Pangako
~•~
I cried at the top of my lungs that I was so sure that the whole office was hearing me. But I did not care. I need to cry this. And I hated that they hid this from me in 6 years.
Sinunod ko lahat ng gusto ni daddy. Gusto niyang makapagtapos ako sa course na gusto niya. Naghanap ako ng trabaho kahit ayaw ko pa kasi ayaw kong mabigo ko siya.
Si azy tinuring ko siyang kapatid pero ito lang ang isusukli niya sakin?
Si Nikko di ko matandaan na may masamang ginawa ako sa kaniya naging mabuting kaibigan ako pero itinago niya sakin ang lahat.
I don't who I can trust anymore.
Halos wala na akong itira sa sarili ko mapasaya ko lang sila. Pinagpalit ko yung mga bagay na gusto ko parang maging isang mabuting anak at kaibigan sa paningin nila pero sa huli ako parin pala ang maagrabyado.
Gusto ko lang naman maging masaya pero bakit ipinagkakait ninyo ito sakin?
Dahil sa panginginig ng aking tuhod ay napaupo ako sa sahig. Sinapo ko ang aking mukha at doon umiyak ng umiyak.
"Ashianna!"
Napaangat ako ng ulo ng na rinig ko ang sigaw mula sa labas kasabay ng marahas na pagbukas ng pinto ay iniluwa nito ang kapatid kong hinihingal.
"Fvck!" mura niya ng makita ang kalagayan ko.
Agad na dinaluhan niya ako then he immediately pulled me for a hug. When I feel his embrace I cry like a baby in his arms.
"K-Kuya they hid my son." pag iyak ko.
"F-fvck them!" he cursed. "Kung alam ko lang na ganito ang mangyayari umpisa palang di na kita ipagkakatiwala sa gagong nikkolo na 'yun." sabi niya.
Mas lalo pa nitong hinigpitan ang pagkakayakap sakin para 'bang sa pamamagitan ng yakap niya ay walang maghahamak na saktan ako.
I was thankful that i have a brother like him.
'Yung pakiramdam kong ako lang mag-isa na lumalaban ay napawi sa isang yakap lang niya.
"K-Kuya si Aaron kailangan makuha ko siya. Siya nalang ang kulang para mabuo ang pamilya ko. Masayang pamilya lang naman ang gusto ko pero pinagkait nila sakin 'yun at mismong tatay pa natin ang nag plano ng lahat. Pati kaibigan ko nagawa niyang manipulahin. Ganoon siya kasamang tao!"
Kumawala ako sa pagkakayakap niya.
"Ano 'bang mali sakin?!" Turo ko sa sarili ko. "Ginawa ko naman ang lahat ng gusto niya isang beses lang ako nagkamali... isang beses lang! Nabuntis ako ng walang ipinapakilala sa'kanya na boyfriend, walang trabaho at puro party ang alam pero kuya bago ko ginawa ang mga bagay na 'yon ay sinunod lahat ng gusto niya. Ulitimong kursong gusto ko isinantabi ko kasi gusto niyang mag-aral ako tungkol sa business. I sacrificed all the things I want just for his damn dream for me. Ginawa ko 'yun para maging perfect daugther sa'kanya but it was all useless."
In the end I regret the chances that I didn't take.
"Our father ruin my life kuya." I muttered.
"Hushh...Kukunin natin si Aaron sa kanila at di ko hahayaan na saktan ka ulit nila. Kuya's here to protect you kahit anong mangyari di ko hahayaan na makalapit ulit sila sa inyo ng mga anak mo." He said with assurance.
Marahan niyang pinunasan ang aking pisnge na basa ng luha pagkatapos ay inalalayan akong tumayo. Iginaya niya ako papunta sa couch para maupo.
Nakasandal ako sa balikat niya habang siya ay hinahaplos ang balikat ko para 'bang sa ganun ay mapapatahan niya ako.
Tama nga ang sabi na pagkatapos mong iiyak ang lahat ng sakit ay makakatulog ka. Di ko alam kung ilang oras ako natulog nagising na lamang ako ng may maramdaman akong humahaplos sa aking pisnge. Dahan dahan kong iminulat ang mata ko. Agad akong napatayo ng makita ko kung sino ang nasa harap ko.
"T-Tristan?"
"Sorry nagising yata kita." Sabi niya syaka napakamot sa'kanyang ulo.
"Anong ginagawa mo dito?" Nagugulahn kong tanong kasi sa pagkakatanda ko ang kasama ko dito kanina ay ang kapatid ko. "Don't tell na tinawagan ka ng kapatid ko."
"Then I won't tell." prenteng sagot nito.
Wtf?
That jerk! Sabi niya palang kanina na di niya na proprotektahan niya ako sa mga taong balak manakit sakin then ito lang ang madadatnan ko pagkagising ko.
'Di ba siya aware na isa ni tristan sa mga nanakit sakin.
Imbes na pagtuonan ng pansin siya ay hinanap ko ang cellphone ko para tawagan ang nanny si troy. Anong oras na baka hinihintay na niya ako. Habang busy ako sa paghahanap ay ramdam ko ang paninitig niya sakin. Alam kung marami siyang gustong itanong sakin na nais niyang masagot pero pinipigilan niya lang ang sarili niya dahil sa kalagayan ko ngayon.
Aware naman ako sa kung anong itsura ko ngayon paniguradong maga ang mata ko dahil sa pag-iyak kanina pero wala akong paki ang mahalaga sakin ngayon ay matawagan ko ang anak ko.
Nang makita ko ang akimg cellphone ay agad kong tinawagan ang nanny na kasama ngayon ni troy sa condo.
"Hello!" medjo paos na bati ko sa kabilang linya ng sagutin niya ang tawag ko.
"Hello po ma'am." Sagot ng nasa kabilang linya na si linda.
"Kumain na ba si troy?" Dahil sa filipino naman ang nakuha kong nanny ni troy ay di ako nahihirapan na makipag-usap sa kaniya. Si ate linda ay isang ofw kakilala siya ni manang sakto naman na nawalan itong trabaho dahil sa pinalayas ito ng amo niya at nangangailangan siya kaya ito nalang ang kinuha ko.
"Hindi pa nga po ma'am kanina pa kasi siya nagrereklamo sakin na gusto niya na kasabay ka kumain pero po nung sinabi ko na baka di kayo makakasabay kasi di ko kayo matawagan kanina ay iyak na ng iyak." Mahabang sabi niya. Bakas sa boses niya ang pagkalito kung anong uunahin ang tawag ba o ang anak kong naririnig kong umiiyak sa kabilang linya.
"I won't eat not until my mom arive." Rinig kong pagmamaktol ni troy.
Parang dinurog ang puso ko ng marinig ko ang pag iyak niya.
Kaya naman ay agad na nagpaalam ako na uuwi na. Alam ko kasing kung gaano katigas ang ulo niya kapag sinabi niya na di siya kakain ng wala ako ay hindi talaga siya kakain. "Ate linda pakisabi po kay troy na pauwi na ako wag na siya umiyak."
"Sige po ma'am. Ingat po pauwin." Paalam niya.
Nagpakawala ako ng malalim na buntong hininga bago tumingin sa lalaking kanina pa ako pinapanood.
"Uuwi kana?" He asked.
Tumango ako bilang pagsang-ayon. Akmang tatayo ako para pumunta sa table kung nasaan ang mga gamit ko ng matigilan ako ng hawakan niya ako sa braso.
"Wala ka bang sasabihin sakin Ashianna." Walang emosyon niyang sabi habang nakatingin sa mga mata ko.
Kinabahan naman ako dahil sa ekspresyon niya. Umiwas ako ng tingin dahil alam kong madali niyang mababasa kung nagsisinungaling ako. Bumukas ang aking bibig pero walang salitang lumabas dito.
"Hanggang kailan mo itatago sakin lahat ng ito?" His voice broke. Umangat ang tingin ko sa kanya kitang kita ko ang sakit sa mga mata niya. "A-Ashianna alam kong nagkamali ako noon pero sana binigyan mo ako ng pagkakataon na makasama yung mga anak ko. Tangina kung 'di pa ako tinawagan ng kapatid mo di ko pa malalaman ang lahat."
"Ano bang sinasabi mo?"
"Putang ina wag ka ng magsinungaling 'di ka lang naman yung tinaguan dito." sigaw niya sakin tapos ay binitawan ang braso ko at inilabas niya ang pamilyar na brown envelop mula sa bulsa niya. "Kung hindi pa ako punmunta dito 'di ko pa malalaman na magkapatid si troy at aaron. Ashianna di ka lang naman yung nasasaktan dito parehas nila tayong pinaglaruan sana sinabi mo agad sakin."
"Di maganda ang relasyon natin ngayon kaya don't expect na masasabi ko sayo agad tristan!" Umiiyak na sagot ko sa kaniya.
Matagal na katahimikan bago ko narinig ang sagot niya sakin.
"I'm sorry." Puno ng pagsisisi na sabi niya. Ang ikinabigla ko ang sunod niyang ginawa. Yinakap niya ako na para bang sakin nakabase ang buhay niya.
Tristan dapat galit ka sakin pero bakit ganito.
"Pagsisisihan nila ang lahat ng ito, pangako." He said then he kissed my forehead.
Itutuloy......