Habang nag-aabang ako ng masasakyan dito sa labas ng subdivision namin, nagulat ako nang may lumapit na batang lalaki sa akin na madusing at hinihila niya ang laylayan ng aking damit.
"Ate, pahingi naman pong pagkain. Nagugutom na po kasi ako," aniya habang nakatanghod sa akin at nakalaylay sa aking harapan ang kaliwa niyang kamay.
Naaawa ako itsura ng bata kasi sobrang dumi niya, ang payat pa. Kitang-kita mo ang karukhaang namamayani sa kaniyang kapag siya'y iyong tinitigan.
Sa totoo lang, hindi talaga ako lubos na naaawa sa mga batang palaboy kasi madalas modus na lang ang mga ganiyan. Hindi matiis lalo ng puso ko kapag nakakita ako ng matanda na palaboy din. Para kasi sa akin, sila yung mga taong wala na talagang pamilya o 'di kaya'y itinakwil na ng kaniyang pamilya. Nadudurog ang puso ko, hindi ko sila kayang titigan kaya as long as kaya kong makatulong sa kanila, ginagawa ko.
Banayad sa mukha ang waring kagutumang tinatamasa ng batang nasa harapan ko ngayon kaya naman dinukot ko na ang baon kong biskwet sa loob ng aking bag sabay abot sa kaniya.
"Ate, maraming salamat po. Dalawang araw na po akong hindi kumakain. Salamat po talaga," pahayag niya nang abutin niya ang biskwet. Nagulat akong bigla nang yakapin niya ako.
"Hulog po kayo ng langit sa mga batang lansangang kagaya ko," ani pa niya sabay barurot sa inabot kong tinapay at nilantakan niya ito sa aking harapan nang walang pag-aalinlangan.
Natuwa naman ako dahil sa tinuran niya. At the same time, medyo ilag na dumikit muli dahil madusing siya't tumalon sa akin ang germs na dala-dala niya. Pero dulot ng kagalakan ng aking puso, hindi ko muna inisip na marumi siya.
"Ato, heto pambili ng ice tubig." Sambit ko sabay abot sa kaniya ng limang pisong barya.
Bakas sa kaniyang mukha ang ligayang nadarama kaya masaya ako para sa kaniya.
"Salamat po talaga," anas ng bata na tuwang-tuwa.
Nang may dumating ng jeep, nagpaalam na ako sa bata at kaagad na sumakay dito.
Habang nasa biyahe, hindi ko maiwasang magmuni-muni. Naalala ko na naman si Ate Roxette, miss na miss ko na siya. Sana matapos na ang sigalot na pinasok ko para maging masaya nang muli ang aming pamilya.
Hindi ko namalayang lumuluha na pala ako kaya dali-dali akong yumuko at kinuha ang panyo sa aking bulsa sabay dampi sa luhaan kong mata.
Halong dalawang minuto yata akong nakayuko. Nagulat akong bigla dahil habang nakayuko ako, sa tapat ko'y may paang nakatapak at wari mo'y sugatan. Naglalangib ang binti niya at nagnanaknak. Nakakadiring tingnan kaya minabuti kong ibaling na lang ang aking tingin sa ibang bahagi ng aking sinasakyan.
Nakaramdam na naman akong bigla ng kakaibang lamig dito sa loob ng jeep kaya hindi ko maigalaw muli ang aking ulo dahil natatakot ako sa kung ano na naman ang makita ko. Kakaibang enerhiya na sadyang kikilabutan ka. Mapapadasal ka na lang sa takot dahil ramdam kong katakat ko lang siya.
"Tulungan mo 'ko ah?" sambit niya habang panatag na nakaupo sa tapat ko.
Minabuti ko nang tingnan siya dahil hindi naman dark ang aura niya. Tanging hustisya lamang ang kaniyang kailangan kaya medyo gumaan ang pakiramdam ko.
Pagdako ng tingin ko sa kaniya, nakangiti siya sa akin. Isang babaeng nakaputi ang ngayo'y masayang nakangiti sa harapan ko. Yung ngiti niya, nakakahawa. Para bang ngiti ng isang anghel, walang bad vibes, no negativity. Ang amo ng kaniyang mukha.
Nagulat ako nang unti-unting magbago ang itsura ng kaniyang mukha. Nagkaroon na ito ng puro galos at sugat. Maging ang kaniyang katawa't braso ay naging tadtad ng sugat na nakakadiri.
Ilang saglit pa, halos maduwal ako sa aking kinauupuan nang isang organismo ang biglang lumabas sa kaniyang sugat. Hindi lang isa, marami sila. Sa bawat sugat ng dalaga sa katawan, braso, pisngi't paa'y may lumalabas na nakakadiring organismo na parang uod. Hindi ko ito masikmurang tingnan nang may lumabas pa sa kaniyang tainga, ilong at bibig. Kung hindi ako nagkakamali, isa iyong linta.
"Heto na 'ko ngayon..." dugtong pa niya.
Napaigtad ako sa aking kinauupuan nang magsilaglagan sa harapan ko ang mga linta mula sa kaniyang katawan. Para bang ako naman ang next target ng mga ito.
"Ahhh! Huwag kayong lalapit! Layuan niyo ako!" Sigaw ko sa sobrang taranta.
Nagulat ako nang maramdaman kong may sumampal sa akin kaya napadilat akong bigla ng mata.
"Miss? Okay ka lang ba?" Tanong ng isang babae na medyo may edad na.
"Hala, gabi na pala." Ang tangi kong nasabi sa aking sarili sabay baling sa matanda.
"Maraming salamat po sa paggising niyo sa akin. Kundi, baka namatay na po ako sa bangungot." Pahayag ko sabay ayos sa aking sarili.
"Ah, wala iyon."
Napansin kong ako na lang pala ang sakay ng jeep at lumagpas na ako sa aking pupuntahan kaya bumaba kaagad ako at sa kanila'y nagpaalam.
Habang naglalakad sa daan, hindi mawaglit sa aking isipan yung babaeng nilalabasan ng linta. Naaawa ako sa kaniya, hustisya lang naman ang gusto niya.
Ilang minuto pa, nagulat ako nang biglang may isang lalaki ang umakbay sa akin at tinutukan ako ng balisong sa tagiliran nang tumapat kami sa may bandang eskinita.
"Miss, holdap 'to. Ibigay mo na sa akin ang bag mo kung ayaw mong masaktan."
Mahigpit ang hawak ko sa bag ko dahil hindi ko iyon maaaring ibigay sa kaniya. Lalo pa't nasa loob nito ang libro.
"Akin na 'yan!" Giit niya at bigla niyang hinablot sa akin ang aking bag. Nabitawan ko ito't kaniyang nakuha.
"Ibalik mo ang bag ko!"
Tatakbo na sana palayo ang holdaper nang biglang magliwanag ang loob ng aking bag. Tuwang-tuwa ito sa pag-aakalang may laman iyong diyamante. Huminto siya saglit at binuksan ang aking bag.
"Sa wakas, mayaman na 'ko!" Anas nito't nagtatatalon sa tuwa.
Nakatayo lang ako sa aking pinagtitirikan kanina pa. Maski ako mismo'y nagulat nang biglang lumutang ang libro sa ere't bumukas ito.
Ang mga taong takam sa salapi'y namamatay kapag ang ABaKaDa'y nanggalaiti't ginambala ang paghahayahay.
Sa paglitaw ng mensahe ng libro, isang pulutong ng barang ang biglang lumabas sa libro't takam na takam na nila ang holdaper.
"Ahhh!" Sigaw niya habang siya'y pinagpipiyestahan ng mga insektong mapanlinlang.
Kaagad namang sumara ang libro't nalaglag sa ere't pumatong sa ibabaw ng bag ko. Kaagad ko itong isinilid sa loob at dali-daling nagtatakbo palayo.
Sinubukang kong kontakin si Charlie habang nakasakay akong muli patungo sa kanila. Nagtataka ako kung bakit nakapatay ito. Panibagong tinik na naman sa dibdib ang aking nararamdaman kaya higit akong kinakabahan.
Makalipas ang ilang oras, nakarating din ako sa bahay nila. Pinapasok naman ako kaagad nung guard at ng kanilang katulong sa loob.
Hindi na ako nagdalawang-isip pa at tinungo ko kaagad ang kaniyang silid. Pagkarating ko sa labas nito, nakaawang nang kaunti ang pinto't hindi lubusang nakasara. Dahan-dahan akong lumapit dito at sumilip kung ano na bang nangyari sa kaniya.
Bumagsak na lang nang kusa ang aking mga luha pagkasilay ko sa loob ng kaniyang kwarto.