იზაბელას ცხოვრება გაუფერულდა, ვერ აანალიზებს მომხდარს, ძალიან უჭირს იმის დაჯერება, რომ სოფი აღარ არის. გული ეკუმშება როდესაც ხვდება თუ, როგორ დატოვა პატარა მარტო. წარმოდგენაც კი არ უნდა რა გამოიარა. ვერ ხვდება ვის შეეძლო მისთვის რამის დაშავება, ის ხომ უბრალოდ უცოდველი პატარა ბავშვი იყო. ჯერ კიდევ კართან არის ჩაკეცილი და სულმოუთქმელად ტირის, ის ტკივილი რომელსაც სოფის სიკვდილის გამო განიცდის შინაგანად ანადგურებს, სუნთქვის საშვალებას არ აძლევს. გულის სიღრმეში ძალიან კარგად იცის, რომ მასაც მიუძღვის წილი ამ საქმეში, სოფი რომ არ დაეტოვებია იქნებ ახლა ცოცხალი ყოფილიყო. იხსენებს მის ღიმილს და უნებურად თვითონაც ეღიმება, როგორი საყვარელი იყო როდესაც დილით დაიკოს აღვიძებდა და ლოყაზე ტკბილად კოცნიდა. იზაბელა აცნობიერებს, რომ ეს მხოლოდ წარსულია, რომელიც აღარასდროს აღარ განმეორდება და მეტად იპყრობს ტკივილი. უკვე გაუსაძლისად ენატრება პატარა, რა უნდა გააკეთოს მის გარეშე? ლუკასიც კი ჩუმადაა, ვერ ბედავს რამე თქვას, მის რაღაც ადამიანურ ნაწილსაც ეტკინა სოფის სიკვდილი. იზაბელას განადგურებულ სხეულს უყურებს და საშინლად უნდება დაამშვიდოს, ნაწილობრივ მასაც ესმის რას გრძნობს ის, მართალია მისთვის ფასი არ აქვს ადამიანის სიცოცხლეს, მაგრამ ბავშვების მიმართ ყოველთვის ლმობიერია. მასაც ჰყავს პატარა და, ამიტომ იცის როგორია დედმამიშვილის სიყვარული. აღარ შეუძლია იზაბელას ასეთი ტანჯვის ყურება, ფრთხილად აჰყავს ხელში დასუსტებული სხეული და მკერდზე იკრავს, გოგონა არც კი ეწინააღმდეგება, არ შესწევს მაგდენი ძალა. ხელებს მხრებზე ხვევს და ისევ ახლიდან იწყებს ტირილს, ვერ მშვიდდება, გული ძალიან სტკივა. დემიენი ხვდება, რომ დროა წავიდეს, დას თვალს ავლებს, შემდეგ კი უკანმოუხედავად ტოვებს სახლს. ლუკასმა იზაბელა ნელი ნაბიჯებით მიიყვანა ოთახამდე, ტანსაცმელი ნაზად გახადა და ლოგინში ჩააწვინა. ლილეს ფრთხილად მიუახლოვდა, ერთხანს დააკვირდა ისეთი პატარა და საყვარელია, შემდეგ ხელში აიყვანა და იზაბელას გვერდით მიუწვინა, როგორც კი დედის სურნელი იგრძნო იმწამსვე შეიშმუშნა და მისკენ ახლოს მიიწია, იზაბელამაც საპასუხოთ გულში ჩაიკრა პატარა არსება, მთელი გრძნობით მოეხვია. ამის შემყურე ლუკასმა ვეღარ მოითმინა, ფრთხილად მიუწვა ლილეს გვერდით, მანაც მოჰხვია ხელი პატარას, იზაბელას გაკვირვებული სახისთვის ყურადღებაც კი არ მიუქცევია. ახლა მხოლოდ მისი პატარა აინტერესებს. ამ წამს ისევ იმ აზრზე იყო რომ იზაბელა გაენადგურებია, მაგრამ დროებით ეს საქმე გადადო, ჯერ დაელოდება მის გამოკეთებას, შემდეგ კი აუცილებლად დასჯის იმის გამო რომ თითქმის ერთი წელი საავადმყოფოში გაატარა. როცა ახსენდება როგორ ცდილობდა იზაბელა ლილე მისგან წაეყვანა სისხლი უდუღდება, საშინელი ბრაზი იპყრობს, ამისთვისაც აუცილებლად აგებიებს პასუხს. ფიქრებში გართულმა ვერც კი შეამჩნია როგორ ჩაეძინა იზაბელას, ბავშვი კი არა და არ ისვენებდა, ლოგინში წრიალებდა ძილი კი არ ეკარებოდა, შეწუხებულმა ლუკასმა გადაწყვიტა ცოტა გაესეირნებია რათა უკეთ დასძინებოდა, ამიტომ ბაღში გაიყვანა. ლილე მის ყელზე იყო მოხვეული, ლუკასს კი ეს ყველაფერი აბედნიერებდა. ისეთი პატარაა, მაგრამ მაინც გამოხატავს სიყვარულს. იზაბელას ერთი საათის განმავლობაში ტკბილად ეძინა, თითქოს დაავიწყდა კიდეც მომხდარი ამბავი. ნელ-ნელა თვალები გაახილა, ერთხანს გაშეშდა ვერ გაიაზრა სად იყო ან რა ხდებოდა, შემდეგ კი სოფი გაახსენდა, მაშინვე ცრემლები წამოუვიდა, ისევ დაბრუნდა ის ტკივილი რომელიც მთელი ამ დროის განმავლობაში უკვალოდ გამქრალიყო. როდესაც ლილე მის გვერდით ვერ დაინახა შიშმა შეიპყრო, სუნთქვა შეეკრა ვერ გადაიტანს მანაც რომ დატოვოს. სწრაფად წამოდგა ფეხზე და მთელს სახლში დაუწყო ძებნა, როდესაც ბაღში ლუკასსთან ერთად დაინახა ძალიან გაბრაზდა, მათთან მივიდა, ბავშვი ხელიდან გამოწიწკნა და გულში ჩაიკრა.
-შე ნაბიჭვარო, არ გაბედო და ჩემს შვილს აღარ შეეხო.-გამწარებულმა შეუყვირა. ბიჭს მყესები დაეჭიმა, მუშტები ძლიერად შეკრა, საშინლად გააბრაზა გოგონას სიტყვებმა.
-არ გაბედო და მეორედ ჩემთან ტონს არ აუწიო! რადგან რთული პერიოდი გაქვს ეს იმას არ ნიშნავს რომ ყველაფრის უფლება გეძლება, ჯერ ვითმენ შენს საქციელებს, შენდეგ კი მწარედ განანებ!-ასევე ყვირილით უთხრა იზაბელას და ტერიტორიას გაეცალა. ბრაზის კონტროლი ძალიან უჭირს, მაგრამ თავს მაქსიმალურად იკავებს არ უნდა ბავშვი შეაშინოს.
ერთი თვის შემდეგ:
ამ დროის განმავლობაში იზაბელას ტკივილი უცვლელი დარჩა, ისევ ისე იტანჯება სოფის მონატრებით. იმ დონეზეა გადართული ამ ყველაფერზე ლილესთვის ძლივს იცლის, თითქმის ვეღარც კი აქცევს ყურადღებას. რაც შეეხება დემიენს მასზე ძალიან ბრაზობს, ყველაფერში დამნაშავედ თვლის, რომ არ დაეტოვებია სოფი უყურადღებოდ ის ახლა ცოცხალი იქნებოდა. დიდიხანია არც კი მოუკითხავს ძმა, გულის სიღრმეში ნერვიულობს მასზე, მაგრამ ბრაზი ყველა გრძნობას უქარწყლებს, არ სურს მისი ნახვა. ვერ გაბედა და სოფის ნივთების წამოსაღებადაც არ დაბრუნებულა სახლში. ეშინია, ძალიან ეშინია იმ მოგონებების რომლებიც იქ იქნება გამეფებული, ვერ შეძლებს გაუმკლავდეს მათ ნაკადს. მთელი დღის განმავლობაში ოთახშია ჩაკეტილი, საკვებსაც არ იღებს ნორმალურად. ლილეს კი ვერ ნახულობს, როდესაც მას ხედავს შიში იპყრობს, მასაც რომ რამე დაუშავდეს? ამიტომ ურჩევნია ლილე მოსამსახურეებთან იყოს, ჰგონია ასე უფრო უსაფრთხოდ იქნება. იმ ინციდენტის შემდეგ ლუკასი არ უნახავს, მის ნაწილს უხარია კიდეც ეს ამბავი რადგან ახლა ნამდვილად არ აქვს მასთან შეხვედრის განწყობა. სადაცაა უნდა დაეძინა როდესაც კარზე კაკუნის ხმა გაიგო, ძლივს გასაგონად ჩაიბურტყუნა შემოდითო ოთახში კი ახალგაზრდა გოგონა შემოვიდა. წაბლისფერი გრძელი თმა მხრებზე ჰქონდა ჩამოყრილი, გამოკვეთილი სახის ფორმებს კი ცისფერი თვალები უმშვენებდა, საკმაოდ ლამაზი შესახედაობის იყო, აქამდე არასდროს შეხვედრია, შესაძლოა ახალი მოსამსახურეა, ამიტომ დიდად ყურადღებასაც არ აქცევს, ალბათ ისიც საკვებს შესთავაზებს.
-გამარჯობა.-ნაზი ხმით ჩაილაპარაკა გოგონამ და ფრთხილად მიუახლოვდა იზაბელას.
-გამარჯობა.-ხმადაბლა წარმოთქვა, ისე რომ არც კი წამომდგარა. ბალიშს ეხუტებოდა, სახეზე კი თმები ჰქონდა ჩამოყრილი, თვალებიც ტირილისგან ჩასწითლებოდა.
-მე სარა ვარ ლუკასის და.-ამის გაგონებაზე იზაბელა დენდარტყმულივით წამოხტა ფეხზე, ვერც კი იფიქრებდა რომ ლუკასს და ჰყავდა, თან ასეთი საყვარელი.
-ბოდიში...მე იზაბელა ვარ.-შეშფოთებულმა წამოიძახა რამაც გოგონას გაცინება გამოიწვია.
-ასე ნუ აღელდები, არაფრის დაშავებას არ ვაპირებ.-ჩაიხითხითა სარამ.-ახლახანს ჩამოვედით მე და დედა, მინდოდა გამეცანი.-ამის გაგონებაზე მეტად დაიბნა იზაბელა. დედაა? გაცნობა? რა ხდება მის თავს?
-შეგიძლია მოწესრიგდე და ქვევით ჩამოხვიდე, დარწმუნებული ვარ დავმეგობრდებით.-გაუღიმა სარამ და ოთახი დატოვა. იზაბელა ჯერაც გაოცებული იდგა ერთ ადგილზე, ვერ გაიაზრა რა მოხდა ამ წამს. მალევე მოეგო გონს და მოწესრიგდა, კიბეებზე ჩასვლისას შიშმა შეიპყრო, არ იცის რა მოხდება, რომ არ მოეწონოს ლუკასის დედას ან უარესი ლილე რომ წაართვან? სწრაფად შევარდა მისაღებ ოთახში, ნანახმა კი მისი გაღიმება გამოიწვია, ლილე ბედნიერებისგან ხითხითებდა, უსაყვარლესი იყო იასამნისფერ კაბაში.
-გამარჯობა.-მორიდებით დაიძახა, რის გამოც ყველას ყურადღება დაიმსახურა. ლუკასმა როგორც კი შეხედა იმწამსვე გაბრაზებულმა აარიდა თვალი, სარამ თბილად გაუღიმა, საშვალო ასაკის ქალი კი გახარებული მოეხვია. იზაბელა გააოცა ამ ფაქტმა, სრულიად უცხო ადამიანი პირველად ეხუტება ასე თბილად.
-გამარჯობა საყვარელო, ძალიან მინდოდა შენი გაცნობა.-ტკბილი ხმით უთხრა გოგონას და თბილად გაუღიმა.
-დე..და.-ამ ხმის გაგონებაზე ყველამ ლილეს გახედა. იზაბელას ბედნიერებას ამ დროს საზღვარი არ ჰქონდა, მისი პატარა დედას უძახის მეტი რა უნდა ინატროს.
-ჩემო პატარა როგორ მიყვარხარ.-გულში ჩაიკრა ლილე და ლოყაზე აკოცა, ამ სცენას ყველა ღიმილით შესცქეროდა გარდა ლუკასისა, მხოლოდ მას აღიზიანებდა იზაბელას ნახვა. არ უნდოდა მისთვის დაძახება, მაგრამ სარა არ მოეშვა, ძალიან სურდა იზაბელას გაცნობა. მთელი გულით ეზიზღება გოგონა, მხოლოდ მისი განადგურება სურს.
-აბა ბავშვებო, მოგვიყვებით თქვენი გაცნობის ამბავს?-საუბარი წამოიწყო ქალმა, იზაბელას წამში შეეცვალა გამომეტყველება როდესაც ის დღე გაახსენდა.
-ჩვენ არც ისე კარგ მომენტში...-წამოიწყო იზაბელამ.
-არაფერია მოსაყოლი დედა!-უხეშად ჩაეჭრა ლუკასი.
-კარგი შვილო, თუ არ გინდა მოყოლა რა გაეწყობა.-სევდიანი იყო ქალის ხმა.
-იზაბელა გამომყევი!-მკაცრად უთხრა გოგონას, ისიც ლუკასის სიტყვას დაემორჩილა და უკან გაეკიდა. ბიჭმა ძლიერად მოუჭირა ხელი და ოთახში შეათრია.
-შე ძუკნა, არ გაბედო მეორედ ნებართვის გარეშე ჩემს შესახებ ერთი სიტყვაც თქვა, თორემ მწარედ განანებ. მგონი დაგავიწყდა ჩემი წესები, მაგსაც მალე შეგახსენებ.-ძალიან ეწყინა იზაბელას ლუკასის სიტყვები, ხმის ამოღებაც ვერ გაბედა.
-ნუ გგონია რადგან დედაჩემს მოეწონე ჩემს სიმპატიასაც დაიმსახურებ, ყოველთვის ისეთ ბოზად დარჩები რაც იყავი. კარგად დამიმახსოვრე!-იზაბელას ცრემლების შეკავება ძალიან უჭირს, ვერ ხვდება რა დაუშავა ლუკასს, რომ ასე სძულს. მალევე დაბრუნდნენ ოთახში. გოგონა ცდილობდა არ შეემჩნია წყენა და ლილეს ეთამაშებოდა, ლუკასი კი განცალკევებით იჯდა, არც კი უყურებდა მას.
-ძამიკო კლუბში წავიდეთ რაა, ჩემი მეგობრები წვეულებას აწყობენ.-ლეკვის თვალებით შეხედა სარამ ძმას, ლუკასმა ჩაიხვნეშა შემდეგ კი დათანხმდა, რამაც გოგონას გახარება გამოიწვია.
-მთელს მსოფლიოში საუკეთესო ძმა ხარ.-ლოყაზე აკოცა გახარებულმა.
-იზაბელა შენც წამოდი გთხოვ.-ახლა იზაბელას მიუბრუნდა სარა, გოგონამ ლუკასისკენ გააპარა თვალი, მაგრამ ბიჭს რეაქციაც არ ჰქონია.
-მე...არ ვიცი.-ჩაილუღლუღა იზაბელამ და თავი ჩახარა.
-წამოდი ტანსაცმელი შევარჩიოთ.-ხელი მოჰკიდა სარამ და მეორე სართულზე წაათრია. დაახლოებით ერთი საათი დასჭირდნენ მზადებას, სარამ წითელ მოკლე კაბაზე შეაჩერა არჩევანი, იზაბელას კი საკმაოდ სექსუალური შავი კაბა ძალით ჩააცვა. გოგონა არაკომფორტულად გრძნობდა თავს, მაგრამ სარას ვერ შეეწინააღმდეგა. დაბლა ჩასულებს ლუკასი მანქანაზე დახვდათ მიყუდებული, ხელები გადაჯვარედინებული ჰქონდა, ოქროსფერი თმები კი შუბლზე ჩამოჰყროდა, საკმაოდ კარგად გამოიყურებოდა. წამით დააკვირდა იზაბელას ჩაცმულობას, თავიდან გაოცება დაეტყო, შემდეგ კი გაბრაზდა.
-ასე არ წამოხვალ.-გაღიზიანებით უთხრა გოგონას და მკაცრი მზერა სტყორცნა.
-კარგი რა ნუ ხარ ეგეთი, არავინ არ მოიტაცებს, თან დაგვაგვიანდება დროზე წავიდეთ.-მობეზრებით უთხრა სარამ, ლუკასი კი სწრაფად ჩაჯდა მანქანაში, არ სურდა დასთან კამათი, იცის როგორი ჯიუტიცაა. დანიშნულების ადგილზე რამდენიმე წუთში მივიდნენ, კლუბში შესვლისას იზაბელა სარამ იმწამსვე თავისი მეგობრებისკენ გააქანა.
-გაიცანით ეს იზაბელაა, ესენი კი ელეონორი სენა და სებასტიანი არიან.-ერთმანეთი გააცნო მეგობრებს.-ხო მართლა ითანი სად არის?-იკითხა სარამ და თვალი მოავლო კლუბს.
-გასულია და მალე მოვა.-სწრაფად უპასუხა სენამ, იგი ქერა, ლამაზი გოგონაა, ელეონორი კი მეტად ნაზი, მწვანეთვალება, სადღაც ოცი წლის გოგოა, რაც შეეხება სებასტიანს მაღალი, შავგვრემანი, საკმაოდ სიმპატიური ბიჭია. ცოტახანი ილაპარაკეს შემდეგ კი სასმელი შეუკვეთეს, იზაბელა საუბარში იყო გართული როდესაც ბიჭის ხმა გაიგონა.
-გამარჯობა ლამაზო, ამდენი ხანი გავიდა შენ კი ისევ ისეთი სექსუალური ხარ.-ეშმაკური ღიმილით უთხრა ითანმა და ხელი წელზე მოხვია, იზაბელა დაიძაბა მას შემდეგ რაც სკოლიდან წამოვიდა ეს გამაღიზიანებელი ადამიანი აღარ უნახავს, ახლა კი არ ესიამოვნა ითანთან შეხვედრა.
-იცნობთ ერთმანეთს?-გაკვირვებულებმა იკითხეს.
-კი კლასელები ვიყავით.-ჩაეჭრა ითანი და მეტად მიიკრო სხეულზე გოგო.
-გამიშვი გთხოვ.-შეშინებულმა ჩაიჩურჩულა, როდესაც ლუკასის გაღიზიანებულ სახეს მოჰკრა თვალი. ითანმა კი გაშვების მაგივრად საცეკვაო დარბაზისკენ გაიყვანა. საკმაოდ ახლოს იდგა გოგონასთან, უხეშად ეხახუნებოდა, წასვლის საშვალებას კი არ აძლევდა. იზაბელას არ შეეძლო მისი ძლიერი სხეულისგან თავი დაეღწია.
-ტკბილო წამოდი გარეთ გავიდეთ.-ნაზად ჩასჩურჩულა ყურში და იქვე კოცნა დაუტოვა. ამ ყველაფერს განრისხებული ლუკასი უყურებდა, ბრაზისგან მთლიანად გაწითლებულიყო, მუშტები ძლიერად ჰქონდა შეკრული, უნდოდა იზაბელა გაეღიზიანებია, ამიტომ იქვე მდგარი გოგონა კალთაში ჩაისვა, შემდეგ კი კოცნა დაუწყო. იზაბელამ ვეღარ გაუძლო ამას, გული ძალიან ეტკინა, სუნთქვა აღარ შეეძლო, ამიტომ კარისკენ დაიძრა, მას კი ეშმაკური ღიმილით ითანიც გაჰყვა უკან. გარეთ გასული გოგონა კედელთან მიიმწყვდია და უხეშად დაუწყო კოცნა, იზაბელა ეწინააღმდეგებოდა, მაგრამ ვერაფერს გახდა. ბიჭმა უკანალთან ხელი ჩაუცურა, მტკივნეულად მოუჭირა გოგონას, ამ დროს კი კარიდან ლუკასი გამოვიდა, ასეთი მომენტის დანახვისას შეიშალა, არავის მისცემს უფლებას მის საკუთრებას შეეხონ. სწრაფად მივარდა ითანთან და გამეტებით დაუწყო ცემა, იზაბელა შეშინებული იდგა კედელთან, განძრევასაც ვერ ბედავდა, როცა ლუკასი ითანს გაუსწორდა, ახლა იზაბელასკენ მოტრიალდა, ძლიერად დაავლო ხელი და მანქანისკენ გააქანა.
-მოგწონდა არა როგორც გეხებოდა?!-დაუღრიალა ბიჭმა, რამაც გოგონას ატირება გამოიწვია. საწყლად მოიკუნტა მანქანის სავარძელზე და ხმადაბლა განაგრძო ქვითინი.
-ნახავ როგორ უნდა სიამოვნების მიღება!-სატანისებურად გაიღიმა ბიჭმა და მანქანა დაძრა. მალევე მიაღწიეს იზაბელასთვის უცნობ სახლს, ლუკასმა მანქანიდან გადმოიყვანა, მეორე სართულზე აიყვანა, საძინებელში მარტივად შეათრია და ლოგინზე დააგდო.
-გთ..ხოვ ა.არ გი..ნდა.-ძლივს ამოისლუკუნა გოგონამ.
-ჭკუას გასწავლი შე ძუკნა.-უხეშად დაუწყო ტანსაცმლის გახდა, იზაბელა კი ტირილს არ წყვეტდა. ლუკასი ვეღარ აკონტროლებდა საქციელს, ბრაზისაგან გონება დაბინდული ჰქონდა.
-ოთხზე დადექი!-უბრძანა უკვე სრულიად შიშველს. იზაბელა გჭირვებით დაემორჩილა ბიჭს. ლუკასმა ძლიერად დაუჭირა თეძოები რათა არ გადავარდნილიყო და დაუნდობლად შევიდა მასში, გოგონამ ტკივილისგან შეჰკივლა, საშინლად იგრძნო თავი, ცრემლები ღაპაღუპით მოსდიოდა თვალებიდან. ემუდარებოდა გაჩერებულიყო, მაგრამ როგორც ყოველთვის ბიჭი არ ინდობდა, ძლიერად მოძრაობდა მასში ყოველ ბიძგზე კი ხმამაღლა კვნესოდა. იგრძნო როგორ უახლოვდებოდა ორგაზმს, ამიტომ მეტად ააჩქარა მოძრაობა. რამდენიმე ბიძგიც და მასში გაათავა, გოგონა ძალაგამოცლილი დავარდა ლოგინზე, ბიჭმა კი როგორც ყოველთვის მიატოვა.