მთელი დღის განმავლობაში იზაბელა ძმას გვერდიდან არ შორდება, პატარა ბავშვივით დადევს კუდში, სადაც წავა იქ მიჰყვება, ამოსუნთქვის საშვალებას არ აძლევს. ძალიან მგძნობიარეა თუ დემიენმა ერთი ზედმეტი სიტყვა უთხრა მაშინვე თვალები უცრემლიანდება. ახლა ბიჭის კალთაშია მოკალათებული და მშვიდად უყურებს ფილმს, ძმის გულისცემას უსმენს, საოცრად ამშვიდებს ეს ხმა. ახსენდება ყველა ის მომენტი რომელიც ბავშვობაში ერთად გამოიარეს, ძალიან კარგი გრძნობა ეუფლება, გულში სითბო ეღვრება. როგორი ბედნიერი იყო პატარაობაში, ახლა კი ცხოვრების ხალისი აქვს დაკარგული. ერთწამს წარსულის ბედნიერი მოგონებებით ტკბება, დემიენის ხმა კი რეალობაში აბრუნებს, თითქოს გულში რაღაც ჩასწყდა, როდესაც გაიაზრა რა ხდებოდა ამჟამად მის თავს თვალები აუცრემლიანდა, ძმას მჭიდროდ მიეკრო, თავი მის ყელში ჩარგო და მწარედ აქვითინდა.
-რა გჭირს იზაბელა, უკვე მაშინებ.-აღელვებული ხმით უთხრა დემიენმა და ხელები ძლიერად შემოხვია.
-მ..ტკივა...-ამოილუღლუღა გოგონამ.
-სად გტკივა ჩემო პრინცესა.-თავს აწევიებს გოგონას.
-აი აქ.-ჩურჩულებს და მკერდზე ხელს იდებს.
-ჩემო პაარა გთხოვ არ იტირო.-ლოყაზე კოცნის დას. ძალიან ნერვიულობს მასზე, ვერ იტანს იზაბელას ტირილს, მისი ყოველი ცრემლი გულზე მტკივნეულად ხვდება. გოგონა ისევ გულამოსკვნილი ტირის, ამდენი ხნის შემდეგ პირველად შეძლო გრძნობებისგან დაცლა. მთელს დაგროვილ ბრაზსა თუ სევდას ცრემლებს აყოლებს, ნეგატივისგან მთლიანად თავისუფლდება.
-გთხოვ მითხარი რატომ ტირი, თუ იმ ნაბიჭვარმა დაგიშავა რამე ჩემი ხელით მოვკლავ.
-ი..ს ცუდად მე..ქცევა.-სლუკუნით ამბობს გოგონა და ბიჭს ხელებს მთელი ძალით ჰხვევს.
-ეგ ნაბიჭვარი... დღესვე წამოვიყვან ლილეს და ჩემთან იცხოვრებთ.-გაღიზიანებული ეუბნება დას.
-არა მე ის მიყვარს.-პანიკაში ვარდება გოგონა.
-მორჩა ჩემო პატარა, მაგაზე აღარ ინერვიულო. დღეს როგორც პატარაობაში ჩემთან ერთად დაიძინე, ყველაფერი დაივიწყე.-შუბლზე კოცნის იზაბელას და საძინებელში მიჰყავს. ლოგინში თბილად თავსდებიან, მალევე კი ერთმანეთზე ჩახუტებულებს ეძინებათ. იზაბელას ასე კარგად დიდიხანია არ გამოუძინია, დილით ენერგიით დამუხტული იღვიძებს, უცნაურად ბედნიერია. ლოგინში მარტო წევს, ამიტომ სწრაფად ჩარბის სამზარეულოში.
-ძამიკო როგორ გიხდება მზარეულობა.-უღიმის დემიენს და კისერზე ეხვევა.
-დილამშვიდობის პრინცესავ.-ლოყაზე კოცნის იზაბელას.
-რა გემრიელი სუნია. ძალიან მშია, მალე მაჭამე.-მაგიდასთან სკუპდება გოგონა. გემრიელი საუზმის შემდეგ ტელევიზორთან ჯდება, მიუხედავად იმისა რომ თავს ბედნიერად გრძნობს მაინც ვერ ისვენებს, შინაგანად აფორიაქებულია. ლილე ძალიან ენატრება, მის გარეშე გაძლება არ შეუძლია. ცუდ ფიქრებს თავიდან ვერ იშორებს, თავის თავს ადანაშაულებს, ეუბნება რომ საშინელი დედაა, როგორ შეძლო და ბავშვი მარტო დატოვა.
-ლილესთან უნდა დავბრუნდე, ძალიან მენატრება.-ისევ ტირილს იწყებს იზაბელა.
-პრინცესა რა გჭირს? ნუ ტირი ახლავე წაგიყვან მასთან.-ტკბილი ხმით ეუბნება გოგონას. მართლაც რამდენიმე წუთში უკვე მანქანაში ზიან. იზაბელა მოუსვენრად არის მთელი გზა, ყველაზე ნაკლებად ახლა ლუკასის ნახვა უნდა, მაგრაამ ლილე ძალიან ენატრება, ყველაფერს გაიღებს მისი ტკბილი სურნელის შესაგრძნობად. ძალიან სჭირდება პატარას ჩახუტება. როგორც კი სახლში მიდიან იმწამსვე შერბის შიგნით, სახლში მხოლოდ სარა ხვდება, ხელიდან ლილეს სტაცებს და მთელი ძალით იხუტებს.
-ჩემო სიცოცხლე როგორ მომენატრე შენ ვერ წარმოიდგენ, ბოდიში რომ დაგტოვე, ძალიან ცუდი დედა ვარ.-ახლიდან იწყებს ტირილს.
-იზაბელა დაწყნარდი, კარგი დედა ხარ, უბრალოდ დასვენება გჭირდებოდა.-ამშვიდებს სარა.
-თუ გინდა ლუკასს დავურეკავ და მოვა.-შეპარვით ამბობს გოგონა.
-არა, არ მინდა.-აღელვებული, ცივად პასუხობს სარას და თავის ოთახში ადის.
-დე..და.-კისკისით წარმოსთქვავს ბგერებს ლილე. იზაბელას გული სითბოთი ევსება, გაბერილ ლოყებზე გემრიელად კოცნის და მის გამაბრუებელ სურნელს ღრმად ისუნთქავს. ერთი საათის განმავლობაში პატარასთან ერთად სხვადასხვა სახალისო თამაშებს თამაშობს, მისი კისკისის მოსმენა აბედნიერებს, როდესაც ხვდება ლილეს შია სამზარეულოში ხელში აყვანილი ჩაჰყავს. იქ შესულს ლუკასი ხვდება, მხიარული გამომეტყველება იმწამსვე ეცვლება, ხმისამოუღებლად იღებს საკვებს და პატარასთან ერთად ტოვებს სამზარეულოს, ლუკასს ზედაც არ უყურებს.
-იზაბელა რა გჭირს?-უკან მიჰყვება და მკაცრად ეკითხება გოგონას. როდესაც მისგან პასუხს ვერ იღებს ძალიან ბრაზდება.-მგონი კითხვა დაგისვი!-გაღიზიანებული ტონით ამბობს.
-შემეშვი!-უყვირის ბიჭს, ლილე შიშისგან ტირილს იწყებს.
-ყოჩაღ ბავშვიც აატირე! რა გემართება საერთოდ?
-მთელი გულით მეზიზღები, ნაგავი ხარ!-უყვირის და სწრაფად არბის ოთახში. ლუკასი თავს იკავებს ამ სიტყვების გამო რომ არ დასაჯოს, აქვე და ახლავე. ძალიან უჭირს თავისი თავის გაკონტროლება, ამიტომ გარეთ გადის, სუფთა ჰაერი ცოტათი ამშვიდებს. როდესაც სახლში ბრუნდება უკვე საკმაოდ გვიანია, ჩუმი ნაბიჯებით შედის იზაბელას ოთახში, მძინარე ორი ანგელოზის დანახვისას გული უთბება, ყველაფერი ავიწყდება. ეს ორი ადამიანი სიცოცხლეზე მეტად უყვარს, უბრალოდ ხანდახან ამის გამოხატვა ძალიან უჭირს. ფრთხილად უახლოვდება მათ, ლილეს ლოყაზე კოცნის, მძინარე იზაბელა ისეთი ლამაზია, თავს ვეღარ იკავებს და მის ფუმფულა, ოდნავ წინ წამოწეულ ბაგეებს ეწაფება. ეს შეგრძნება სჭირდებოდა, გოგონას შეხება თავდავიწყებით სურს, მაგრამ იცის ამას ახლა ვერ გააკეთებს, გულდაწყვეტილი ავლებს თვალს, შემდეგ კი ოთახს ტოვებს.
დილით ბედნიერი და ენერგიული იღვიძებს იზაბელა, ჯერ კიდევ მძინარ ლილეს ტკბილად კოცნის და ფეხზე დგება. მოწესრიგების შემდეგ სამზარეულოში ჩადის, რაც ყველაზე ნაკლებად სურადა ის ხდება, ოთახში შესულს ლუკასი სწრაფად აკრავს კედელზე.
-პატარავ ეგრე ნუ იქცევი. გირჩევ არ გამაბრაზო.-ხმადაბალი, ბოხი ხმით ეჩურჩულება, იზაბელას ჟრიუნტელი უვლის, წამიერად თვალები ეხუჭება, მაგრამ როდესაც აანალიზებს რა ხდება ხელის კვრით იშორებს ბიჭს.
-მომშორდი ნაბიჭვარო!-უყვირის ლუკასს. ბიჭი მოულოდნელად ეწაფება იზაბელას ტუჩებს, გოგონა ცდილობს თავიდან მოიშოროს, მაგრამ არაფერი გამოსდის. როგორც კი კოცნას ასრულებს გოგონა მაშინვე ძლიერ სილას აწნის სახეში.
-ვინ მოგცა უფლება შემეხო!-ემოციებს ვეღარ აკონტროლებს იზაბელა.
-ჩემი საკუთრება ხარ, ამიტომ არავის არ ვკითხავ როდის შეგეხო.-ეშმაკირი ღიმილით ეჩურჩულება და მის უკანალს ხელებს შორის იქცევს. გოგონას კვნესა სცდება, ბიჭი კი სიამოვნებისგან გამომცდელად უღიმის.
-აღიარე რომ შენც გინდივარ.-სმირკაკრული ეუბნება იზაბელას.
-არა! მეზიზღები, აღარ მომეკარო.-ხელს ძლიერად კრავს და მალევე გარბის ოთახიდან.
მთელი დღე ისევ ლილესთან ერთად გაატარა, საღამოს კი როდესაც უკვე დაძინებას აპირებდა მოულოდნელად ლუკასი მივიდა მასთან.
-ახლა რაღა გინ...-სიტყვის დასრლებასვერ ასწრებს, ისე იტაცებს ხელში გოგონას მჩატე სხეულს. სწრაფად შეჰყავს ოთახში, ლოგინზე ძლიერად აგდებს, თვითონ კი კარს კეტავს.
-ამის ატანა აღარ შემიძლია, ერთი დღეა შენს უაზრო საქციელებს ვიტან, მაგრამ უკვე ზედმეტი მოგდის! არ გაქვს უფლება დამაიგნორო! ნუ გავიწყდება, რომ ჩემი საკუთხრება ხარ.-იზაბელა გაოცებული უყურებდა, ძალიან გააკვირვა ბიჭის ამგვარმა ქცევამ.
-ამის დედაც! ხმა ამოიღე, ჩუმად ნუ ხარ!-ხმამაღლა ღრიალებს ლუკასი, იზაბელა კი ეგრევე ტირილს იწყებს, სახეზე ხელებს იფარებს და საწყლად იკუნტება ლოგინზე.
-ნ..უ მეჩ..ხუ..ბები.-სლუკუნით ძლივს ამბობს სიტყვებს.
-პატარავ აღარ იტირო.-ლბება ლუკასი.
-სულ ცუ..დად მე..ქცევი.-ტირილს აგრძელებს იზაბელა.
-ჩემო ანგელოზო დაწყნარდი, ცუდად აღარ მოგექცევი.-მის ზემოთ თავსდება ბიჭი და ტუჩებზე მთელი გრძნობით კოცნის. ახლა უკვე იზაბელა აღარ უწევს წინააღმდეგობას, მასაც ძალიან მოსწონს ბიჭის შეხება. ლუკასი ნელ-ნელა გოგონას გახდას იწყებს, მისი სხეულის დაუფლება სურს.
-გთ..ხოვ უბ..რალოდ დავიძინოთ.-შეშინებული ეუბნება ბიჭს.
-კარგი ჩემო პატარა.-უკნიდან ეხუტება და მასთან ერთად ტკბილად იძინებს.
ორი დღის შემდეგ:
ყველაფერი დალაგდა იზაბელასა და ლუკასს შორის, ახლა აღარ ჩხუბობენ, ყოველ ღამე ერთმანეთზე ჩახუტებულები იძინებენ, დღის განმავლობაში კი ძალიან დიდ დროს ლილეს უთმობენ. იზაბელა ძალიან ბედნიერად გრძნობს თავს, მართალია ბოლო დროს ცოტა სუსტადაა, მაგრამ ისეთი არაფერი. დღეს დილიდან კარგად დაიწყო მისი დღე, ცოტათი ეწყინა ლუკასს აუცილებელი საქმის გამო წასვლა რომ მოუწია, მაგრამ რას იზავს მოუწევს საღამომდე დაიცადოს. ყველაფერი მშვენივრად მიდიოდა, სანამ იზაბელამ უცნობი ადამიანისგან ესემესი არ მიიღო.
message
უცნობი
გამარჯობა ლამაზმანო.
იზაბელა
უკაცრავად გიცნობთ?
უცნობი
შენ არა, მაგრამ მე შენზე ძალიან ბევრი რამ ვიცი.
იზაბელა
თავი დამანებე.
უცნობი
მაგისთვის ძალიან მიყვარხარ.
იზაბელა
შენ რა შეშლილი ხარ?
უცნობი
შენ გამაგიჟე.
იზაბელა
მეორედ აღარ მომწერო ნაბიჭვარო.
უცნობი
ძალიან არ უხდება შენ ლამაზ სახეს გაბრაზება. ნეტავ იცოდე როგორი ლამაზი ხარ მაგ ცისფერ კაბაში.
იზაბელა
შენ...მითვალთვალებ?
უცნობი
რა სწორად გამოიცანი. შეშინებულიც კი ისეთი სექსუალური ხარ მანდომებ ახლავე გაგჟიმო.
იზაბელა
აღარ მომწერო, საერთოდ შემეშვი.
უცნობი
მხოლოდ მაშინ როდესაც ჩემი გახდები.
ძალიან შეშინდა იზაბელა, ესღა აკლდა სრული ბედნიერებისთვის ვიღაც მანიაკი გადაიკიდა. ის ფაქტი რომ უთვალთვალებენ ძალიან ძაბავს, სახლში მარტოა, ამიტომ უარესად შინდება. სწრაფად იღებს ტელეფონს და ლუკასს ურეკავს, ტელეფონი გამორთული აქვს, ესღა აკლდა. დემიენის ნომერს კრიბავს, როდესაც კარის ხმა ესმის, პანიკდება, ტელეფონი ძირს უვარდება, სწრაფად მირბის ლილესკენ, გულში იკრავს და ოთახისკენ გარბის. ნაბიჯების ხმა ესმის, გული ძალიან სწრაფად უცემს, ასე არასდროს შეშინებია. უეცრად ფეხის ხმა კართან წყედება. სახელური იწევა, მაგრამ კარი ჩაკეტილია.
-ვიცი რომ აქ ხარ.-შემაძრწუნებელი სიცილის თანხლებით იწყებს უცნობი კარის შემტვრევას. იზაბელას პანიკა იპყრობს, არ იცის რა მოიმოქმედოს, ღამეა რაც მეტად აშინებს გოგონას. მალევე კარი იმტვრევა და შიგნით ნიღბიანი კაცი შემოდის.
-აი სად ყოფილხარ პატარავ.-საშინელი ხმით წარმოსთქვავს სიტყვებს და გოგონასკენ მიახლოებას იწყებს.
-გევედრები ლილეს არაფერი დაუშავო.-სასოწარკვეთილი ეხვერწება უცნობს.
-ის არაფერში მჭირდება, მე შენთვის მოვედი.-ამბობს და გოგონას სწრაფად აყენებს ფეხზე იზაბელა ცდილობს გაექცეს, მაგრამ თავის არეში ძლიერ ტკივილს გრძნობს, მალევე გონებას კარგავს.
-----------------------------------------------------------
იმედია მოგეწონებათ.💟