ჩიტების ტკბილი გალობა აღვიძებს იზაბელას. თავს კომფორტულად გრძნობს, თვალების გახელაც კი არ სურს. წელზე ძლიერ ხელებს გრძნობს, ერთწამ ეღიმება ხოლო როდესაც იაზრებს ვისთან ერთადაც წევს ლოგინში თვალებს სწრაფად ახელს, ფრთხილად იშორებს ლუკასის ხელებს და ლოგინიდან დგება.
-შენი აზრით სად მიდიხარ?-ბიჭის ბოხი ხმა აჩერებს კარებთან მისულს. გული საშინლად უწყებს ფეთქვას, უცნაური გრძნობა ეუფლება.
-მ..მე...-აცახცახებული ხმით ცდილობს თავი გაიმართლოს, მაგრამ არაფერი გამოსდის. შიში იპყრობს, არ უნდა ისევ ეჩხუბოს. მის ლოყებზე ცრემლები იკვლევს გზას, არ სურს ლუკასთან ლაპარაკი, მაგრამ წასვლასაც ვერ ახერხებს. ერთ ადგილზეა გაშეშებული და მთელი სხეული უცახცახებს. ეს ბიჭს არ გამოჰპარვია, სწრაფად მიდის მისკენ და უკნიდან ეხუტება გოგონას.
-რატომ ტირი?-ყურში ეჩურჩულება იზაბელას და იქვე კოცნას უტოვებს. გოგონას სხეულში ჟრუანტელი უვლის, ბიჭის სუნთქვას გრძნობს ყელზე, მისი ხელები წელზე მეტად ძაბავს, მაგრამ ამ სიამოვნებისთვის წინააღმდეგობის გაწევა არ შეუძლია.
-მეშინია.-ძლივსგასაგონად ჩურჩულებს იზაბელა.
-რისი პატარავ?-გოგონას საწვალებლად უსვავს კიდევ ერთ კითხვას. თან უფრო იკრებს ტანზე.
-შენ კარგად მექცევი, შემდეგ კი ისევ მატკენ.-ახლა უკვე ხმამაღლა ატირდა გოგონა. სცადა გაქცეულიყო, მაგრამ ლუკასმა შემოატრიალა და მის დიდ ტუჩებს დაეწაფა, ფაქისად კოცნიდა, იზაბელა კი ჯერაც შოკირებული უმოძრაოდ იდგა. ბიჭმა ტუჩზე უკბინა რის გამოც გოგონამ ამოიკვნესა, ლუკასმა ენა პირში შეუსრიალა, როდესაც იზაბელა მიხვდა კოცნა მომთხოვნი ხდებოდა ბიჭი ხელის კვრით მოიშორა, შემდეგ კი ოთახიდან სწრაფად გავარდა. აბაზანაში ჩაიკეტა სუნთქვა უჭირდა, რა მოხდა ამ წამს? ვერაფერს ხვდებოდა. რატომ გრძნობდა მუცელში პეპლებს? ერთი საათის განმავლობაში იყო აბაზანაში, სუნთქვის დარეგურილების შემდეგ კი გარეთ გამოვიდა. მისაღებში ჩასვლისას ვერავინ ნახა, ცოტა დაიძაბა არ უყვარს მარტო დარჩენა. ლუკასს დაუწყო ძებნა, როცა სახლში ვერ იპოვა ბაღში გადაინაცვლა, დიდხნიანი უაზრო სარულის შემდეგ რაღაც ხმები მოესმა თავიდან შეეშინდა, მაგრამ შემდეგ იფიქრა ლუკასი იქნებოდა ამიტომ ჩუმი ნაბიჯებით წავიდა ხმის მიმართულებით, როგორც გაარკვია ხმა სარდაფიდან მოდიოდა. ფრთხილად ჩავიდა შიგნით და იქვე კედელს ამოეფარა, დანახულმა შოკში ჩააგდო, გარემო ჩაბნელებული იყო, რამდენიმე ადამიანი კართან იდგა, ლუკასი კი სკამზე მიმბულ ითანს გამეტებით სცემდა. შიშისგან გოგონა წაბორძიკდა, რამაც ხმაური გამოიწვია. მისი და ლუკასის თვალები ერთმანეთს შეხვდნენ, იზაბელა იმწამსვე გაიქცა, უკანმოუხედავად გარბოდა თან თვალებიდან ცრემლები ცვიოდა, ისე სასტიკად გამოიყურებოდა ლუკასი. მოულოდნელად შეხება იგრძნო, რის გამოც ჩაიკეცა. ახლა რა იქნება, მოკლავს? უკვე სუნთქვაც აღარ შეეძლო. ფართხალს არ წყვეტდა რის გამოც ლუკასი მეტად უჭერდა ხელებს.
-დაწყნარდი!-ხმამაღლა უყვირა ბიჭმა, გოგონა გაიყინა, სახეზე გათეთრდა, გული ამოვარდნაზე ჰქონდა.
-ხომ გითხარი ჩემი აღარ უნდა შეგეშინდეს.-უკვე წყნარად უთხრა.
-შ..ენ მას მო..კლავ?-აკანკალებულმა ძლივს დასვა კითხვა.
-მაგაში ეჭვიც არ შეგეპაროს, მან ეს დაიმსახურა.-მტკიცე ხმით უთხრა გოგონას და მისი მსუბუქი სხეული ხელში აიტაცა, გაკვირვებული იზაბელა მანქანაში ჩასვა. გოგონას სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა როდესაც სახლი დაინახა, მშინვე ლილესაკენ გაიქცა, პატარა ძლიერად ჩაიხუტა, ცოტა დაამშვიდა მისმა სურნელმა.
-სად იყავით?-იკითხა გაკვირვებულმა სარამ და ორივე ინტერესით შეათვალიერა.
-ცოტა გავისეირნეთ.-სწრაფადვე უპასუხა ლუკასმა, იზაბელას კი ბავშვი გამოართვა. ეს პატარა ამ მცირე დროში ძალიან შეუყვარდა, ისეთი შეგრძნება აქვს მის გარეშე ვერ იცოცხლებს.
-ხო მართლა დღეს ლუი ჩამოდის?-მხიარულად თქვა ლუკასის დედამ.
-ჩემი ძმა არის.-განმარტა ბიჭმა, როდესაც იზაბელას გაკვირვებული სახე დაინახა.
-ცოტა დაისვენე საღამოს გაგაღვიძებ.-მზრუნველი ტონით მიმართა იზაბელას, რამაც სარას ეშმაკური ჩაღიმება გამოიწვია, ეს იზაბელას არ გამოჰპარვია ამიტომ აწითლებული ლოყებით გაიქცა მეორე სართულზე. მალევე ჩაეძინა გადაღლილს, ისე ტკბილად ეძინა ვერც კი გაიგო კარის გაღების ხმა. თბილი შეხება იგრძნო, ჯერ მკლავზე ეფერებოდნენ შემდეგ სახეზე, სველ კოცნასაც გრძნობს ყელზე სიამოვნებისგან კვნესა სცდება, თავს მაღლა სწევს რათა მეტი ადგილი მისცეს საკოცნად, როდესაც მკერდზე შეხებას გრძნობს თვალებს ახელს, ლუკასის დანახვისას კი სახეზე გაოცება ეხატება.
-შენ...-დაბნეულობისგან აზრების დაწყობა უჭირს.
-რა მოხდა სხვას ელოდებოდი?-ირონიულად ეკითხება იზაბელას.
-მე კი...უფროსწორად არა.-ლუკასის მკაცრი გამოხედვის დანახვისთანავე ცვლის პასუხს. იმდენად დაბნეულია ვერ ახერხებს სათქმელს თავი მოუყაროს.
-ესეიგი სხვას ელოდებოდი არა?-საკმაოდ გაბრაზდა ლუკასი.
-არა მე...-კოცნის გამო აზრის დასრულება ვერ შეძლო გოგონამ, უხეშად კოცნიდა ლუკასი ამოსუნთქვის საშვალებას არ აძლევდა. ხელი საჯდომისკენ ჩაუცურა და ძლიერად მოუჭირა, იზაბელამ სიამოვნებისგან დაიკვნესა, ბიჭს ძალიან მოეწონა მისი ასეთი რეაქცია, ამიტომ ხელი საცვალში ჩაუცურა, ნაზად დაუწყო კლიტორზე ფერება ამასთანავე კოცნასაც არ წყვეტდა, როდესაც იგრძნო გოგონა ორგაზმს აღწევდა ხელის მოძრაობა შეაჩერა, შემდეგ კი მოშორდა, რასაც იზაბელას გაბრაზება მოჰყვა.
-მოემზადე და ჩამოდი ლუი მოვიდა.-ეშმაკურად გაუღიმა გოგონას და ოთახი დატოვა. გაოცებული იზაბელა სწრაფად წამოდგა, მოწესრიგების შემდეგ კი დაბლა ჩავიდა. ოთახში შესვლისას თვალებს ვერ უჯერებდა, მის წინ მისი ბავშვობის მეგობარი იდგა, თხუთმეტი წლის იყო ბოლოს რომ ნახა, მაგრამ დღემდე ახსოვს ლუის მეგობრული დამოკიდებულება. როგორც კი ლუის გაღიმებულ სახეს ხედავს იმწამსვე ექანება ბიჭისკენ და გულზე ახტება, ფეხებს წელზე ჰხვევს, გარშემომყოფების გაოცებულ სახეებს კი აიგნორებს.
-პატარავ მომენატრე.-წელზე ჰხვევს ხელებს გოგნას.
-მეც ძალიან მენატრებოდი. რატომ წახვედი?-ლოყებს ბერავს იზაბელა, ჩამოსვლას კი არ აპირებს.
-საიდან იცნობთ ერთმანეთს?!-გაღიზიანებით კითხულობს ლუკასი და იზაბელას წელზე მოხვეულ ლუის ხელებს თვალს არ აშორებს.
-ჩვენ მეგ...
-შეყვარებულები ვიყავით.-სიტყვას აწყვეტიებს იზაბელას. კარგად იცის როგორი ეჭვიანიცაა ლუკასი, ამიტომ სურს გააღიზიანოს. გოგონას გაკვირვებულ სახეს ყურადღებას არ აქცევს და ლუკასის მეტად გასაბრაზებლად იზაბელას ლოყაზე კოცნის.
-ჩემს ცოლს ხელი გაუშვი!-მბრძანებლური ტონით ამბობს. სიტყვა ცოლის გაგონებაზე იზაბელა გაოცებისგან პირს აღებს, როდის აქეთ არის მისი ცოლი? ლუის შორდება და იქვე სავარძელზე იკავებს ადგილს.
-ბავშვებო გინდათ ფილმს ვუყუროთ?-კითხულობს ქალი, ყველასგან დადებითი პასუხის მირების შემდეგ კი ერთ-ერთ ფილმს რთავს. ლუი იზაბელას ხელებს ჰხვევს და კალთაში ისვავს, მთელი ძალით ეხვევა. გოგონაც მკერდზე ადებს თავს, კომფორტულად კალათდება ბიჭის მკლავებში. ლუის გარდა ვერცერთი ვერ ამჩნევს ლუკასის გაცეცხლებულ მზერას, გულში ეღიმება ძმის ეჭვიანობაზე, მაგრამ არ იმჩნევს. ერთ საათში იზაბელას ძილი ერევა, ამიტომ ოთახისკენ ჩუმად იპარება, შიგნით შესული სწრაფად იხდის ტანსაცმელს, ლოგინთან მისულს კი კარის ხმა აჩერებს, გაბრაზებული ლუკასის დანახვაზე შინდება.
-ესეიგი შეყვარებული არა?-საკმაოდ მკაცრი ხმით ამბობს, გოგონასთან უფრო ახლოს მიდის, ხელს კრავს და ლოგინზე აგდებს, თვითონ კი ზემოდან ექცევა.
-გაჩვენებ როგორ უნდა სხვასთან ერთად ჩახუტებული ყოფნა.-სასტიკი ხმით ჩურჩულებს და ქამრის შეხსნას იწყებს.
-გთხოვ.-ამღვრეული თვალებით შესცქერის გოგონა.
-ახლა ვეღარაფერი გიშველის, უნდა დაისაჯო.-საცვალს დაბლა უწევს შემდეგ კი მთელი ძალით შედის მასში. გოგონა შეუჩერებლად კვნესის, ტკივილთან ერთად უდიდეს სიამოვნებას გრძნობს. ორგანიზმი მეტს თხოვს, ერთ ადგილზე ვერ ისვენებს.
-უფრო სწრაფად.-კვნესებს შორის წარმოთქვა სიტყვები. ლუკასს ჩაეღიმა გოგონას სითამამეზე.
-მთხოვე პატარავ.-მისი წვალება გადაწყვიტა, რაც საკმაოდ კარგადაც გამოუვიდა.
-ლუ..კას გთხოვ.-ძლივს ამოიკვნესა გოგონამ.
-მამიკო დამიძახე პატარავ.-ეშმაკურად გაუღიმა ბიჭმა.
-მა..მიკო გთ..ხოვ.-იზაბელას სირცხვილის გრძნობა სულ დაეკარგა. ლუკასმა მოძრაობას აუჩქარა, მალევე მიაღწიეს პიკს, შემდეგ კი ერთმანეთზე ჩახუტებულებს დაეძინათ.
დილით პირველი ლუკასს ეღვიძება, თვალს ვერ წყვეტს გოგონას სილამაზეს. დიდი ხნის განმავლობასი უცქერს მის მძინარე სხეულს. ხვდება, როგორ ძლიერად შეაყვარა თავი ამ პატარა არსებამ, ძალიან ნანობს თავის საქციელს. როგორ შეეძლო მისნაირ ანგელოზს ცუდად მოქცეოდა? რატომ სტკენდა ასე ძალიან? გოგონამ ფრთხილად გაახილა თვალები, ლუკასი დანახვისას კი წინა ღამე გაახსენდა. ლოყები მალევე აუწითლდა, მზერა კი სწრაფადვე აარიდა ბიჭს.
-შენ რა გრცხვენია?-სიცილით იკითხა ბიჭმა, იზაბელამ პასუხის ნაცვლად საბანი დაიფარა თავზე.
-გუშინ კარგად მთხოვდი მამიკო უფრო სწრაფად გამჟიმეო, დღეს რა მოხდა?-ირონიულად ეუბნება გოგონას და საბანს ხდის. ჯერ აწითლებულ ლოყებზე კოცნის, შემდეგ კი ტუჩებზე აცხრება. დიდი ხნის განმავლობაში ნებივრობენ ლოგინში, შემდეგ კი დაბლა ჩადიან. მისაღებ ოთახში მხოლოდ ლუი ხვდებათ.
-გამარჯობა გვრიტებო.-ღიმილით ესალმება წყვილს.
-გამარჯობა.-ტკბილი ხმით ეუბნება იზაბელა და საპასუხოდ უღიმის.
-ცოტა ჩუმად უნდა იყოთ, გუშინ თქვენი კვნესა მთელს სახლში ისმოდა.-ეშმაკურად გაიღიმა ბიჭმა. იზაბელას ლოყები აუწითლდა, თავი კი ლუკასის მკერდში ჩამალა.
-როგორი იყო აბა?-გოგონას რეაქციის გამო გახალისებულმა, მისი წვალება გადაწყვიტა. იზაბელა ამ კითხვაზე უარესად გაწითლდა.
-შეეშვი, ხომ ხედავ რომ სრცხვენია.-შეუღრინა გაღიზიანებულმა ლუკასმა ძმას და სავარძელზე ჩამოჯდა, გოგონა კი კალთაში ჩაისვა.
-კარგი იზაბელა დამშვიდდი, ვის არ ჰქონია სექსი.-არ დანებდა ლუი. ლუკასის განრისხებული სახის დანახვაზე კი ოთახიდან სიცილის თანხლებით აორთქლდა. იზაბელას უნდოდა მიწა გასკდომოდა. ნუთუ ყველამ გაიგო მათი ხმა? ახლა როგორ უნდა შეხედოს თვალებში?
-პატარავ ნუ გრცხვენია.-თავი ააწევია გოგონას და აწითლებულ ლოყებზე აკოცა. ეს იდილია მოულოდნელმა ზარმა გააწყვეტია.
-გისმენთ.-მკაცრად უპასუხა ლუკასმა.
-გასაგებია მოვალ.-მალევე დაასრულა საუბარი.
-დღეს მნიშვნელოვანი წვეულებაა, შენი წამოსვლაც აუცილებელია, საღამოს გაემზადე.-წყნარად უთხრა გოგონას და ოთახი მალევე დატოვა. იზაბელა ცოტათი გაკვირვებული იყო, მაგრამ ზედმეტი კითხვების გარეშე დაემორჩილა ლუკასს.
საღამოს ლამაზ კაბაში გამოწყობილი დახვდა ბიჭს, ლუკასისგან კომპლიმენტი მიიღო, შემდეგ კი უხმაუროდ გაემართნენ დანიშნულების ადგილამდე. მალევე მივიდნენ ლამაზად გაფორმებულ შენობასთან, ლუკასმა გოგონას ხელი წელზე შემოჰხვია და ისე შევიდნენ შიგნით. ყველას ყურადღება მაშინვე მათზე გადმოვიდა, ინტერესით ათვალიერებდნენ იზაბელას. ყველას უკვირდა ლუკასის გვერდით გოგონას დანახვა, მართალია ბიჭს ყოველთვის თავს ეხვია უამრავი გოგო, მაგრამ ასეთ მნიშვნელოვან წვეულებაზე როგორიც მაფიოზების შეკრებაა, არასდროს არავინ მიუყვანია.
-ეცადე ჩემგან შორს არ წახვიდე.-ჩასჩურჩულა ყურში, თვითონ კი იქვე შეკრებილ ხალხთან გადაინაცვლა. იზაბელა გააბრაზა იმ ფაქტმა რომ უცხო ხალხში მიატოვა, მაგრამ არაფერი შეიმჩნია, სერიოზული გამომეტყველებით გადაინაცვლა ერთ-ერთ სასმლის მაგიდასთან. მალევე მასთან ორი გოგონა მივიდა.
-შენ ხარ ლუკასის ახალი სათამაშო არა?-იკითხა ერთ-ერთმა ირონიული ღიმილით. იზაბელა დაიბნა, არ იცოდა რა ეთქვა მისთვის.
-როგორც ჩანს კარგად ასიამოვნე, რომ მის გვერდით დაგიყენა.-ახლა მეორემ ჩაისისინა. გოგონა ძალიან გაბრაზდა, ამიტომ გადაწყვიტა აივანზე გასულიყო. გარეთ გასვლისთანავე ღრმად ჩაისუნთქა სუფთა ჰაერი, თვალები კი სიამოვნებისგან დახუჭა. ცოტახანში წელზე ხელები იგრძნო, ეგონა ლუკასი ეხვეოდა, მაგრამ როდესაც გააცნობიერა ნამდვილად სხვა ადამიანი იყო შეშინებული მოშორდა მას. მოხედვისას კი ადგილზე გაშრა, ცრემლებმა ავტომატურად დაიწყეს მისი თვალებიდან გადმოსვლა. მართალია მაშინ ძალიან პატარა იყო, მაგრამ ეს სახე არასდროს დავიწყევბია. დღემდე ახსოვს მისი ბინძური ხელები, მისი შეხება.
-საერთოდ არ შეცვლილხარ.-ამაზრზენი ხმით ამბობს კაცი და გოგონასკენ მიიწევს, იზაბელა ძლიერ სილას აწნის სახეში, კაცი კი წელზე მტკივნეულად უჭერს ხელებს, არაფრით არ შორდება გოგონას სხეულს. იზაბელა ყვირილს აპირებდა როდესაც ლუკასი გამოვიდა ტერასაზე. ბრაზმა შეიპყრო იზაბელას წელზე კაცის ხელები დაინახვისას.
-აქ რა ხდება?-მკაცრი ხმით იკითხა.
-არაფერი, უბრალოდ ცუდად გახდა.-უნამუსოდ მოიტყუა კაცმა და გოგონას ხელი გაუშვა. ლუკასმა მაშინვე ხელში აიყვანა იზაბელა და შენობა დატოვა. პატარა ყველანაირად ცდილობდა ცრემლები შეეკავებია, არ სურდა ლუკასთან ამ თემაზე საუბარი. სახლში მისვლისას ბიჭმა ხელში აყვანილი შეიყვანა ოთახში.
-უკეთ ხარ?-იკითხა ანერვიულებულმა, როდესაც გოგონასგან პასუხი ვერ მიიღო ხელები წელზე მოჰხვია ახლოს მოსაზიდად. იზაბელამ ტკივილისგან ამოიკვნესა, როცა გააანალიზა რა გააკეთა თვალები ერთმანეთზე ძლიერად დააჭირა.
-რა გჭირს?-ხმა გაამკაცრა ბიჭმა და ხელები მეტად მოუჭირა, როცა დაინახა გოგონას შეწუხებული სახე კაბის გახდა დაუწყო.
-გთ..ხოვ ა..რ გინდა.-სასოწარკვეთილმა ამოიკრუსუნა პატარამ და ცადა ბიჭისთვის ხელი შეეშალა, მაგრამ ვერაფერს გახდა. ლუკასმა სწრაფად შემოახია კაბა, ხოლო როდესაც გოგონას წელზე ჩალურჯებები დაინახა ბრაზისგან მუშტები შეკრა.
-ეს რა ჯანდაბაა იზაბელა!-თავის შეკავება ვერ შეძლო და დაიყვირა. ისედაც შეშინებულ გოგონას ამდენი ხნის შეკავებული ცრემლები წასკდა, ხმამაღლა აქვითინდა.
-რა გაგიკეთა იმ ნაბიჭვარმა?!-გოგონას ცრემლები დააიგნორა ბიჭმა.
-მიპასუხე!-მოთმინებადაკარგულმა იღრიალა.
-მ..ან რო..ცა პ..ატარა ვიყ..ავი მ..ე გამაიპატიურა.-უარესად დაიწყო ტირილი გოგონამ, სუნთქვაც საგრძნობლად გაუხშირდა.
-მოვკლავ მაგ ნაბიჭვარს!-იღრიალა ბიჭმა და წასვლა სცადა.
-გთხო..ვ არ და..მტოვო.-გულმოკლული ჩაებღაუჭა ხელზე, ლუკასმა მაშინვე მიიხუტა გოგონას მსუბუქი სხეული. გული სტკივა როდესაც ასეთ მდგომარეობაში ხედავს.
-დაწყნარდი ყველაფერი კარგად იქნება.-მშვიდი ხმით უჩურჩულა და შუბლზე აკოცა.