Kabanata 6
Jealous
I never thought that this feeling would last... this near.
Sobrang saya ko pa bago matulog nang gabing iyon 'cause I know that Rhein likes me too. Sapat naman na sa akin 'yon. Hindi na nga ako humiling ng higit pa do'n. Tama na sa akin na alam kong gusto niya ako. Pero ang mali ko, umasa agad ako. Hindi ko man lang naisip na hanggang do'n lang iyon. That he likes me but he'll never treat me more than what I'm expecting.
That night, I heard him talking to Jazz. Paulit-ulit pa ngang ume-echo sa isip ko ang sinabi niya, that Jazz is his girlfriend. Halos mapamura ako no'n kahit hindi ko naman gawain. Hindi ko lang talaga inasahan na magiging sila. They're always fighting for petty things, for God's sake! Napakaimposible no'n pero hindi naman ako nananaginip nang mga oras na iyon kaya totoo.
I cried the whole night.
I never imagined that I will cry for someone! Crying for your broken heart is not my thing. I never expect this coming. Ang sakit pala talaga... bakit ngayon ko lang nalaman?
Katabi ko dapat si Jazz sa kama pero pinili kong humiwalay sa kanya. I don't want to be angry at her, alright! But I can't! Siya ang huling taong inaasahan kong magkakaroon ng something kay Rhein dahil tinuturing nilang mortal na magkaaway ang isa't isa. Imposible iyong mangyari... Pero nangyari na.
Hindi ako nagtanong sa kanila tungkol doon. Hindi ako nag-atubiling kausapin sila para lang kumpirmahin ang narinig ko. Hinayaan ko lang ang nalaman ko. Hinayaan ko rin ang sarili ko na magalit sa kanila at hindi sila pansinin. Nilayo ko ang sarili ko sa kanila. I just hate them.
I feel betrayed... by my closest friends.
Ang isip bata ko at pinapalaki ko pa pero ito talaga ang nararamdaman ko. I just want to be true to myself. Ayokong lokohin ang sarili ko. Hindi ko kayang magpanggap sa harap nila na ayos lang ako kahit na hindi.
"What's wrong Clara?" Hinarap ko ang tumawag sa akin sa kalagitnaan ng paghikbi ko. Nakita ko si Niccolo na naka-upo sa gilid ko. He look worried. Pinunasan ko ang luha sa mata ko.
I'm being childish. Nakakainis.
"Nicnic.." Tawag ko sa kanya. Seeing him makes me want to cry more. When we we're kids, siya ang palaging takbuhan ko tuwing inaaway ako ng mga kuya ko. I'll cry all my frustrations and hatred until I feel okay. Siya ang comforter ko.
Hinila ko ng bahagya ang kamay niya. Hindi ko na inisip na hindi na kami gano'n kaclose tulad ng dati. All I care is I need him. I need my bestfriend right now.
"Bakit?" Pumungay ang kanyang mga mata. Napakagat ako sa pang-ibabang labi ko at lalong napaiyak.
"Nasasaktan ako sa ginagawa ng mga kaibigan natin. Hindi ko sila maintindihan." I don't find the right words to express my feelings kaya iyon na lang ang sinabi ko. Nagdadalawang-isip pa ako kung sasabihin ko ang nalaman ko.
I think they don't know anything. It must be Jazz and Rhein's secret. Kung hindi ay bakit nalaman ko lang kagabi? At hindi nila tuwirang sinabi iyon, I just heard them.
Bakas ang kalituhan sa kanyang mukha kaya huminga ako ng malalim. Para gumaan ang loob ko, kailangan kong sabihin ang lahat sa kanya. Alam ko namang kaya niya itong solusyunan para sa akin. Katulad ng dati...
"Sinabi na sa akin ni Rhein kagabi na may gusto din siya sa akin. Hindi niya tuwirang sinabi dahil knowing Rhein, he doesn't express his true feelings. Pero kagabi din, nung bumaba ako para uminom ng tubig, I saw Jazz and Rhein talking about their relationship. Nasaktan ako." Napahikbi na naman ako. Ayoko nang umiyak! I feel stupid.
Sandali siyang natahimik. Hinihintay ko ang sasabihin niya nang mapansin ang pagsalubong ng kanyang kilay.
"Baka naman mali ka lang ng dinig." Umiling ako.
"No. I heard it clearly. Merong sila." Tumango-tango siya.
"So, anong balak mo?" Nagsalubong ang kilay ko at ngumuso. I already made my decission. Pinunasan ko ang luha sa aking mata maging ang likidong nagmula sa aking ilong.
"Hindi ko papansin si Jazz. Inagaw niya sa akin si Rhein."
Rhein Gabriel: We have our practice game. Bakit wala ka?
Binasa ko lang ang chat niya at hindi na nireply-an. I don't even care if it's your final game. Pinagpatuloy ko ang paglalaro ko sa phone.
Jazz Audrey: I missed you, bestfriend. Sama ka naman sa amin ni Lhie sa mall.
And just like what I did to Rhein's message, I ignored it.
I'm true to my words. Hindi ko nga pinansin si Jazz at Rhein. I miss them both but... no. I need to heal my broken heart first.
"Ihahatid na kita sa inyo, Clara, gabi na kasi." Pagpupumilit ni Niccolo.
I've been with Niccolo these past few days. Siya lang ang kasama ko kapag iniiwas ko ang sarili ko sa buong barkada. Laking pasalamat ko na lang talaga na nandito siya. I can't imagine myself alone. Lalo na't nasanay na ako na palaging may kasama.
The negative side of having a circle of friends..
"Hindi na. Kaya ko naman." Nauna na ako sa kanya sa paglalakad. Nasa swimming area kami dahil kagagaling ko lang sa training kanina. It's already eight in the evening... ngayon lang ako natapos.
"I insist. Malalim na ang gabi. Hindi ko hahayaan na mapapano ka." Napatigil ako sa sinabi niya. Yes. He's right. Gabi na nga. Pero totoong nagpatigil sa akin ay ang katotohanan na pinapahalagahan niya pa rin ako.
Meron pa rin pala akong kaibigan. Akala ko nawala na silang lahat...
Pumayag ako na magpahatid sa kanya. It's for my convenience. Wala na kasing naghahatid-sundo sa akin. Hindi na ako mag-aatubiling magpara ng taxi o kahit na anong pwedeng masakyan pabalik ng bahay.
"Pwede bang sa bar muna tayo?" Tanong ko sa kalagitnaan ng biyahe namin. Nakita ko ang pagkunot ng noo niya ngunit nanatiling nakatuon sa daan ang kanyang tingin.
"Gabi na. Hindi pwede."
"Kaya nga bar kasi gabi na diba? Duh, Niccs." Umirap ako. Hindi pupwede sa akin ang pagtutol niya. Ganitong may dinaramdam ako.
"No..."
"Yes."
Ilang beses pa kaming nagtalo hanggang sa nanalo ako laban sa kanya. Dinala niya ako sa bar malapit lang sa school at bahay. Ayos ito! I can party until I get tired. I can drink all I want. Nandiyan naman si Niccolo. I know he'll stay by my side.
"I can't believe Jazz, Niccs! Buong akala ko ay patay na patay siya kay Adrian pero anong naging ending? Sila na ni Rhein?" Diretso kong ininom ang red wine na nasa harap ko. Hindi ko na nga alam kung pang-ilan ko na ito o kung ano pang alak ang ininom ko. Nangingialam kasi si Niccolo! This, idiot!
"We don't know the true story. Sana nagtanong ka muna sa kanila. Malay mo, isa lang palang palabas ang lahat?" Napakunot ang noo ko sa sinabi niya. Gano'n pala ang tingin niya? Umiling-iling ako. 'Tsaka bakit niya ako sinisigawan?!
"Ano? Hinire niya bilang girlfriend si Jazz para lang may ipantakip sa Daddy niya? That's impossible! 'Tsaka, of all people? Si Jazz pa?!" Natawa ako sa sinabi ko. A cliche love story from romance books. Umiling-iling pa ulit ako. Ilang beses na lumabas ang hangin mula sa ilong ko.
Sandaling natahimik si Niccolo kaya pinagpatuloy ko na lang ang pag-inom ko. Lasing na siguro siya! Hindi na siya makasagot sa tanong ko! Weak!
"Gano'n mo ba talaga kagusto si Rhein?" Nagtaka ako sa tanong niya. Is he deaf? Ilang beses ko na bang sinabi sa kanya na nasasaktan ako dahil sa nalaman ko? Hindi niya ba makuha ang ibig sabihin no'n?
"Yeah, hindi man halata sa akin pero I'm freaking serious! Minsan lang ako maging ganito... Gusto ko... ako ang palaging hinahabol." Binagsak ko ang ulo ko sa table. Nahihilo na ako. Maybe because of liquor. But I'm not drunk, okay?!
Muli na namang bumagsak ang luha sa mata ko. I love him. Ayoko pang aminin no'n dahil ayaw kong maniwala sa pag-ibig na nararamdaman sa ganitong edad. I treat my feeling as temporary. Dahil alam kong lilipas din ito. Pero nagkamali ako. Ilang taon na ba akong humahanga sa kanya? Almost five years? Is that even considered as crush? Not, right?
Kaya hinayaan kong maramdaman itong nararamdaman ko para sa kanya. That I finally accepted that I love him. At nu'ng nalaman ko namang gusto niya ako, nawasak agad ang puso ko.
I thought I'll have this so called love story but it ended up a toy story.
He played with my feelings. Maybe he's not aware of that but he just did! That stupid, Rhein Gabriel! He's really mischievous. Let us all praise him!
"Pwede ka namang makalimot e. Kung hahayaan mo lang ang akong muling pumasok sa puso mo."
I heard Niccolo whispered something pero hindi ko na naintindihan iyon. Parang nilalamon ng alak ang buong sistema ko. I just want to close my eyes and let my feelings drown.
Sana lang bukas ay wala na itong nararamdaman ko. Ayoko na. Pagod na ako.
Kinabukasan ay nagsisi ako sa pag-inom ko. Sobrang sakit ng ulo ko at halos di ako makabangon ng diretso sa kama. It's not my first time to get drunk. Umiinom ako kapag may celebrations. Iba nga lang itong ngayon.
Hindi na malinaw sa akin ang nangyari kagabi though I remember what Niccolo told to my mom. Pinagalitan pa nga siya ni mommy pero nagpasalamat din. Mabuti na lang at 'di niya na ako pinagalitan pagkahiga ko. Dadagdag lang iyon sa sakit ng ulo ko.
Pumasok ako sa school ng late. Ilang oras akong nagpahimasmas at mabuti na lang at may pinainom sa akin si kuya pampawala ng hangover. Dumiretso ako sa locker at laking gulat na sa tagal na panahon ay mayroon na namang isang pulumpon ng rosas at letter sa locker ko. 'Di na ito bago pero ngayon na lang talaga ulit.
Nilabas ko ito sa loob at napansin ang itim na usb na kasama. Sinara ko ang locker at nagpatuloy sa klase. Binasa ko ang sulat habang papasok sa loob.
Good morning! Have a nice day, Clara. :)
Walang pangalan na nakasulat. Napakunot ang noo ko. Dapat ko pa bang isipin o hulaan ang nagbigay nito? Tsk.
Tinapon ko ang message sa basurahan at tinago ang usb sa bulsa ng bag ko. Hinayaan ko din ang rosas sa ibabaw ng mesa ko.
Inilibot ko ang mata ko at nakita ang iba kong kaklase sa loob. Walang teacher at kakaunti ang kaklase ko. Anong meron?
Nagkasalubong ang tingin namin ni Niccolo pero agad siyang nag-iwas ng tingin. Ano na namang problema ng monggoloid na iyon?
Hindi pa nga pala ako nagpapasalamat sa kanya. Pero 'di bale na...
Tapos na ang klase pero tulad ng nakasanayang routine, nagpaiwan ako sa school para sa training ko sa swimming.
Umahon ako sa pool nang tawagin ako ni Marj. May naghahanap daw sa akin.
Saktong pag-ahon ko ay kumaway sa akin si Troy. I flashed a smile and wave my hand! It's him!
"Hi, Clara!" Malaking ngisi ang pinakawalan niya. Hindi ko tuloy mapigilang hindi mapangisi. Siya ang hula kong nagbigay ng flowers. I'm sure of that!
"Troy..." Pinagtabi ko ang dalawang kamay ko. I'm wet. Hindi man lang ako nakapagtuwalya man lang bago pumunta sa harap niya. Naexcite ako.
Kasama sina Marj ay sabay-sabay kaming lumabas ng swimming area para samahan si Troy na magpaalam sa trainer namin na makasali siya. Hindi na ako nag-abalang magpalit o magtabing ng tuwalya. Pare-parehas naman kami nina Marj na nakarashguard lang.
Dumaan kami sa gym, sa gilid ng mga nagpapractice na sina Niccolo. Nasa office daw kasi si Sir Paul. Doon namin siya kukumbinsihin.
"Gustong-gusto ko talagang sumali sa swimming noon pa lang..." Napakamot siya ng batok niya. Halata ang pagkakilig nina Marj nang lumabas ang maliit na dimple ni Troy sa kaliwa niyang pisngi. Cute si Troy. Marami ding nagkakagusto sa kanya. Ang problema nga lang ay 'di siya palasali sa mga physical activities o kung ano pa mang may kinalaman sa katawan. Mas gusto niya raw na umupo at magbasa. Hindi naman siya geek. He's not wearing a big eyeglasses.
"Bakit ngayon mo lang naisipan?" Tanong ko kahit alam ko naman ang sagot.
"Kasi gusto ka na niyang makasama!" Biglang sumigaw si Leny na kasamahan namin. Nagtitili sila samantalang si Troy ay biglang namula. Napatawa na lang ako.
Sa gitna ng tawanan namin ay biglang may tumamang bola sa mukha ni Troy! It hit him hard!
Nagsigawan sina Marj at agad na dinaluhan si Troy. Diretsong napunta ang tingin ko kay Niccolo na hinihingal na nakatingin sa amin. Ano na namang problema ng isang ito?
Agad ko siyang nilapitan nang kunot noo. Diretso niya akong tiningnan na akala mo ay wala siyang ginawa!
"What was that?" Taas kilay kong sabi.
"Nadulas ang bola sa kamay ko." Ngumisi siya. Lalong tumaas ang kilay ko.
"Ang galing naman. May force." Sarkastiko kong turan. I smiled at him while raising my brows. Mga palusot nitong lalaking 'to!
"Okay, sorry! Ang sarap lang kasing bangasan ng mukha ng ugok na 'yun!" Napalitan ang ngisi niya ng asar na mukha. Sabi ko na nga ba!
"Wait Nics, are you jealous?" Natawa ako sa sinabi ko. Wala akong maisip na dahilan kung bakit niya gagawin iyon. Ofcourse, di naman siya nagseselos pero hindi natin alam.
Nagulat ako nang 'di siya sumagot imbis ay hinila ako papalapit sa kanya at pinagdikit ang labi naming dalawa.
"Yes Clara! I'm f*cking jealous! Happy?" Hindi ako nakareact agad sa sinabi niya at sa ginawa niya.
Ano 'yun?! Para saan 'yun...
Ngumisi siya.
"Y-you're jealous.." Wala sa sarili kong sabi habang nakatingin sa kanya.