အပိုင်း (၁၅၄) နှင်းဆီပန်း
ကြောက်ရွံ့မှု၊ သတ်ဖြတ်ချင်စိတ်၊ အမုန်းတရား ဤအရာများသည် လူတစ်ယောက်၏ ဆိုးယုတ်ခြင်းတို့်ကို မြင့်တင်ပေးနိုင်သည့် အဓိကအရာများဖြစ်သည်။ ကျန်းလော့သည် ကံကြမ္မာယုံသူ၏ မျက်နှာတွင် အကြောက်တရားနှင့် အမုန်းတရားတို့ မဖုံးနိုင် မဖိနိုင်ပေါ်လာမည်ကို တွေးကြည့်ပြီး အလွန်အူမြူးသွားသည်။
'ကံကြမ္မာယုံသူက ငါ့ကို သတ်ချင်လာအောင် မုန်းလာအောင် ဘယ်လိုလုပ်ရင် ကောင်းမလဲ'
'ဒါမှမဟုတ် ကြောက်သွားအောင်ခြောက်လိုက်ရမလား'
ကျန်းလော့က ရုတ်တရက် ပြောလိုက်သည်။
"ခင်များ တမင်တကာ ဝိဉာဉ်စုပ်ဆွဲပြားကို ထိလိုက်တာလား"
ကံကြမ္မာယုံသူသည် အပြုံးမပျက်ဖြေလိုက်သည်။
"ကျုပ်က ဒီတိုင်း မင်းကျုပ်ကို အထင်မှားနေတာ တစ်ခုခုရှိတယ် ထင်လို့လေ"
သူ့စကားများသည် ဝန်ခံချက်ပေးနေသလိုပင်။ ကံကြမ္မာယုံသူ၏ မျက်ဝန်းများသည် နူးညံ့ခြင်းတို့ကိန်းအောင်းနေဆဲ ဖြစ်ကာ ညင်သာစွာ ရှင်းပြသည်။
"မင်းက ကျုပ်ရဲ့ အစစ်အမှန်ကို မြင်ချင်နေမှတော့ ပြပေးရမှာပေါ့ ဒီအခွင့်အရေးကြောင့် မင်းကျုပ်ကို အမြင်မှားနေတာတွေ ရှင်းလင်းသွားဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်"
ကျန်းလော့မျက်စံသည် နောက်သို့ လည်သွားပြီး နည်းနည်းလေး စိတ်ဝင်စားလာသည်။
"ခင်များက ကျွန်တော် ဟန်ဆောင်နေတာကို သိတာလား"
ကံကြမ္မာယုံသူသည် ပြုံး၍သာနေပြီး ဘာမှပြန်မပြောပေ။
"ကံကြမ္မာယုံသူကတော့ ကံကြမ္မာယုံသူပါပဲ"
ကျန်းလော့သည် လက်မြှောက်၍ လက်ခုပ်တီးလိုက်ပြီး ရိုးရှင်းစွာပင် ဟန်ဆောင်ထားတာကို ခွာချလိုက်ကာ စိတ်ဝင်စားစွာပြောသည်။
"ဒါဆို ခင်များ ဘာလို့ ကျွန်တော့်ကို မဖော်ထုတ်တာလဲ"
"ဘာလို့လဲဆိုတော့ မင်းက ချီယုံ့ကို ဒဏ်ရာရအောင် လုပ်ခဲ့လို့လေ"
ကံကြမ္မာယုံသူသည် မတုံ့ဆိုင်းပဲ ပြန်ပြောသည်။
"ပြီးတော့လဲ မင်းဘာပဲလုပ်လုပ် မင်းသူ့ကို မင်းတတ်နိုင်သလောက် ဒဏ်ရာရအောင် လုပ်ခဲ့တာပဲလေ ဒါမှမဟုတ် သူကိုယ်တိုင်ကိုက မင်းကြောင့် ဒဏ်ရာရချင်ခဲ့တာဆိုရင်တောင် ကျုပ်ကျေနပ်တယ် မင်းကြောင့် သူ့လက်မောင်းတစ်ဖက်တော့ ကျိုးသွားတယ်လေ"
"ဒီလောက်နဲ့တင် လုံလောက်နေပါပြီ"
သူကဆက်ပြောသည်။
"မင်းက ကျုပ်ထင်တာထက်တောင် ရလဒ်ကောင်းရလာသေးတယ်လေ"
ကျန်းလော့သည် နှုတ်ခမ်းစေ့လိုက်ပြီး ဝတ်ကျေတန်းကျေ ပြုံးလိုက်သည်။ ရှင်းလင်းစွာ အစစ်အမှန်ကို ဖွင့်ပြပြီးနောက် ကံကြမ္မာယုံသူက ဆက်မေးသည်။
"မင်း နတ်ဘုရားဖြစ်မလာချင်ဘူးလား"
သူ့အသံသည် နူးညံ့ပြီး အဝေးကြီးမှလာသော အသံကဲ့သို့ ဖြစ်နေကာ သူ့နားထဲမှ ဦးနှောက်ဆီသို့ တိုက်ရိုက်ရောက်သွားမည့်ပုံပေါ်သည်။ တစ်စုံတစ်ယောက်သည် သူ့စကားတို့သာ အမှန်ဖြစ်သလို ဦးနှောက်အဆေးခံရတော့မည့်အသံလိုမျိုး နတ်ဘုရားတစ်ပါး၏ အသံလိုမျိုးဖြင့်
"မင်း ယင်ယန်လက်ကောက်ကို ဖွင့်လိုက်ထဲက မင်းမှာ သေခြင်းရှင်ခြင်းကို လွန်ဆန်ချင်တဲ့ စိတ်ဆန္ဒပြင်းပြင်းပျပျရှိနေတယ်လို့ ဆိုလိုတာပဲ ပြီးတော့ မင်းရဲ့ အဲ့ဒီ နတ်ဘုရားစွမ်းအားကို လိုချင်တဲ့ ဆန္ဒက မင်းဆီမှာရော ကျုပ်ဆီမှာရော ရှိနေကြတယ်လေ ကျန်းလော့ ကျုပ်တို့က တူညီတယ်"
"ထာဝရရှင်သန်မှု စွမ်းအားကြိးမယ် လူသန်းပေါင်းများစွာ အထက်မှာ ရပ်တည်ကြမယ်"
ကံကြမ္မာယုံသူသည် ကျန်းလော့ကို အကြည့်မလွှဲပဲ ဆက်ပြောလိုက်သည်။
"လက်မြှောက်လိုက်တာနဲ့ တိမ်ထူလာမယ် လက်မြှောက်လိုက်တာနဲ့ မိုးရွာလာမယ် ကမ္ဘာပေါ်က လူတိုင်းရဲ့အထက်မှာရပ်တည်ပြီး ကမ္ဘာကြီးထဲ လှည့်လည်သွားကြမယ်"
"မရေမတွက်နိုင်တဲ့ လူတွေက မင်းကို တောင့်တ တောင်းဆိုလာကြမယ် ပြီးတော့ မင်းရဲ့ မိုးကြိုးပဲဖြစ်ဖြစ် မိုးရေပဲဖြစ်ဖြစ် (ကောင်းတာဆိုးတာအကုန်) သူတို့ဆီရောက်သွားရင် နတ်ဘုရားဆီက လက်ဆောင်လို တန်ဖိုးထားပေးကြမှာပဲ ဒီလိုဘဝမျိုးကို မလိုချင်ဘူးလား"
ထိုသို့သော ဆွဲဆောင်မှုကို မည်သူကမှ တောင့်ခံနိုင်မှာ မဟုတ်ပေ။
ထာဝရရှင်သန်ခြင်း တစ်ခုထဲကပင် လူတိုင်း၏ နှလုံးသားကို မတည်မငြိမ်ဖြစ်အောင် လုပ်နိုင်ပေသည်။ မည်သူကမှ သူတို့ဘယ်အချိန်ထိ အသက်ရှင်ရမည်ကို မသိကြပေ။ ကံကြမ္မာယုံသူ၏ မျက်နှာသည် အသက် နှစ်ဆယ် သုံးဆယ်ကြားက လူငယ်တစ်ယောက်လို ငယ်ရွယ်ပြီး ကြည့်ကောင်းနေသေးသည်။ မည်သူကများ ယခုအသက်အရွယ်အတိုင်း ဖြစ်နေပြီး မသေတော့မည့်အဖြစ်ကို ငြင်းဆန်နိုင်ပါမည်နည်း။
ကျန်းလော့သည် ကံကြမ္မာယုံသူက သူ့ကို ညှို့ယူခြင်း နည်းလမ်း အသုံးပြု၍ ဆွဲဆောင်နေကြောင်း သိနေသော်လည်း သူနှလုံးသားသည် အခုန်မြန်နေဆဲဖြစ်သည်။
"တကယ်လို့ မင်းကသာ ရွှမ်ရွှီလောကြီးကို ဖျက်ဆီးမဲ့ တရားခံကို သတ်ပစ်လိုက်မယ်ဆိုရင် မင်းလည်းပဲ လူတိုင်းရဲ့ ယုံကြည်မှုတွေရလာပြီး ကျုပ်လို အတုအယောင်နတ်ဘုရား တစ်ပါးဖြစ်လာလိမ့်မယ်"
ကံကြမ္မာယုံသူသည် ကျန်းလော့ကို နူးညံ့စွာကြည့်သည်။
"အတုအယောင်နတ်ဘုရားနဲ့ အစစ်အမှန်နတ်ဘုရားကြားမှာ တစ်ဆင့်ပဲကွာမှာ မင်းအခုထက်ပိုပြီး မသန်မာလာချင်ဘူးလား"
"ကျွန်တော်...."
ကျန်းလော့က ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောလိုက်သည်။
"ခင်များက ကျွန်တော့်ကို ဖြားယောင်းနေတယ်လို့ပဲ ထင်တယ် ကံကြမ္မာယုံသူ၊ ကြားရတာတော့ လွယ်လွယ်လေးပဲနော် ကျွန်တော် လုပ်ရမှာအားလုံးက ချီယုံ့ကို သတ်ရမယ် ပြီးရင် ခင်များနဲ့ ကျွန်တော်က အတုအယောင်နတ်ဘုရားဖြစ်လာကြမယ် အတုအယောင်နတ်ဘုရားလေးပဲဆိုရင်တောင် ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာတော့ ကျုပ်က ထိပ်ဆုံးကို ရောက်နေမှာပေါ့ ဟုတ်လား"
သူ့လက်များသည် မြှောက်တက်လာပြီး သုံးချောင်းထောက် ဧရာမအမွှေးအိုးကြီး၏ ထောင့်တစ်ဖက်ချင်းစီကို ညွှန်ပြနေကာ
"ကျုပ် ချီယုံ့ကို တိုက်ခိုက်ရမှာကို မပြောနဲ့ဦး ကျုပ်ကို တားမြစ်နည်းလမ်းတစ်ခုပေးပြီး ချီယုံ့ကို သတ်အောင်လုပ်ခဲ့တာ ခင်များပဲ ဒါပေါ့ အဲ့တာကြောင့်နဲ့ပဲ သူက ကျုပ်ကို သူသေပြီးတော့ နှိပ်စက်ပြီး လက်စားပြန်ချေချင်ခဲ့တာ ဒီမှာ ကျုပ်တို့က သေဆုံးကြရဖို့အတွက် မွေးဖွားလာတာ ကျုပ်တို့ ကြိုးစားပြီး ရှင်သန်နေထိုင်ကြဖို့ မွေးဖွားလာတာ ဘယ်သူ့မှာမှ ချွင်းချက်ဆိုတာမျိုး မရှိဘူး ဒါပေမဲ့ စိတ်မကောင်းစွာနဲ့ပဲ ကျုပ်နဲ့ ချီယုံ့မှာ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုရှိခဲ့တယ်"
တခြားလူများအကြောင်းကို ဘေးမှရပ်ကြည့်သည့် ဘာမှမဆိုင်သည့် လူအတိုင်း ပြောပြနေသလို ကျန်းလော့အသံသည် တည်ငြိမ်နေသည်။ သူစကားပြောလိုက်တိုင်း မီးတောက်ကဲ့သို့ နီရဲသော ဝိဉာဉ်စုပ်ဆွဲပြားသည် ကခုန်နေသည်။
"ဒါနဲ့ပဲ ခင်များက ကျုပ်ကို ရှောင်ချန်ရေကန်ဆီရောက်အောင်ခေါ်လာခဲ့တယ် ချီယုံ့အပေါ်ထားတဲ့ ခံစားချက်တွေကို ဖျက်ပစ်ဖို့နဲ့ ဒီအခွင့်အရေးကို အပြည့်အဝယူပြီး ကျုပ်ကို ချီယုံနဲ့ပတ်သတ်တဲ့ ခံစားချက်တွေကို ဆေးကြောပစ်ချင်တာလေ ဒါကြောင့်ခများကျုပ်ကို ရှောင်ချန်ရေကန်ကို ခေါ်လာပြီး စိတ်ခံစားချက် မရှိတဲ့ကောင်ဖြစ်အောင် လုပ်တာလေ ခင်များပြောတဲ့ အညစ်အကြေးကို ဖယ်ထုတ်တယ်ဆိုတာ အလကားပဲ ကျုပ်ရဲ့ချီယုံအပေါ်ထားတဲ့ ခံစားချက် အားနည်းချက်တွေကို ဖယ်ထုတ်ပစ်ချင်ခဲ့တာမလား ဟုတ်တယ်မလား"
ကံကြမ္မာယုံသူသည် သူ့ကိုတိတ်ဆိတ်စွာ ပြုံးကြည့်နေသည်။ သူ့အပြုံးသည် လေပြေကဲ့သို့ ပေါ့ပါးပြီး လရောင်ကဲ့သလို့ကြည်လင်နေကာ လူကြီးဆန်ဆန် အေးချမ်းနေသည်။ သူသည် ဝန်မခံသလို ငြင်းလဲမငြင်းပေ။ ကျန်းလော့ကို ဘာတွေးနေနေ သူ့အပေါ်သက်ရောက်မှု ရှိမလာနိုင်သလို ပြုံးမြဲပြုံးနေသည်။ ကျန်းလော့သည် သူ့ကို လုံးဝဂရုမစိုက်ပဲ ဆက်ပြောသည်။
"ဒီခင်များပြောတဲ့ နည်းအတိုင်းဆို ချီယုံ့ကိုသတ်တာက ကျုပ်တစ်ယောက်ထဲအတွက်ပဲ အကျိုးရှိမှာ"
"ဒါပေမဲ့............"
အကယ်၍ ချီယုံသာ သေဆုံးသွားပါလျှင် ကျန်းလော့အတွက် ဤလောကကြီးသည် မှုန်မှိုင်းပြီး ပျော်စရာတစ်စက်မှ ရှိတော့မှာမဟုတ်ပေ။ အသက်ရှည်ကြီးနေခြင်းသည် မိုက်မဲသော ခေါင်းမာသော မဆင်မခြင်အပြုအမူ အတွေးအခေါ်များကိုသာ ရှည်ကြာနေစေပြီး ဘယ်နေရာမှ အသုံးဝင်မှာ မဟုတ်ပေ။
မကောင်းဆိုးဝါးအတွေးများ သူ့စိတ်ထဲဝင်လာပြီး စိတ်ဝိဉာဉ်ကို သက်ရောက်သွားတာကမှ ပိုကောင်းဦးမည်။
မကောင်းဆိုးဝါးကို သတ်ရုံနဲ့ ဘယ်လုံလောက်မှာလဲ မကောင်းဆိုးဝါးကို ထိန်းသိမ်းထားပြီး တစ်ယောက်တစ်ပြန် သတ်ကြတာကမှ ပျော်စရာကောင်းမှာ
ချီယုံ့ကိုသတ်ရမည်ဟူသော စကားကြောင့် ကျန်းလော့သည် ကံကြမ္မာယုံသူ၏ သောက်သုံးမကျသော ညှို့ယူခြင်းနည်းလမ်းသုံးထားသည့် စကားများမှ ထွက်လာနိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။
ကျန်းလော့စိတ်ထဲမှ ချီယုံ့နေရာကို ဘာနှင့်မှ အစားထိုးနိုင်မှာ မဟုတ်ပေ။
(T/N: ဒါကို ကိုကြီးကျန်းက ဇွတ်မကြိုက်ဘူး မုန်းတယ်ပဲ လုပ်နေတုန်း)
သူအသတ်ချင်ဆုံးသူမှာ ကံကြမ္မာယုံကြည်သူမဟုတ်သလို အလွန်မုန်းသော ဖုန်းလီလည်း မဟုတ်ပေ။
ချီယုံသာလျှင် ဖြစ်သည်။ ချီယုံသည် ကျန်းလော့၏သားကောင်ဖြစ်သည်။ ကံကြမ္မာယုံသူပင်လျှင် ချီယုံ့ကို ထိခွင့်မရှိပေ။
"ခင်များ ခုနပဲပြောလိုက်တာ နတ်ဘုရားတွေက လူသားတွေကို မသတ်ဘူး ဟုတ်တယ်မလား ဒါဆို ခင်များ ကျုပ်ကို သတ်လို့မရဘူးပဲ.............."
ဆံပင်အနက်ရောင်ကောင်လေး၏ နှုတ်ခမ်းများသည် ဖြေးညှင်းစွာ ကွေးတက်လာပြီး ထူးဆန်းသော အပြုံးတစ်ခု ဖြစ်တည်လာကာ ကံကြမ္မာယုံသူနားသို့ ခြေတစ်လှမ်းတိုး၍ လက်မောင်းကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ကိုင်လိုက်ကာ
"ကံကြမ္မာယုံသူ ဒါဆို ကျုပ်ကပဲ စမုံတုန်းပေးလိုက်ပါ့မယ် ခင် များ ကို"
သူသည် အရောင်မဲ့လုလု မျက်ဝန်းများထဲသို့ တိုက်ရိုက်စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး
"အခုက စပြီး ကျုပ်ရဲ့ တစ်ခုထဲသော ရည်မှန်းချက်က ခင်များကို နတ်ဘုရားမဖြစ်လာအောင် တားဆီးဖို့ပဲ ဒီတော့ ကျုပ်က ခင်များကို အခွင့်အရေးတစ်ခုပေးမယ် ခင်များ ကျုပ်ကို သတ်လိုက်"
သူသည် လည်ပင်းကို လစ်ဟပြလိုက်ပြီး သူ၏ ရှည်သွယ်သော လည်ပင်းသည် ကံကြမ္မာယုံသူ၏ မျက်လုံးတည့်တည့်တွင် လှစ်ဟပြနေကာ အသက်သွေးကြောသည် အကာအကွယ်မရှိစွာ ထင်ထင်ရှားရှားမြင်နေရသည်။
"ခင်များ ကျုပ်ကို မသတ်ရင် ကျုပ်ခင်များကို သတ်မဲ့အချိန်ကို စောင့်နေလိုက်တော့"
ထိုစကားကြားပြီးနောက်ဆုံးတွင် ကံကြမ္မာယုံသူ၏ မျက်ဝန်းထဲတွင် အရိပ်အယောင်တစ်ချို့ပေါ်လာတော့သည်။
"မင်း ကျုပ်ကို သတ်လို့မရပါဘူး"
ကျန်းလော့သည် ရယ်မောလိုက်ပြီး
"ခင်များ ကျုပ်ကို မသတ်တာ ခင်များအလုပ် ကျုပ်ခင်များကို သတ်နိုင်နိုင် မနိုင်နိုင် အဲ့တာက ကျုပ်ကိစ္စ ကြည့်ထားလိုက် ကျုပ်က ခင်များကို အသေသတ်ဖို့ ကျုပ်လုပ်နိုင်တာ အကုန်လုပ်မှာ ခင်များ နတ်ဘုရားမဖြစ်လာအောင် နည်းမျိုးစုံနဲ့ တားပြမယ်"
ကံကြမ္မာယုံသူသည် ကြောင့်ကြမှုတစ်ခုထဲသို့ ဆွဲသွင်းခံလိုက်ရသည်။ ကျန်းလော့၏ မထင်မှတ်ထားသော လှုပ်ရှားမှုသည် သူ့ကို သေခြင်းချောက်ကမ်းပါးစွန်းသို့ တွန်းပို့နေသည်။ ကံကြမ္မာယုံသူက ကျန်းလော့ကို မသတ်သော်လည်း ကျန်းလော့ကတော့ သူနတ်ဘုရားဖြစ်လာခြင်းကို အစွမ်းကုန်တားဆီးမှာဖြစ်သည်။ ကံကြမ္မာယုံသူက သူ့ကိုသတ်လိုက်လျှင်လည်း ကျန်းလော့သေသွားပြီး သူသည်လည်း နတ်ဘုရားတစ်ပါး ဖြစ်လာမှာ မဟုတ်တော့ပေ။ ဟောကိန်းသည်လည်း သူ့အလိုလို ပျောက်ပျက်သွားမှာပဲ ဖြစ်သည်။
ဝိဉာဉ်နယ်မြေထဲတွင် သုံးမိနစ်ကျော်နေပြီးပြီဖြစ်သော်လည်း ကျန်းလော့ကတော့ အပြင်ပြန်မရောက်သွားသေးပေ။
အကြာကြီး ကြာအောင် စဉ်းစားပြီးနောက် ကံကြမ္မာယုံသူက ပြုံးလိုက်သည်။
"ကျုပ်မင်းကို လျော့တွက်မိသွားတယ်"
ကျန်းလော့မျက်လုံးများသည် မီးတောက်သလို တောက်လာသည်။
"ကျုပ်ကို မသတ်ဘူးလား"
"ကျုပ်မင်းကို သတ်မှာမဟုတ်ဘူး"
ကံကြမ္မာယုံသူသည် ယောင်ယောင်လေး ပြုံး၍
"နတ်ဘုရားကို မင်းဘယ်လိုသတ်နိုင်မလဲ"
ထိုစကားကို ကြားပြီးသည်နှင့် ရင်းနှီးနေသော မူးဝေမှုကို ခံစားလိုက်ရာကာ ကံကြမ္မာယုံသူ၏ ဝိဉာဉ်နယ်မြေထဲမှ အပြင်သို့ ရောက်သွားသည်။
ကျန်းလော့သည် မထွက်ခွာမှီ သုံးချောင်းထောက် အမွှေးအိုးကြီးကို ကြည့်ခဲ့သည်။ အမွှေးအိုးကြီး၏ အရှေ့ဘက်တွင် "ဗုဒ္ဓ"ဆိုသော စာလုံးဖြင့် စည်းပိတ်ထားသည်။
'ဗုဒ္ဓ..............'
စင်္ကြာမုနိ ဗုဓ္ဒမြတ်စွာဘုရားသည် ကိုယ့်အသားကိုယ် လှီးဖြတ်၍ လင်းယုန်ငှက်ကို အစာကျွေးခဲ့ပြီး ထိုနေရာတွင်ပင် ဗုဒ္ဓဘုရား ဖြစ်လာရန် တရားထိုင်ခဲ့သည်။ ကိုယ့်အသားကိုယ် ဖြတ်လှီးး၍ ကျားစာကျွေးခဲ့ဖူးသော ဗုဒ္ဓဘုရားလောင်း မင်းသား သိဒ္ဓတ္ထ အကြောင်းသည်လည်း အလွန်နာမည်ကြီးသော ဇာတ်နိပါတ်တော်တစ်ပုဒ် ဖြစ်ပြီး ကျန်းလော့သည် ထိုဇာတ်တော်များကို ကံကြမ္မာယုံသူကြောင့် သတိရသွားသည်။
'ဒါက ကံကြမ္မာယုံသူ အတုယူတဲ့ ကောင်းတဲ့အချက်လား'
'ကောင်းတာတွေ အများကြီး မရေမတွက်နိုင်အောင် လုပ်ရင် နတ်ဘုရားဖြစ်လာမယ်လို့ ထင်နေတာလားဟ'
ကျန်းလော့သည် အတွေးမများတော့ပဲ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်သောအခါ ရှောင်ချန်ကန်ထဲ ပြန်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ ရေပူများသည် ပလုံစီနေပြီး ကံကြမ္မာယုံသူသည် သူ့လက်မောင်းကို ထိန်းကိုင်ထားပေးတုန်းဖြစ်သည်။ သူတို့ အကြည့်ခြင်းဆုံသွားသောအခါ ကျန်းလော့သည် နွေးထွေးစွာပြုံးပြလိုက်ကာ ကံကြမ္မာယုံသူကို ပြောလိုက်သည်။
"ကံကြမ္မာယုံသူ ခင်များ ကျွန်တော့်ကို မသတ်ရင် နောင်တရလိမ့်မယ်နော်"
ကံကြမ္မာယုံသူသည် သူ့ကို ကလေးဆိုးတစ်ယောက်လိုကြည့်ကာ စိတ်ရှည်စွာပြောသည်။
"မင်းစိတ်ပြောင်းသွားပါလိမ့်မယ်"
သူသည် နောက်ဆုတ်၍ ကျန်းလော့ကို ရှောင်ချန်ရေကန်ထဲမှ ထုတ်ပေးလိုက်ကာ
"ရေပူစမ်းက မင်းအပေါ် သက်ရောက်မှုမရှိဘူးဆိုမှတော့ ဒီမှာ ထပ်စိမ်စရာမလိုတော့ဘူး ကျိယောင်ဇီကိုပဲ မင်းကိုပိုပြီးသန်မာလာစေမဲ့ ပညာရပ်တွေ သင်ပေးခိုင်းရတော့မှာပဲ"
ကျန်းလော့သည် တိတ်ဆိတ်စွာ နားထောင်နေရင်း ထပ်မေးလိုက်ပြန်သည်။
"တကယ်လို့ ကျွန်တော် စိတ်မပြောင်းသွားဘူး ဆိုရင်ရော"
"ကျုပ်က လူတွေကို ဖိအားမပေးတတ်ဘူး"
ကံကြမ္မာယုံသူသည် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိသလို နှစ်ခါလောက်ရယ်လိုက်ပြီး ကျန်းလော့ကို ပြန်ကြည့်ကာ သိမ်မွေ့စွာပြောလိုက်သည်။
"ကြားနာမှုပြီးသွားလို့ မင်းဘက်ကသာ တောင်ပေါ်ပြန်တက်လာဖို့ ဆန္ဒရှိမယ်ဆိုရင် ရွှမ်ရွှီလောကကြီးကို မင်းရဲ့ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းအဖြစ် သတ်မှတ်လိုက်တာလို့ ယူဆမယ် မင်းပြန်မလာချင်ဘူးဆိုလဲ ကျုပ်မင်းကို ခက်ခဲအောင် လုပ်မှာ မဟုတ်ဘူး"
သူသည် သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး
"မင်းသူငယ်ချင်းတွေ ကပ်ဘေးထဲမှာ သေသွားကြမှာကတော့ စိတ်မကောင်းစရာဖြစ်သွားမှာပေါ့"
ကျန်းလော့ အပြုံးသည် လျော့တိလျော့ရဲဖြစ်သွားကာ သူ့မျက်နှာသည် တဖြည်းဖြည်း အမူအယာမဲ့ အေးစက်လာသည်။
ကျန်းလော့နှင့် ကံကြမ္မာယုံသူတို့ ရှောင်ချန်ရေကန်ထဲမှ ထွက်လာသည်နှင့် ဖုန်းလီ၏ ဒေါသတကြီး စကားများကို ကြားလိုက်ရသည်။
"မင်းနေမကောင်းသေးတာကို ဘာလို့ ရေကန်ထဲကို ဇွတ်ဆင်းသွားရတာတုန်း"
ကျန်းလော့သည် အေးစက်စွာဖြင့် မျက်နှာလွှဲနေပြီး တိတ်ဆိတ်နေလိုက်သည်။ ဖုန်းလီကလည်း သူ့အဖြေကို လိုအပ်မနေသောကြောင့် သူ့အကြည့်သည် ကျန်းလော့လက်ကောက်ဝတ်ကို ကိုင်ထားသော ကံကြမ္မာယုံသူ၏ လက်ဆီသို့ရောက်သွားသည်။
သူ့အကြည့်တို့သည် ခက်ထန်သွားကာ ကံကြမ္မာယုံသူ၏လက်ကို ရေခဲတုန်းအဖြစ်ပြောင်းပစ်လိုက်ချင်သည့်နှယ်။
ကံကြမ္မာယုံသူသည် တစ်စုံတစ်ခုကို ခံစားမိကာ ဖုန်းလီကို အတွေးများစွာကြည့်၍ ရုတ်တရက်ပြောလိုက်သည်။
"ကောင်းကင်သခင် မင်းတောင်အောက်ဆင်းသွားဖို့အချိန်ကျလာပြီ"
ဖုန်းလီသည် မျက်လုံးပင့်လိုက်ပြီး ကံကြမ္မာယုံသူနှင့်အကြည့်ချင်းဆုံ၍ အေးစက်စွာပြောသည်။
"ကံကြမ္မာယုံသူက ခင်များ ဘာပြောချင်တာလဲ၀"
"ကောင်းကင်သခင်ကြီးက အသက်ကြီးလှပြီ သူ့မှာ အသက်ရှင်ဖို့အချိန်သိပ်မကျန်တော့ဘူး"
ကံကြမ္မာယုံသူသည် အေးဆေးစွာ နားချနေသည်။
"ဒီမှာကျုပ်နဲ့ အချိန်လာဖြုန်းနေမဲ့အစား မင်း ပြန်သွားပြီး သခင်ကြီးကို အဖော်ပြုပေးသင့်တယ်"
ဖုန်းလီ၏ မျက်နှာသေသည် နည်းနည်းမှ မပြောင်းသွားပဲ သူ့လက်မှ ကျောက်စိမ်းလက်စွပ်ကို လှည့်နေကာ
"ကောင်းပြီ"
"ဒါပေမဲ့ ကံကြမ္မာယုံသူအနေနဲ့ ဒီလောက် ဒုက္ခခံပေးဖို့မလိုပါဘူး"
သူသည် တောင့်တင်းလေးနက်စွာပြောလိုက်သည်။
"ကျုပ်လဲသွားမယ် ကျုပ်တပည့်ကလည်း ဒီမှာနေခဲ့စရာ အကြောင်းမရှိဘူး သူ့ကိုပါ တစ်ခါထဲ ခေါ်သွားမယ်"
ကံကြမ္မာယုံသူက ပြောသည်။
"သူတောင်ပေါ်မှာပဲ နေခဲ့လိမ့်မယ်"
ဖုန်းလီသည် နှာမှုတ်လိုက်ပြီး သူ့ဓားသွားထိပ်ဖျားသည်ကံကြမ္မာယုံသူကို ချိန်ရွယ်ထားပြီး မရေမရာပြောလိုက်သည်။
"ကံကြမ္မာယုံသူ ကျန်းလော့က ကျုပ်တပည့်ပါ"
"ကောင်းကင်သခင်"
ကံကြမ္မာယုံသူက ပြောသည်။
"ကျုပ်က မင်းရဲ့ ဘာလဲ"
ဖုန်းလီသည် အနည်းငယ် မွန်းကျပ်သွားပြီး သူ့မျက်နှာသည် ခက်ထန်သွားတော့သည်။ သူသည် ကံကြမ္မာယုံသူကို မသတ်မိစေရန် ဒေါသကိုထိန်း၍ သူ့ကိုယ်သူ မနည်းထိန်းချုပ်နေရပုံဖြစ်နေသော်လည်း ဘာမှတော့မပြောလာပေ။
"ကောင်းကင်သခင်ကြီးကို ဘာဖြစ်သွားလဲဆိုတာ ငါကိုယ်တိုင်ရှင်းပြလိုက်မယ်"
ကံကြမ္မာယုံသူက ဆက်ပြောသည်။
"ပြီးတော့ မင်း မင်းကတော့ ကိုယ့်ခြေထောက်နဲ့ကိုယ် တောင်အောက်ဆင်းသွားတော့"
ဖုန်းလီသည် လျင်မြန်စွာ တည်ငြိမ်လာပြီး
"ကျုပ်မသွားခင် ကျန်းလော့ကို ရှင်းပြစရာတချို့ကျန်နေသေးတယ် ကံကြမ္မာယုံသူ ခင်များလက်ကိုလွတ်လိုက်ပါ"
ကံကြမ္မာယုံသူသည် လက်ကိုလွတ်ပေးလိုက်ပြီး ကျန်းလော့သည် ဖုန်းလီဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ ဖုန်းလီ၏ မျက်နှာသည် မည်းမှောင်နေပြီး ကျန်းလော့ကို အပြင်သို့ ခေါ်သွားသည်။ မိနစ်အနည်းငယ်ကြာပြီးနောက် သူသည် အလွန်လေးနက်သော အသံဖြင့်ပြောသည်။
"အဲ့ဒီရေတွေက အများကြီး စိမ်လို့မကောင်းဘူး ပြောရရင် မင်းအတွက် မကောင်းဘူး"
ကျန်းလော့သည် အလွန်ပျင်းရိနေကာ
"ကျွန်တော် အဲ့ဒီရေကန်နဲ့ ဘာလုပ်လို့ရမှာလဲ"
ဖုန်းလီ၏ မျက်ခုံးများသည် အနည်းငယ်တွန့်သွားပြီး
"မင်းကိုယ်မင်း မပိုင်တော့ဘူး ဆိုရင်ရော မင်းဘာတွေများ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်လုပ်လို့ရမှာလဲ "
ကျန်းလော့သည် ဖုန်းလီသူ့ကို ငြိတွယ်နေသည့် စိတ်ဆန္ဒကို မည်သို့ ထိန်းချုပ်ထားလဲ သိချင်လှသည်။ သူ့မျက်စိထဲတွင် ဖုန်းလီသည် ရယ်စရာကောင်းနေသည်။ သူသည် သူ့အသံကို တပည့်ဆိုးတစ်ယောက်လို ပြောင်းလဲ၍
"ဟုတ်"
ထို့နောက်တွင်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်လုံး စကားမပြောကြတော့ပေ။ ဖုန်းလီ၏ စိတ်အခြေအနေသည် အနုတ်ပြနေပြီဖြစ်ပြီး သူ့မျက်နှာသည် ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် တည်တံ့နေသည်။ ကျန်းလော့သည် ဖုန်းလီ၏ ဤမျက်နှာထားသာရှိလျှင် သရဲနှင်ဖို့ ဂါထာမလိုတော့ဘူးဟု တွေးမိသည်။ ကျန်းလော့သည် ဘာမှကို မပြောချင်နေသောကြောင့် ဒီတိုင်း လမ်းလျှောက်လိုက်နေကာ ခနကြာအောင် လျှောက်ပြီးကြပြီးနောက် ဖုန်းလီက စကားဆက်ပြောလာသည်။
"မင်း................"
ကျန်းလော့သည် တိတ်ဆိတ်စွာ နားထောင်နေသည်။ ဖုန်းလီသည် မျက်လုံးမှိတ်လိုက်ပြီးပြန်ဖွင့်လိုက်ကာ အလွန်တည်ကြည်လေးနက်စွာပြောသည်။
"မင်း ကျိယောင်ဇီနောက်လိုက်ပြီး စိတ်ဝိဉာဉ် ပညာရပ်တွေကို ကောင်းကောင်း သင်ယူလာခဲ့"
ကျန်းလော့သည် ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး
"တပည့် နားလည်ပါပြီ"
ဖုန်းလီက ပြောသည်။
"ငါတောင်အောက် ဆင်းတော့မယ် မေးစရာရှိသေးလား"
"ဆရာ တကယ်တော့ ကျွန်တော် အရမ်းသိချင်နေတာ တစ်ခုရှိပါတယ်"
ကျန်းလော့ကပြောလိုက်သည်။
"ဟမ်"
ကျန်းလော့သည် ပြုံးလိုက်ပြီး
"တကယ်လို့ ဆရာက အရမ်းကို အာဃာတပြင်းထန်နေတဲ့ တစ္ဆေတစမ်ကောင်နဲ့ကြုံရမယ်ဆိုရင် ပြီးတော့ အဲ့ဒီတစ္ဆေက ဆရာ့အကူအညီကို လိုနေတယ်ဆိုရင် ဆရာသူ့ကို ကူညီပြီးရင် သူကနောက်ပိုင်းမှာ အရမ်းကိုစွမ်းအားကြီးတဲ့ တစ္ဆေတစ်ကောင်ဖြစ်လာလိမ့်မယ် အဲ့ကျရင် ဆရာဘာလုပ်မလဲ"
"ကျုပ်သူ့ကို ထိန်းချုပ်နိုင်မယ်ဆိုရင် ဆရာ့အတွက် သေချာမွေးထားမယ် ပြီးရင် ဆရာ့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင် နတ်ဘုရားအဖြစ် ပြောင်းပစ်လိုက်မယ်"
ဖုန်းလီသည် တုံ့ဆိုင်းခြင်း မရှိဘဲပြောလိုက်သည်။
"အဲ့လိုမဟုတ်ရင်တော့ ဆရာသတ်နိုင်တဲ့ အခွင့်အရေးရတာနဲ့ သူ့ကို သတ်ပစ်လိုက်မှာပဲ"
ကျန်းလော့က ပြောသည်။
"သူ့ကို နတ်ဘုရားတစ်ပါးအဖြစ် ဘယ်လို ပြောင်းလိုက်မှာလဲ"
ဖုန်းလီသည် သူ့ကိုကြည့်လိုက်ပြီး
"မင်းပြောသလိုမျိုး အာဃာတအရမ်းပြင်းထန်နေရင် မင်းသူ့ကို အတင်းယဉ်ပါးလာအောင် လုပ်လို့မရဘူး မဟုတ်ရင် သခင်ကို ဝါးမြိုလိုက်တဲ့အဖြစ်ထိ အန္တာရာယ်အကြီးကြီး ဖြစ်လာနိုင်တယ် သူ့ကို အရင်ချဉ်းကပ် အာဃာတအရမ်းပြင်းထန်နေတယ်ဆိုထဲက သူ့မှာ လက်စားချေချင်တဲ့ တစ်စုံတစ်ယောက်ရှိလိမ့်မယ် သူ့အစားလက်စားချေပေးလိုက် ပြီးရင် သူ့ယုံကြည်မှုကို ရအောင်ယူပြီး ယဉ်ပါးအောင်လုပ် ပြီးရင် နတ်ဘုရားအဖြစ် သူ့ဝိဉာဉ်ကို သန့်စင်ပစ်လိုက်"
(T/n: ဒီနေရာမှာ သူတို့ပြောတဲ့ နတ်ဘုရားဆိုတာ လက်နက်ဝိဉာဉ်ကို ပြောတာဖြစ်နိုင်ပါတယ် အင်္ဂလိပ် ဘာသာပြန်မှာ god လို့ သုံးထားလို့ နတ်ဘုရား လို့ပဲ ပြန်လိုက်ပါတယ် နတ်ဝိဉာဉ်လို့လဲ ရေးလို့ရပါတယ်)
"ဒါက ဒီလိုလုပ်ရတာကိုး"
ကျန်းလော့သည် သဘောပေါက်သွားသည်။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဆရာ ကျွန်တော် နားလည်သွားပါပြီ"
မူရင်းဝတ္ထုထဲတွင် ချီယုံသည် ဖုန်းလီ၏ သတိကိုလျော့ချရန် အားနည်းချင်ယောင်ဆောင်ခဲ့သည်။ ထို့နောက် သူ့ကို ထိန်းချုပ်လို့ရနိုင်သလိုမျိုး နေပေးခဲ့သည်။ ဖုန်းလီ၏ ချီယုံ့ကို ချည်းကပ်မှုသည် အစတုန်းက ချီယုံ့ကို နတ်ဝိဉာဉ်အဖြစ် ပြောင်းလဲပစ်ဖို့ ဖြစ်နိုင်သည်။
အစတုန်းက ချီယုံ့ကို ဖုန်းမိသားစုမှ တစ်ယောက်က သေလောက်အောင် နှိပ်စက်ခဲ့သည်ကို အေးစက်စွာ ကြည့်နေနိုင်တာ မထူးဆန်းတော့ပေ။ ချီယုံသည် မူရင်းဝတ္ထုထဲကထက်ပင် ပို၍ နှိပ်စက်ခံရသင့်သည်လေ။
ကျန်းလော့သည် နှုတ်ခမ်းများ ကွေးသွားအောင် ပြုံးလိုက်သည်။
ဖုန်းလီနှင့် အချိန်အများကြီး ကုန်ဆုံးပြီးနောက် ရုတ်တရက် သူ့သူငယ်ချင်းသေးသေးလေးကို သတိရလာသည်။
'အသေးလေး..........'
တစ်ရက်ထဲမှာပင် ဖုန်းလီသည် တောင်ပေါ်မှ ဆင်းသွားသည်။ ကျန်းလော့သည် ဖုန်းလီတောင်ပေါ်မှဆင်းသွားသည်ကို လိုက်ပို့ပြီး သူ့အခန်းဆီသို့ စိတ်အခြေအနေကောင်းစွာ ပြန်သွားလိုက်သည်။
သူ့အခန်းသို့ ပြန်ရောက်သောအခါ စားပွဲပေါ်မှ ပန်းအိုးထဲတွင် ဖူးငုံနေသော နှင်းဆီပန်းတစ်ပွင့်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ဆောင်းတွင်းကြီးဖြစ်သော်လည်း ဤနှင်းဆီပန်းသည် တော်တော်လေး လှပစွာ ဖူးပွင့်နေသည်။ သလင်းကျောက်ကဲ့သို့ကြည်လင်သော နှင်းစက်များပင် ပွင့်ဖက်များပေါ်သို့ ဖေးတင်နေကြသေးသည်။ အခန်းတစ်ခုလုံးပင် နှင်းဆီနံ့ဖျော့ဖျော့လေးရနေသေးသည်။
ကျန်းလော့သည် မျက်လုံးများ မှေးစင်းသွားပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်များသည် ကျေနပ်သလို ကွေးတက်သွားသည်။ သူသည် ပေါ့ပါးသော ခြေလှမ်းများဖြင့် စားပွဲဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်ကာ ပန်းအိုးထဲမှ နှင်းဆီပန်းကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့နှာခေါင်းအောက်သို့ နှင်းဆီပန်းကို ယူတေ့လိုက်ပြီး သိမ်မွေ့စွာ ပန်းနံ့ကို တစ်ဝကြီး ရှူရှိုက်လိုက်သည်။
နွေးထွေးစူးရှသော ခပ်ရှရှအနံ့သည် နှာခေါင်းထဲသို့ ပြင်းပြစွာ ဝင်ရောက်သွားသည်။ နှင်းဆီပွင့်ဖတ်များသည် ဆံပင်အနက်ရောင်လူငယ်လေး၏ အပြုံးကို ဖုံးကွယ်ထားပေးကာ ဇာမဏီမျက်လုံးတစ်စုံသည် စားပွဲပေါ်သို့ အကြည့်ရောက်သွားသည်။ ပန်းအိုးအောက်တွင် အဖြူရောင်ကတ်တစ်ကတ်ကို တွေ့သည်။
ကျန်းလော့သည် လက်ကို မြှောက်လိုက်ပြီး ကတ်ကိုဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကတ်ကို နှစ်ခေါက်လောက် လှည့်ဆော့၍ ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
[ ဒီနေ့ကစပြီး ကိုယ်က မင်းနောက်ကိုလိုက်မဲ့ ငန်းရိုင်းလေး ဖြစ်သွားပြီ ဒီညတွေ့ကြမယ် - -
ချီယုံ ]
"အရူးအမူး လိုက်တာတဲ့လား"
ကျန်းလော့သည် မျက်ခုံးပင့်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်သူပြောလိုက်သည်။
"ဘယ်လို လိုက်တာမို့လို့များ အရူးအမူးလို့ပြောရတာလဲ ငါ့ကို မသေစေလောက်တာတော သေချာတယ်"
သူသည် ပွစိပွစိပြောလိုက်ပြီး နှင်းဆီပန်းကို သဘာဝကျကျပင် အိပ်ရာပေါ်သို့ ပစ်တင်လိုက်ကာ မီးခြစ်ယူ၍ ကတ်ကို မီးရှို့လိုက်သည်။
"ဘာလို့များ ငါရှို့လိုက်သမျှ မင်းဆီရောက်သွားရတာလဲ မသိဘူး ဘယ်လို ဆက်စပ်မှုမျိုး ရှိနေတာလဲ"
သူသည် စုတ်သပ်လိုက်ပြီး
"ဒါပေမဲ့ မင်းက တော်တော်လေး လှတယ်ဆိုတော့ ဒီမီးရှို့ပြီးရင် မင်းရဲ့ ပိုင်ရှင်ဆီပြန်ရောက်သွားမယ်မလား ဟွန်"
"ငါမမြင်ရတာ ရှက်စရာပဲ"
ကတ်သည် ပြာဖြစ်သွားအောင် မီးရှို့ခံလိုက်ရပြီး ကျန်းလော့သည် ပြာများကို မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။ ပြာမှုန့်များသည် စားပွဲပေါ်မှ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ကျသွားကာ သူ့လက်ကိုပင် အနည်းငယ်ပေသွားခဲ့သည်။ သူသည် ကျေနပ်စွာဖြင့် လက်ကိုသုတ်လိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်မှ နှင်းဆီပွင့်ကိုကြည့်၍ မေးခွန်းတစ်ခုပေါ်လာသည်။
'ချီယုံက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အခန်းထဲကို နှင်းဆီပွင့်လာထားသွားရတာလဲ'
ဤအိမ်တော်သည် တာအိုဆရာတော် ဝေ့ဟယ်၏အိမ်တော်ဖြစ်ပြီး ကောင်းကင်သခင်ရော ကံကြမ္မာယုံသူတို့ပါ ရှိနေရာ မည်သူမှ သတိမထားမိအောင် အိမ်တော်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ရန်မှာ မဖြစ်နိုင်ပေ။ အခန်းတံခါးနားမှ ဆွဲဆွဲငင်ငင် ငိုကြွေးလိုက်သံကို မကြားမချင်း သူသည် အလွန်ရှုပ်ထွေးစွာ စဉ်းစားနေခဲ့သည်။ ကျန်းလော့သည် အသံလာရာသို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ ပေပွနေသော ဂျင်ဆင်းကလေးလေးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ အသေးလေးသည် အခန်းထဲသို့ ဖြေးဖြေးချင်းလျှောက်ဝင်လာနေပြီး ဝမ်းပန်းတနည်း ငိုကြွေးနေသည်။
ကျန်းလော့သည် ဂျင်ဆင်းကလေးလေး အိမ်ထဲမှာ မရှိတာကို အခုမှ သဘောပေါက်သွားပြီး သိချင်စွာ မေးလိုက်သည်။
"ဘယ်တွေသွားနေတာလဲ"
"ဖေဖေ ကလေးလေး ကလေးလေး ဝင်ပူးခံလိုက်ရတယ်"
ဂျင်ဆင်းကလေးလေးသည် သူ့ကို သနားစရာကောင်းစွာကြည့်နေပြီး တစ်ကြိမ်လှမ်းလိုက်တိုင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ရွှံ့ဗွက်ရာများ ထင်သွားသည်။
"ကလေးလေးက ဒီတိုင်း အိမ်ထဲမှာပဲ ဆော့နေတာ ပြီးတော့ ဘာလို့လဲမသိဘူး အပြင်အရမ်းထွက်ချင်လာရော အဲ့ဒါနဲ့ ကလေးလေး အပြင်ထွက်ကြည့်လိုက်တာ တံခါးရှေ့လဲရောက်ရော နှင်းဆီပန်းတစ်ပွင့်ကို အဲ ဒီနှင်းဆီပွင့် အဲ့တာကို တွေ့လိုက်ရော ပြီးတော့ ကလေးလေးကိုယ် ကလေးလေး ဘာတွေတွေးနေမှန်း မသိတော့ဘူး ဒါပေမဲ့ ကလေးလေးကိုယ်ကို မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ဘူး ကလေးလေးကလေ လူကြီးတစ်ယောက်လိုမျိုး နှင်းဆီပန်းကို ပုလင်းကြီးကြီးထဲသွားထည့်နေတာ ကလေးလေးက ကလေးလေးကိုယ်ကို ဆွဲဆိတ်ပြီး အတင်းထိန်းချုပ်ဖို့လုပ်တာ နှင်းဆီပန်းပေါ် ငိုချပစ်လိုက်တာ ကြည့် ဖေဖေ ကလေးလေး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဆွဲဆိတ်ထားတာတွေ"
ကျန်းလော့သည် ဂျင်ဆင်းကလေးလေးပြသည့် နေရာသို့ကြည့်လိုက်သော်လည်း ဂျင်ဆင်းလေး၏ ဖြူဖွေးဝတုတ်နေသော ကိုယ်ပေါ်တွင် အမာရွတ်လေးတောင် မရှိပေ။ သူသည် နှာခေါင်းကိုထိပြီး ရှက်ရွံ့စွာ ချောင်းဆိုးလိုက်သော်လည်း ဂျင်ဆင်းကလေးလေး ပြောနေတာကို နားလည်သည်။
'သောက်ခွေး.'
သူသည် သူ့နောက်လိုက်ဖို့ ကလေးတစ်ယောက်ကို ဝင်ပူးခြိမ်းခြောက်ပြီး နှင်းဆီပန်းထားသွားသည့် တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ကျိန်ဆဲလိုက်သည်။
ဖုန်းလီသည် တောင်ခြေသို့မရောက်သေးခင်မှာပင် လှပကြည့်ကောင်းသော အသွင်ရှိသည့် ဘုန်းတော်ကြီးတစ်ပါး၏ တားဆီးခြင်းကို ခံလိုက်ရသည်။
ဘုန်းတော်ကြီးသည် သူ့ရင်ဘက်ရှေ့သို့ လက်နှစ်ဖက်လုံး တင်ထားကာ လက်တစ်ဖက်တွင် ဗုဒ္ဓပုတီးကုံးကို ကိုင်ထားပြိး ယဉ်ကျေးစွာပြောလိုက်သည်။
"ကောင်းကင်သခင် ကျွန်တော်တို့ သခင်က ဖိတ်ခေါ်ခိုင်းလိုက်ပါတယ်"
ဖုန်းလီ၏ မျက်လုံးများသည် ကျဉ်းမြောင်းသွားပြီး
"ကောဝူချန်"
ဘုန်းကြီးသည် ယောင်ယောင်လေးပြုံး၍ ဟုတ်သည်လည်း မပြော မဟုတ်ဘူးလဲ မပြောပေ။ သို့သော် ရှေ့တိုးသွားပြီး တောင်ဘက်သို့ လက်ညှိုးထိုးပြကာ ထပ်ပြောသည်။
"ကောင်းကင်သခင် ကျုပ်တို့သခင်က ခင်များကို တွေ့ဆုံဖို့ ဖိတ်ခေါ်ခိုင်းလိုက်ပါတယ်"
ဖုန်းလီသည် တည်ကြည်စွာမေးလိုက်သည်။
"မင်းသခင်က ဘယ်သူလဲ"
ကောဝူချန်သည် ပြုံးနေပြီး ဘာမှပြန်မပြောပေ။ မည်သူလဲဆိုတာတောင် မပြောချင်ခြင်းသည် မရိုးသားတာဖြစ်ပြီး ဖုန်းလီသည် သူတို့ကြောင့် အချိန်ကုန်မခံချင်ပေ။ သူသည် ကောဝူချန်ကို ကျော်သွားတော့မည့် အချိန်တွင် ကောဝူချန်က ပြုံး၍
"ကောင်းကင်သခင်ဖုန်း မင်းအဖေ ကံကြမ္မာယုံသူရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက် တချို့ကို မသိချင်ဘူးလား"
"ဒါမှမဟုတ် ကောင်းကင်သခင်ကြီးက ခင်များကို မပြောပြတဲ့ တစ်ခုခုကိုရော လူအိုကြီးတွေက တချို့ကိစ္စတွေကို နှလုံးသားထဲမှာပဲ သိမ်းထားပြီး အခေါင်းထဲထိ ယူသွားချင်ကြတယ်ဗျ"
ဘုန်းတော်ကြီးသည် အလျင်မလိုသော အသံဖြင့်ပြောလိုက်သည်။ ဖုန်းလီ စိတ်ဝင်စားသွားမှာ သေချာသည်ဆိုသော ယုံကြည်ချက်အပြည့်ဖြင့်
"မင်းရဲ့ သွေးတစ်ဝက်နှောတဲ့ အစ်ကို ကျိယောင်ဇီ သိထားတဲ့ တစ်ခုခုအကြောင်းပေါ့ ကျိယောင်ဇီက အားလုံးသိထားပေမဲ့ ခင်များ ကောင်းကင်သခင်ကတော့ ဘာမှမသိဘူးလေ။ ဥပမာပြောရရင်ဗျာ ဘာလို့ ခင်များအဖေက ခင်များရဲ့ စိတ်ခံစားချက်ခုနှစ်မျိုးနဲ့ စိတ်ဆန္ဒအာရုံခြောက်ပါးကို ဆေးကြောပစ်ချင်ရတာလဲဆိုတာတို့ ကျိယောင်ဇီကို ဘာလို့ ယွမ်ထျန်းကျူးပေးရတာလဲတို့................. ဒါမှမဟုတ် ခင်များတပည့်ကျန်းလော့ကိုမှ မျက်စိကျပြီး ခေါ်ထားချင်ရတာလဲတို့ အဲ့အကြောင်းလေးတွေပေါ့......."
"တကယ်လို့ ကောင်းကင်သခင်သာ ဒီအကြောင်းအရာတွေအကြောင်း စိတ်ဝင်စားရင် တချို့ကိစ္စလေးတွေကို နောက်ချန်ထားပြီး ကျွန်တော်နဲ့ လိုက်ခဲ့ပါလားဗျာ"
ဖုန်းလီသည် တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်သွဦးသည်။ ခနလောက်ကြာပြီးနောက် သူသည် နောက်ပြန်လှည့်လိုက်ပြီး သူ့မျက်လုံးများသည် နားလည်ရန်ခက်ခဲသော လျှို့ဝှက်မှုတို့ပြည့်နှက်နေသည်။ ဖိနှိပ်ချုပ်ချယ်လိုခြင်းတို့ ကြီးစိုးနေသော အသံဖြင့်
"ရှေ့ကသွား"
###########################
Telegram မှာ အပြီးအထိ တင်ပြီးပါပြီနော်။
Zawgyi
အပိုင္း (၁၅၄) ႏွင္းဆီပန္း
ေၾကာက္႐ြံ႕မႈ၊ သတ္ျဖတ္ခ်င္စိတ္၊ အမုန္းတရား ဤအရာမ်ားသည္ လူတစ္ေယာက္၏ ဆိုးယုတ္ျခင္းတို႔္ကို ျမင့္တင္ေပးႏိုင္သည့္ အဓိကအရာမ်ားျဖစ္သည္။ က်န္းေလာ့သည္ ကံၾကမၼာယုံသူ၏ မ်က္ႏွာတြင္ အေၾကာက္တရားႏွင့္ အမုန္းတရားတို႔ မဖုံးႏိုင္ မဖိႏိုင္ေပၚလာမည္ကို ေတြးၾကည့္ၿပီး အလြန္အူျမဴးသြားသည္။
'ကံၾကမၼာယုံသူက ငါ့ကို သတ္ခ်င္လာေအာင္ မုန္းလာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ'
'ဒါမွမဟုတ္ ေၾကာက္သြားေအာင္ေျခာက္လိုက္ရမလား'
က်န္းေလာ့က ႐ုတ္တရက္ ေျပာလိုက္သည္။
"ခင္မ်ား တမင္တကာ ဝိဉာဥ္စုပ္ဆြဲျပားကို ထိလိုက္တာလား"
ကံၾကမၼာယုံသူသည္ အၿပဳံးမပ်က္ေျဖလိုက္သည္။
"က်ဳပ္က ဒီတိုင္း မင္းက်ဳပ္ကို အထင္မွားေနတာ တစ္ခုခုရွိတယ္ ထင္လို႔ေလ"
သူ႔စကားမ်ားသည္ ဝန္ခံခ်က္ေပးေနသလိုပင္။ ကံၾကမၼာယုံသူ၏ မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ ႏူးညံ့ျခင္းတို႔ကိန္းေအာင္းေနဆဲ ျဖစ္ကာ ညင္သာစြာ ရွင္းျပသည္။
"မင္းက က်ဳပ္ရဲ႕ အစစ္အမွန္ကို ျမင္ခ်င္ေနမွေတာ့ ျပေပးရမွာေပါ့ ဒီအခြင့္အေရးေၾကာင့္ မင္းက်ဳပ္ကို အျမင္မွားေနတာေတြ ရွင္းလင္းသြားဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္"
က်န္းေလာ့မ်က္စံသည္ ေနာက္သို႔ လည္သြားၿပီး နည္းနည္းေလး စိတ္ဝင္စားလာသည္။
"ခင္မ်ားက ကြၽန္ေတာ္ ဟန္ေဆာင္ေနတာကို သိတာလား"
ကံၾကမၼာယုံသူသည္ ၿပဳံး၍သာေနၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာေပ။
"ကံၾကမၼာယုံသူကေတာ့ ကံၾကမၼာယုံသူပါပဲ"
က်န္းေလာ့သည္ လက္ေျမႇာက္၍ လက္ခုပ္တီးလိုက္ၿပီး ႐ိုးရွင္းစြာပင္ ဟန္ေဆာင္ထားတာကို ခြာခ်လိုက္ကာ စိတ္ဝင္စားစြာေျပာသည္။
"ဒါဆို ခင္မ်ား ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို မေဖာ္ထုတ္တာလဲ"
"ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မင္းက ခ်ီယုံ႔ကို ဒဏ္ရာရေအာင္ လုပ္ခဲ့လို႔ေလ"
ကံၾကမၼာယုံသူသည္ မတုံ႔ဆိုင္းပဲ ျပန္ေျပာသည္။
"ၿပီးေတာ့လဲ မင္းဘာပဲလုပ္လုပ္ မင္းသူ႔ကို မင္းတတ္ႏိုင္သေလာက္ ဒဏ္ရာရေအာင္ လုပ္ခဲ့တာပဲေလ ဒါမွမဟုတ္ သူကိုယ္တိုင္ကိုက မင္းေၾကာင့္ ဒဏ္ရာရခ်င္ခဲ့တာဆိုရင္ေတာင္ က်ဳပ္ေက်နပ္တယ္ မင္းေၾကာင့္ သူ႔လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ေတာ့ က်ိဳးသြားတယ္ေလ"
"ဒီေလာက္နဲ႔တင္ လုံေလာက္ေနပါၿပီ"
သူကဆက္ေျပာသည္။
"မင္းက က်ဳပ္ထင္တာထက္ေတာင္ ရလဒ္ေကာင္းရလာေသးတယ္ေလ"
က်န္းေလာ့သည္ ႏႈတ္ခမ္းေစ့လိုက္ၿပီး ဝတ္ေက်တန္းေက် ၿပဳံးလိုက္သည္။ ရွင္းလင္းစြာ အစစ္အမွန္ကို ဖြင့္ျပၿပီးေနာက္ ကံၾကမၼာယုံသူက ဆက္ေမးသည္။
"မင္း နတ္ဘုရားျဖစ္မလာခ်င္ဘူးလား"
သူ႔အသံသည္ ႏူးညံ့ၿပီး အေဝးႀကီးမွလာေသာ အသံကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနကာ သူ႔နားထဲမွ ဦးေႏွာက္ဆီသို႔ တိုက္႐ိုက္ေရာက္သြားမည့္ပုံေပၚသည္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္သည္ သူ႔စကားတို႔သာ အမွန္ျဖစ္သလို ဦးေႏွာက္အေဆးခံရေတာ့မည့္အသံလိုမ်ိဳး နတ္ဘုရားတစ္ပါး၏ အသံလိုမ်ိဳးျဖင့္
"မင္း ယင္ယန္လက္ေကာက္ကို ဖြင့္လိုက္ထဲက မင္းမွာ ေသျခင္းရွင္ျခင္းကို လြန္ဆန္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵျပင္းျပင္းပ်ပ်ရွိေနတယ္လို႔ ဆိုလိုတာပဲ ၿပီးေတာ့ မင္းရဲ႕ အဲ့ဒီ နတ္ဘုရားစြမ္းအားကို လိုခ်င္တဲ့ ဆႏၵက မင္းဆီမွာေရာ က်ဳပ္ဆီမွာေရာ ရွိေနၾကတယ္ေလ က်န္းေလာ့ က်ဳပ္တို႔က တူညီတယ္"
"ထာဝရရွင္သန္မႈ စြမ္းအားႀကိးမယ္ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာ အထက္မွာ ရပ္တည္ၾကမယ္"
ကံၾကမၼာယုံသူသည္ က်န္းေလာ့ကို အၾကည့္မလႊဲပဲ ဆက္ေျပာလိုက္သည္။
"လက္ေျမႇာက္လိုက္တာနဲ႔ တိမ္ထူလာမယ္ လက္ေျမႇာက္လိုက္တာနဲ႔ မိုး႐ြာလာမယ္ ကမာၻေပၚက လူတိုင္းရဲ႕အထက္မွာရပ္တည္ၿပီး ကမာၻႀကီးထဲ လွည့္လည္သြားၾကမယ္"
"မေရမတြက္ႏိုင္တဲ့ လူေတြက မင္းကို ေတာင့္တ ေတာင္းဆိုလာၾကမယ္ ၿပီးေတာ့ မင္းရဲ႕ မိုးႀကိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ မိုးေရပဲျဖစ္ျဖစ္ (ေကာင္းတာဆိုးတာအကုန္) သူတို႔ဆီေရာက္သြားရင္ နတ္ဘုရားဆီက လက္ေဆာင္လို တန္ဖိုးထားေပးၾကမွာပဲ ဒီလိုဘဝမ်ိဳးကို မလိုခ်င္ဘူးလား"
ထိုသို႔ေသာ ဆြဲေဆာင္မႈကို မည္သူကမွ ေတာင့္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ေပ။
ထာဝရရွင္သန္ျခင္း တစ္ခုထဲကပင္ လူတိုင္း၏ ႏွလုံးသားကို မတည္မၿငိမ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေပသည္။ မည္သူကမွ သူတို႔ဘယ္အခ်ိန္ထိ အသက္ရွင္ရမည္ကို မသိၾကေပ။ ကံၾကမၼာယုံသူ၏ မ်က္ႏွာသည္ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ သုံးဆယ္ၾကားက လူငယ္တစ္ေယာက္လို ငယ္႐ြယ္ၿပီး ၾကည့္ေကာင္းေနေသးသည္။ မည္သူကမ်ား ယခုအသက္အ႐ြယ္အတိုင္း ျဖစ္ေနၿပီး မေသေတာ့မည့္အျဖစ္ကို ျငင္းဆန္ႏိုင္ပါမည္နည္း။
က်န္းေလာ့သည္ ကံၾကမၼာယုံသူက သူ႔ကို ညႇိဳ႕ယူျခင္း နည္းလမ္း အသုံးျပဳ၍ ဆြဲေဆာင္ေနေၾကာင္း သိေနေသာ္လည္း သူႏွလုံးသားသည္ အခုန္ျမန္ေနဆဲျဖစ္သည္။
"တကယ္လို႔ မင္းကသာ ႐ႊမ္႐ႊီေလာႀကီးကို ဖ်က္ဆီးမဲ့ တရားခံကို သတ္ပစ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ မင္းလည္းပဲ လူတိုင္းရဲ႕ ယုံၾကည္မႈေတြရလာၿပီး က်ဳပ္လို အတုအေယာင္နတ္ဘုရား တစ္ပါးျဖစ္လာလိမ့္မယ္"
ကံၾကမၼာယုံသူသည္ က်န္းေလာ့ကို ႏူးညံ့စြာၾကည့္သည္။
"အတုအေယာင္နတ္ဘုရားနဲ႔ အစစ္အမွန္နတ္ဘုရားၾကားမွာ တစ္ဆင့္ပဲကြာမွာ မင္းအခုထက္ပိုၿပီး မသန္မာလာခ်င္ဘူးလား"
"ကြၽန္ေတာ္...."
က်န္းေလာ့က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာလိုက္သည္။
"ခင္မ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ကို ျဖားေယာင္းေနတယ္လို႔ပဲ ထင္တယ္ ကံၾကမၼာယုံသူ၊ ၾကားရတာေတာ့ လြယ္လြယ္ေလးပဲေနာ္ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ရမွာအားလုံးက ခ်ီယုံ႔ကို သတ္ရမယ္ ၿပီးရင္ ခင္မ်ားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က အတုအေယာင္နတ္ဘုရားျဖစ္လာၾကမယ္ အတုအေယာင္နတ္ဘုရားေလးပဲဆိုရင္ေတာင္ ဒီကမာၻေပၚမွာေတာ့ က်ဳပ္က ထိပ္ဆုံးကို ေရာက္ေနမွာေပါ့ ဟုတ္လား"
သူ႔လက္မ်ားသည္ ေျမႇာက္တက္လာၿပီး သုံးေခ်ာင္းေထာက္ ဧရာမအေမႊးအိုးႀကီး၏ ေထာင့္တစ္ဖက္ခ်င္းစီကို ၫႊန္ျပေနကာ
"က်ဳပ္ ခ်ီယုံ႔ကို တိုက္ခိုက္ရမွာကို မေျပာနဲ႔ဦး က်ဳပ္ကို တားျမစ္နည္းလမ္းတစ္ခုေပးၿပီး ခ်ီယုံ႔ကို သတ္ေအာင္လုပ္ခဲ့တာ ခင္မ်ားပဲ ဒါေပါ့ အဲ့တာေၾကာင့္နဲ႔ပဲ သူက က်ဳပ္ကို သူေသၿပီးေတာ့ ႏွိပ္စက္ၿပီး လက္စားျပန္ေခ်ခ်င္ခဲ့တာ ဒီမွာ က်ဳပ္တို႔က ေသဆုံးၾကရဖို႔အတြက္ ေမြးဖြားလာတာ က်ဳပ္တို႔ ႀကိဳးစားၿပီး ရွင္သန္ေနထိုင္ၾကဖို႔ ေမြးဖြားလာတာ ဘယ္သူ႔မွာမွ ခြၽင္းခ်က္ဆိုတာမ်ိဳး မရွိဘူး ဒါေပမဲ့ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ က်ဳပ္နဲ႔ ခ်ီယုံ႔မွာ ဆက္ဆံေရးတစ္ခုရွိခဲ့တယ္"
တျခားလူမ်ားအေၾကာင္းကို ေဘးမွရပ္ၾကည့္သည့္ ဘာမွမဆိုင္သည့္ လူအတိုင္း ေျပာျပေနသလို က်န္းေလာ့အသံသည္ တည္ၿငိမ္ေနသည္။ သူစကားေျပာလိုက္တိုင္း မီးေတာက္ကဲ့သို႔ နီရဲေသာ ဝိဉာဥ္စုပ္ဆြဲျပားသည္ ကခုန္ေနသည္။
"ဒါနဲ႔ပဲ ခင္မ်ားက က်ဳပ္ကို ေရွာင္ခ်န္ေရကန္ဆီေရာက္ေအာင္ေခၚလာခဲ့တယ္ ခ်ီယုံ႔အေပၚထားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ဖ်က္ပစ္ဖို႔နဲ႔ ဒီအခြင့္အေရးကို အျပည့္အဝယူၿပီး က်ဳပ္ကို ခ်ီယုံနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ေဆးေၾကာပစ္ခ်င္တာေလ ဒါေၾကာင့္ခမ်ားက်ဳပ္ကို ေရွာင္ခ်န္ေရကန္ကို ေခၚလာၿပီး စိတ္ခံစားခ်က္ မရွိတဲ့ေကာင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာေလ ခင္မ်ားေျပာတဲ့ အညစ္အေၾကးကို ဖယ္ထုတ္တယ္ဆိုတာ အလကားပဲ က်ဳပ္ရဲ႕ခ်ီယုံအေပၚထားတဲ့ ခံစားခ်က္ အားနည္းခ်က္ေတြကို ဖယ္ထုတ္ပစ္ခ်င္ခဲ့တာမလား ဟုတ္တယ္မလား"
ကံၾကမၼာယုံသူသည္ သူ႔ကိုတိတ္ဆိတ္စြာ ၿပဳံးၾကည့္ေနသည္။ သူ႔အၿပဳံးသည္ ေလေျပကဲ့သို႔ ေပါ့ပါးၿပီး လေရာင္ကဲ့သလို႔ၾကည္လင္ေနကာ လူႀကီးဆန္ဆန္ ေအးခ်မ္းေနသည္။ သူသည္ ဝန္မခံသလို ျငင္းလဲမျငင္းေပ။ က်န္းေလာ့ကို ဘာေတြးေနေန သူ႔အေပၚသက္ေရာက္မႈ ရွိမလာႏိုင္သလို ၿပဳံးၿမဲၿပဳံးေနသည္။ က်န္းေလာ့သည္ သူ႔ကို လုံးဝဂ႐ုမစိုက္ပဲ ဆက္ေျပာသည္။
"ဒီခင္မ်ားေျပာတဲ့ နည္းအတိုင္းဆို ခ်ီယုံ႔ကိုသတ္တာက က်ဳပ္တစ္ေယာက္ထဲအတြက္ပဲ အက်ိဳးရွိမွာ"
"ဒါေပမဲ့............"
အကယ္၍ ခ်ီယုံသာ ေသဆုံးသြားပါလွ်င္ က်န္းေလာ့အတြက္ ဤေလာကႀကီးသည္ မႈန္မႈိင္းၿပီး ေပ်ာ္စရာတစ္စက္မွ ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ေပ။ အသက္ရွည္ႀကီးေနျခင္းသည္ မိုက္မဲေသာ ေခါင္းမာေသာ မဆင္မျခင္အျပဳအမူ အေတြးအေခၚမ်ားကိုသာ ရွည္ၾကာေနေစၿပီး ဘယ္ေနရာမွ အသုံးဝင္မွာ မဟုတ္ေပ။
မေကာင္းဆိုးဝါးအေတြးမ်ား သူ႔စိတ္ထဲဝင္လာၿပီး စိတ္ဝိဉာဥ္ကို သက္ေရာက္သြားတာကမွ ပိုေကာင္းဦးမည္။
မေကာင္းဆိုးဝါးကို သတ္႐ုံနဲ႔ ဘယ္လုံေလာက္မွာလဲ မေကာင္းဆိုးဝါးကို ထိန္းသိမ္းထားၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ျပန္ သတ္ၾကတာကမွ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာ
ခ်ီယုံ႔ကိုသတ္ရမည္ဟူေသာ စကားေၾကာင့္ က်န္းေလာ့သည္ ကံၾကမၼာယုံသူ၏ ေသာက္သုံးမက်ေသာ ညႇိဳ႕ယူျခင္းနည္းလမ္းသုံးထားသည့္ စကားမ်ားမွ ထြက္လာႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။
က်န္းေလာ့စိတ္ထဲမွ ခ်ီယုံ႔ေနရာကို ဘာႏွင့္မွ အစားထိုးႏိုင္မွာ မဟုတ္ေပ။
(T/N: ဒါကို ကိုႀကီးက်န္းက ဇြတ္မႀကိဳက္ဘူး မုန္းတယ္ပဲ လုပ္ေနတုန္း)
သူအသတ္ခ်င္ဆုံးသူမွာ ကံၾကမၼာယုံၾကည္သူမဟုတ္သလို အလြန္မုန္းေသာ ဖုန္းလီလည္း မဟုတ္ေပ။
ခ်ီယုံသာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ ခ်ီယုံသည္ က်န္းေလာ့၏သားေကာင္ျဖစ္သည္။ ကံၾကမၼာယုံသူပင္လွ်င္ ခ်ီယုံ႔ကို ထိခြင့္မရွိေပ။
"ခင္မ်ား ခုနပဲေျပာလိုက္တာ နတ္ဘုရားေတြက လူသားေတြကို မသတ္ဘူး ဟုတ္တယ္မလား ဒါဆို ခင္မ်ား က်ဳပ္ကို သတ္လို႔မရဘူးပဲ.............."
ဆံပင္အနက္ေရာင္ေကာင္ေလး၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ ေျဖးညႇင္းစြာ ေကြးတက္လာၿပီး ထူးဆန္းေသာ အၿပဳံးတစ္ခု ျဖစ္တည္လာကာ ကံၾကမၼာယုံသူနားသို႔ ေျခတစ္လွမ္းတိုး၍ လက္ေမာင္းကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ကာ
"ကံၾကမၼာယုံသူ ဒါဆို က်ဳပ္ကပဲ စမုံတုန္းေပးလိုက္ပါ့မယ္ ခင္ မ်ား ကို"
သူသည္ အေရာင္မဲ့လုလု မ်က္ဝန္းမ်ားထဲသို႔ တိုက္႐ိုက္စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"အခုက စၿပီး က်ဳပ္ရဲ႕ တစ္ခုထဲေသာ ရည္မွန္းခ်က္က ခင္မ်ားကို နတ္ဘုရားမျဖစ္လာေအာင္ တားဆီးဖို႔ပဲ ဒီေတာ့ က်ဳပ္က ခင္မ်ားကို အခြင့္အေရးတစ္ခုေပးမယ္ ခင္မ်ား က်ဳပ္ကို သတ္လိုက္"
သူသည္ လည္ပင္းကို လစ္ဟျပလိုက္ၿပီး သူ၏ ရွည္သြယ္ေသာ လည္ပင္းသည္ ကံၾကမၼာယုံသူ၏ မ်က္လုံးတည့္တည့္တြင္ လွစ္ဟျပေနကာ အသက္ေသြးေၾကာသည္ အကာအကြယ္မရွိစြာ ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ေနရသည္။
"ခင္မ်ား က်ဳပ္ကို မသတ္ရင္ က်ဳပ္ခင္မ်ားကို သတ္မဲ့အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့"
ထိုစကားၾကားၿပီးေနာက္ဆုံးတြင္ ကံၾကမၼာယုံသူ၏ မ်က္ဝန္းထဲတြင္ အရိပ္အေယာင္တစ္ခ်ိဳ႕ေပၚလာေတာ့သည္။
"မင္း က်ဳပ္ကို သတ္လို႔မရပါဘူး"
က်န္းေလာ့သည္ ရယ္ေမာလိုက္ၿပီး
"ခင္မ်ား က်ဳပ္ကို မသတ္တာ ခင္မ်ားအလုပ္ က်ဳပ္ခင္မ်ားကို သတ္ႏိုင္ႏိုင္ မႏိုင္ႏိုင္ အဲ့တာက က်ဳပ္ကိစၥ ၾကည့္ထားလိုက္ က်ဳပ္က ခင္မ်ားကို အေသသတ္ဖို႔ က်ဳပ္လုပ္ႏိုင္တာ အကုန္လုပ္မွာ ခင္မ်ား နတ္ဘုရားမျဖစ္လာေအာင္ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ တားျပမယ္"
ကံၾကမၼာယုံသူသည္ ေၾကာင့္ၾကမႈတစ္ခုထဲသို႔ ဆြဲသြင္းခံလိုက္ရသည္။ က်န္းေလာ့၏ မထင္မွတ္ထားေသာ လႈပ္ရွားမႈသည္ သူ႔ကို ေသျခင္းေခ်ာက္ကမ္းပါးစြန္းသို႔ တြန္းပို႔ေနသည္။ ကံၾကမၼာယုံသူက က်န္းေလာ့ကို မသတ္ေသာ္လည္း က်န္းေလာ့ကေတာ့ သူနတ္ဘုရားျဖစ္လာျခင္းကို အစြမ္းကုန္တားဆီးမွာျဖစ္သည္။ ကံၾကမၼာယုံသူက သူ႔ကိုသတ္လိုက္လွ်င္လည္း က်န္းေလာ့ေသသြားၿပီး သူသည္လည္း နတ္ဘုရားတစ္ပါး ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ေဟာကိန္းသည္လည္း သူ႔အလိုလို ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာပဲ ျဖစ္သည္။
ဝိဉာဥ္နယ္ေျမထဲတြင္ သုံးမိနစ္ေက်ာ္ေနၿပီးၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း က်န္းေလာ့ကေတာ့ အျပင္ျပန္မေရာက္သြားေသးေပ။
အၾကာႀကီး ၾကာေအာင္ စဥ္းစားၿပီးေနာက္ ကံၾကမၼာယုံသူက ၿပဳံးလိုက္သည္။
"က်ဳပ္မင္းကို ေလ်ာ့တြက္မိသြားတယ္"
က်န္းေလာ့မ်က္လုံးမ်ားသည္ မီးေတာက္သလို ေတာက္လာသည္။
"က်ဳပ္ကို မသတ္ဘူးလား"
"က်ဳပ္မင္းကို သတ္မွာမဟုတ္ဘူး"
ကံၾကမၼာယုံသူသည္ ေယာင္ေယာင္ေလး ၿပဳံး၍
"နတ္ဘုရားကို မင္းဘယ္လိုသတ္ႏိုင္မလဲ"
ထိုစကားကို ၾကားၿပီးသည္ႏွင့္ ရင္းႏွီးေနေသာ မူးေဝမႈကို ခံစားလိုက္ရာကာ ကံၾကမၼာယုံသူ၏ ဝိဉာဥ္နယ္ေျမထဲမွ အျပင္သို႔ ေရာက္သြားသည္။
က်န္းေလာ့သည္ မထြက္ခြာမွီ သုံးေခ်ာင္းေထာက္ အေမႊးအိုးႀကီးကို ၾကည့္ခဲ့သည္။ အေမႊးအိုးႀကီး၏ အေရွ႕ဘက္တြင္ "ဗုဒၶ"ဆိုေသာ စာလုံးျဖင့္ စည္းပိတ္ထားသည္။
'ဗုဒၶ..............'
စၾကၤာမုနိ ဗုဓၵျမတ္စြာဘုရားသည္ ကိုယ့္အသားကိုယ္ လွီးျဖတ္၍ လင္းယုန္ငွက္ကို အစာေကြၽးခဲ့ၿပီး ထိုေနရာတြင္ပင္ ဗုဒၶဘုရား ျဖစ္လာရန္ တရားထိုင္ခဲ့သည္။ ကိုယ့္အသားကိုယ္ ျဖတ္လွီးး၍ က်ားစာေကြၽးခဲ့ဖူးေသာ ဗုဒၶဘုရားေလာင္း မင္းသား သိဒၶတၳ အေၾကာင္းသည္လည္း အလြန္နာမည္ႀကီးေသာ ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ၿပီး က်န္းေလာ့သည္ ထိုဇာတ္ေတာ္မ်ားကို ကံၾကမၼာယုံသူေၾကာင့္ သတိရသြားသည္။
'ဒါက ကံၾကမၼာယုံသူ အတုယူတဲ့ ေကာင္းတဲ့အခ်က္လား'
'ေကာင္းတာေတြ အမ်ားႀကီး မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရင္ နတ္ဘုရားျဖစ္လာမယ္လို႔ ထင္ေနတာလားဟ'
က်န္းေလာ့သည္ အေတြးမမ်ားေတာ့ပဲ မ်က္လုံးဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ေရွာင္ခ်န္ကန္ထဲ ျပန္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေရပူမ်ားသည္ ပလုံစီေနၿပီး ကံၾကမၼာယုံသူသည္ သူ႔လက္ေမာင္းကို ထိန္းကိုင္ထားေပးတုန္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ အၾကည့္ျခင္းဆုံသြားေသာအခါ က်န္းေလာ့သည္ ေႏြးေထြးစြာၿပဳံးျပလိုက္ကာ ကံၾကမၼာယုံသူကို ေျပာလိုက္သည္။
"ကံၾကမၼာယုံသူ ခင္မ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို မသတ္ရင္ ေနာင္တရလိမ့္မယ္ေနာ္"
ကံၾကမၼာယုံသူသည္ သူ႔ကို ကေလးဆိုးတစ္ေယာက္လိုၾကည့္ကာ စိတ္ရွည္စြာေျပာသည္။
"မင္းစိတ္ေျပာင္းသြားပါလိမ့္မယ္"
သူသည္ ေနာက္ဆုတ္၍ က်န္းေလာ့ကို ေရွာင္ခ်န္ေရကန္ထဲမွ ထုတ္ေပးလိုက္ကာ
"ေရပူစမ္းက မင္းအေပၚ သက္ေရာက္မႈမရွိဘူးဆိုမွေတာ့ ဒီမွာ ထပ္စိမ္စရာမလိုေတာ့ဘူး က်ိေယာင္ဇီကိုပဲ မင္းကိုပိုၿပီးသန္မာလာေစမဲ့ ပညာရပ္ေတြ သင္ေပးခိုင္းရေတာ့မွာပဲ"
က်န္းေလာ့သည္ တိတ္ဆိတ္စြာ နားေထာင္ေနရင္း ထပ္ေမးလိုက္ျပန္သည္။
"တကယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မေျပာင္းသြားဘူး ဆိုရင္ေရာ"
"က်ဳပ္က လူေတြကို ဖိအားမေပးတတ္ဘူး"
ကံၾကမၼာယုံသူသည္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိသလို ႏွစ္ခါေလာက္ရယ္လိုက္ၿပီး က်န္းေလာ့ကို ျပန္ၾကည့္ကာ သိမ္ေမြ႕စြာေျပာလိုက္သည္။
"ၾကားနာမႈၿပီးသြားလို႔ မင္းဘက္ကသာ ေတာင္ေပၚျပန္တက္လာဖို႔ ဆႏၵရွိမယ္ဆိုရင္ ႐ႊမ္႐ႊီေလာကႀကီးကို မင္းရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္တာလို႔ ယူဆမယ္ မင္းျပန္မလာခ်င္ဘူးဆိုလဲ က်ဳပ္မင္းကို ခက္ခဲေအာင္ လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး"
သူသည္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး
"မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြ ကပ္ေဘးထဲမွာ ေသသြားၾကမွာကေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာျဖစ္သြားမွာေပါ့"
က်န္းေလာ့ အၿပဳံးသည္ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲျဖစ္သြားကာ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ တျဖည္းျဖည္း အမူအယာမဲ့ ေအးစက္လာသည္။
က်န္းေလာ့ႏွင့္ ကံၾကမၼာယုံသူတို႔ ေရွာင္ခ်န္ေရကန္ထဲမွ ထြက္လာသည္ႏွင့္ ဖုန္းလီ၏ ေဒါသတႀကီး စကားမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသည္။
"မင္းေနမေကာင္းေသးတာကို ဘာလို႔ ေရကန္ထဲကို ဇြတ္ဆင္းသြားရတာတုန္း"
က်န္းေလာ့သည္ ေအးစက္စြာျဖင့္ မ်က္ႏွာလႊဲေနၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္သည္။ ဖုန္းလီကလည္း သူ႔အေျဖကို လိုအပ္မေနေသာေၾကာင့္ သူ႔အၾကည့္သည္ က်န္းေလာ့လက္ေကာက္ဝတ္ကို ကိုင္ထားေသာ ကံၾကမၼာယုံသူ၏ လက္ဆီသို႔ေရာက္သြားသည္။
သူ႔အၾကည့္တို႔သည္ ခက္ထန္သြားကာ ကံၾကမၼာယုံသူ၏လက္ကို ေရခဲတုန္းအျဖစ္ေျပာင္းပစ္လိုက္ခ်င္သည့္ႏွယ္။
ကံၾကမၼာယုံသူသည္ တစ္စုံတစ္ခုကို ခံစားမိကာ ဖုန္းလီကို အေတြးမ်ားစြာၾကည့္၍ ႐ုတ္တရက္ေျပာလိုက္သည္။
"ေကာင္းကင္သခင္ မင္းေတာင္ေအာက္ဆင္းသြားဖို႔အခ်ိန္က်လာၿပီ"
ဖုန္းလီသည္ မ်က္လုံးပင့္လိုက္ၿပီး ကံၾကမၼာယုံသူႏွင့္အၾကည့္ခ်င္းဆုံ၍ ေအးစက္စြာေျပာသည္။
"ကံၾကမၼာယုံသူက ခင္မ်ား ဘာေျပာခ်င္တာလဲ၀"
"ေကာင္းကင္သခင္ႀကီးက အသက္ႀကီးလွၿပီ သူ႔မွာ အသက္ရွင္ဖို႔အခ်ိန္သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး"
ကံၾကမၼာယုံသူသည္ ေအးေဆးစြာ နားခ်ေနသည္။
"ဒီမွာက်ဳပ္နဲ႔ အခ်ိန္လာျဖဳန္းေနမဲ့အစား မင္း ျပန္သြားၿပီး သခင္ႀကီးကို အေဖာ္ျပဳေပးသင့္တယ္"
ဖုန္းလီ၏ မ်က္ႏွာေသသည္ နည္းနည္းမွ မေျပာင္းသြားပဲ သူ႔လက္မွ ေက်ာက္စိမ္းလက္စြပ္ကို လွည့္ေနကာ
"ေကာင္းၿပီ"
"ဒါေပမဲ့ ကံၾကမၼာယုံသူအေနနဲ႔ ဒီေလာက္ ဒုကၡခံေပးဖို႔မလိုပါဘူး"
သူသည္ ေတာင့္တင္းေလးနက္စြာေျပာလိုက္သည္။
"က်ဳပ္လဲသြားမယ္ က်ဳပ္တပည့္ကလည္း ဒီမွာေနခဲ့စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး သူ႔ကိုပါ တစ္ခါထဲ ေခၚသြားမယ္"
ကံၾကမၼာယုံသူက ေျပာသည္။
"သူေတာင္ေပၚမွာပဲ ေနခဲ့လိမ့္မယ္"
ဖုန္းလီသည္ ႏွာမႈတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ဓားသြားထိပ္ဖ်ားသည္ကံၾကမၼာယုံသူကို ခ်ိန္႐ြယ္ထားၿပီး မေရမရာေျပာလိုက္သည္။
"ကံၾကမၼာယုံသူ က်န္းေလာ့က က်ဳပ္တပည့္ပါ"
"ေကာင္းကင္သခင္"
ကံၾကမၼာယုံသူက ေျပာသည္။
"က်ဳပ္က မင္းရဲ႕ ဘာလဲ"
ဖုန္းလီသည္ အနည္းငယ္ မြန္းက်ပ္သြားၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ခက္ထန္သြားေတာ့သည္။ သူသည္ ကံၾကမၼာယုံသူကို မသတ္မိေစရန္ ေဒါသကိုထိန္း၍ သူ႔ကိုယ္သူ မနည္းထိန္းခ်ဳပ္ေနရပုံျဖစ္ေနေသာ္လည္း ဘာမွေတာ့မေျပာလာေပ။
"ေကာင္းကင္သခင္ႀကီးကို ဘာျဖစ္သြားလဲဆိုတာ ငါကိုယ္တိုင္ရွင္းျပလိုက္မယ္"
ကံၾကမၼာယုံသူက ဆက္ေျပာသည္။
"ၿပီးေတာ့ မင္း မင္းကေတာ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႔ကိုယ္ ေတာင္ေအာက္ဆင္းသြားေတာ့"
ဖုန္းလီသည္ လ်င္ျမန္စြာ တည္ၿငိမ္လာၿပီး
"က်ဳပ္မသြားခင္ က်န္းေလာ့ကို ရွင္းျပစရာတခ်ိဳ႕က်န္ေနေသးတယ္ ကံၾကမၼာယုံသူ ခင္မ်ားလက္ကိုလြတ္လိုက္ပါ"
ကံၾကမၼာယုံသူသည္ လက္ကိုလြတ္ေပးလိုက္ၿပီး က်န္းေလာ့သည္ ဖုန္းလီဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ ဖုန္းလီ၏ မ်က္ႏွာသည္ မည္းေမွာင္ေနၿပီး က်န္းေလာ့ကို အျပင္သို႔ ေခၚသြားသည္။ မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးေနာက္ သူသည္ အလြန္ေလးနက္ေသာ အသံျဖင့္ေျပာသည္။
"အဲ့ဒီေရေတြက အမ်ားႀကီး စိမ္လို႔မေကာင္းဘူး ေျပာရရင္ မင္းအတြက္ မေကာင္းဘူး"
က်န္းေလာ့သည္ အလြန္ပ်င္းရိေနကာ
"ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ဒီေရကန္နဲ႔ ဘာလုပ္လို႔ရမွာလဲ"
ဖုန္းလီ၏ မ်က္ခုံးမ်ားသည္ အနည္းငယ္တြန႔္သြားၿပီး
"မင္းကိုယ္မင္း မပိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုရင္ေရာ မင္းဘာေတြမ်ား ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္လို႔ရမွာလဲ "
က်န္းေလာ့သည္ ဖုန္းလီသူ႔ကို ၿငိတြယ္ေနသည့္ စိတ္ဆႏၵကို မည္သို႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားလဲ သိခ်င္လွသည္။ သူ႔မ်က္စိထဲတြင္ ဖုန္းလီသည္ ရယ္စရာေကာင္းေနသည္။ သူသည္ သူ႔အသံကို တပည့္ဆိုးတစ္ေယာက္လို ေျပာင္းလဲ၍
"ဟုတ္"
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး စကားမေျပာၾကေတာ့ေပ။ ဖုန္းလီ၏ စိတ္အေျခအေနသည္ အႏုတ္ျပေနၿပီျဖစ္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တည္တံ့ေနသည္။ က်န္းေလာ့သည္ ဖုန္းလီ၏ ဤမ်က္ႏွာထားသာရွိလွ်င္ သရဲႏွင္ဖို႔ ဂါထာမလိုေတာ့ဘူးဟု ေတြးမိသည္။ က်န္းေလာ့သည္ ဘာမွကို မေျပာခ်င္ေနေသာေၾကာင့္ ဒီတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ေနကာ ခနၾကာေအာင္ ေလွ်ာက္ၿပီးၾကၿပီးေနာက္ ဖုန္းလီက စကားဆက္ေျပာလာသည္။
"မင္း................"
က်န္းေလာ့သည္ တိတ္ဆိတ္စြာ နားေထာင္ေနသည္။ ဖုန္းလီသည္ မ်က္လုံးမွိတ္လိုက္ၿပီးျပန္ဖြင့္လိုက္ကာ အလြန္တည္ၾကည္ေလးနက္စြာေျပာသည္။
"မင္း က်ိေယာင္ဇီေနာက္လိုက္ၿပီး စိတ္ဝိဉာဥ္ ပညာရပ္ေတြကို ေကာင္းေကာင္း သင္ယူလာခဲ့"
က်န္းေလာ့သည္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး
"တပည့္ နားလည္ပါၿပီ"
ဖုန္းလီက ေျပာသည္။
"ငါေတာင္ေအာက္ ဆင္းေတာ့မယ္ ေမးစရာရွိေသးလား"
"ဆရာ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းသိခ်င္ေနတာ တစ္ခုရွိပါတယ္"
က်န္းေလာ့ကေျပာလိုက္သည္။
"ဟမ္"
က်န္းေလာ့သည္ ၿပဳံးလိုက္ၿပီး
"တကယ္လို႔ ဆရာက အရမ္းကို အာဃာတျပင္းထန္ေနတဲ့ တေစၦတစမ္ေကာင္နဲ႔ႀကဳံရမယ္ဆိုရင္ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီတေစၦက ဆရာ့အကူအညီကို လိုေနတယ္ဆိုရင္ ဆရာသူ႔ကို ကူညီၿပီးရင္ သူကေနာက္ပိုင္းမွာ အရမ္းကိုစြမ္းအားႀကီးတဲ့ တေစၦတစ္ေကာင္ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ အဲ့က်ရင္ ဆရာဘာလုပ္မလဲ"
"က်ဳပ္သူ႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဆရာ့အတြက္ ေသခ်ာေမြးထားမယ္ ၿပီးရင္ ဆရာ့ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ နတ္ဘုရားအျဖစ္ ေျပာင္းပစ္လိုက္မယ္"
ဖုန္းလီသည္ တုံ႔ဆိုင္းျခင္း မရွိဘဲေျပာလိုက္သည္။
"အဲ့လိုမဟုတ္ရင္ေတာ့ ဆရာသတ္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးရတာနဲ႔ သူ႔ကို သတ္ပစ္လိုက္မွာပဲ"
က်န္းေလာ့က ေျပာသည္။
"သူ႔ကို နတ္ဘုရားတစ္ပါးအျဖစ္ ဘယ္လို ေျပာင္းလိုက္မွာလဲ"
ဖုန္းလီသည္ သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး
"မင္းေျပာသလိုမ်ိဳး အာဃာတအရမ္းျပင္းထန္ေနရင္ မင္းသူ႔ကို အတင္းယဥ္ပါးလာေအာင္ လုပ္လို႔မရဘူး မဟုတ္ရင္ သခင္ကို ဝါးၿမိဳလိုက္တဲ့အျဖစ္ထိ အႏၲာရာယ္အႀကီးႀကီး ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ သူ႔ကို အရင္ခ်ဥ္းကပ္ အာဃာတအရမ္းျပင္းထန္ေနတယ္ဆိုထဲက သူ႔မွာ လက္စားေခ်ခ်င္တဲ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရွိလိမ့္မယ္ သူ႔အစားလက္စားေခ်ေပးလိုက္ ၿပီးရင္ သူ႔ယုံၾကည္မႈကို ရေအာင္ယူၿပီး ယဥ္ပါးေအာင္လုပ္ ၿပီးရင္ နတ္ဘုရားအျဖစ္ သူ႔ဝိဉာဥ္ကို သန႔္စင္ပစ္လိုက္"
(T/n: ဒီေနရာမွာ သူတို႔ေျပာတဲ့ နတ္ဘုရားဆိုတာ လက္နက္ဝိဉာဥ္ကို ေျပာတာျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ အဂၤလိပ္ ဘာသာျပန္မွာ god လို႔ သုံးထားလို႔ နတ္ဘုရား လို႔ပဲ ျပန္လိုက္ပါတယ္ နတ္ဝိဉာဥ္လို႔လဲ ေရးလို႔ရပါတယ္)
"ဒါက ဒီလိုလုပ္ရတာကိုး"
က်န္းေလာ့သည္ သေဘာေပါက္သြားသည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာ ကြၽန္ေတာ္ နားလည္သြားပါၿပီ"
မူရင္းဝတၳဳထဲတြင္ ခ်ီယုံသည္ ဖုန္းလီ၏ သတိကိုေလ်ာ့ခ်ရန္ အားနည္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ရႏိုင္သလိုမ်ိဳး ေနေပးခဲ့သည္။ ဖုန္းလီ၏ ခ်ီယုံ႔ကို ခ်ည္းကပ္မႈသည္ အစတုန္းက ခ်ီယုံ႔ကို နတ္ဝိဉာဥ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္သည္။
အစတုန္းက ခ်ီယုံ႔ကို ဖုန္းမိသားစုမွ တစ္ေယာက္က ေသေလာက္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ခဲ့သည္ကို ေအးစက္စြာ ၾကည့္ေနႏိုင္တာ မထူးဆန္းေတာ့ေပ။ ခ်ီယုံသည္ မူရင္းဝတၳဳထဲကထက္ပင္ ပို၍ ႏွိပ္စက္ခံရသင့္သည္ေလ။
က်န္းေလာ့သည္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ေကြးသြားေအာင္ ၿပဳံးလိုက္သည္။
ဖုန္းလီႏွင့္ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ကုန္ဆုံးၿပီးေနာက္ ႐ုတ္တရက္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေသးေသးေလးကို သတိရလာသည္။
'အေသးေလး..........'
တစ္ရက္ထဲမွာပင္ ဖုန္းလီသည္ ေတာင္ေပၚမွ ဆင္းသြားသည္။ က်န္းေလာ့သည္ ဖုန္းလီေတာင္ေပၚမွဆင္းသြားသည္ကို လိုက္ပို႔ၿပီး သူ႔အခန္းဆီသို႔ စိတ္အေျခအေနေကာင္းစြာ ျပန္သြားလိုက္သည္။
သူ႔အခန္းသို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ စားပြဲေပၚမွ ပန္းအိုးထဲတြင္ ဖူးငုံေနေသာ ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင့္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ေဆာင္းတြင္းႀကီးျဖစ္ေသာ္လည္း ဤႏွင္းဆီပန္းသည္ ေတာ္ေတာ္ေလး လွပစြာ ဖူးပြင့္ေနသည္။ သလင္းေက်ာက္ကဲ့သို႔ၾကည္လင္ေသာ ႏွင္းစက္မ်ားပင္ ပြင့္ဖက္မ်ားေပၚသို႔ ေဖးတင္ေနၾကေသးသည္။ အခန္းတစ္ခုလုံးပင္ ႏွင္းဆီနံ႔ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးရေနေသးသည္။
က်န္းေလာ့သည္ မ်က္လုံးမ်ား ေမွးစင္းသြားၿပီး သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မ်ားသည္ ေက်နပ္သလို ေကြးတက္သြားသည္။ သူသည္ ေပါ့ပါးေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ စားပြဲဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ကာ ပန္းအိုးထဲမွ ႏွင္းဆီပန္းကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ႏွာေခါင္းေအာက္သို႔ ႏွင္းဆီပန္းကို ယူေတ့လိုက္ၿပီး သိမ္ေမြ႕စြာ ပန္းနံ႔ကို တစ္ဝႀကီး ရႉရႈိက္လိုက္သည္။
ေႏြးေထြးစူးရွေသာ ခပ္ရွရွအနံ႔သည္ ႏွာေခါင္းထဲသို႔ ျပင္းျပစြာ ဝင္ေရာက္သြားသည္။ ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္မ်ားသည္ ဆံပင္အနက္ေရာင္လူငယ္ေလး၏ အၿပဳံးကို ဖုံးကြယ္ထားေပးကာ ဇာမဏီမ်က္လုံးတစ္စုံသည္ စားပြဲေပၚသို႔ အၾကည့္ေရာက္သြားသည္။ ပန္းအိုးေအာက္တြင္ အျဖဴေရာင္ကတ္တစ္ကတ္ကို ေတြ႕သည္။
က်န္းေလာ့သည္ လက္ကို ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး ကတ္ကိုဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကတ္ကို ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ လွည့္ေဆာ့၍ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
[ ဒီေန႔ကစၿပီး ကိုယ္က မင္းေနာက္ကိုလိုက္မဲ့ ငန္း႐ိုင္းေလး ျဖစ္သြားၿပီ ဒီညေတြ႕ၾကမယ္ - -
ခ်ီယုံ ]
"အ႐ူးအမူး လိုက္တာတဲ့လား"
က်န္းေလာ့သည္ မ်က္ခုံးပင့္လိုက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္သူေျပာလိုက္သည္။
"ဘယ္လို လိုက္တာမို႔လို႔မ်ား အ႐ူးအမူးလို႔ေျပာရတာလဲ ငါ့ကို မေသေစေလာက္တာေတာ ေသခ်ာတယ္"
သူသည္ ပြစိပြစိေျပာလိုက္ၿပီး ႏွင္းဆီပန္းကို သဘာဝက်က်ပင္ အိပ္ရာေပၚသို႔ ပစ္တင္လိုက္ကာ မီးျခစ္ယူ၍ ကတ္ကို မီးရႈိ႕လိုက္သည္။
"ဘာလို႔မ်ား ငါရႈိ႕လိုက္သမွ် မင္းဆီေရာက္သြားရတာလဲ မသိဘူး ဘယ္လို ဆက္စပ္မႈမ်ိဳး ရွိေနတာလဲ"
သူသည္ စုတ္သပ္လိုက္ၿပီး
"ဒါေပမဲ့ မင္းက ေတာ္ေတာ္ေလး လွတယ္ဆိုေတာ့ ဒီမီးရႈိ႕ၿပီးရင္ မင္းရဲ႕ ပိုင္ရွင္ဆီျပန္ေရာက္သြားမယ္မလား ဟြန္"
"ငါမျမင္ရတာ ရွက္စရာပဲ"
ကတ္သည္ ျပာျဖစ္သြားေအာင္ မီးရႈိ႕ခံလိုက္ရၿပီး က်န္းေလာ့သည္ ျပာမ်ားကို မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ ျပာမႈန႔္မ်ားသည္ စားပြဲေပၚမွ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔က်သြားကာ သူ႔လက္ကိုပင္ အနည္းငယ္ေပသြားခဲ့သည္။ သူသည္ ေက်နပ္စြာျဖင့္ လက္ကိုသုတ္လိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚမွ ႏွင္းဆီပြင့္ကိုၾကည့္၍ ေမးခြန္းတစ္ခုေပၚလာသည္။
'ခ်ီယုံက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အခန္းထဲကို ႏွင္းဆီပြင့္လာထားသြားရတာလဲ'
ဤအိမ္ေတာ္သည္ တာအိုဆရာေတာ္ ေဝ့ဟယ္၏အိမ္ေတာ္ျဖစ္ၿပီး ေကာင္းကင္သခင္ေရာ ကံၾကမၼာယုံသူတို႔ပါ ရွိေနရာ မည္သူမွ သတိမထားမိေအာင္ အိမ္ေတာ္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ရန္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ အခန္းတံခါးနားမွ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ငိုေႂကြးလိုက္သံကို မၾကားမခ်င္း သူသည္ အလြန္ရႈပ္ေထြးစြာ စဥ္းစားေနခဲ့သည္။ က်န္းေလာ့သည္ အသံလာရာသို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေပပြေနေသာ ဂ်င္ဆင္းကေလးေလးကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ အေသးေလးသည္ အခန္းထဲသို႔ ေျဖးေျဖးခ်င္းေလွ်ာက္ဝင္လာေနၿပီး ဝမ္းပန္းတနည္း ငိုေႂကြးေနသည္။
က်န္းေလာ့သည္ ဂ်င္ဆင္းကေလးေလး အိမ္ထဲမွာ မရွိတာကို အခုမွ သေဘာေပါက္သြားၿပီး သိခ်င္စြာ ေမးလိုက္သည္။
"ဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ"
"ေဖေဖ ကေလးေလး ကေလးေလး ဝင္ပူးခံလိုက္ရတယ္"
ဂ်င္ဆင္းကေလးေလးသည္ သူ႔ကို သနားစရာေကာင္းစြာၾကည့္ေနၿပီး တစ္ႀကိမ္လွမ္းလိုက္တိုင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ႐ႊံ႕ဗြက္ရာမ်ား ထင္သြားသည္။
"ကေလးေလးက ဒီတိုင္း အိမ္ထဲမွာပဲ ေဆာ့ေနတာ ၿပီးေတာ့ ဘာလို႔လဲမသိဘူး အျပင္အရမ္းထြက္ခ်င္လာေရာ အဲ့ဒါနဲ႔ ကေလးေလး အျပင္ထြက္ၾကည့္လိုက္တာ တံခါးေရွ႕လဲေရာက္ေရာ ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင့္ကို အဲ ဒီႏွင္းဆီပြင့္ အဲ့တာကို ေတြ႕လိုက္ေရာ ၿပီးေတာ့ ကေလးေလးကိုယ္ ကေလးေလး ဘာေတြေတြးေနမွန္း မသိေတာ့ဘူး ဒါေပမဲ့ ကေလးေလးကိုယ္ကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ကေလးေလးကေလ လူႀကီးတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး ႏွင္းဆီပန္းကို ပုလင္းႀကီးႀကီးထဲသြားထည့္ေနတာ ကေလးေလးက ကေလးေလးကိုယ္ကို ဆြဲဆိတ္ၿပီး အတင္းထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔လုပ္တာ ႏွင္းဆီပန္းေပၚ ငိုခ်ပစ္လိုက္တာ ၾကည့္ ေဖေဖ ကေလးေလး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆြဲဆိတ္ထားတာေတြ"
က်န္းေလာ့သည္ ဂ်င္ဆင္းကေလးေလးျပသည့္ ေနရာသို႔ၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္း ဂ်င္ဆင္းေလး၏ ျဖဴေဖြးဝတုတ္ေနေသာ ကိုယ္ေပၚတြင္ အမာ႐ြတ္ေလးေတာင္ မရွိေပ။ သူသည္ ႏွာေခါင္းကိုထိၿပီး ရွက္႐ြံ႕စြာ ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္ေသာ္လည္း ဂ်င္ဆင္းကေလးေလး ေျပာေနတာကို နားလည္သည္။
'ေသာက္ေခြး.'
သူသည္ သူ႔ေနာက္လိုက္ဖို႔ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ဝင္ပူးၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး ႏွင္းဆီပန္းထားသြားသည့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို က်ိန္ဆဲလိုက္သည္။
ဖုန္းလီသည္ ေတာင္ေျခသို႔မေရာက္ေသးခင္မွာပင္ လွပၾကည့္ေကာင္းေသာ အသြင္ရွိသည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါး၏ တားဆီးျခင္းကို ခံလိုက္ရသည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ သူ႔ရင္ဘက္ေရွ႕သို႔ လက္ႏွစ္ဖက္လုံး တင္ထားကာ လက္တစ္ဖက္တြင္ ဗုဒၶပုတီးကုံးကို ကိုင္ထားၿပိး ယဥ္ေက်းစြာေျပာလိုက္သည္။
"ေကာင္းကင္သခင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သခင္က ဖိတ္ေခၚခိုင္းလိုက္ပါတယ္"
ဖုန္းလီ၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ က်ဥ္းေျမာင္းသြားၿပီး
"ေကာဝူခ်န္"
ဘုန္းႀကီးသည္ ေယာင္ေယာင္ေလးၿပဳံး၍ ဟုတ္သည္လည္း မေျပာ မဟုတ္ဘူးလဲ မေျပာေပ။ သို႔ေသာ္ ေရွ႕တိုးသြားၿပီး ေတာင္ဘက္သို႔ လက္ညႇိဳးထိုးျပကာ ထပ္ေျပာသည္။
"ေကာင္းကင္သခင္ က်ဳပ္တို႔သခင္က ခင္မ်ားကို ေတြ႕ဆုံဖို႔ ဖိတ္ေခၚခိုင္းလိုက္ပါတယ္"
ဖုန္းလီသည္ တည္ၾကည္စြာေမးလိုက္သည္။
"မင္းသခင္က ဘယ္သူလဲ"
ေကာဝူခ်န္သည္ ၿပဳံးေနၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာေပ။ မည္သူလဲဆိုတာေတာင္ မေျပာခ်င္ျခင္းသည္ မ႐ိုးသားတာျဖစ္ၿပီး ဖုန္းလီသည္ သူတို႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္ကုန္မခံခ်င္ေပ။ သူသည္ ေကာဝူခ်န္ကို ေက်ာ္သြားေတာ့မည့္ အခ်ိန္တြင္ ေကာဝူခ်န္က ၿပဳံး၍
"ေကာင္းကင္သခင္ဖုန္း မင္းအေဖ ကံၾကမၼာယုံသူရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ တခ်ိဳ႕ကို မသိခ်င္ဘူးလား"
"ဒါမွမဟုတ္ ေကာင္းကင္သခင္ႀကီးက ခင္မ်ားကို မေျပာျပတဲ့ တစ္ခုခုကိုေရာ လူအိုႀကီးေတြက တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြကို ႏွလုံးသားထဲမွာပဲ သိမ္းထားၿပီး အေခါင္းထဲထိ ယူသြားခ်င္ၾကတယ္ဗ်"
ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ အလ်င္မလိုေသာ အသံျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။ ဖုန္းလီ စိတ္ဝင္စားသြားမွာ ေသခ်ာသည္ဆိုေသာ ယုံၾကည္ခ်က္အျပည့္ျဖင့္
"မင္းရဲ႕ ေသြးတစ္ဝက္ေႏွာတဲ့ အစ္ကို က်ိေယာင္ဇီ သိထားတဲ့ တစ္ခုခုအေၾကာင္းေပါ့ က်ိေယာင္ဇီက အားလုံးသိထားေပမဲ့ ခင္မ်ား ေကာင္းကင္သခင္ကေတာ့ ဘာမွမသိဘူးေလ။ ဥပမာေျပာရရင္ဗ်ာ ဘာလို႔ ခင္မ်ားအေဖက ခင္မ်ားရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ခုႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ စိတ္ဆႏၵအာ႐ုံေျခာက္ပါးကို ေဆးေၾကာပစ္ခ်င္ရတာလဲဆိုတာတို႔ က်ိေယာင္ဇီကို ဘာလို႔ ယြမ္ထ်န္းက်ဴးေပးရတာလဲတို႔................. ဒါမွမဟုတ္ ခင္မ်ားတပည့္က်န္းေလာ့ကိုမွ မ်က္စိက်ၿပီး ေခၚထားခ်င္ရတာလဲတို႔ အဲ့အေၾကာင္းေလးေတြေပါ့......."
"တကယ္လို႔ ေကာင္းကင္သခင္သာ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြအေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားရင္ တခ်ိဳ႕ကိစၥေလးေတြကို ေနာက္ခ်န္ထားၿပီး ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါလားဗ်ာ"
ဖုန္းလီသည္ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္သြဦးသည္။ ခနေလာက္ၾကာၿပီးေနာက္ သူသည္ ေနာက္ျပန္လွည့္လိုက္ၿပီး သူ႔မ်က္လုံးမ်ားသည္ နားလည္ရန္ခက္ခဲေသာ လွ်ိဳ႕ဝွက္မႈတို႔ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္လိုျခင္းတို႔ ႀကီးစိုးေနေသာ အသံျဖင့္
"ေရွ႕ကသြား"
###########################
Telegram မွာ အၿပီးအထိ တင္ၿပီးပါၿပီေနာ္။