Μεγάλες Αγάπες

Κεφάλαιο 30

Άλκης POV (συνέχεια)

Δεν είμαι συνηθισμένος να μιλάω για όλα όσα με πλήγωσαν βαθιά και χάραξαν για πάντα την ψυχή μου. Προσπαθώ με μεγάλη δυσκολία να μην τα θυμάμαι και να τα κλείνω σε ένα κουτάκι στο μυαλό μου, που θα θελα να είχα χάσει το κλειδί του, αλλά δυστυχώς οι αναμνήσεις ξεπηδάνε αθέλητα και με τυραννάνε. Δεν μ' αφήνουν να ηρεμήσω και οι τύψεις με κατακλύζουν σαν όλα αυτά που έζησα να έγιναν μόλις χτες. Θέλω τόσο πολύ ο χρόνος να επουλώσει τις πληγές μου κι όσο βλέπω ότι αυτό δεν γίνεται, απελπίζομαι. Τελικά δεν τα γιατρεύει όλα ο χρόνος, το μόνο που μαθαίνεις είναι να ζεις μ' αυτό και να προχωράς παρακάτω γιατί ξέρεις ότι αυτό οφείλεις να κάνεις για να τιμήσεις την μνήμη τους.

Μετά τον χαμό τους, χάθηκα κι εγώ στον δικό μου κόσμο. Κι όταν αποφάσισα να βγω ξανά έξω, έκανα την μια λάθος επιλογή μετά την άλλη. Όλη η θλίψη μου, γύρισε σε αντιδραστικότητα. Δεν έμπαινα πλέον σε καλούπια, μάλωνα με τους πάντες, δεν εκτιμούσα τίποτα και στο σχολείο ήμουν απλώς ένας τουρίστας που δημιουργούσε τσαμπουκάδες σε όποιον τολμούσε να με πλησιάσει. Χαριστικά δεν έχασα την τάξη, επειδή οι καθηγητές ήξεραν την ιστορία μου και με λυπόντουσαν. Άργησα πολύ να βρω ξανά τα πατήματα μου και να παλέψω για να μπω στο πανεπιστήμιο.

Δεν είμαι υπερήφανος για αυτή την φάση της ζωής μου και δεν ξέρω αν έχω το κουράγιο να την εξιστορήσω στην Τζένη, δεν θέλω να χαλάσει η εικόνα της για μένα. Αυτή η κοπέλα κατάφερε να φέρει ξανά φως κι αγάπη στην ζωή μου. Μαζί της θέλω να γίνομαι συνεχώς καλύτερος. Μπορώ και πάλι να νιώθω ευτυχισμένος και να έχω λόγους για να γιορτάζω..

Όσο πλησίαζαν οι μέρες για τα γενέθλια μου, ένιωθα μια θλίψη με την θύμηση των περασμένων. Κάθε χρόνο εκείνη τη μέρα, έβγαζα στην επιφάνεια όλα τα άλμπουμ με τις οικογενειακές φωτογραφίες από όλες τις γιορτές που πέρασα μαζί με τους γονείς μου και τις χάζευα. Έβλεπα τον εαυτό μου από μωρό έως έφηβο και προσπαθούσα να γυρίσω ξανά τον χρόνο πίσω, να γίνω ένα με τον μικρό Άλκη, που ζούσε ανέμελα παιδικά χρόνια. Να σβήσω μαζί του τα κεράκια από τις τούρτες με τον Spiderman, τον Batman, τα Χελωνιτζάκια και κάθε ήρωα που μου έμπαινε στο μάτι και οι γονείς μου έτρεχαν να μου φτιάξουν την αντίστοιχη τούρτα.

Όταν είδα την Τζένη στην παραλία με μια τούρτα Ferrari σοκαρίστηκα, ένιωσα για μια στιγμή τον χρόνο να γυρίζει πίσω και να μην σβήνω εκείνη την στιγμή 22 κεράκια αλλά 17. Είχα την αίσθηση ότι θα ξεπροβάλουν και οι γονείς μου από κάπου για να μου ευχηθούν κι αυτοί με την σειρά τους χρόνια πολλά. Ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει αυτή της η έκπληξη.

Μετά από όλα αυτά ο ύπνος δεν με έπαιρνε, ο ασκός του Αιόλου είχε ανοίξει εδώ και μέρες κι έτσι μοιράστηκα μαζί της, ότι με βασανίζει. Όσο κι αν προσπάθησα όμως να φανώ δυνατός μέχρι τέλους δεν άντεξα και λύγισα. Τα δάκρυα άρχισαν να κυλάνε σαν ποτάμι στο πρόσωπο μου και πάνω στην Τζένη που με είχε κλείσει στην αγκαλιά της και προσπαθούσε να με καθησυχάσει με το απαλό της χάδι και την ζεστασιά της αγάπης της που ένιωθα να βγαίνει από κάθε πόρο του κορμιού της.

Μόλις ηρέμησα απομακρύνθηκα λίγο και κοιτάζοντας την στα μάτια, της είπα πόσο χαρούμενος είμαι που την έχω στην ζωή μου.

«Εγώ είμαι τυχερή που γνώρισα έναν άνθρωπο σαν κι εσένα. Έναν μαχητή που δεν το βάζει κάτω και παλεύει για τα όνειρα του, ζει την κάθε στιγμή στο έπακρο και δεν αφήνει το παρελθόν να λειτουργήσει ως τροχοπέδη. Έχεις περάσει τόσα πολλά και κανείς δεν μπορεί να το φανταστεί βλέποντας σε. Είσαι πάντα η ψυχή της παρέας, κάνεις πλάκες, είσαι αισιόδοξος. Άλλοι πνίγονται σε μια κουταλιά νερό και εσύ βάζεις τα γυαλιά σε όλους.» μου λέει με θαυμασμό στην φωνή της.

«Δεν ήταν εύκολο ούτε για μένα να βρω ξανά τις σταθερές μου, πέρασα δύσκολες στιγμές, και πολλές φορές χάνομαι ακόμα στον κυκεώνα των σκέψεων μου. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Προσπαθώ πολύ σκληρά να προχωρήσω, αλλά πλέον είναι το μόνο που μπορώ να κάνω για να τους αποδείξω με τις πράξεις μου αυτή τη φορά την αγάπη μου. Θέλω να γίνω ο γιος που τους αξίζει και να τους κάνω υπερήφανους από εκεί ψηλά.» και για ακόμα μια φορά δακρύζω.

Η Τζένη κατευθείαν σκουπίζει το πρόσωπο μου με τα χέρια της.

«Άκουσε καλά αυτά που θα σου πω. Μην έχεις έστω και μια αμφιβολία ότι οι γονείς σου δεν γνωρίζουν την αγάπη που τους είχες και πάντα θα τους έχεις. Είσαι ο γιος που κάθε γονιός θα ήθελε και μόνο χαρούμενοι και περήφανοι μπορεί να είναι με τα όσα έχεις πετύχει στη ζωή σου. Δεν χρειάζονται καμία παραπάνω απόδειξη, ξέρουν πολύ καλά ποιο είναι το παιδί τους. Μπορεί να μην είναι δίπλα σου, αλλά σε βλέπουν και σε προστατεύουν. Θα ζουν για πάντα μέσα από εσένα όχι μόνο επειδή είσαι ο συνεχιστής των γονιδίων τους αλλά επειδή η αγάπη που τους έχεις τους κρατά ζωντανούς στην καρδιά σου.»

Τα λόγια της λειτουργούν σαν βάλσαμο και τα ρουφάω σαν το διψασμένο χώμα που έχει ανάγκη το νερό. Οι πληγές που έχω αμφιβάλλω αν θα κλείσουνε ποτέ, αλλά όσο έχω κάποιον που μ' αγαπά και με στηρίζει στο πλευρό μου, παίρνω δύναμη να συνεχίσω.

Ο Άλκης μας άνοιξε για τα καλά την ψυχή του. Θα χαρώ να δω τις εντυπώσεις σας και το αστέρι σας.