Herkesten çok çok özür diliyorum çok uzun bir ara oldu biliyorum ama aksilikler bitmiyor öncelikle yazdığım bölüm silindi ve baştan yazmak zorundan kaldim. Yaş ye çalıştığım için hiç vaktim yol sabah 7 de evden çıkıp akşam 9 da geliyorum hafta sonuda ayni tempo ile devam ediyor lütfen anlayış ile karşılayıp ☺
Ayrıca 17. Bölümü haftaya düzeltip yazacağım arkadaşlar benden kaynaklanan bir sorun değil o ama yinede özür dilerim bilgisayara geçtiğim an düzelteceğiz biraz sabır lütfen...
Ve ayrıca hepinize çok teşekkür ederim okuyucu sayımız süper bir durumda sizleri çok seviyorum yorum ve begenilerinizi bekliyorum iyi okumalar
Gece çok hızlı bir şekilde ilerliyordu hatta bitiyordu ve benim korkum gittikçe artıyordu. Şimdi ne olacak diye düşünürken berfin yanıma geldi ve
"Artık gitme vaktin geldi"deyip beni yukari çıkardı. Annem,yengem ve Berfin'in sorularına ve beni utandıran davranışlarına mahsur kaldıktan sonra odama geçtim ve Ateş'i beklemeye başladım. Bu her zaman nefret ettiğim bir andı bu anı yaşamamak için her zaman evlenince derdim. Ama su an çok daha heyecanlı ve ne yapacağımı bilmez durumdayım. Kaptım açıldığında içeri Newroz girdi ve hızla ayağa kalkıp onu yanıma çektim ve
"Ne yapacağım Newroz ? Bu korkmam gereken bir şey mi? Nasıl olacak simdi ?"
"Bi sakin ol ya yine saçmalamaya başladın"
"Heyecandan ölücem kızım evlendim lan! Hemde Ateş ile " dedikten sonra küçük bir çığlık atıp gelinliğimin verdiği imkanla dönmeye başladım. Newroz ise bu halime gülüyordu.
"Tamam ben çıkıyorum deli arkadaşım"
"Newroz şaka değil bu değil mi? Ben çocukluk aşkımla mi evlendim?"
"Daha fazla dayanamayacağim"dedikten sonra çıktı ve gitti bense hala sevinç ile ne yapacağımı bilemez durumdaydım ve bir o yana bir bu yana dönüyordum. Ben heyecandan bütün algıları kapamış iken birden arkamı dönmem ile gelinliğime takıldım ve yere yapışacağım sırada sevgili kocacım beni kurtardı... Kocacım... Ne kadar da güzel bi şey bu ya!
"Bu ne heyecan bi sakın ol karıcım"
"Karıcım..?"
"Evet karım değil misin?"
"Biz gerçekten karı- koca olduk değil mi?"
"Evet hayatım" dedikten sonra yavaşça dudaklarıma uzanıp küçük bir öpücük kondurdu. Hafifçe ona gülümsediğim de kızardığımı hissediyordum ne yapacaktım şimdi ben sadece ona baktığım da konuşmaya başladı.
"Bizim evimiz olduğu için misafirleri yolcu etmek bize ait. Sen dur ben herkesi yolculayıp gelirim karıcım" dedikten sonra odadan çıktı. Buna alışa bilirdim. Evet alışmalıydım. Arkadaşlarını da yolculadıktan sonra yukarı çıktığını görüyordum. Onu izlerken aklıma bu eve ilk geldiğim gün geldi. Saatlerce kavga etmiş ağlamış ve asla onun ile evlenmeyeceğimi söylemiştim yine yalan oldu işte yine ondan vazgeçememiştim. Bir anda yaşadıklarımız geçti gözümün önünde ve yine duygusal yanım ağır bastı bu mutluluk sanki yanlışmış gibi geliyor hala inanamıyorum bu olanlara ben gerçekten evlenmiştim hemde 18 yaşında...
Kapının açılması ile buğulu gözlerle kapıdaki Ateş'e baktım endişe ile yanıma geldi
"Ne oldu sana?"
"Yanlış bir şey yapmıyoruz değil mi? Bu olanlardan sonra mutlu olabiliriz değil mi? Rüya falan değil dimi Ateş?"
"Ne kadar da sulu göz oldun sen böyle ya... Mutluluğu artık hak ediyoruz Zeyşan. Korkma merakta etme artık yanındayım" dedikten sonra baş parmakları ile gözyaşlarımı sildi ve anlını anlıma koyup
"Seni seviyorum aşkım"
"Bende seni" dedikten sonra yavaş dudaklarıma doğru uzandı ve sevgi dolu bir öpücük bıraktı. Geri çekildiğinde ikimizde öylece birbirimize bakıyorduk. Ne yapacağımızı bilmeyen iki salak gibiydik. Ben heyecanlıydım o ise bana karşı o kadar nazik olmaya çalışıyordu ki ne yapacağını dahi bilmiyordu.Ben ayağa kalktım ve
"Şey ben şu gelinliği çıkarsam iyi olacak" dedikten sonra banyoya doğru gidiyordum.
"Dur"dediğinde öylece kaldım yanıma geldi.
"Ben yardım edeyim" deyip gelinliğimin arkasındaki düğmeleri açmaya başladı. Zaten sırt dekoltesi olan gelinliği açık olan saçlarım kapatıyordu. Saçlarımı öne doğru topladı ve sırtıma küçük bir öpücük bıraktı içimi ürperten bir öpücük. Son düğmeyi de açtıktan sonra gelinliğimin askılarını indirdi. İçimi anlamadığım bir sıcaklık kapladı. Gelinliğimi tutan tek şey bendim. Son düğmeden sonra beni kendine çevirdi ve elleri ile suratımı tutup yavaşça dudakları ile dudaklarımı örttü. Bu seferki öpüşü diğerlerinden çok farklıydı fazla tutkulu fazla arzuluydu... Ona kendimi kaptırıyor ve engel olamıyordum. Birden bende ellerimi onun boynuna doladım ve artık bedenimdeki büyük yük yere düşmüştü. Kendimi ona bırakmıştım ve o harika bir şekilde beni yönetiyordu. Dokunuşları beni büyülüyordu inanılmaz derecede güzeldi. Üstündekilerden kurtulduktan sonra beni yatağa yatırdı. Boynuma gömülü olan kafasını kaldırdı ve
"Daha çok küçüksün"
"Biliyorum"
"Ama çok olgunsun"
"Biliyorum"
"Korkmuyor musun? Artık küçük bir çocuk olmayacaksın"
"Korkuyorum olacakları da biliyorum. Küçük bir çocuk ile uğraşmak zorunda kalacaksın yada küçük aşkınla mı desem?" dedikten sonra güldüm ve dudaklarını tekrardan öptüm.
"Çok güzelsin ve benimsin. Seni her zaman seveceğim Zeynep Zeyşan Kayaer"
"Sende benimsin ve bende seni her zaman seveceğim Ateş Kayaer"
"Benimsin"
"Seninim"
**************************************
Gözlerimi açtığımda onun kollarındaydım. Sevdiğim aşık olduğum adamın dün gece tahmin ettiğimin tam aksi harika geçmişti. Artık ona aittim o da bana bu düşünce çok hoşuma gitmişti evet küçüktüm ama en çok sahip olmak istediğim şeye sahiptim Ateş benimdi artık elimde olsa Ateş'in koluna girer Elif'in gözüne soka soka saatlerce sokakta dolaşırım onunla ama bunun olamayacağını biliyorum. Garip hissediyorum kendimi mutluyum ama garip bir mutluluk Ateş'i uyandırmadan yatakta doğruldum çarşafı üstüme sardıktan sonra aynanın karşısına geçtim ve kendime baktım. Daha 18 yaşındayım ama çoğu kızdan farklıyım daha olgunum daha fazla sorumluluk sahibi ve evli... Bunları düşününce moralim bozulmuştu benim okumam lazımdı benim hayallerim vardı bu kadar basit miydi? Mardin mi kazanmıştı ben mi? Evet kızlar okuyamazdı ve durum ortada okul yalan olmuş durumda, erken yaşta evlenen küçük gelinler çok küçük olmasam da erken yaşa uyuyorum. Ama sevdiğim adam ileyim değil mi? Çocukluk aşkım değil mi şuan yatakta uyuyan? Benim kahramanım değil mi o? Mardin'deki en değerlim değil mi? Evet o benim her şeyim gülüşüm ağlayışım her şeyim o...
Yatağa baktığımda uyanmış beni izliyordu aynada ki yansımamı görmüş olmalı ki?
"Ne oldu mutsuz musun? Yoksa pişman mısın?"
"Yo asla öyle düşünmene neden olduysam özür dilerim sadece garip hissediyorum. Sanki bi şeyler eksik hata var gibi korkuyorum okulumu okuyamadım hayallerim gerçekleşmedi ne yapmam gerek bilmiyorum tamam evlendik şimdi ne olacak Ateş?" dedikten sonra yatağa gittim ve yanına oturdum. Biraz doğruldu ve
"En eski hayalin gerçek oldu ya işte ben yanındayım" dediğinde gülmüştüm haklıydı elbet bir gün Mardin'e gelecektim ve onu başkası ile görmektense öldürmeyi tercih ederdim.
"Okulunu bitirmene karışmam Zeyşan. Evet küçüksün ama bana sahipsin yalnız değilsin ailen ve ben yanındayız her zaman yanında da olacağız belki sorumlulukların çoğaldı ama bizler hala yanındayız ve ben senin üzülmene izin vermem küçük hanım" dedikten sonra beni gıdıklamaya başladı ve yatağa geri yatırdı. Gıdıklamayı bıraktıktan sonra dudaklarıma uzandı ve geri çekildi
"Eğer şimdi kalkmazsan bütün gün burada kalacağız ona göre" dediğinde amacını anlamıştım ve çarşafa sarılıp hemen ayağa kalktım ve
"Ben banyoya giriyorum kocacım" deyip hızla banyoya girdim soğuk bir suyla duş adım ve kendime gelmeye çalıştım. Aslında uyanmıştım ama bu duruma alışmalıydım. Evli olduğuma. Hızlıca kurulandıktan sonra saçımı topuz yaptım ve üstüme spor bir şeyler giyip banyodan çıktım. Ateş çoktan yatağı toplamış ve beni bekliyordu.
"Hele şükür çıktın güzelim"
"Çok mu beklettim? Vakit nasıl geçti anlamamışım bile"
"Sıkıntı yok :) Şimdi ben gireyim birazda ben vakit nasıl geçiyor onu anlayayım" dedikten sonra gülerek banyoya girdi. Bense bu koca evde daha önceden de kahvaltı hazırladığım mutfağa gitmeye başladım kendi mutfağıma. Bunu sevdim bana ve kocama ait bir ev sadece bize özel.
Ilk olarak çayın suyunu koydum ve patatesleri dogramaya başladım. Patatesleri kizartmak için tavaya koyarken çayı da demledim. Kahvaltiliklari çıkartıp masaya koydum. Bir kaç dilim ekmek kizarttiktan sonrada yumurtayı çırpmaya başladım. Bu sırada sevgili kocacim masadaki yerini almış beni bekliyordu. Yumurtayı da pisirdikten sonra çaydanlığı da alıp masaya geçtim. Çayları koyduktan sonra bende kahvaltılı yapmaya başladım. Ateş o kadar hızlı bir şekilde yiyorduki ona yetisemiyordum bir elinde reçelli ekmek diğer elinde patates kızartması bir onu bir bunu derken resmen her şeyi silip süpürmüştü bense sadece onu izliyor ve nasıl bu kadar hızlı yediğini düşünüyordum. Çayı bittiğinde elimde olmadan hemen çayını doldurmuş ve izleme devam etmiştim. En sonunda bu haline dayanamamış sertçe dürtüp
"Yavaş ye sene oğlum! Boğulacaksın." Dediğimde sanki ilk defa konuşmuşum gibi bana baktı ve
"Oğlum mu?" Dedikten sonra kahkaha atmaya başlamıştı ben ise öylece kalmıştım.
"Evlendik kızım biz kocanın artık senin alış buna"
"Kızım ha" diye tekrar ettim ve bu sefer ikimizde gülmeye başladık. Her anını birlikte gecirdigin biri ile nasıl konusacaktık ki
"Biz yeni evliyiz sözde değil mi? Bu halimiz ne ya ne yapicaz böyle karicim?"
"Alışacağız kocacim" dedikten sonra ayağa kalktım ve önümdeki tabağı mutfağa götürdüm. Peşinden gelen kocama dönüp
"Doydun değil mi?"
"Doydum doydum merak etme"
"Ee bi zahmet ne yedin be Ateş "
"Onu beni yormadan önce düşünecektin karicim"
"Ne yaptım ki ben?"
"Istersen bi dün geceyi düşün " dediğinde kıpkırmızı olduğu hissettim ve hızlıca mutfaktan çıkıp masayı toplamaya başladım. Suan bu kadar utanmam normal miydi? Hızlıca mutfağa girip çıkıyordum beni öylece izleyen Ateş 'e bakmiyordum bulaşıklar ile uğraşmaya başlayacaktır ki sevgili eşim konuşmaya başladı
"Bu kadar çok utanılacak ne var ki kocanım ben senin?"
"Bu zamana kadar hiç böyle bir şey düşünmemiştim o yüzden" dedim arkam dönük mutfak fayansından destek alirken beni kendine çevirdi ve ellerini tezgahın üzerine koyarak
"Nasıl bir şey?"
"Evlenmeyi... Hemde seninle abim dediğim ama aşık olduğum adam ile evlenmek yoktu planim da hemde bu şekilde " dediğimde morali bozulmuş gibiydi
"Pismansın yani"
"Hayır değilim ama..."
"Ama ne!"
"Ateş sakın ol"
"Zeyşan yoksa hala o Arda denen çocuğu ve Istanbul da ki o hayatını mi düşünüyorsun?!"
"Sen ne diyorsun Ateş... Ben seni seviyorum"
"O zaman bu halin ne!"
"Korkuyorum anlasana! Bu sorululuk ağır geliyor şuan, buradan gittigim gun seni ve Mardini silmistim ama olmamış ışte yine buradayım ve buradan korkuyorum burada mutluluk yok Ateş burada ölüm var kan var töre var... Sana sahip çıkamamaktan korkuyorum okuyup güçlü olacağım derken yine okuyamıyor ve Mardin deki kızlardan farkım kalmadı bak sana yine Mardin yendi ben daha küçüğüm farkindasın değil mi daha 18 yaşındayım ve kaybetmekten korktuğum bir kocam var. Seni sevmekten seni özlemekten korkuyorum özlersem seversem dayanamam diye korkuyorum. Hatırla çocukluğumuzdan beri senin eşini nasıl biri olacağını konuşurdu annelerimiz güçlü bir kız okuyan bilgin yada bir ağa kızı belkide hiç biri ama ben hiç hayal edemezdim kendimi senin olarak sen çok büyüktün Ateş sen her kızın hayaliydin ama benim sahip olduğum bir abiydim ben abisine aşık bir kızdım anlasana Ateş korkuyorum ışte sana layık olamamaktan sana olan sevgi de bogulmaktan senin Ateşinde yanmaktan seni yakmaktan korkuyorum..." Dedigimde ağlıyordum ve beni ayakta tutan tek sey sevgili kocamdi.
"Sen ölüme giden bir adamı sevdin Zeynep sen ikimizi de öldüre bilecek bir Ateş'e tutuldun ama Ateş eğer suya aşıksa sonunda ölümde olsa birakmaz seni sen korkma Ateş ile su birbirine en yakışan ikili onlar birbiri için birbirlerini öldüren tek çift onlar en tutkulu çift ateş suyu buhara çevirir su ateşi söndürürken onu buhara cevirir ben senin için buhar olmuşum ne fark eder sende benimle buhar olup gelirken...."