Άλκης POV
Με το που την άκουσα να συμφωνεί, ενθουσιάστηκα! Ήξερα ακριβώς που θα την πάω και ανυπομονούσα.
«Τέλεια, έκλεισε! Αύριο αναχωρούμε!» της λέω.
«Είσαι και βιαστικός!» απαντάει.
«Στη βράση κολλάει το σίδερο! Εσένα άμα σ' αφήσω να το σκεφτείς για πολλή ώρα, σε έχω ικανή να αλλάξεις γνώμη. Για αυτό μόλις φύγουμε από την καφετέρια πάμε κατευθείαν να φτιάξουμε βαλίτσα.»
«Καλά, καλά! Εσύ Νίκο τι θα κάνεις;»
«Ότι κάνω συνήθως. Ας μείνει και κάποιος πίσω, μην ξαμοληθούμε όλοι στους αγρούς με τη μια.»
«Θες να έρθεις μαζί μας;» του προτείνει η Τζένη και την κοιτάω με σηκωμένο φρύδι. Άλλα σχέδια έχω εγώ στο μυαλό μου.
Ευτυχώς έρχεται γρήγορα η απάντηση του Νίκου.
«Και τι να κάνω μαζί σας, να σας κρατάω το φανάρι, όχι ευχαριστώ! Κανονίζουμε άλλη φορά να πάμε όλοι μαζί κάπου.» και η Τζένη δεν επιμένει παραπάνω. Μετά από λίγο πληρώνουμε και φεύγουμε για να ετοιμαστούμε.
Όση ώρα ξεδιαλέγει τι ρούχα θα πάρει μαζί της με ρωτάει συνεχώς που θα πάμε, αλλά αρνούμαι να της το αποκαλύψω. Θέλω να το αφήσω για έκπληξη. Αυτό το μέρος σημαίνει πολλά για μένα και χαίρομαι που θα το μοιραστώ μαζί της.
Κοιμόμαστε γρήγορα και σηκωνόμαστε νωρίς το πρωί για το ταξίδι μας. Φορτώνουμε τη βαλίτσα στο αυτοκίνητο και φεύγουμε. Στη διαδρομή έχουμε βάλει μουσική και η Τζένη σιγοτραγουδά τους στίχους των τραγουδιών. Χαίρομαι να την βλέπω χαλαρή και ξέγνοιαστη!
Όταν πλησιάζουμε νιώθω την καρδιά μου να σπαρταρά όπως κάθε φορά που έρχομαι στα μέρη που ζήσανε οι γονείς μου και περάσαμε όλοι μαζί ευτυχισμένες στιγμές. Μετά το θάνατο τους είχα έρθει μόνο μια φορά γιατί οι αναμνήσεις με κατέκλυζαν και δεν μπορούσα να το αντέξω. Τώρα όμως που έχω δίπλα μου την Τζένη, έχω άλλη δύναμη και αντί να θέλω να τρέξω μακριά επιθυμώ διακαώς να ξαναβρεθώ στο σπίτι των παππούδων μου, στην αυλή που έπαιζα σαν μικρό παιδί όταν ερχόμασταν τα καλοκαίρια και να πάω στα αγαπημένα μας μέρη.
«Σε δέκα λεπτά φτάνουμε.» της ανακοινώνω.
«Στα Τρίκαλα πάμε;»
«Ναι, ελπίζω να μην απογοητεύτηκες και να σ' αρέσουν.»
«Φυσικά και δεν απογοητεύτηκα, δεν έχω ξαναέρθει οπότε είναι τέλεια ευκαιρία να τα εξερευνήσω μαζί σου.»
Φτάνουμε στο σπίτι και παρκάρω από έξω.
«Γιατί σταμάτησες εδώ, δεν θα πάμε πρώτα στο ξενοδοχείο να αφήσουμε τα πράγματα;»
«Μα δεν θα μείνουμε σε ξενοδοχείο, για αυτό σου είπα να μην σκεφτείς τα λεφτά. Το σπίτι που βλέπεις είναι δικό μου για την ακρίβεια ήταν το πατρικό του πατέρα μου.»
«Δεν το ήξερα ότι είσαι από εδώ, νόμιζα ότι είσαι από την Αθήνα.»
«Αθήνα μέναμε αλλά η καταγωγή των γονιών μου είναι από τα Τρίκαλα. Και τώρα άσε τις συζητήσεις και πάμε να τακτοποιηθούμε.»
Μπαίνουμε στο σπίτι και ανοίγουμε κατευθείαν τα παράθυρα για να φύγει η κλεισούρα. Ευτυχώς που το επισκέπτεται καμιά φορά ο αδερφός μου όταν έρχεται Ελλάδα και το σπίτι δεν έχει εγκαταλειφθεί τελείως. Τα ράφια είναι όλα άδεια οπότε πάω στο σούπερ μάρκετ για προμήθειες όσο η Τζένη καθαρίζει για να φύγει η σκόνη.
Εφόσον έχουμε τελειώσει, την παίρνω για να πάμε μια βόλτα στο κέντρο. Παίρνουμε την Κονδύλη και φτάνουμε στην κεντρική πλατεία με τα δέντρα της και τις λιμνούλες και φυσικά τον Νικολάκη που κατουράει.
«Σοβαρά τώρα;» με ρωτάει όταν της λέω το όνομα του αγάλματος.
«Μα ναι, ρώτα όποιον θες, όλοι σαν Νικολάκη τον ξέρουν.» σκάει στα γέλια και βγάζει μια φωτογραφία.
«Αυτή θα την στείλω στο Νίκο, να γελάσουμε.»
«Και πες του να μάθει να κρατιέται και να μην προσβάλλει τη δημόσια αιδώ.»
Τι γίνεται, δεν ήρθε μαζί μας και τώρα θα του στέλνει φωτογραφίες;
«Χαχα! Έλα πάμε παρακάτω.» μου λέει και βάζει το χέρι της στη μέση μου. Περνάω το δικό μου στους ώμους της και με αυτήν την απλή επαφή μας νιώθω να χαλαρώνω.
Συνεχίζουμε με τη βόλτα μας κατά μήκος του Ληθαίου ποταμού που διασχίζει την πόλη. Είναι τόσο όμορφα με τα ανθισμένα δέντρα, τις πάπιες που σουλατσάρουν ανενόχλητες και παρότι είσαι μέσα στο κέντρο είναι το τέλειο μέρος για να ηρεμήσεις.
Μετά πηγαίνουμε στην Ασκληπιού, τον κεντρικό δρόμο με τα μαγαζιά και τις καφετέριες που είναι τις περισσότερες φορές γεμάτες. Χαζεύουμε για λίγο τις βιτρίνες για να μην της χαλάσω το χατίρι και μετά καθόμαστε για ένα καφέ.
Στη συνέχεια κατευθυνόμαστε στο Φρούριο που βρίσκεται στα βόρεια της πόλης, στο λόφο του προφήτη Ηλία. Πρόκειται στην ουσία για την Ακρόπολη της πόλης η οποία κατασκευάστηκε απ' τον Ιουστινιανό τον 6ο μ.Χ. αι. Από μακριά φαίνεται το ρολόι που βρίσκεται εκεί, το οποίο και αποτελεί το ανεπίσημο σύμβολο της πόλης. Η θέα από εδώ είναι υπέροχη και δεν παραλείπουμε τις selfie αλλά για καλύτερα αποτελέσματα ζητάμε και από κάποιον άλλον να μας βγάλει.
Κάτω από το Φρούριο, κατεβαίνοντας τα πέτρινα σκαλάκια είναι η παλιά πόλη των Τρικάλων, το Βαρούσι με τους στενούς της δρόμους και τα διατηρητέα σπίτια. Η Τζένη δεν έχει σταματήσει να βγάζει φωτογραφίες και ο ενθουσιασμός της με παρασέρνει και μένα και είναι σαν να τα βλέπω κι εγώ για πρώτη φορά.
Μετά βγαίνουμε στα Παλιά Μανάβικα που άλλοτε ήταν η λαχαναγορά και η γειτονιά που έβρισκε καταφύγιο ο αγοραίος έρωτας, ενώ σήμερα κατακλύζεται από προσεγμένες ταβέρνες και cafe bar. Στον πεζόδρομο της Υψηλάντου, τα ταβερνάκια με τα αραδιασμένα ξύλινα τραπεζάκια, τον ζεστό διάκοσμο από πυρότουβλα και ξύλα, τα παλιά ρεμπέτικα και έντεχνα τραγούδια τους, καθώς και η θεσπέσια ευωδιά των φαγητών μας παρασέρνει και μετά από τόσο περπάτημα δεν μπορούμε παρά να καθίσουμε και να απολαύσουμε τις λαχταριστές τους λιχουδιές.
Στην πλατεία Ειρήνης συναντάμε τον τοίχο με την τοιχογραφία που σ' αυτήν πρωταγωνιστούν σημαντικά πρόσωπα του λαϊκού πενταγράμμου, όπως ο Βασίλης Τσιτσάνης και ο Απόστολος Καλδάρας, αλλά και απλοί πολίτες της πόλης, όπως ο μανάβης της λαϊκής και ο μικρός ποδοσφαιριστής που φορά τη φανέλα με τα χρώματα της ομάδας Α.Ο. Τρικάλων.
Έχοντας βραδιάσει ήδη γυρίζουμε στο σπίτι με μια γλυκιά κούραση.
«Πέρασα πάρα πολύ ωραία σήμερα! Αυτό το ταξίδι ήταν ότι χρειαζόμασταν για να ξεφύγουμε λίγο από την καθημερινότητα μας και να αλλάξουμε παραστάσεις.»
«Χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε. Μπορεί να μην μένω εδώ αλλά το θεωρώ τον τόπο μου. Κάθε βήμα που κάνω με φέρνει πιο κοντά στους δικούς μου.» παραδέχομαι και νιώθω τα μάτια μου να υγραίνονται. Πόσο θα ήθελα αυτή τη στιγμή να ήταν και εκείνοι εδώ, να τους αγκάλιαζα για ακόμα μια φορά και να τους έλεγα πόσο τους αγαπάω, να μπορούσα να τους γνωρίσω την κοπέλα μου. Δυστυχώς όμως η ζωή είχε άλλα σχέδια και δεν μπορούμε παρά να συμβιβαστούμε.
« Είμαι σίγουρη ότι αυτή την στιγμή σε βλέπουν και είναι χαρούμενοι που ήρθες εδώ και που έγινες αυτός ο υπέροχος άντρας που έχω γνωρίσει.»
«Δυστυχώς δεν ήμουν πάντα έτσι.» λέω με απογοήτευση για παλιά λάθη.
«Πλέον σημασία έχει το παρόν και όχι το παρελθόν. Ότι πέρασες σε διαμόρφωσε και έμαθες από αυτό.» και με σφίγγει στην αγκαλιά της.
«Κάποτε όταν είσαι έτοιμος θα ήθελα να μου μιλήσεις.» συνεχίζει.
«Όταν βρω το κουράγιο θα το κάνω. Προς το παρόν πάμε να ξαπλώσουμε γιατί αύριο έχουμε να πάμε πιο μακριά!»
«Θα καθίσουμε καθόλου σπίτι ή θα τριγυρνάμε πάλι όλη την ώρα;»
«Ακόμα δεν κατάλαβες το σχέδιο μου; Προσπαθώ να σου δείξω τα πάντα σε δυο μέρες για να μπορούμε μετά να κλειδωθούμε μέσα.» της λέω και κλείνω το πρόσωπο της στα χέρια μου και την φιλάω γλυκά στα χείλη.
Οδοιπορικό λοιπόν στα Τρίκαλα! ;) Σας έβαλα και αρκετές φωτογραφίες για να ταξιδέψουμε και εμείς μαζί με τον Άλκη και την Τζένη, σε ένα ταξίδι που ξυπνάει αναμνήσεις!
Περιμένω εντυπώσεις και το γλυκό σας αστεράκι!