“ ចាប់ខ្លួន ”
ណាប៊ី គេងនៅលើគ្រែក្នុងបន្ទប់ពិនិត្យសុខភាពក្នុងផ្ទះរបស់លោកដុកទ័រ គ្រីស ។
« ព្រឹកនេះអ្នកនាងមានអារម្មណ៍វិលមុខឬចង់ក្អួតទៀតទេ? » លោកដុកទ័រកាន់ក្រដាសពិនិត្យសុខភាពរបស់ ណាប៊ី ចូលមកអង្គុយកៅអីជិតនាងសួរនាំ។
« អត់ទេ មួយរយៈនេះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចជាខ្លួនឯងមិនមែនជាអ្នកជំងឺអ៊ីចឹង » ណាប៊ី តបជាមួយលោកគ្រូពេទ្យវិញដោយទឹកមុខស្រស់ថ្លា។
« ប៉ុន្តែតាមការសង្កេតមើលដុំសាច់នៅតែលូតលាស់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហេតុអ្វីវាមិនធ្វើទុកដល់អ្នកនាង? ខ្ញុំគិតថាដូចជាមានអ្វីចម្លែក ប៉ុន្តែយ៉ាងណាអ្នកនាងត្រូវតែសម្រាកឲ្យគ្រប់គ្រាន់និងញុំថ្នាំឲ្យបានគ្រប់ចំនួន ពេលនេះការពិនិត្យបានបញ្ចប់ហើយអ្នកនាងអាចចេញទៅខាងក្រៅបាន »
« អរគុណលោកគ្រូពេទ្យណាស់ » ណាប៊ី ដោះឧបករណ៍ពិនិត្យជាប់ដៃចេញហើយក៏ក្រោកចុះពីលើគ្រែចេញពីបន្ទប់មកក្នុងផ្ទះវិញ។
ហារ៉ា កំពុងរៀបចំអាហារពេលព្រឹកនៅលើតុ ពេលក្រឡេកឃើញ ណាប៊ី ក៏រហ័សដើរទៅអូសដៃស្រឡូនចូលមកតុអាហារ។
« អាហារពេលព្រឹករួចរាល់ហើយឆាប់ញុំទៅ » ហារ៉ា ទាញកៅអីឲ្យ ណាប៊ី អង្គុយហើយនាងក៏ចូលអង្គុយនៅកៅអីនាងដែរ។
« បងមានអ្វីចង់សួរខ្ញុំមែនទេ? » ណាប៊ី គ្រាន់តែឃើញកាយវិការយកចិត្តរបស់ ហារ៉ា នាងក៏ដឹងភ្លាមថា ហារ៉ា កំពុងតែចង់ដឹងរឿងអ្វីមួយមិនខាន។
« ឯងនិងលោក រ៉េន ត្រូវគ្នាវិញហើយមែនទេ? »
«...» ណាប៊ី ងើបមកសម្លឹងមុខរបស់ ហារ៉ា ហើយមិនមាត់ ប៉ុន្តែ ហារ៉ា ក៏អាចយល់គ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងចិត្តរបស់ ណាប៊ី នៅពេលនេះ។
« ឈប់បារម្ភច្រើនហើយគ្រាន់តែចំណាយពេលវេលារបស់ឯងជាមួយគេយ៉ាងមានក្តីសុខទៅបានហើយ »
« បើពួកយើងកំពុងតែមានពេលវេលាដ៏ល្អជាមួយគ្នាសុខៗហើយខ្ញុំស្រាប់តែទៅបាត់ តើគេនឹងខូចចិត្តប៉ុណ្ណា? » ណាប៊ី ឱនមុខចុះយ៉ាងក្រៀមក្រំ ព្រោះឲ្យតែស្រម៉ៃឃើញថាគេឈឺចាប់ព្រោះតែនាង បេះដូងរបស់នាងក៏ឈឺចាប់ស្ទើរតែស្លាប់ភ្លាម។
ហារ៉ា ឃើញបែបនេះទើបឈោងទៅចាប់ដៃ ណាប៊ី ជាការលួងលោមមិនឲ្យ ណាប៊ី គិតច្រើន។
« ចុះបើប្តូរឯងជាគេវិញ តើឯងនឹងមានអារម្មណ៍បែបណា? បើសិនជាមនុស្សដែលឯងស្រលាញ់ព្យាយាមនៅឆ្ងាយពីឯង ធ្វើឲ្យឯងស្អប់គេជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយនៅចុងក្រោយទើបឯងដឹងថាគ្រប់យ៉ាងដែលគេធ្វើ ព្រោះតែមិនចង់ឲ្យឯងឈឺចាប់ពេលដែលគេបាត់ខ្លួនពីពិភពលោកនេះទៅ »
« ខ្ញុំច្បាស់ជាស្តាយក្រោយដែលមិនអាចដឹងរឿងលឿនជាងនេះ ខ្ញុំច្បាស់ជាបន្ទោសខ្លួនឯងដែលមិនអាចនៅជិតគេ និងចែករំលែកភាពឈឺចាប់ដែលគេលាក់ទុកតែម្នាក់ឯងបាន ខ្ញុំច្បាស់ជាមានអារម្មណ៍សោកស្តាយអស់មួយជីវិត »
« លោករ៉េន គេក៏មានអារម្មណ៍មិនខុសពីឯងដែរ ដូច្នេះឈប់ខ្ជះខ្ជាយពេលវេលាទៀតទៅ ហើយចាប់ផ្តើមចំណាយពេលវេលាយ៉ាងមានតម្លៃជាមួយគេចាប់ពីពេលនេះទៅ » ហារ៉ា ញញឹមដាក់ ណាប៊ី ជាការផ្តល់កម្លាំងចិត្ត ទើប ណាប៊ី ព្រមញញឹមនិងងក់ក្បាលជាការឆ្លើយតបមកនាងវិញ។
ផាំង! ផាំង!
« អ្ហា៎! »
ណាប៊ីនិងហារ៉ា ទប់ត្រចៀកក្រាបចុះក្រោមតុពេលលឺសំឡេងផ្ទុះខ្លាំងដូចជាសំឡេងកាំភ្លើងនៅខាងមុខផ្ទះ។
« តើមានរឿងអ្វី? » ហារ៉ា ងាកទៅសួរ ណាប៊ី ដែលមិនដឹងរឿងដូចគ្នា។
« ចេញទៅមើលទៅ » ណាប៊ី ក្រោកឈរឡើងទាំងត្រជាក់ចុងដៃភ័យនឹងសំឡេងផ្ទុះមុននេះមិនទាន់បាត់ តែនាងក៏ត្រូវបង្ខំចិត្តដើរចេញពីតុអាហារទៅមើលខាងមុខផ្ទះដែលជាប្រភពសំឡេង។
ក្រាក!
« អ្ហា៎! » ហារ៉ា ស្រែកភ្លាត់សំឡេងពេលបើកទ្វាមកស្រាប់តែមានដៃមាំលូកមកចាប់ដៃរបស់ ណាប៊ី អូសនាងចេញទៅខាងក្រៅផ្ទះបាត់។
« នៅឲ្យស្ងៀម! » គីរ៉ាន់ ចាប់ ណាប៊ី ជាប់ដោយយកកាំភ្លើងភ្ជង់ត្រង់សៀតផ្ការបស់នាងគំរាមមិនឲ្យនាងរើចេញពីក្នុងដៃរបស់គេ។
« បងយកកាំភ្លើងមកបាញ់ទាំងកណ្តាលថ្ងៃបែបនេះ លែងខ្លាចប៉ូលីសចាប់ហើយមែនទេ? » ណាប៊ី សួរទៅកាន់ គីរ៉ាន់ ដែលកាន់តែឆេវឆាវធ្វើការមិនប្រុងប្រយ័ត្នដូចមុន ក្នុងអំឡុងពេលដែលគេអង្គុយនៅតំណែងជាប្រធានសម្ព័ន្ធ អ៊ីសាជីនិងកំពុងតែត្រូវនាងតាមរកភស្តុតាងចាប់គេដាក់គុកបែបនេះ គេគួរណាតែប្រុងប្រយ័ត្នខ្លួន តែហេតុអ្វីគេហ៊ានមកទីនេះបង្ករឿងទាំងព្រឹកទៅវិញ? តើគេមិនខ្លាចនាងហៅប៉ូលីសឲ្យមកចាប់គេកាន់តែងាយស្រួលជាងមុនទេ? ធ្វើទង្វើបែបនេះមិនសមជាគេសោះ ។
« គីរ៉ាន់ លោកចង់ជាប់គុកកាន់តែឆាប់ជាងមុនមែនទេ? ទើបមកធ្វើបាប ណាប៊ី ដល់ទីនេះ? » ហារ៉ា ស្រែកគំរាម គីរ៉ាន់ ហើយក៏លើកទូរស័ព្ទមក ប្រុងខលទៅប៉ូលីស។
« ចង់ខលទៅប៉ូលីសក៏ខលទៅ ព្រោះពេលនេះខ្ញុំកំពុងតែត្រូវប៉ូលីសតាមចាប់ខ្លួនស្រាប់ហើយ ខ្ញុំគ្មានអ្វីត្រូវខ្លាចទៀតទេ យ៉ាងហោចណាស់ខ្ញុំបាញ់សម្លាប់នាងហើយក៏ប្រគល់ខ្លួនឲ្យប៉ូលីសតែប៉ុណ្ណឹង » គីរ៉ាន់ មិនបាននិយាយតែមាត់ ប៉ុន្តែម្រាមដៃរបស់គេត្រៀមកេសកៃកាំភ្លើងជាស្រេច។
« តើនេះមានន័យថាម៉េច? ប៉ូលីសមានភស្តុតាងចាប់បងហើយមែនទេ? » ណាប៊ី ភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំងពេលលឺសម្តីរបស់ គីរ៉ាន់ ហើយ។
« សមដូចចិត្តឯងហើយមែនទេ? ដែលបានឃើញបងប្រុសត្រូវប៉ូលីសចាប់បែបនេះ? »
ទីង!
ហារ៉ា លើកសារដែលផ្ញើរដោយ រ៉េន មើលហើយក៏លាន់មាត់ឡើង។
« វីណា បានសារភាពគ្រប់យ៉ាងហើយ! ប៉ូលីសថែមទាំងរកឃើញភស្តុតាងជាច្រើននៅការិយាល័យនិងផ្ទះរបស់លោក មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះករណីកាស៊ីណូឆេះស្លាប់មនុស្សជាច្រើនកាលពីប៉ុន្មានថ្ងៃមុនក៏ជាថ្វីដៃរបស់លោកដែរ » ហារ៉ា ចំហរមាត់ធំៗព្រោះពាក្យដែល គីរ៉ាន់ និយាយទាំងប៉ុន្មានមុននេះមិនបានកុហកទេ គេកំពុងតែត្រូវប៉ូលីសតាមចាប់ អ៊ីចឹងពាក្យដែលគេថាចង់សម្លាប់ ណាប៊ី ក៏មិនមែនគ្រាន់តែគំរាមដែរ។ ហារ៉ា ទប់មាត់បើកភ្នែកធំៗដោយភាពតក់ស្លុតសម្លឹងមុខឃោឃៅគ្មានមេត្តារបស់ គីរ៉ាន់។
« បើចង់ឲ្យ ណាប៊ី រស់ ប្រាប់ឲ្យអា រ៉េន ទៅរកយើងតែម្នាក់ឯង បើយើងដឹងថាគេយកប៉ូលីសទៅជាមួយយើងនឹងបាញ់កម្ទេចក្បាលរបស់នាង » គីរ៉ាន់ ផ្ដាំទៅកាន់ ហារ៉ា ហើយក៏អូស ណាប៊ី ឡើងឡានបើកចេញទៅយ៉ាងលឿន។
ហារ៉ា រត់ចេញទៅតាមឡានដល់របងផ្ទះទើបងាកមកចាប់ទូរស័ព្ទចុចខលទៅកាន់ រ៉េន ទាំងញ័រដៃទទ្រើកវិញ។
ទីង! ទីង!
រ៉េន កំពុងតែបើកឡានសំដៅទៅប៉ុស្តិ៍ប៉ូលីស ទទួលបានការខលចូលរបស់ ហារ៉ា ទើបគេរហ័សលើកទទួល។
« នាងបានអានសាររបស់ខ្ញុំហើយមែនទេ? គ្រប់យ៉ាងត្រូវបានបញ្ចប់ហើយ » រ៉េន ញញឹមត្រេកអរនិងធូរទ្រូងដែលគ្រប់យ៉ាងត្រូវបានបញ្ចប់យ៉ាងល្អ ។
“ គ្រប់យ៉ាងមិនទាន់បញ្ចប់ទេ! ” ហារ៉ា ស្រែកទាំងសំឡេងញ័រមកតាមទូរស័ព្ទធ្វើឲ្យស្នាមញញឹមលើផ្ទៃមុខរបស់គេរលាយបាត់មួយរំព្រិច។
« តើមានរឿងអ្វីមែនទេ? » រ៉េន ឈប់ឡានអែបចិញ្ចើមផ្លូវចោលភ្នែកសម្លឹងទូរស័ព្ទផ្ដោតអារម្មណ៍ចាំស្តាប់ ហារ៉ា ទាំងក្នុងចិត្តកំពុងភ័យបារម្ភខ្លាំង។
“ គីរ៉ាន់ ចាប់ ណាប៊ី ទៅបាត់ហើយ គេចង់ឲ្យលោកទៅជួបគេតែម្នាក់ឯង បើលោកនាំប៉ូលីសទៅជាមួយ គេច្បាស់ជាសម្លាប់នាង ”
« ថាម៉េច! »
ឌឹប!
រ៉េន លើកដៃទះចង្កូតឡានខ្លាំងៗទាំងខឹងនឹងខ្លួនឯងដែលរវល់តែសប្បាយចិត្តរឿងប៉ូលីសរកភស្តុតាងចាប់ គីរ៉ាន់ បានរហូតភ្លេចគិតពីសុវត្ថិភាពរបស់ ណាប៊ី។
“ ពេលនេះពួកយើងគិតធ្វើយ៉ាងម៉េច? ”
« ផ្ញើរទីតាំងមក ខ្ញុំនឹងទៅរកគេម្នាក់ឯង »
“ គេមិនទាន់ផ្ញើរមកទេ ”
« នៅពេលគេផ្ញើរមក ឆាប់ផ្ញើរមកឲ្យខ្ញុំ » រ៉េន ដាក់ទូរស័ព្ទចុះហើយបញ្ឆេះឡានបើកសំដៅទៅប៉ុស្តិ៍ប៉ូលីសយ៉ាងលឿន...ម្តងនេះគេមិនព្រមឲ្យនាងមានរឿងអ្វីឡើយ គេត្រូវតែជួយនាងពីគ្រោះថ្នាក់ឲ្យបាន។
ង៉ក់!
ឡានពណ៌ខ្មៅឈប់នៅលើភ្នំតូចមួយដែលមានវាលធំល្វឹងល្វើយដុះដោយស្មៅតូចៗពាលពេញដី។
« ឆាប់ចេញមក! » គីរ៉ាន់ ចាប់ទាញដៃស្រឡូនដែលត្រូវចងជាប់ ចេញពីក្នុងឡាន រួចរុញនាងឲ្យដើរទៅកាន់ផ្នូរខ្មោចបីដែលកប់នៅលើភ្នំដាច់ស្រយាលនាជាយក្រុងមួយនេះ។
« លោកប៉ា អ្នកម៉ាក់! » កែវភ្នែកស្រស់ថ្លាប្រែជាល្អក់កករដោយទឹកភ្នែកមួយរំព្រិចពេលសម្លឹងឃើញរូបថតអ្នកមានគុណទាំងពីរនៅលើផ្ទាំងថ្មលើភ្នំដាច់ស្រយាលហើយ។ តាមពិត គីរ៉ាន់ យកអ្នកម៉ាក់និងលោកប៉ាមកបញ្ចុះនៅទីនេះ គេបានយកអ្នកដែលមានគុណលើគេមកបញ្ចុះនៅកន្លែងដាច់ស្រយាលគ្មានមនុស្សឆ្លងកាត់បែបនេះ គឺគេចង់ឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាបំភ្លេចលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់របស់នាងច្បាស់ណាស់ ។
« ទីនេះជាដីដែលលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់ប្រគល់ឲ្យកូនចិញ្ចឹមដូចជាខ្ញុំ ដីព្រៃភ្នំមានតែព្រៃនិងសំឡេងសត្វបក្សាបក្សី គ្មានតម្លៃ ប៉ុន្តែពួកគាត់បែរជាប្រគល់សម្ព័ន្ធ អ៊ីសាជីនិងអគារក្នុងក្រុងទាំងអស់ឲ្យទៅកូនបង្កើតដូចជានាង ហិ! ទើបប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះខ្ញុំបានយកពួកគាត់មកបញ្ចុះនៅទីនេះ ដើម្បីឲ្យពួកគាត់យល់ថាដីព្រៃភ្នំនេះវាគួរឲ្យស្អប់ប៉ុណ្ណា »
« បងឆ្កួតហើយ ហ៊ឹក! ហេតុអ្វីបានជាធ្វើបែបនេះចំពោះលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់? ហេតុអ្វីយកពួកគាត់មកទុកចោលនៅទីនេះ? ហ៊ឺ! »
ប្រូស!
ណាប៊ី ស្ទុះទាំងកំហឹងចូលទៅទាញកអាវរបស់ គីរ៉ាន់ តែក៏ត្រូវគេច្រានឲ្យដួលទៅលើដីនៅមុខផ្នូរលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់របស់នាង ស្របពេលជាមួយគ្នា ណាប៊ី ក៏បានក្រឡេកទៅឃើញផ្នូរមួយទៀតនៅក្បែរនោះ។
« រ៉ូជីន! តាមពិតលោកគាស់នាងមកបញ្ចុះទីនេះ » ណាប៊ី ប្រឹងក្រោកឈរឡើងវិញហើយនាងក៏ក្រឡេកឃើញមន្ទីរពេទ្យជាយក្រុងដែលនាងស្នាក់នៅពីមុននៅជើងភ្នំ។ ណាប៊ី ភ្ញាក់ផ្អើលនិងតក់ស្លុតជាខ្លាំង ព្រោះមិននឹកស្មានថាលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់នៅជិតនាងយ៉ាងនេះប៉ុន្តែនាងបែរជាមិនដឹងសោះ បើនាងបានដឹងថាគេយកលោកប៉ានិងអ្នកម៉ាក់មកបញ្ចុះទីនេះ នាងច្បាស់ជាមកកំដរលោកទាំងពីរមិនឲ្យលោកទាំងពីរនៅទីនេះឯកាបែបនេះទេ។
« អ្នកម៉ាក់ លោកប៉ា បានឃើញហើយមែនទេ? កូនសំណព្វចិត្តរបស់អ្នកទាំងពីរនៅមន្ទីរពេទ្យជើងភ្នំសោះ ប៉ុន្តែប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះនាងមិនដែលមកមើលអ្នកទាំងពីរទេ តើនាងពិតជាចិត្តអាក្រក់ណាស់មែនទេ? នាងគឺជាកូនអកតញ្ញូ ហេតុអ្វីអ្នកទាំងពីរនៅតែស្រលាញ់នាងជាងខ្ញុំទៀត? » គីរ៉ាន់ និយាយជាមួយរូបថតអ្នកមានគុណទាំងពីរធ្វើដូចជាលោកទាំងពីរអាចស្តាប់អាចមើលឃើញពីទង្វើទាំងប៉ុន្មានរបស់គេ។ តាមពិតគេគ្រាន់តែមិនទាន់អាចដកចិត្តចង់ឈ្នះនិងចិត្តច្រណែនដែលគេធ្លាប់មាននៅអំឡុងពេលដែលលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់របស់គេនៅមានជីវិត ទើបទោះជាលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់របស់គេបានស្លាប់ទៅជាយូឆ្នាំមកហើយ គេនៅតែសងសឹកនឹងលោកទាំងពីរ និងធ្វើគ្រប់យ៉ាងឲ្យ ណាប៊ី មើលទៅដូចជាកូនអកតញ្ញូចំពោះលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់ ម្យ៉ាងទៀតគេធ្វើបែបនេះក៏ព្រោះតែមិនចង់ឲ្យគេខ្លួនឯងយល់ឃើញថាខ្លួនឯងជាកូនអាក្រក់ដែលបានសម្លាប់លោកប៉ាអ្នកម៉ាក់ដែលបានចិញ្ចឹមបីបាច់គេដល់ធំ។
« ឬគ្រប់យ៉ាងដែលបងប្រុសធ្វើគ្រាន់តែចង់ឲ្យខ្ញុំជាកូនអកតញ្ញូចំពោះលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់តែប៉ុណ្ណឹងទេ? ហ៊ឹក! អ្នកដែលជាកូនអកតញ្ញូក្នុងចិត្តលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់គាត់បានដឹងច្បាស់ហើយ អ្នកដែលសម្តែងធ្វើជាបងប្រុសល្អលួចដាក់ថ្នាំក្នុងនំឃុកឃីរបស់ខ្ញុំដើម្បីបំពុលអ្នកម៉ាក់និងលោកប៉ាហើយថែមទាំងបានបាញ់សម្លាប់លោកទាំងពីរដោយផ្ទាល់ដៃ លោកប៉ាអ្នកម៉ាក់គ្មានថ្ងៃភ្លេចរឿងដែលបងបានធ្វើចំពោះគាត់នៅថ្ងៃនោះទេ »
« បិទមាត់ឯងទៅ! »
ឌឹប!
គីរ៉ាន់ យកកាំភ្លើងវាយក្បាលរបស់ ណាប៊ី ធ្វើឲ្យនាងដួលសន្លប់ទៅលើដីមួយរំព្រិចទាំងមានស្នាមបែកត្រង់សៀតផ្កាហូរឈាមមកមួយរំព្រិច។
« អ្ហា៎! ខ្ញុំមិនបានធ្វើទេ លោកប៉ាអ្នកម៉ាក់ត្រូវតែជឿខ្ញុំ ណាប៊ី ច្រណែនដែលខ្ញុំក្លាយជាអ្នកស្នងតំណែងតែម្នាក់របស់សម្ព័ន្ធ អ៊ីសាជី ទើបនាងនិយាយបង្ខូចខ្ញុំបែបនេះ » គីរ៉ាន់ លើកដៃទប់ក្បាលរបស់ខ្លួនឯងហើយព្យាយាមបកស្រាយទៅកាន់រូបថតលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់របស់គេដូចមនុស្សឆ្កួត គេហាក់បាត់សតិទាំងស្រុងរហូតបែកចែកមិនដឹងថាអ្វីជាការពិតហើយអ្វីជាក្លែងក្លាយ សូម្បីតែលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់ដែលស្លាប់ទៅហើយមានត្រឹមរូបថតក៏ធ្វើឲ្យគេភ័យខ្លាចថាយល់ច្រឡំចំពោះគេ។
ដុក!
គេលុតជង្គង់ដល់ដីស្រែកអង្វរឲ្យលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់ជឿសម្តីរបស់គេដូចមនុស្សឆ្កួត
« ខ្ញុំ...ខ្ញុំមិនបានធ្វើទេ លោកប៉ាអ្នកម៉ាក់ត្រូវជឿខ្ញុំ » គីរ៉ាន់ ឱនមុខចុះលើកដៃទះក្បាលរបស់ខ្លួនឯងខ្លាំងៗពេលការចងចាំកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុនបានលេចឡើងមកក្នុងខួរក្បាលរបស់គេដូចទើបនឹងកើតឡើងកាលពីប៉ុន្មាននាទីមុន។
« ឯងធ្វើនំឲ្យអ្នកម៉ាក់លោកប៉ាមែនទេ? មកចាំបងជួយ » គេបានជួយធ្វើនំជាមួយ ណាប៊ី ហើយលួចដាក់ថ្នាំនៅក្នុងម្សៅនំ គេមានចេតនាសម្លាប់លោកប៉ាអ្នកម៉ាក់និង ណាប៊ី ប៉ុន្តែនាងសំណាងល្អទើបមិនញុំនំឃុកឃីនោះ។ ក្រោយពីលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់ស្លាប់បាត់ទើបគេបានដឹងថាតាមពិតលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់របស់គេមានបំណងប្រគល់សម្ព័ន្ធ អ៊ីសាជី ឲ្យគេជាអ្នកគ្រប់គ្រងបន្ត ហើយលោកប៉ានិងអ្នកម៉ាក់បញ្ចូល ណាប៊ី ទៅបរទេសព្រោះលោកបានដឹងថា ណាប៊ី មានជំងឺដុំសាច់ក្នុងខួរក្បាលហើយមានចេតនាឲ្យ ណាប៊ី ទៅព្យាបាលនិងបន្តការសិក្សានៅទីនោះ លោកប៉ាអ្នកម៉ាក់ដឹងថានាងមិនអាចត្រឡប់មកគ្រប់គ្រងសម្ព័ន្ធ អ៊ីសាជី បានទេ លោកគ្រាន់តែមានបំំណងចង់ឲ្យ ណាប៊ី រស់នៅក្រោមការមើលថែរបស់បងប្រុសល្អដូចជាគេ ប៉ុន្តែគេបានបំផ្លាញ់គ្រប់យ៉ាងដោយផ្ទាល់ដៃរបស់គេ គេបានបំផ្លាញ់គ្រួសារដ៏កក់ក្តៅមួយនេះដោយដៃទាំងពីររបស់គេ គេមិនគប្បីនឹងលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់និង ណាប៊ី ។
« អត់ទេ ខ្ញុំមិនបានធ្វើទេ! »
« ឈប់បន្ទោសខ្លួនឯងទៅ! » សំឡេងស្រួយបន្លឺឡើងទើប គីរ៉ាន់ ងើបមុខមើលហើយឃើញថាជា រ៉ូជីន ស្នាមញញឹមរបស់នាងស្រស់ស្អាតដូចជាពេលដែលគេបានជួបនាងដំបូងអ៊ីចឹង។
« រ៉ូជីន ទីបំផុតនាងមករកខ្ញុំវិញហើយ » គីរ៉ាន់ ញញឹមទាំងកែវភ្នែកដក់ជាប់ដំណក់ទឹកថ្លា។
« ខ្ញុំមិនស្រលាញ់លោកទេ ខ្ញុំស្រលាញ់ រ៉េន ខ្ញុំស្រលាញ់ រ៉េន តែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ...លោកគ្មានតម្លៃសម្រាប់ខ្ញុំទេ គីរ៉ាន់! ឆាប់ចេញឲ្យឆ្ងាយពីខ្ញុំទៅ » នាងស្រាប់តែប្តូរទឹកមុខមកជាខឹងស្អប់គេហើយក៏ស្រែកគំហកដាក់គេខ្លាំងៗ។
« ហេតុអ្វីនាងមិនស្រលាញ់ខ្ញុំ? ហេតុអ្វីគ្រប់គ្នាមិនស្រលាញ់ខ្ញុំ? អ្ហា៎! » គេស្រែកសួរនាងខ្លាំងៗ តែគេមិនបានទទួលចម្លើយអ្វីមកវិញឡើយ ព្រោះនាងក៏រលាយប្រែជាផ្សែងបាត់រូបរាងពីមុខគេមួយរំព្រិច។ គីរ៉ាន់លើកដៃញីសក់ក្បាលរបស់ខ្លួនឯងឲ្យប្រែជារញេរញៃអស់ហើយជ្រប់មុខចុះសម្រួលអារម្មណ៍ដែលកំពុងច្របូកច្របល់ជិតឆ្កួតឲ្យស្ងប់បន្តិច ទើបគេលើកទូរស័ព្ទមកចុចផ្ញើរទីតាំងឲ្យ ហារ៉ា ដើម្បីឲ្យ រ៉េន មកជួបគេនៅទៅនេះ។ ថ្ងៃនេះទោះគេត្រូវស្លាប់ក៏គេត្រូវយកមនុស្សម្នាក់ទៅកំដរគេដែរ។
រងចាំភាគបន្ត