"Are you sure about this?" Muli kong tinignan si Ivan. He's worried and I know why. I took a deep breathe before answering.
"Yeah. Pang-ilan mo nang tanong 'yan." Nakangiting sagot ko dito.
We stopped on our tracks and he stood in front of me. I gazed up on him and he puts his hand on my shoulders. "Babe, it's okay if you're not ready yet. I don't want to force yourself. I understand you."
"Ivan, don't worry about me. I can do this. Besides, this is my choice. "
May pag-aalinlangan pa din sa mga mata nito. "Don't get too carried away, Eunica. Hindi biro ang pinagdaanan mo. "
I smiled at him. "At hindi ko rin hiniling na mangyari ito sa kanila. Ivan, please don't think like that. You know me."
Ilang minuto kaming nagkatitigan ni Ivan bago ito napabuntong hininga. "Okay. Just remember, I'll be at your side no matter what happens. I won't leave you."
Mabibigat na hakbang ang nagagawa ko habang papalapit kami sa kaninang kwarto kung saan naroroon si Celine. Hindi ko din mapigilan ang puso ko sa pagtibok ng mabilis. It feels like rats are racing in my heart. We stopped by a door. Napahigpit ang paghawak sa akin ni Ivan sa kamay. We looked at each other and I smiled to ease the tension.
Hinawakan ni Ivan ang door knob at unti-unting pinihit ito. Nakita kong napalingon si Felipe sa gawi namin bago ako hinarangan ni Ivan. Nauna itong pumasok habang ako ay nasa likod nito. Napatayo si Felipe.
"Ivan, anak."
Ramdam ko ang bigat sa kalooban ni Ivan. Mabibigat ang paghinga nito. At kahit ako pakiramdam ko ay hindi din ako makahinga. Matagal na din kaming hindi nagkikita.
Napansin kong lalapitan sana ni Felipe si Ivan nang magulat ito at napatigil when Ivan pulled me from his back to his side. Nagtama ang mga mata namin at kita ko ang paglaki ng mga mata nito. Probably not expecting this will happen.
"E-Eunica.."
I don't know how to react so I just gave him a slight smile. Akmang lalapitan ako nito ng magsalita si Ivan.
"We won't be long. She just wants to talk to you both." Sa seryoso at nakakapanindig balahibong boses na sinabi ni Ivan.
Hindi nakapagsalita si Felipe at mukhang naguguluhan ito. I looked at Ivan, seryoso lamang itong nakatingin sa ama. Hinawakan ko ito sa braso and it didn't take long to turn his sight to me. I smiled at him, nakita ko ang paglamlam ng mga mata nito.
"Ivan? E-Eunica?"
Pareho kaming napatingin ni Ivan sa nagsalita. Kahit mahina ang boses nito ay sapat para marinig namin ito. Nagtama ang mga mata namin at tulad ng asawa nito ay hindi rin makapaniwala sa nakikita niya. I was about to take a step when Ivan hold me back, tinignan ko ito, nauna itong maglakad ulit sa akin papunta sa kama ng kanyang ina.
"H-Hon, can you please help me up?"
Nagulat ako ng pinilit tumayo ni Celine sa pagkakahiga nito. Kita ko ang hirap sa mukha nito. Agad naman napalapit si Felipe dito para alalayan ito at isinandal sa headboard ng hospital bed. Felipe stayed at Celine's other side.
Huminga akong malalim at bumitaw sa pagkakahawak ni Ivan sa akin. Lumapit ako dito. Mabilis pa din ang pagtibok ng puso ko. Ramdam ko ang namumuong tensyon sa paligid. As I looked at Celine, ibang-iba na siya ngayon. She looks so thin, pale and weak. Malayong-malayo sa pagkakakilala ko sa kanya.
"E-Eunica..Eunica hija, ikaw nga." Sa hindi makapaniwalang sabi ni Celine ng tuluyan akong makalapit sa higaan nito.
Hindi ako sumagot dahil unang-una hindi ko alam ang isasagot ko. Matagal ko din pinag-isipan ang gagawin hanggang sa I came to a realization that I should let go of things that will hinder my happiness.
Celine smiled at me. "H-How are you, hija? Maupo ka. It's been a long time."
I took a deep breathe. I looked at Ivan who's standing next to a wall.
"Babe, we've talked about this." May pag-aalinlangan sa boses nito na agad na lumapit sa akin.
"I know. But please, Ivan. Let me handle this." Mahinahong sabi ko dito.
"No. I won't let you. Not again." Matigas na sabi nito at umigting ang panga niya.
Hinawakan ko ito sa braso. "Please Ivan, it's okay."
Kita ko ang pagtututol sa mga mata ni Ivan sa gusto ko. But I have to. I just have to.
"I..I'll be outside." Mahinang sabi nito.
Napangiti ako. "Thank you, babe."
Ivan smiled but not reaching his eyes and kissed my forehead bago ito lumabas ng silid.
As soon as the door closes, dumoble ang kaba na nararamdaman ko sa dibdib ko. Napatingin ako sa mag-asawa na tahimik lamang na nakatingin sa akin. They both looked so vulnerable. Parang hindi pa din sila makapaniwala sa nakikita nila. Muli akong huminga ng malalim.
"Kung tinatanong nyo po kung kamusta na ako? Oka--"
"Eunica, I'm sorry."
Napatigil ako sa pagsalita ng maramdaman ko ang kamay ni Celine sa kamay ko. Napatitig ako du'n bago ko inangat ang tingin ko sa kanya. She's looking intently in my eyes and all I can see is pain.
"For all that I have done to you these past few years. Sa pagtrato ko sa'yo, sa pagmamalupit ko sa'yo, sa pananakit ko, sa lahat ng pasakit na ibinigay ko sa'yo noon, ang pilit kong paghihiwalay sa inyo ni Ivan, Eunica patawarin mo ako. Nagsisisi ako kung bakit ko ginawa iyon. "
Tears started flowing on her face at humigpit ang paghawak nito sa akin. Felipe is being quiet at the side.
"I'm so sorry that you suffered so much because of me, sa hindi ko pagtanggap sa'yo. At sa pagmamaliit ko sa'yo. The day that I've learned about my grandchild didn't survive, hindi ako pinatulog ng konsensya ko. Pakiramdam ko ako ang responsible sa lahat kung bakit namatay ang apo ko. All the unhuman things that I have done to you, pinagsisishan ko iyon. For the past five years at hanggang ngayon ay nagsisisi ako. H-Hindi.. hindi ko dapat ginawa sa'yo ang lahat ng iyon. If I could just turned back time, I wouldn't repeat what I have done to you."
Walang tigil ang pagtulo ng luha ni Celine. Ako? Hindi ko alam ang mararamdaman ko. Pakiramdam ko namanhid ako sa lahat ng sakit na naranasan ko sa kanila.
"Patawarin mo ako, Eunica. Alam ko walang kapatawaran ang mga ginawa ko pero humihingi ako ng tawad. Tatanggapin ko kung hindi mo man ako mapatawad bago ako mawala. Sapat na sa akin ang makahingi ako ng tawad sa'yo ng personal. I'm so sorry Eunica."
I blinked back and kept the tears at bay.
"Aaminin ko po na kayo ang sinisi ko nung namatay ang anak ko. Sobrang sakit ng mawala ang anak ko kaya wala akong ibang sinisi kundi kayo. Inisip ko na ano bang nagawa ko sa inyo at kailangan ang anak ko pa ang maging kabayaran? Higit sa lahat, sariling dugo at laman iyon ng anak ninyo, kadugo niyo pa rin ang anak ko. Gusto kong magalit sa inyo, gusto kong maghiganti at pagbayaran ninyo ang pagkamatay ng anak ko pero naisip ko na, hindi ko kayang saktan ang mga tao na bumuhay sa lalaking mahal ko. "
Napasinghap si Celine at Felipe.
"Hindi biro ang pinagdaanan ko po sa inyo. Sa buong buhay ko, sa inyo ko lang iyon naranasan. Umasa po ako na balang araw matatanggap niyo ako para kay Ivan kaya tiniis ko lahat ng pasakit na ginawa niyo pero nagkamali ako. Na-realize ko po na hindi lang pala sarili ko ang nasasaktan kundi pati din pala ang anak ko. Ina din po kayo. Alam niyo po ang sakit kapag namatayan ng anak. Parang kalahati ng buhay mo ang nawala. "
Muling bumalik sa akin ang lahat ng sakit na pinagdaanan ko. Napakasakit. Kulang nalang ay ikamatay ko ang sakit na iyon. Pero lumitaw sa isip ko ang isang imahe na patuloy na nagpapakalma sa akin at inaalis ang sakit na nararamdaman ko.
"P-Patawarin mo ako, Eunica. Kung kinakailangan na lumuhod ako, luluhod ako sa harap mo." Humihikbing sabi ni Celine.
Pinunasan ko ang luhang tumulo sa akin.Hinawakan ko ang kamay ni Celine na nakapatong sa isa kong kamay. Alam ko nagulat din ito sa ginawa ko. "You don't need to do that. Kaya ho nandito ako ngayon sa harap niyo, gusto ko po sabihin sa inyo na pinapatawad ko na po kayo."
Halata ang pagkagulat sa mukha ng mag-asawa. Napatakip si Celine sa bibig nito at nagsimula muling magtubig ang mga mata niya.
"E-Eunica..."
Napatingin ako kay Felipe, halata sa mukha nito ang pagpigil sa pag-iyak dahil namumula na ang mga mata nito.
"Tama po kayo ng pagkakarinig. Pinapatawad ko na po kayo. 'Wag niyo ho isipin na dahil sa nadadala lang po ako. Sariling desisyon ko po ito. Matagal at mahabang panahon na din ang lumipas at alam ko po na madami pang araw ang dadating, ayoko po na dumaan ang mga araw na iyon na may galit sa puso ko."
Pinunasan ni Celine ang mukha niya at nagulat ako sa sumunod nitong gawin.
"Maraming salamat Eunica. Maraming maraming salamat. Hindi ko naisip na dadating ang araw na ito. "
Kahit nanghihina na ito ay nagawa pa din akong yakapin nito ng mahigpit. Nagulat ako kaya hindi ako agad nakagalaw. Hindi ko inaasahan na gagawin ni Celine ito. Nagkatinginan kami ni Felipe at ngumiti ito sa akin. I can see sincerity in his eyes just like Ivan's before he mouthed the words 'Thank you'. I returned his smiles with a nod.
Kumalas sa pagkakayakap sa akin si Celine at hinawakan ako sa mukha. "Let me make up to hija, I want us to start anew. Like a real family."
I smiled at her. "All I want for you is to be okay. Gusto ko po na gumaling kayo. Kahit kailan hindi ko po hiniling na mangyari ito sa inyo."
Bumaba ang hawak nito sa mga kamay ko. "Bakit hindi ko ba napansin na napaka-suwerte pala sa'yo ni Ivan? You have a really good heart, Eunica. Nagsisisi ako kung bakit hindi ko pinagtuunan ng pansin iyon."
"It's not too late for bandages." Pagkuwa'y tinignan ko pareho ang mag-asawa na nakangiti.
"From now on, I want you to call us as Mom and Dad. After all matagal ka nang naging parte ng pamilya namin."
Naramdaman kong nag-init ang mga mata ko. "Thank you, Mom and Dad."
Laughter filled the room. Naisip ko si Ivan, ano na kaya ang ginagawa nito? Panigurado ay nag-aalala na ito sa mga pwedeng mangyari. Inalis ko sa isip ko iyon at bumalik sa kasalukuyan. Bakas sa mukha ng mag-asawa ang saya. At para sa akin ay para akong nabunutan ng tinik. Nabawasan ang dinadala ko sa dibdib ko. Gumaan ang pakiramdam ko.
"Eunica.. may gusto sana akong hilingin sa'yo."
"Ano po 'yon?"
Tumingin muna ito kay Dad pagkatapos ay sa akin. "Gusto sana namin makita ang puntod ng apo namin."
"Oo naman po. P'wede po. Kapag p'wede na po kayo lumabas ng hospital, p'wede po natin puntahan si Isabella."
"Isabella?"
"Yes. Her name was Isabella."
"What a beautiful name. I wish we saw that little angel."
Napangiti ako ng may maalala ako. "You still can, Mom and Dad."
Bakas ang pagtataka sa mukha nila. "How come?"
My smile widened. "Bella has a twin. And he's the one who survived. His name is Ivo."
Nanlaki ang mata ng mag-asawa at napatingin sa isa't isa. Kita mo ang tuwa at excitement sa mga mukha nila. "Can we see him? Gusto namin makita ang unang apo namin."
"Sure, Mom and Dad. Ivo would love to see you both." Nakangiting sagot ko sa kanila.
"Thank you so much, Eunic-- Is it okay to call you that? I mean that is not your real name right?"
"Eunica will be fine." Simpleng sagot ko.