eyes went to Domingo and to me. Just by our actions, halata na kung ano man ang nangyayari. He walked towards us at nagulat ako ng hinawakan ni Eric ang kamay ni Domeng na nasa kwelyo ko. Kahit ang mag-asawa ay nagulat sa inakto nito.
"Domingo, huminahon ka. Pag-usapan natin ito ng maayos."
Hindi makapaniwala si Domingo sa sinabi ni Eric. Humigpit ang hawak nito sa akin at napa-angat pa lalo ang ulo ko.
"Kilala mo ba kung sino ito, Eric? Ito lang naman ang lalaking nanakit ng lubos at nang-iwan sa anak natin!"
Eric sighed. "I already know him. Ang mabuti ngayon ay mag-usap tayo ng maayos. Lahat ay nadadaan sa maayos na usapan."
Naningkit lalo ang mga mata ni Domingo. Hinawakan ni Thes ang braso nito para sana ay kalmahin.
"Mahal, tama si Eric. Pwede natin ito pag-usapan ng maayos."
"Believe me, Domingo. The first time I saw this man, I want to punch him right in the face. But, wala naman magagawa iyon. It's still better to talk."
Huminga akong malalim. "Sir, kung gusto niyo po akong saktan, tatanggapin ko po. Pero sana ho ay pakinggan ninyo ang sasabihin ko."
The tension around the place is getting worse. Domingo's grip tightens even more. All I can in his eyes is the grudge against me. Totoo 'yung sinabi ko na handa akong masaktan kung kapalit naman nito ay ang pakikinig nito sa akin. Seconds after, I can feel his grip loosening at nakakahinga na din ako ng maayos hanggang sa tuluyan nang mawala ang kamay nito sa kwelyo ko.
"Umpisahan mo nang magsalita. Pero bago iyon..."
Too late for me to realize what just happened. Sa sobrang bilis ay napa-upo ako sapo ang mukha ko.
"Magsalita ka na."
All eyes are on me. Para akong nasa presinto at iniimbestigahan. Napalunok ako pero tinatagan ko ang loob ko. This is for Eunica. This is for my family. Gagawin ko lang kung ano ang tama. I want Ivo to grow up with a happy and loving family. I'll make everything right. Hindi man ito pinaghandaan pero kakayanin ko 'to.
I breathe in some deep air and release all the tensions that's been filling up my body.
"Gusto ko man ho na ipaliwanag ang totoong nangyari sa amin ni Eunica, kung bakit kami nagkaganito, 5 years ago, alam ko na wala na po iyong silbi dahil nangyari na po. Nasaktan ko na po ang anak ninyo. Nasira ko na po ang pangako ko sa inyo na aalagaan at mamahalin ko siya. Pero humihingi po ako ng kapatawaran ninyo."
Naglipat-lipat ang tingin ko sa mga taong kaharap ko. "I'm sorry for what I have done to Eunica. If I could just turn back time, hindi ko hahayaan na masaktan siya. Alam ko po na mahirap paniwalaan 'yung mga sinasabi ko ngayon sa inyo pero sana po ay pakinggan niyo ako. I love Eunica. God knows how much I love her. Nasaktan din naman ho ako. I just lost the woman I love most and a child."
Ang kaninang madilim na mukha ni Domingo ay naging seryoso at hindi kakikitaan ng ekspresyon. Samantalang si Thes ay mababa lamang ang tingin. Si Eric ay tahimik lamang din na nakikinig.
"Ayoko na pong magpaligoy-ligoy pa. Alam ko naman ho na dadating ang araw na ito. Kaya ho..."
I stand from my seat. Puno ng pagtataka ang makikita sa bawat isa. I move backwards ang kneeled in front of them.
Napahawak sa labi nito si Thes.
"Patawarin niyo po ako. Patawad po sa lahat ng sakit na binigay ko kay Eunica. Patawad po. Mahal na mahal ko ho si Eunica. And I'll do everything just for us to be okay. Tatanggapin ko po kung hindi niyo pa ako mapapatawad but that won't be a reason for me to give up. Sir, Ma'am, I love your daughter so much and if taking my life will be my payment, I'm willing to give it up just for your forgiveness."
Silence reign over us. I'm kneeling in front of Eunica's parents. Kulang nalang ay si Charie. I just wish she was here. Kahit na nagka-usap na kami nito, gusto ko pa din na nandito ito. Kung gusto kong maging maayos ang lahat, hindi lang kay Eunica kundi pati na din sa pamilya nito.
"Mahal..."
Thes broke the silence. Lahat ay napatingin dito. Maluha-luha ang mga mata nito. At parang nag-uusap ang mga mata nila ni Domingo.
"Tumayo ka diyan. Hindi kami santo para luhuran." Walang emosyong sabi ni Domingo.
Pero nanatili pa din akong nakaluhod. "H-Hijo, tumayo ka na riyan."
My eyes turned to the woman and to Eric who slightly nodded his head. Dahan-dahan akong tumayo mula sa pagkakaluhod but didn't bother to sit.
"Pare-pareho natin alam na ilang taon na din ang lumipas. At tama ka, kahit na bugbugin pa kita diyan, hindi na maibabalik ang nakaraan."
Napayuko ako.
"Magulang kami, Ivan. Mas masakit para sa amin kapag nasaktan ang anak namin. Pero may itatanong ako sa'yo."
Agad akong napa-angat ng tingin. "Anything, sir."
"Kumusta na kayo ng anak namin? Ipaliwanag mo sa amin kung bakit ka nandito."
"Eunica and I decided to fix everything right again."
"Kailan pa?"
"Tatlong araw na po ang nakakalipas. Pasensya na ho kung hindi pa namin nasasabi sa inyo ni Eunica ang totoo sa amin. Balak din naman po namin na ipagtapat ito sa inyo."
"Sinira mo ang tiwala namin sa'yo, magiging madali lang para sa'yo kung papatawarin ka namin agad. "
"Hindi ko ho hinihiling na patawarin ninyo ako agad, Sir."
"Pero..."
Hope began rising up.
"Kung papatunayan mong dapat ka namin pagkatiwalaan ulit, sige papatawarin ka namin. Makita ko lang ulit na umiyak si Eunica, ayoko ng makita pa ang pagmumukha mo. Alalahanin mo, may anak na din kayo. Mas lalong ayokong masaktan ang apo ko."
The heavy feeling surrounding us became lighter because of what Eric said. Hindi man ito sinabing pinapatawad na niya ako, gagawin ko ang lahat para manumbalik ang tiwala nila sa akin.
"Sapat na po sa akin iyon. Papatunayan ko ho sa inyo na hinding-hindi ko na sasaktan pa si Eunica."
"Actions, Ivan. Actions is what we need."
"Don't worry, Sir. Makakaasa ho kayo sa akin."
Naagaw ng atensyon ko ng biglang tumayo si Thes at nilapitan ako. Nagulat ako ng bigla akong hinawakan sa kamay nito.
"H-Hijo, mahirap man sa akin dahil ina din ako pero sana ay 'wag mo na kaming biguin pa. Mahal na mahal ka ng anak namin. Nararamdaman ko na sa'yo lang siya sasaya at ang apo ko. Sana ay panghawakan mo ang lahat ng sinabi mo sa amin kanina."
What she just said touched my heart.
"Thank you, Ma'am. Thank you so much. Makakaasa po kayo."
"Mama nalang, hijo. "
I smiled. "Salamat ho, Mama."
And she returned my smiles. Lalo gumaan ang pakiramdam ko.
Napansin ko na parang may kulang. "I just wish Tita Charie was here too."
"I'm here!" Lahat kami ay napatingin sa nagsalita. Charie was walking near us. And she went to Eric and puts her hands above his shoulders. "I've heard everything, Ivan and I agree with them."
I nodded and smiled at her.
"Sweetheart, you never change. You should've sit here. Ang hilig mo talaga magtago."
"And you love me for that." Charie said and winked at her husband.
Thes went back to Domingo. Looking at Eunica's parents at ang pakiramdam na nakausap mo na sila ay napakagaan. It feels like the weight that I'm carrying is slowly fading.
Alam ko at ramdam ko magiging masaya na din kami ni Eunica sa wakas.
****
"So, that's how you get your bruise?" Eunica asked me with a wide eyes. Hinawakan nito ang pasa ko.
I just finished telling her kung ano ang napagusapan namin kanina with her parents.
"Yes.."
"And you really kneel in front of my parents?" Tanong pa nito.
I held her hand on my cheek. "I would do anything for you, babe. Kahit na lumuhod pa ako sa asin, mag-igib ng tubig, magsaka, magsibak ng kahoy, at kung ano pa kung mapapatunayan ko naman na totoo lahat ng sinasabi ko at mababalik ko ang tiwala nila, I would do that just for you--"
Eunica crashed her lips on mine. It took me seconds to realize what just happened and returned her kisses.
"I love you, Ivan. Thank you, thank you for doing that."
I smiled at her and wiped her tears. "Like I said, anything for you babe. And I love you too. So much."
And she gave me the smile that I would die just to see it.
Erin's POV
"Wow, Mommy, Daddy! Batanes is so beautiful!"
Ivo said while looking outside the window. I smiled. Totoo ang sabi ni Ivo. Napakaganda nga ng Batanes. We just arrived from the airport at ngayon ay sakay kami ng van papunta sa rest house nila Daddy. Hindi ko alam na may rest house pala kami dito.
"You're right, son. It is indeed beautiful."
Narinig kong sabi ng katabi ko. Through reflexes, I looked at him at nagulat ako ng nakatingin na pala ito sa akin. Umiwas ako ng tingin dahil pakiramdam ko namumula ako.
"Are you okay?" May himig ng paglalambing na sabi nito.
Napasinghap ako ng tumama ang bibig nito sa leeg ko. Pakiramdam ko tumaas lahat ng buhok ko sa katawan. Kinalma ko ang sarili ko.
"O-Oo naman. Bakit naman hindi?"
"Hm.. you seemed uneasy."
I shifted on my seat. "Uhm, because you're too close? Ivan, ano ka ba." Sabi ko dito at bahagyang inilayo ang sarili ko. Paano ba naman? Konting-konti nalang at magdidikit na ang mga mukha namin. Mabuti nalang at sa likod kami nakaupo.
He chuckled softly at umayos ng upo.
"Daddy, can I borrow your phone? I want to take pictures of Batanes!"
Sabay kaming napalingon ni Ivan kay Ivo na tuwang-tuwa sa nakikita. Inilipat ko naman ang tingin ko kay Ivan. He started pulling out his phone and hand it over to Ivo.
"Here you go, take good pictures okay?"
"Yes, dad! Thank you." Ivo said and started taking pictures.
Napailing ako. My son is still young but a little techie now. Kung minsan nga eh nagugulat nalang ako at hawak na niya ang phone ko sa bahay and when he's done using it, punong puno ng pictures niya and his toys at kung minsan may mga blurred pa. Natawa ako sa naalala ko.
Lumapit ako kay Ivo na busy sa pagpipicture. "Wow, baby that's a nice shot."
"Did you liked it, Mom? Soon I'll be a photographer!"
"Hmm... patingin nga ng iba pang kuha mo."
Ivo immediately handed me Ivan's phone . I was about to go to the photos but dahil biglang nadaan sa humps ang sasakyan, na-screen lock ni Ivo ang phone ni Ivan.
"Oopss. You pushed the wrong butto--"
Right after clicking the unlock button, natigilan ako ng makita ko ang stolen picture namin ni Ivo happily playing as a lock screen ni Ivan. May biglang humaplos sa puso ko ng makita ko iyon.
"Now, that's a picture perfect."
Nagulat ako ng sumingit si Ivan sa gilid ko.
"When did you took that?"
"Last night before our flight." Simpleng sagot nito and he winked at me.
I felt another heat turning up my cheeks.
"Mommy, look!" Ivo said showing me his captured photos. Naagaw nu'n ang atensyon ko pero hindi pa din maalis sa isip ko ang nakita ko. It's just a simple thing but has a big impact enough to make me feel this giddy feeling.