Lendelle POV.
"Saan ka naman pupunta?" tanong ni Zaldy. Siya ang pinsan ko sa mother side. Hindi ko nga alam kung bakit naging pinsan ko siya.
Napairap na lamang ako sa hangin habang patuloy sa pag-iimpake ng mga damit ko.
"To the moon!" wika ko at narinig ko ang mahinang pagtawa niya kaya napalingon ako sa kanya.
Masamang tingin agad ang ibinigay ko sa kaniya. Nakaka-offend na ang kanyang tawa. Parang iba ang pagkakaintindi niya sa sinabi ko.
"Hoyyy! Wala akong sinasabi, HAHAHA!" sabi niya habang pinipigilan ang tawa.
Sa sobrang pagkainis ko ay inihagis ko sa kanyang mukha mismo ang isang damit ko at sapol 'yon sa mukha niya.
“Kaya pala iniwan ng boyfriend, 'eh kasi, amoy singaw,” sabi nito habang inaamoy amoy ang damit ko.
Sa inis ko ay napatayo ako at inagaw sa kamay niya ang damit ko at hinarap siya habang nakapamewang.
“FYI, nag-d-downy ako sa damit ko 'noh.” Depensa ko at ibinalik sa maleta ang damit ko.
“By the way, saan pala?” He beating around the bush. I fluttered my eyes before answering him.
“Picnic.”
“Woah, really? Akala ko ba ay pupunta ka sa ibang bansa at dalawang buwan kang hindi makauwi dahil sa dami ng mga inimpake mo'ng damit at pagkain.” I shook my head while looking the foods that I packed.
Marami nga.
“Tulungan mo na'lang kaya akong ipasok 'toh sa kotse ko.” I said in sarcastic but he just shooked his head.
“That's your problem,” sabi nito at tumayo sa sofa. Naglakad ito papuntang kusina at binuksan ang kalan.
“Hindi sa, hindi kita tutulungan. Magluluto lang ako,” wika nito kaya lalo akong napairap sa hangin. Alibi mo pa ang pagluluto, huh? Hindi ka naman marunong magluto. Napa-snab na lamang ako at naglakad papunta sa garahe habang hila-hila ang maleta ko.
———🌀———
For Pete's sake, natapos ko na 'ring ipasok ang lahat sa kotse ko. Hindi na bale na kung hindi ako tinulungan ni Zaldy. I can handle my self, 'no.
Pagkatapos kung ipasok ang lahat ng gamit ko sa kotse ko ay tamang tama naman ang pag-ring ng phone ko.
I took it from my purse and my eyes fixated when her named appeared on my phone, it's Samantha. My super duper excited bitch bestfriend. She urged me to company her to the beach.
“Where are you ghurl? We are just waiting for you for almost one hour,” maarteng reklamo nito sa kabilang linya.
Napangiwi na lamang ako at pasimpleng tiningnan ang wristwatch ko. 9 A.M pa lamang pero ang excited na nila.
I let out a sigh...
“On the way na ako, just wait for me. Kaunting hintay na lang at kasama na doon ang pasen..siya niyo," wika ko at saka ngumiti.
“Ano—” sasagot pa sana siya sa kabilang linya pero i-ni-end call ko na.
Ibinalik ko sa purse ko ang cellphone ko at binuksan ang driver seat saka naupo doon. Inilagay ko pa sa likod ko ang nakalugay kung buhok at napahawak sa steering wheel.
Napatingin ako sa salamin sa bag ko at dinampot iyon saka naglagay ng liptint. Pinagmasdan ko ang liptint sa labi ko sandali bago ngumiti.
Agad kung pinaandar ang sasakyan ko at nagmaneho. Habang nagmamaneho ay nakaramdam ako ng antok at tama naman sa pagdaan ko sa isang cafe. Napangiti naman ako at agad na ipinarada ang sasakyan ko sa isang gilid at pumasok sa isang café.
“One Espresso,” sabi ko sa counter habang pinaglalaruan ang key chain sa kamay ko.
“Wait lang po ma'am,” Usal ng babae at ginawan niya ako ng Espresso. Naghintay pa ako saglit habang iniikot-ikot ang paningin ko sa buong café.
“Where here!” maligayang sigaw ng isang babae. Familiar ang boses niya kaya napalingon ako sa gawi niya, este nila may kasama siya.
Nakaramdam ako ng kaunting kirot sa dibdib ko. Bahagya kong hinawakan ang dibdib ko at pinakiramdaman ang malakas na tibok ng puso ko.
“Ma'am, Sir, ano po'ng order niyo?” tanong ng waitress sa kanila ng makalapit sa table sa table nila.
“Cappuccino, how about you sweetheart?” tanong ng babae sa lalaki.
“Espresso.” My heart pounding so hard while looking at him.
Why? Why? Ang daming coffee ang puwede niyang i-order bakit ang favorite coffee ko pa?
“Ma'am, ito na po.” Napalingon ako sa counter at kinuha ang i-ni-order ko. Maglalakad na sana ako paalis ng marinig kong tinawag ako.
“Ma'am 'yung bayad.” Nagpilit ngiti muna ako bago lumingon sa counter. Agad akong kumuha ng pera sa wallet ko at bumalik doon. Inilapag ko 'yun at nagmamadaling umalis.
“Ma'am, yung sukli!”
“Keep the change na'lang po,” wika ko at nagmamadaling lumabas sa café. Masakit ang loob kong pumasok sa loob ng kotse ko.
Why would the fate are so cruel and our path was cross again— my former bestfriend and ex boyfriend whose cheating me before.
My tears are glimmering on my eyes 'but I force my self to smile even my heart was aching.
Self, you promised. You will never cried again because of those invaluable person. Paalala ko sa sarili ko habang pinapahiran ang hilam na luhang bumagsak mula sa mga mata ko.
I was driving the car with cloudy eyes while my heart are aching, despite the number of times I warned myself about what I had seen.
While I was on the road, a car suddenly crossed into my lane, causing me to quickly switch to the left lane, but, in my shocked state, a dump truck appeared suddenly and collided with my car. I closed my eyes and braced myself for the impact, I feel the strong force of the accident.
I tried to force myself to remain strong, and whole my body numb. My head was throbbing with pain, and my vision became blurry. As I touched my head, I noticed bl**d on my hand through my hazy sight. My hand trembled uncontrollably. Eventually, I succumbed to unconsciousness.
As I woke up in an unfamiliar village, I found myself questioning why I was there and what I was doing. Doubts crept into my mind as I struggled to remember the reason for my presence in this unknown place.
Kakaiba ang mga nakikita ko sa lugar na ito. I found myself standing in an unknown location, surrounded by a tall building that appears to be of old-fashioned design. There are no cars around, and the area is filled with people speaking in an unfamiliar language.
As I try to make sense of my situation, questions arise: Where am I? Why am I here? I am standing on a road that is unfamiliar to me, in a place I cannot even identify. It seems that I am in an unknown village, without knowledge of how or why I ended up here.
Tanging napakaliit lang na liwanag at masasabi kong parang dim light lang na tama lang ang liwanag para 'di ka makabunggo ng tao sa daan. Naglakad na'lang ako at naghahanap ng mapupuntahan. Napadpad ako sa isang pamilihan.
Napatingin ako sa nakasignage sa ibabaw ng pamilihan. Nanlaki ang mata ko ng mapagtanto ko na ang signage ay hindi ko kayang basahin sapagkat nakasulat ito sa ibang lenggwahe. Saan ba akong bansa napadpad. Japan? Korea? Thailand? Saudi? Israel? Egypt?
Kinapa ko ang phone ko at tiningnan ang cignal ngunit kahit ni isang signal ay wala talaga akong makuha. No network. Anong klaseng bansa ba ito?
Pumasok ako sa loob at inilibot ko ang paningin sa loob ng grocery nila ngunit kahit na isang pagkain na naroon ay tila ngayon ko pa lamang nakikita. Ang weird.
Inside the grocery store, I find myself surrounded by people who are conversing in different languages, none of which I understand.
“Zehabe, makheshi mamkshe?” (Anong hinahanap n'yo po binibini/ginang?) Kumunot ang noo ko dahil hindi ko s'ya naiintindihan ngunit bigla na lamang may lumapit sa'min ang lalaking naka-hood at s'ya ang nakipag-usap sa babae. Tumatango-tango naman ang babae at iniwan kami.
Isang matangkad na lalaki. On his attire, his wearing a below a knee hoodie. Tinaasan ko s'ya ng kilay ngunit wala man lang s'yang reaksyon.
Actually, he's handsome. His gorgeous and perfect face and undeniably he is stunning. He also having a long eyelashes and pointed nose with the pair of pinkish lips but wait....
I recognized something, masyadong s'yang maputi at mukhang hindi nasisinagan ng araw at kung tawagin nga nila ay ‘Anak Araw’. Pero teka, hindi s'ya nag-iisa. Halos lahat ng mga tao rito ay kasing puti n'ya.
Napabuga na lamang ako ng hangin at hinarap ang lalaking nakaharap sa'kin ngayon at sinusuri ako.
"Can you understand English?" I asked, but he only looked at me with a creased forehead. He shook his head and quickly walked away. Upon realizing that I couldn't move, he turned back and gestured for me to follow him.
Fast forward, napahinto kami sa isang gusali na puno ng aklat. Anong gagawin namin rito? I can't know how to read this writing and also I can't understand there language.
Kumuha siya ng isang aklat at inihipan ang mga alikabok nito at pinagpag pa saka binaba sa lamesa ko. Ipinilig ko ang ulo ko at saka binuksan iyon.
“Ang simbolong iyan ay ‘A’” wika nito sabay turo sa isang simbolong parang half moon(🌒) ngunit nakatingin lang ako sa kanya.
Note(This is example only and I used a font to do it)
I shooked my head to imply him that I couldn't understand him. He sat behind me and he point his finger to the word.
“A-ma-sha-be,” pagbaybay n'ya. He teach me how to read? Ano naman ang saysay noon kung hindi ko naman alam ang ibig sabihin ng salitang iyan. Pero, kung sa bagay wala namang mawawala sa'kin. Ipinilig ko ang ulo ko upang sundan s'ya.
Ipinakita niya rin sa'kin ang isang aklat kung saan nakalagay ang mga salita nila at kasama na doon ang mga dibuho na sa tingin ko ay kahulugan ng mga dibuho. Ang ilan 'ring aklat ay sa tingin ko ay dictionary.
TO BE CONTINUED....