Bildiğim kadarı ile Kıdemli rütbesini almak için özel bir görev yapman gerekiyormuş. Yani herkes kıdemli olamıyor...
Ama ne kadar doğru bilemiyorum.
⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓⁓
Lan??
Rıdvan??
Hay sikeyim! Benim buradan acilen gitmem gerekiyordu.
Bunun burada ne işi var lan? Koca bir siktirdi. Yüzüm puşi ile kapalıydı. Ama ben ona özellikle bu gözleri unutma demiştim. Hemen komutana haber vermem gerekiyor. Tam arkamı dönüp gidecektim ki kollarımdan iki it tuttu.
"Ne oluyor lan?"
"Ahhh be Ala seni tanımayacağımı mı sandım? Cık Cık Cık beni unuttun mu? Halbuki ben seni hiç unutmadım?"
Hemen kolumu tutan iki itten birinin boynunu kırdım. Diğerini ise bayılttım. Bu sırada ise Rıdvan gülüyordu.
"Formundan hala hiçbir şey kaybetmemişsin Ala."
"Bana şöyle seslenmeyi kes."
Tam yumruğu çakacaktım ki bir anda kolumdan tutan iki it ve enseme giren ağrı ile etraf karardı.
YAZARDAN
Bütün tim Asena'ya ulaşmaya çalışıyordu. Murat binbaşı ile delirme raddesindeydi.
"Ölüm Timi bana durum bildir! Asena nerede!"
"Komutanım! İtler Asena Komutanımın etrafını sarıp onu bayılttı! Sanırım deşifre oldu."
Binbaşı ise bütün olanları Albaya anlamıştı. Ama Albay sayılarının fazla olduğunu ve yeterli mühimmatları olmadığı için onlara geri çekilme emri vermişti.
Ölüm Timi bir kişi hariç bu emri ne kadar hazmedemese de geri çekilmişti.
###
Bu sırada Bozkurt konağında ise işler karışıktı. Rüzgar'ın kalbi sıkışıyordu. Ali Yarbay ise Asena'ya ulaşmaya çalışıyordu. Ama görevi veren Albay bile Asena'yı bulamıyordu.
Nergis hanımım içinde ise kötü bir his vardı ama ne olduğunu çözemiyordu. Asena'nın kaybolması üzerine bir buçuk ay geçmişti. Ve bütün aile meraktan çatlamak üzereydiler. Hepsinin aklında aynı soru vardı.
İyi mi?
Canı çok acıyor mu?
Nerede?
Neden bunca zaman haber alamadık?
Şehit olmamıştır değil mi?
Hepsinin aklı aynı sorular ile doluydu. O sırada kapı çalındı ve hizmetliden önce Nergis hanım kapıya doğru koştu. Belki kızından haber vardır diye. Ama bilmiyordu ki birazdan hayatları yıkılacaktı. Keşke az önceye dönsem diyecekti.
Nergis Bozkurt kapıyı açtığında karşısında hiç umduğu gibi bir şey görememişti. Üniformalı askerler, Ambulans, ve camlara çıkmış komşular. Nergis Bozkurt ne olduğunu anladı ve o sıra bir annenin feryadı koptu.
"KIZIIIIIIIM!"
Nergis Hanımın sesi ile bütün ev halkı kapıya çıktı. Ve çıktıkları anda ise onlarda ne olduğunu anladılar.
Oğulları annelerini sakinleştirirken sessizce gözyaşlarını döküyorlar. Daha yeni bulduğu kardeşlerini kaybetmişlerdi.
Rüzgar ise evin duvarına çökmüş kalbinin sıkışmasının nedenini anlamış bir ve duvara düz bir şekilde bakıyordu.
Dede, Lodos ve Pusat ise ayakta duran tek kişilerdi. Zaten onlar bu duruma alışıklardı. Az şehit haberi vermemişlerdi. Ama bu kişi kendi ailelerinden olunca iş değişiyordu. Musa Bozkurt kalbini tutarak yere düşüyordu ki Lodos ve Pusat tuttu.
Bu sırada ise Murat Binbaşı Zafer Bozkurt'a yaklaşarak başını zar zor dik tutup konuşmaya başladı.
"Başınız sağolsun."
Zafer Bey kısık ve olağanca çıkan sesi ile konuşmaya başladı.
"Vatan sağolsun."
"Özür dilerim."
Zafer Bey komutanın ne demek istediğini anlamamıştı.
"Anlamadım?"
"Özür dilerim. Kızınızı koruyamadım. Benim suçum özür dilerim"
Murat Binbaşı bu sözün üzerine gözlerini kaçırmıştı. Çünkü kendini suçlu hissediyordu ve timine daha yeni gelmiş birini hemen kaybetmişti. Herkesin içinde bir burukluk vardı. Ama fark etmedikleri şey ise Rıdvan'ın iti onları videoya çekiyordu. Rıdvan ise ailenin o halini görünce mutluluktan ve zevkten dört köşe olmuştu.
Çünkü Asena'da Rıdvan'a aynı şeyi yapmıştı. Ailesinden herkesi öldürüp cesetlerini çok kötü olmuş bir şekilde Rıdvan'a göndermişti. Ve bir ara Rıdvan'ı esir alıp ona işkence etmişti. O kadar kötü işkence etmişti ki Rıdvan altı ay boyunca yürüyememişti...