" ငါမရှိတဲ့အချိန်မှာ ပေပေတေ့တေ့နေနေတာပဲ မင်းက "
ထယ်ယောင်းက ပက်လက်လေး အိပ်နေပေမဲ့ ဂျီမင်ကတော့ ကိုယ်လေးကို ထယ်ယောင်းဘက် စောင်းကာ ခေါင်းအုံးကို လက်ထောက်ထားလေသည်။
" ငါက မင်းကိုပဲရူးနေတဲ့ကောင်ပဲ ..."
ဒီစကားက ထယ်ယောင်းအမြဲပြောသည်။ ဒီစကားအတိုင်းလည်း လက်တွေ့လဲပြ၏။ ထယ်ယောင်းက သူ့ကို အဲလိုချစ်ပြလေ သူစိတ်မကောင်းဖြစ်ရလေပဲ ။
" ဆရာ၀န်က ပျတ်ဆီးနေလိုက်တာ "
ဒီအတိုင်းတွေးကြည့်ယုံနဲ့တင် ထယ်ယောင်း ဘယ်လိုနေခဲ့လဲဆိုတာ သူဆက်မတွေးချင်ပါ။
" တရားခံက ဘေးနားက လူလေ ..!"
ထယ်ယောင်း ဒီအတိုင်းပြောလိုက်ပေမဲ့ ဂျီမင် မျက်နှာ ညိုးငယ်သွားသည်။
" ဟေး စတာလေ .."
ဒါကို ရိမ်မိတဲ့ ထယ်ယောင်းက ဂျီမင်ရဲ့ ပါးလေးကို လက်နဲ့ ခပ်ပွပွ ပွတ်ပေးလိုက်၏။
" ဟုတ်တယ် ငါက တရားခံ .."
" ကျစ် မဟုတ်ရပါဘူး ငါဘ၀မှာမင်းဆိုတဲ့ လူသားသာ မပေါ်လာခဲ့ရင် ငါဆိုတဲ့ ကောင်က သေဆုံးခဲ့တာ ကြာလှပေါ့ ၊မင်းရဲအချစ်ကြောင့်သာ ရှင်သန်နေတဲ့ ကောင်ပါ "
" ငါမရှိတော့တဲ့ အချိန်ကျရင် ပေပေတေ့တေ့ မနေနဲ့နော် ၊ ငါ အဝေးကနေ ကြည့်နေမှာ "
ထယ်ယောင်း ရင်ဘတ်နားကို ခေါင်းလေး တိုး၀င်ပြီး ခါးလေးကိုဖက်ကာ ပြောလိုက်၏။
" မင်းမရှိရင် ငါလည်းမရှိနိင်ဘူးလေ ချစ်ရယ် "
သူရင်ဘတ်ပေါ်က ဂျီမင့်ရဲ့ ဆံပင်လေးထဲကိုနှာခေါင်းလေး တိုး၀င်ရင် ဖြေလိုက်သည်။ ငါလည်း မင်းနောက်ကို လိုက်လာမှာပေါ့ ..!"
" ဟင့်အင်း ငါခွင့်မပြုဘူး "
" ခွင့်မပြုလည်း လိုက်မှာ ..!"
" ထယ်ယောင်း ..!"
အက်ကွဲသွားတဲ့ အသံတွေကြားထဲမှ တိုးရိူက်ငိုမိသူလေး ...! ဘယ်လိုလူက ခွင့်ပြုနိင်မှာလဲ ..?
" မင်းမခေါ်လည်း ကောင်းကင်ဘုံက ငါ့ကို ခေါ်နေပြီး ..!"
" ဟင့် ...!"
ထယ်ယောင်းစကားကြောင့် ဂျီမင်နားမလည်သလိုနဲ့မော့ကြည့်သည်။
" ဘာလိုလဲ မင်းက ဘာလိုလဲ ..?'
"ဟင့် *******"
ထိုညက သူပြောတဲ့ စကားကြောင့် ဂျီမင်တစ်ညလုံး ငိုခဲ့၏။ သူဘယ်လိုပဲ နစ်သိမ့်ပေးပါစေ ဂျီမင်ကတော့ငိုနေခဲ့၏။ရင်ခွင်လေးထဲမှာသာထည့်ကာ နစ်သိမ့်ပေးမိသည်။ ဘာလိုအကြောင်းအရာတွေကြောင့် မင်းကြောင့်လို ့ထင်နေတာလဲ ချစ်ရယ်... ငါကတော့ မင်းနဲ့ အတူသွားရမဲ့ ခရီးမို့ ပျော်နေတာလေ..။ "
"မငိုပါနဲ့ကွာ"
မျက်ရည်စလေးတွေနဲ့ သုတ်ပေးရင် မျက်ခွံစပ်လေးတွေကို ခပ်ဖွဖွလေး ထပ်ခါထပ်ခါ
နမ်းရိူက်ပေးမိသည် ။ ငါ့အချစ်တွေကြောင့်ပဲ မင်းပျော်ပါစေ ချစ်ရယ် ..။
/
" လာ ထယ် "
ထမင်းစားခန်းထဲထိ လက်ဆွဲပြီးခေါ်လာတဲ့ ဂျီမင်ေကြာင့် မနက်စာ စားနေတဲ့ ယွန်ဂီက အကြည့်စူးစူးတွေနဲ့ ကြည့်လိုက်၏။ ဂျီမင်ကတော့ လွတ်နေတဲ့နေရာမှာ ထယ်ယောင်းကို နေရာအရင်ချပေးမှ သူပါ ၀င်ထိုင်၏။
" ဒီမှာထိုင် ထယ်ယောင်း ..!"
ယွန်ဂီကို တစ်ချက်လေးမှ ကြောက်မနေပါ။
" ဒါဘာလုပ်တာလဲ ဂျီမင် ..!"
မင်ယွန်ဂီက မေးတော့မှ သူ့ဘက်ကို ဂျီမင်ကကြည့်လေသည်။
" မနက်စာ စားမလို့လေ ..!"
" တောက်..!မင်းတို့နစ်ယောက်ကို ဘယ်သူက အတူနေခိုင်းလို့လဲ သူ့ကို ငါအိမ်မှာ ဘယ်သူထားခိုင်းလို့လဲ ?"
ဒေါသထွက်ထွက်နဲ့ ဆောင့်အော်ပစ်မိလိုက်သည်။ ဒါဘာအထာလဲ ? ဘယ်သူက သဘောတူနေလို့လဲ ?
" ဖေကြီး ..!"
ဟိုဆော့က လှမ်းတားလေသည်။
" သားပဲ "
" ဘာ..!"
" ကျွန်မကော့ပဲ "
သားအမိနစ်ယောက်ကြောင့် သူ့ခေါင်း သွေးတွေ ဆောင့်တက်သွားသလိုပဲ ။ ဒီအိမ်မှာ သူအာဏာမရှိတော့ဘူးလား ?
"တောက် ..!"
ဆက်ပြောချင်စိတ်မရှိတာမို့ မင်ယွန်ဂီထသွားလိုက်၏။ ဟိုဆော့ကော့ ဂျီမင်ကပါ လှမ်းမတားမိ။
" သားငယ် မျက်လုံးတွေ ဖူးရောင်နေတယ်ကော့ ..!"
" ဟင့် ..!"
ထိုချိန်မှာ ဂျီမင်ညက တစ်ညလုံး ငိုထားတာကို သတိရမိသည်။ ထယ်ယောင်းကပါ သူဘက်ကြည့်ရင်
" ငိုထားတာ ..!"
ထယ်ယောင်းက ဦးစွာပြောပေးလိုက်၏။ မျက်စိမျက်နှာပျတ်စွာနဲ့ ဟိုဆော့ကတော့
" ဘာဖြစ်လို့လဲ သားရယ် ကျန်းမာရေးလည်းကောင်းတာ မဟုတ်ပဲနဲ့ ..!"
"စိတ်မပူပါနဲ့ မားမားရယ် သားအခုပျော်နေတယ် မားမားက သားကို ဂရုစိုက်ပေးနေလို့"
ပျော်ပါတယ်လို့ပြောနေပေမဲ့ တစ်ဖြေးဖြေးပိန်သွားတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးကြောင့် စိတ်မကောင်းလဲ ဖြစ်ရ၏။
"အင်းပါ သားရယ် "
ရုတ်တရက် ထမြည်သော ထယ်ယောင်းဖုန်းကြောင့် ထယ်ယောင်းကောက်ကိုင်လိုက်ရင်
" ဂျက်စတင်ပြော ..!"
" ဆေးလာပို့မလို့ "
" လာလေ "
" အရှေ့ရောက်နေပြီး "
" ဪ အေး ..!"
ထယ်ယောင်းက ထသွားတော့ ဂျီမင်က အနောက်ကနေ
" ဘယ်လဲ ထယ်ယောင်း ..!"
" ဂျက်စတင်ရောက်နေလို့ ..!"
"ငါလဲ လိုက်မယ် "
ဂျီမင်ကပါ အနောက်ကနေ တစ်ကောက်ကောက်လိုက်သွားလေသည်။ ကျန်ခဲ့တဲ့ ဟိုဆော့ကတော့ သားရဲ့ ပုံစံလေးကို ကြည့်ကာ ခေါင်းခါလိုက်မိတော့သည်။
" ဂျီမင် နေကောင်းလား ?"
" ကောင်းပါတယ် "
ဂျက်စတင်တွေ့တွေ့ချင်း ဂျီမင်ကိုအရင်နူတ်ဆက်၏။
" ရော့ ထယ်ယောင်း ဆေးတွေ "
" အေး ကျေးဇူးပဲ "
ဂျက်စတင်ကမ်းပေးသော ဆေးတွေကို ထယ်ယောင်းလှမ်းယူလိုက်သည်။
"အိမ်ထဲ ၀င်အုံးလေ "
ဂျီမင်က အထဲ၀င်ဖို့ပြောတော့
" မ၀င်တော့ဘူး ငါသွားစရာရှိတယ် ဂျီမင် ၊ပြီးတော့ ထယ်ယောင်းကို ဂရုစိုက်ပေး ..!"
" ဒီကောင် သွားတော့ ..!"
ထယ်ယောင်းက ခပ်မြန်မြန်သာ မောင်းထုတ်လိုက်၏။
" အေးပါအခုတော့ ငါက လူပို ..!"
" သိရင် ပြီးတာပဲ "
"အေးပါဟာ့ .."
ထယ်ယောင်းနဲ့ ဂျက်စတင်တို့နစ်ယောက်ရဲ့ စကားကြောင့် ဂျီမင် ပြုံးနေလေသည်။
" ဪ နောက်လထဲမှာ Ed Sheeranရဲ့ Concertရှိတယ် "
"ဟုတ်လား ?"
ဂျီမင်က လှမ်းမေးတော့ ထယ်ယောင်းက ဂျီမင်ဘက်ကြည့်ရင်
" လက်မှတ်၀ယ်ထားလိုက်ပြီး "
" ဟင့် ဘယ်လို "
ဂျီမင်မျက်လုံးလေး ပြူးကာ ထယ်ယောင်းဘက်ကိုကြည့်တော့ ထယ်ယောင်းက အသည်းယားစွာနဲ့ ဂျီမင်ရဲ့ ဆံပင်ကို ဆွဲဖွရင်
" သွားချင်တယ်လို့ပြောထားတယ်မဟုတ်လား ?"
" ဟုတ်လား ငါမေ့နေတာ .."
" ဟင့် ..!"
" ကဲ တော်တော့ ငါလဲပြန်ပြီး အတွဲတွေကြားမှ နေရတာ ကံဆိုးလိုက်တာ သွားပြီးဘိုင်ဘိုင် "
အချစ်မျက်၀န်းတွေ ကြည့်နေတဲ့ လူနစ်ယောက်ကြားမှာ သူမနေချင်ပါ။ ဪ ဘယ်ဘုရားကများ ငါ့ကိုအတွဲတွေကြားထဲပို့နေတာလဲ ?
ဂျက်စတင် ထွက်သွားလို့မကြာပါ။
" တကယ် ၀ယ်ထားတာလား ?"
" အင်း ..!"
" အမေရိကန်ထပ်သွားဖို့ ဖြစ်လာပြန်ပြီး ..!"
" ဘာလဲ မသွားချင်လို့လား မသွားချင်ရင် ဖျတ်လိုက်မယ်လေ ..!"
ထယ်ယောင်းဘက်က ပြောတော့ ဂျီမင် ခေါင်းကို ခပ်မြန်မြန်ခါလိုက်ရင်..!
" ဟင့်အင်း ..မင်းနဲ့မို့ သဘောကျတယ်၊ မင်းနဲ့မို့ ဘယ်နေရာမဆို သွားမယ် "
" အဟင့် ..!"
/
၀ရံတာမှာ ထွက်ရပ်ကာ ဆေးလိပ်သောက်နေတဲ့ ထယ်ယောင်းကို ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတဲ့ ဂျီမင်က မြင်ပြီး ထယ်ယောင်းနားသွားပြီး
"ဆေးလိပ်သောက်ပြန်ပြီး "
ထယ်ယောင်းနူတ်ခမ်းကြားက ဆေးလိပ်ကို ဆွဲယူကာပစ်ထုတ်လိုက်သည်။
" အချစ်မှ မနမ်းတာ ..!"
ဂျီမင်ပါးေလးကိုခပ်ဖွဖွလိမ်ဆွဲရင် ပြောလိုက်တော့
" ဆေးလိပ်တွေ ထပ်မသောက်စမ်းနဲ့ "
သူ့နားထိ တိုးလာတဲ့ ဂျီမင်ရဲ့ ကိုယ်လေးကို ခါးကနေ လှမ်းဖက်လိုက်တော့ နစ်ယောက်သားက နီးကပ်သွားသည်။
" ဖယ် ဆေးလိပ်နံ့ နံတယ် "
ရင်ဘက်ကိုတွန်းထုတ်ပေမဲ့လည်းထယ်ယောင်းက မလွှတ်ပေး ။
" ဆေးလိပ်မသောက်စေချင်ရင် လူကိုပေးနမ်းလေ "
ပါးလေးကိုမွှေးကြူတော့လဲ ငြိမ်နေ၏။
" ဆေးလိပ်ဖြတ်ရမယ်ဆိုရင်တော့ အချစ်ရဲ့
နူတ်ခမ်းလေးကို မိနစ်နဲ့ အမျှတော့ နမ်းရဖို့တော့ လိုတယ် "
" တော်စမ်းပါ "
" အတည် "
မျက်၀န်းနစ်ခုကို ဆုံအောင်ထိ ကြည့်လိုက်ရင်
" အင်းခွင့်ပြုတယ် ဆေးလိပ်တော့မသောက်နဲ့ "
" အိုကေလေ ဒီက Darlingက ဖြတ်တာပေါ့ ..!"
Darlingဆိုတဲ့ စကာကြောင့် ဂျီမင်သဘောကျနေလေသည်။ ဟိုမှာနေတုန်းက သူတို့ခဏခဏ ခေါ်ခဲ့ဖူးခဲ့ကျတာကို ။
"ငါ့ကိုပဲနမ်း "
ပြောကာ ထယ်ယောင်းရဲ့ လည်ပင်းကိုသိုင်းဖက်ကာနူတ်ခမ်းလေးကို ဖိကပ်လိုက်တော့ ထယ်ယောင်းက ဂျီမင်ရဲ့ ကျောပြင်လေးကို ဖက်ထားရင်
" ချစ်တယ် ထယ်ယောင်း "
" အင်း ငါကော့ပဲ ..!"
" နောက်ဘ၀တွေကျရင် ငါက ပိုချစ်ပေးမယ် "
" ဟင့်အင်းငါကပဲ ပိုချစ်ပေးမှာ ..!"
လရောင်ဖြာဖြာလေးအောက်မှာ ပူးကပ်နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးနစ်ခုရယ် နစ်ယောက်သားရဲ့ အချစ်စကားတွေရယ် ၊ဘယ်အချိန်မှ အတူမရှိနေနိုင်တော့မှန်းမသိတာမို့ အခုတော့ ငါမင်းကို လက်မလွှတ်တော့ဘူး ထယ်ယောင်း *"
" အား ယားတယ် "
Dreambedပေါ်မှ နစ်ယောက်သား လူးလိမ့်ကာ နေရင်
" ထယ်ယောင်းတော်တော့ "
ခါးကိုကလိလိုက်ထိုးနေသူကြောင့် ဂျီမင် ထယ်ယောင်း ခန္ဓာကိုယ်ကိုယ်သာ တွန်းထားလိုက်မိသည်။
" တကယ် ယားလို့လား ?"
လက်တွေ ခြေဖဝါးတွေကအစ ကလိလိုက်ထိုးနေတာမို့ ထယ့်ယောင်းဘေးနားမှာ လူးလိမ့်နေ၏။
" ငါစိတ်ဆိုးလာပြီးတော့ ထယ်ယောင်း "
ထိုသို့ပြောမှ ငြိမ်သွားသူကြောင့်
" မောတယ် "
ထယ်ယောင်းကိုယ်ပေါ်မှ မှောက်ခုံေလးတက်အိပ်လိုက်တော့သည်။
" ဟင့် တကယ်လား ?"
" အင်း ..!"
" မြင်ရလား ?"
"အင်း မောတာမို့ ခန နားလိုက်အုံးမယ် "
ထယ်ယောင်းက စိုးရိမ်တကြီးနဲ့
" ဆေးရုံသွားမလား ?"
" ဟင့်အင်းဒီအတိုင်းပဲ နေချင်တယ် ..!"
ရုတ်တရက်ပြာဝေသွားတဲ့ အမြင်တွေကြောင့် သူထယ်ယောင်းကိုတစ်ခြားနည်းနဲ့ တားလိုက်ချင်သာ ။ အမြင်အာရုံတွေ ခဏခဏဝေဝါးသွားတာ သူမဖြစ်ချင်ဘူး ။မသေခင်လေးမှာသူချစ်ရတဲ့ လူတွေကို နောက်ဆုံးအချိန်ထိကောင်းကောင်းကြီး မြင်သွားချင်သေး၏။
" ခွဲစိတ်မလား ?"
ဟိုမှာဆို မျှော်လင့်ချက်က ရှိနေသေး၏။ ဒါပေမဲ့ 100%မှ 1%လောက်ပဲ မျှော်လင့်ချက်ရှိတာ ။ သူ့ဒယ်ဒီရဲ့ ဆေးရုံမှာလည်း လေ့လာထားပြီးပြီး။ ဒါပေမဲ့ လက်တွေ့မှာတော့ နောက်ဆုံးချိန်ကိုပဲ အတူရှိသွားဖို့ ဆုံးဖြတ်ထား၏။
"ဟင့်အင်း ..!"
သူရင်ဘတ်ပေါ်ကနေ ခေါင်းလေးကို ခါ၏။
"ဘာလို့လဲ ?"
" မင်းလဲ ငါနောက်လိုက်ခဲ့မယ်ဆို "
" ဒါပေမဲ့ ..!"
" ကျန်ရှိတဲ့ အချိန်လေးအတွင်းမှာ ငါတို့အတူနေရင် ပျော်ကျရအောင် ..!"
" အင်းပါ..!"
" မင်းအရင်မထွက်သွားရဘူးနော် တကယ်လိုသာ မင်းအရင်ထွက်သွားလိုရှိရင် ငါတော့ ဆေးသွားကုလိုက်မှာ "
ချိန်းခြောက်စကားလေးလည်း ပြောတက်သူ ။ သူ့မှာ ဘယ်လောက်တောင်
ချစ်လိုက်ရသလဲ ?
" မင်းနဲ့အတူပဲ ထွက်သွားမှာ "
" ကတိနော် "
" အင်း ..!"
ထိုညက ကတိစကားသည် သူတို့လက်တွေ့မှာကျင့်သုံးနိင်ပါမလား ? ဘယ်သူအရင်ထွက်သွားနိင်မှန်းမသိတဲ့ အချိန်လေးအတွင်းမှာ ..!
တံခါး၀နားက ကပ်ကာနားထောင်နေတဲ့ ယွန်ဂီက သက်ပြင်းလေး ချလိုက်၏။ သူမတွေ့ဖူးတဲ့ ယောင်္ကျားနစ်ယောက်ရဲ့ အချစ်က အဲလောက်လေးနက်သလား ? သူ့သားကို ဒီကောင်လေးလက်ထဲ အပ်ပေးလိုက်သင့်ပြီးလား ? အတွေးတွေနဲ့ မင်ယွန်ဂီတစ်ယောက် တွေဝေနေတုန်း
" သားတို့ကို ခွင့်ပြုပေးပါ ဖေကြီးရယ် ဖေကြီးအတ္တတွေကို ရှေ့တန်းမတင်ပါနဲ့ "
ဘယ်အချိန်ကတည်းက အနားရောက်နေမှန်း မသိတဲ့ ဟိုဆော့ကို လှည့်ကြည့်ရင်
" အချစ်က အေးချမ်းပါတယ် ၊ငါစွဲ စွဲနေတဲ့လူတွေကသာ ပူလောင်နေတာပါ "
"ဟိုဆော့ ..!"
" ရှင် ကျွန်မကို ချစ်လား ?"
" ဟင့် ..!"
ယွန်ဂီမဖြေပါ။ ဒီအဖြေကို သူတစ်ခါမှမ တွေးဖူးဘူး။ ဟိုဆော့ကို သူ ချစ်လား မချစ်လားဆိုတာကို ။
" ကျွန်မကတော့ ရှင့်ကိုချစ်တယ် "
"...!"
" ချစ်လို့လည်း ရှင်နားမှာပဲ နေနေခဲ့တာ ၊ရှင်အပြစ်ပြောရင်တော့ ကျွန်မသည်းခံခဲ့တာ ရှင်အပြစ်ပြောလို့ ၀မ်းနည်းရတာထက် ကျွန်မနားမှာ ရှင်မရှိတော့ရင် ဆိုတဲ့အတွေးက ပို၀မ်းနည်းစေတာကြောင့် ရှင်ဘာပြောပြော ကျွန်မ အတွန့်မတက်ခဲ့တာ "
ဟုတ်တယ် သူအတ္တကြီးတယ် ။ မထင်ရင် မထင်သလို ဆက်ဆံတက်၏။ ဒါပေမဲ့ ဟိုဆော့ အဲလိုတွေးနေခဲ့မှန်း သူတကယ်မသိခဲ့ဘူး ..။
" အခုတော့ ကျွန်မသားကို ပိုချစ်တယ်၊ သားပျော်တာပဲ မြင်ချင်တယ် ဒါကြောင့်မို့ ရှင်ဘက်က လျှော့ပေးပါ "
သူစိတ်တွေ မှောင်မဲနေပြီး။ မျိုးရိုး ဂုဏ်သိက္ခာ အပေါင်းအသင်းမိတ်ဆွေတွေကြားထဲမှာ သူ့သားက ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ကို ချစ်နေတာပါလို့ပြောရင် သူရှက်မိသည်။ နောက်ဆုံး သားမပျော်ရွှင်ဖြစ်နေတာကိုတောင်မတွေးနိင်တော့တဲ့အထိ ။
ဟိုဆော့နားကနေ ဖြတ်သွားရင်
"ဟိုဆော့ "
ဟိုဆော့ရဲ့ ပုခုံးပေါ်မှ လက်လေးတင်ရင်
" ငါလည်း မင်းကို ချစ်ပါတယ် "
ပြောကာ ထွက်သွားလေသည်။ ကျန်ခဲ့တဲ့ ဟိုဆော့ကတော့ အံ့လညါးအံဩသလို ၀မ်းသာမူကြောင့်မျက်ရည်လဲ ကျမိသည်။ သားအသက်၂၀ကျော်မှ
ဖေကြီးက "ချစ်တယ်"တဲ့လား ? ။
Zawgyi
" ငါမရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေပေပေတ့ေတ့ေနေနတာပဲ မင္းက "
ထယ္ေယာင္းက ပက္လက္ေလး အိပ္ေနေပမဲ့ ဂ်ီမင္ကေတာ့ ကိုယ္ေလးကို ထယ္ေယာင္းဘက္ ေစာင္းကာ ေခါင္းအုံးကို လက္ေထာက္ထားေလသည္။
" ငါက မင္းကိုပဲ႐ူးေနတဲ့ေကာင္ပဲ ..."
ဒီစကားက ထယ္ေယာင္းအၿမဲေျပာသည္။ ဒီစကားအတိုင္းလည္း လက္ေတြ႕လဲျပ၏။ ထယ္ေယာင္းက သူ႕ကို အဲလိုခ်စ္ျပေလ သူစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေလပဲ ။
" ဆရာ၀န္က ပ်တ္ဆီးေနလိုက္တာ "
ဒီအတိုင္းေတြးၾကည့္ယုံနဲ႕တင္ ထယ္ေယာင္း ဘယ္လိုေနခဲ့လဲဆိုတာ သူဆက္မေတြးခ်င္ပါ။
" တရားခံက ေဘးနားက လူေလ ..!"
ထယ္ေယာင္း ဒီအတိုင္းေျပာလိုက္ေပမဲ့ ဂ်ီမင္ မ်က္ႏွာ ညိုးငယ္သြားသည္။
" ေဟး စတာေလ .."
ဒါကို ရိမ္မိတဲ့ ထယ္ေယာင္းက ဂ်ီမင္ရဲ႕ ပါးေလးကို လက္နဲ႕ ခပ္ပြပြ ပြတ္ေပးလိုက္၏။
" ဟုတ္တယ္ ငါက တရားခံ .."
" က်စ္ မဟုတ္ရပါဘူး ငါဘ၀မွာမင္းဆိုတဲ့ လူသားသာ မေပၚလာခဲ့ရင္ ငါဆိုတဲ့ ေကာင္က ေသဆုံးခဲ့တာ ၾကာလွေပါ့ ၊မင္းရဲအခ်စ္ေၾကာင့္သာ ရွင္သန္ေနတဲ့ ေကာင္ပါ "
" ငါမရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ ေပေပေတ့ေတ့ မေနနဲ႕ေနာ္ ၊ ငါ အေဝးကေန ၾကည့္ေနမွာ "
ထယ္ေယာင္း ရင္ဘတ္နားကို ေခါင္းေလး တိုး၀င္ၿပီး ခါးေလးကိုဖက္ကာ ေျပာလိုက္၏။
" မင္းမရွိရင္ ငါလည္းမရွိနိင္ဘူးေလ ခ်စ္ရယ္ "
သူရင္ဘတ္ေပၚက ဂ်ီမင့္ရဲ႕ ဆံပင္ေလးထဲကိုႏွာေခါင္းေလး တိုး၀င္ရင္ ေျဖလိုက္သည္။ ငါလည္း မင္းေနာက္ကို လိုက္လာမွာေပါ့ ..!"
" ဟင့္အင္း ငါခြင့္မျပဳဘူး "
" ခြင့္မျပဳလည္း လိုက္မွာ ..!"
" ထယ္ေယာင္း ..!"
အက္ကြဲသြားတဲ့ အသံေတြၾကားထဲမွ တိုးရိူက္ငိုမိသူေလး ...! ဘယ္လိုလူက ခြင့္ျပဳနိင္မွာလဲ ..?
" မင္းမေခၚလည္း ေကာင္းကင္ဘုံက ငါ့ကို ေခၚေနၿပီး ..!"
" ဟင့္ ...!"
ထယ္ေယာင္းစကားေၾကာင့္ ဂ်ီမင္နားမလည္သလိုနဲ႕ေမာ့ၾကည့္သည္။
" ဘာလိုလဲ မင္းက ဘာလိုလဲ ..?'
"ဟင့္ *******"
ထိုညက သူေျပာတဲ့ စကားေၾကာင့္ ဂ်ီမင္တစ္ညလုံး ငိုခဲ့၏။ သူဘယ္လိုပဲ နစ္သိမ့္ေပးပါေစ ဂ်ီမင္ကေတာ့ငိုေနခဲ့၏။ရင္ခြင္ေလးထဲမွာသာထည့္ကာ နစ္သိမ့္ေပးမိသည္။ ဘာလိုအေၾကာင္းအရာေတြေၾကာင့္ မင္းေၾကာင့္လို ့ထင္ေနတာလဲ ခ်စ္ရယ္... ငါကေတာ့ မင္းနဲ႕ အတူသြားရမဲ့ ခရီးမို႔ ေပ်ာ္ေနတာေလ..။ "
"မငိုပါနဲ႕ကြာ"
မ်က္ရည္စေလးေတြနဲ႕ သုတ္ေပးရင္ မ်က္ခြံစပ္ေလးေတြကို ခပ္ဖြဖြေလး ထပ္ခါထပ္ခါ
နမ္းရိူက္ေပးမိသည္ ။ ငါ့အခ်စ္ေတြေၾကာင့္ပဲ မင္းေပ်ာ္ပါေစ ခ်စ္ရယ္ ..။
/
" လာ ထယ္ "
ထမင္းစားခန္းထဲထိ လက္ဆြဲၿပီးေခၚလာတဲ့ ဂ်ီမင္ေၾကာင့္ မနက္စာ စားေနတဲ့ ယြန္ဂီက အၾကည့္စူးစူးေတြနဲ႕ ၾကည့္လိုက္၏။ ဂ်ီမင္ကေတာ့ လြတ္ေနတဲ့ေနရာမွာ ထယ္ေယာင္းကို ေနရာအရင္ခ်ေပးမွ သူပါ ၀င္ထိုင္၏။
" ဒီမွာထိုင္ ထယ္ေယာင္း ..!"
ယြန္ဂီကို တစ္ခ်က္ေလးမွ ေၾကာက္မေနပါ။
" ဒါဘာလုပ္တာလဲ ဂ်ီမင္ ..!"
မင္ယြန္ဂီက ေမးေတာ့မွ သူ႕ဘက္ကို ဂ်ီမင္ကၾကည့္ေလသည္။
" မနက္စာ စားမလို႔ေလ ..!"
" ေတာက္..!မင္းတို႔နစ္ေယာက္ကို ဘယ္သူက အတူေနခိုင္းလို႔လဲ သူ႕ကို ငါအိမ္မွာ ဘယ္သူထားခိုင္းလို႔လဲ ?"
ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႕ ေဆာင့္ေအာ္ပစ္မိလိုက္သည္။ ဒါဘာအထာလဲ ? ဘယ္သူက သေဘာတူေနလို႔လဲ ?
" ေဖႀကီး ..!"
ဟိုေဆာ့က လွမ္းတားေလသည္။
" သားပဲ "
" ဘာ..!"
" ကြၽန္မေကာ့ပဲ "
သားအမိနစ္ေယာက္ေၾကာင့္ သူ႕ေခါင္း ေသြးေတြ ေဆာင့္တက္သြားသလိုပဲ ။ ဒီအိမ္မွာ သူအာဏာမရွိေတာ့ဘူးလား ?
"ေတာက္ ..!"
ဆက္ေျပာခ်င္စိတ္မရွိတာမို႔ မင္ယြန္ဂီထသြားလိုက္၏။ ဟိုေဆာ့ေကာ့ ဂ်ီမင္ကပါ လွမ္းမတားမိ။
" သားငယ္ မ်က္လုံးေတြ ဖူးေရာင္ေနတယ္ေကာ့ ..!"
" ဟင့္ ..!"
ထိုခ်ိန္မွာ ဂ်ီမင္ညက တစ္ညလုံး ငိုထားတာကို သတိရမိသည္။ ထယ္ေယာင္းကပါ သူဘက္ၾကည့္ရင္
" ငိုထားတာ ..!"
ထယ္ေယာင္းက ဦးစြာေျပာေပးလိုက္၏။ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်တ္စြာနဲ႕ ဟိုေဆာ့ကေတာ့
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ သားရယ္ က်န္းမာေရးလည္းေကာင္းတာ မဟုတ္ပဲနဲ႕ ..!"
"စိတ္မပူပါနဲ႕ မားမားရယ္ သားအခုေပ်ာ္ေနတယ္ မားမားက သားကို ဂ႐ုစိုက္ေပးေနလို႔"
ေပ်ာ္ပါတယ္လို႔ေျပာေနေပမဲ့ တစ္ေျဖးေျဖးပိန္သြားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေလးေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းလဲ ျဖစ္ရ၏။
"အင္းပါ သားရယ္ "
႐ုတ္တရက္ ထျမည္ေသာ ထယ္ေယာင္းဖုန္းေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္
" ဂ်က္စတင္ေျပာ ..!"
" ေဆးလာပို႔မလို႔ "
" လာေလ "
" အေရွ႕ေရာက္ေနၿပီး "
" ဪ ေအး ..!"
ထယ္ေယာင္းက ထသြားေတာ့ ဂ်ီမင္က အေနာက္ကေန
" ဘယ္လဲ ထယ္ေယာင္း ..!"
" ဂ်က္စတင္ေရာက္ေနလို႔ ..!"
"ငါလဲ လိုက္မယ္ "
ဂ်ီမင္ကပါ အေနာက္ကေန တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္သြားေလသည္။ က်န္ခဲ့တဲ့ ဟိုေဆာ့ကေတာ့ သားရဲ႕ ပုံစံေလးကို ၾကည့္ကာ ေခါင္းခါလိုက္မိေတာ့သည္။
" ဂ်ီမင္ ေနေကာင္းလား ?"
" ေကာင္းပါတယ္ "
ဂ်က္စတင္ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ဂ်ီမင္ကိုအရင္ႏူတ္ဆက္၏။
" ေရာ့ ထယ္ေယာင္း ေဆးေတြ "
" ေအး ေက်းဇူးပဲ "
ဂ်က္စတင္ကမ္းေပးေသာ ေဆးေတြကို ထယ္ေယာင္းလွမ္းယူလိုက္သည္။
"အိမ္ထဲ ၀င္အုံးေလ "
ဂ်ီမင္က အထဲ၀င္ဖို႔ေျပာေတာ့
" မ၀င္ေတာ့ဘူး ငါသြားစရာရွိတယ္ ဂ်ီမင္ ၊ၿပီးေတာ့ ထယ္ေယာင္းကို ဂ႐ုစိုက္ေပး ..!"
" ဒီေကာင္ သြားေတာ့ ..!"
ထယ္ေယာင္းက ခပ္ျမန္ျမန္သာ ေမာင္းထုတ္လိုက္၏။
" ေအးပါအခုေတာ့ ငါက လူပို ..!"
" သိရင္ ၿပီးတာပဲ "
"ေအးပါဟာ့ .."
ထယ္ေယာင္းနဲ႕ ဂ်က္စတင္တို႔နစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ဂ်ီမင္ ၿပဳံးေနေလသည္။
" ဪ ေနာက္လထဲမွာ Ed Sheeranရဲ႕ Concertရွိတယ္ "
"ဟုတ္လား ?"
ဂ်ီမင္က လွမ္းေမးေတာ့ ထယ္ေယာင္းက ဂ်ီမင္ဘက္ၾကည့္ရင္
" လက္မွတ္၀ယ္ထားလိုက္ၿပီး "
" ဟင့္ ဘယ္လို "
ဂ်ီမင္မ်က္လုံးေလး ျပဴးကာ ထယ္ေယာင္းဘက္ကိုၾကည့္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းက အသည္းယားစြာနဲ႕ ဂ်ီမင္ရဲ႕ ဆံပင္ကို ဆြဲဖြရင္
" သြားခ်င္တယ္လို႔ေျပာထားတယ္မဟုတ္လား ?"
" ဟုတ္လား ငါေမ့ေနတာ .."
" ဟင့္ ..!"
" ကဲ ေတာ္ေတာ့ ငါလဲျပန္ၿပီး အတြဲေတြၾကားမွ ေနရတာ ကံဆိုးလိုက္တာ သြားၿပီးဘိုင္ဘိုင္ "
အခ်စ္မ်က္၀န္းေတြ ၾကည့္ေနတဲ့ လူနစ္ေယာက္ၾကားမွာ သူမေနခ်င္ပါ။ ဪ ဘယ္ဘုရားကမ်ား ငါ့ကိုအတြဲေတြၾကားထဲပို႔ေနတာလဲ ?
ဂ်က္စတင္ ထြက္သြားလို႔မၾကာပါ။
" တကယ္ ၀ယ္ထားတာလား ?"
" အင္း ..!"
" အေမရိကန္ထပ္သြားဖို႔ ျဖစ္လာျပန္ၿပီး ..!"
" ဘာလဲ မသြားခ်င္လို႔လား မသြားခ်င္ရင္ ဖ်တ္လိုက္မယ္ေလ ..!"
ထယ္ေယာင္းဘက္က ေျပာေတာ့ ဂ်ီမင္ ေခါင္းကို ခပ္ျမန္ျမန္ခါလိုက္ရင္..!
" ဟင့္အင္း ..မင္းနဲ႕မို႔ သေဘာက်တယ္၊ မင္းနဲ႕မို႔ ဘယ္ေနရာမဆို သြားမယ္ "
" အဟင့္ ..!"
/
၀ရံတာမွာ ထြက္ရပ္ကာ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတဲ့ ထယ္ေယာင္းကို ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ ဂ်ီမင္က ျမင္ၿပီး ထယ္ေယာင္းနားသြားၿပီး
"ေဆးလိပ္ေသာက္ျပန္ၿပီး "
ထယ္ေယာင္းႏူတ္ခမ္းၾကားက ေဆးလိပ္ကို ဆြဲယူကာပစ္ထုတ္လိုက္သည္။
" အခ်စ္မွ မနမ္းတာ ..!"
ဂ်ီမင္ပါးေလးကိုခပ္ဖြဖြလိမ္ဆြဲရင္ ေျပာလိုက္ေတာ့
" ေဆးလိပ္ေတြ ထပ္မေသာက္စမ္းနဲ႕ "
သူ႕နားထိ တိုးလာတဲ့ ဂ်ီမင္ရဲ႕ ကိုယ္ေလးကို ခါးကေန လွမ္းဖက္လိုက္ေတာ့ နစ္ေယာက္သားက နီးကပ္သြားသည္။
" ဖယ္ ေဆးလိပ္နံ႕ နံတယ္ "
ရင္ဘက္ကိုတြန္းထုတ္ေပမဲ့လည္းထယ္ေယာင္းက မလႊတ္ေပး ။
" ေဆးလိပ္မေသာက္ေစခ်င္ရင္ လူကိုေပးနမ္းေလ "
ပါးေလးကိုေမႊးၾကဴေတာ့လဲ ၿငိမ္ေန၏။
" ေဆးလိပ္ျဖတ္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အခ်စ္ရဲ႕
ႏူတ္ခမ္းေလးကို မိနစ္နဲ႕ အမွ်ေတာ့ နမ္းရဖို႔ေတာ့ လိုတယ္ "
" ေတာ္စမ္းပါ "
" အတည္ "
မ်က္၀န္းနစ္ခုကို ဆုံေအာင္ထိ ၾကည့္လိုက္ရင္
" အင္းခြင့္ျပဳတယ္ ေဆးလိပ္ေတာ့မေသာက္နဲ႕ "
" အိုေကေလ ဒီက Darlingက ျဖတ္တာေပါ့ ..!"
Darlingဆိုတဲ့ စကာေၾကာင့္ ဂ်ီမင္သေဘာက်ေနေလသည္။ ဟိုမွာေနတုန္းက သူတို႔ခဏခဏ ေခၚခဲ့ဖူးခဲ့က်တာကို ။
"ငါ့ကိုပဲနမ္း "
ေျပာကာ ထယ္ေယာင္းရဲ႕ လည္ပင္းကိုသိုင္းဖက္ကာႏူတ္ခမ္းေလးကို ဖိကပ္လိုက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းက ဂ်ီမင္ရဲ႕ ေက်ာျပင္ေလးကို ဖက္ထားရင္
" ခ်စ္တယ္ ထယ္ေယာင္း "
" အင္း ငါေကာ့ပဲ ..!"
" ေနာက္ဘ၀ေတြက်ရင္ ငါက ပိုခ်စ္ေပးမယ္ "
" ဟင့္အင္းငါကပဲ ပိုခ်စ္ေပးမွာ ..!"
လေရာင္ျဖာျဖာေလးေအာက္မွာ ပူးကပ္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေလးနစ္ခုရယ္ နစ္ေယာက္သားရဲ႕ အခ်စ္စကားေတြရယ္ ၊ဘယ္အခ်ိန္မွ အတူမရွိေနနိုင္ေတာ့မွန္းမသိတာမို႔ အခုေတာ့ ငါမင္းကို လက္မလႊတ္ေတာ့ဘူး ထယ္ေယာင္း *"
" အား ယားတယ္ "
Dreambedေပၚမွ နစ္ေယာက္သား လူးလိမ့္ကာ ေနရင္
" ထယ္ေယာင္းေတာ္ေတာ့ "
ခါးကိုကလိလိုက္ထိုးေနသူေၾကာင့္ ဂ်ီမင္ ထယ္ေယာင္း ခႏၶာကိုယ္ကိုယ္သာ တြန္းထားလိုက္မိသည္။
" တကယ္ ယားလို႔လား ?"
လက္ေတြ ေျခဖဝါးေတြကအစ ကလိလိုက္ထိုးေနတာမို႔ ထယ့္ေယာင္းေဘးနားမွာ လူးလိမ့္ေန၏။
" ငါစိတ္ဆိုးလာၿပီးေတာ့ ထယ္ေယာင္း "
ထိုသို႔ေျပာမွ ၿငိမ္သြားသူေၾကာင့္
" ေမာတယ္ "
ထယ္ေယာင္းကိုယ္ေပၚမွ ေမွာက္ခုံေလးတက္အိပ္လိုက္ေတာ့သည္။
" ဟင့္ တကယ္လား ?"
" အင္း ..!"
" ျမင္ရလား ?"
"အင္း ေမာတာမို႔ ခန နားလိုက္အုံးမယ္ "
ထယ္ေယာင္းက စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႕
" ေဆး႐ုံသြားမလား ?"
" ဟင့္အင္းဒီအတိုင္းပဲ ေနခ်င္တယ္ ..!"
႐ုတ္တရက္ျပာေဝသြားတဲ့ အျမင္ေတြေၾကာင့္ သူထယ္ေယာင္းကိုတစ္ျခားနည္းနဲ႕ တားလိုက္ခ်င္သာ ။ အျမင္အာ႐ုံေတြ ခဏခဏေဝဝါးသြားတာ သူမျဖစ္ခ်င္ဘူး ။မေသခင္ေလးမွာသူခ်စ္ရတဲ့ လူေတြကို ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ထိေကာင္းေကာင္းႀကီး ျမင္သြားခ်င္ေသး၏။
" ခြဲစိတ္မလား ?"
ဟိုမွာဆို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ရွိေနေသး၏။ ဒါေပမဲ့ 100%မွ 1%ေလာက္ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိတာ ။ သူ႕ဒယ္ဒီရဲ႕ ေဆး႐ုံမွာလည္း ေလ့လာထားၿပီးၿပီး။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ေနာက္ဆုံးခ်ိန္ကိုပဲ အတူရွိသြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထား၏။
"ဟင့္အင္း ..!"
သူရင္ဘတ္ေပၚကေန ေခါင္းေလးကို ခါ၏။
"ဘာလို႔လဲ ?"
" မင္းလဲ ငါေနာက္လိုက္ခဲ့မယ္ဆို "
" ဒါေပမဲ့ ..!"
" က်န္ရွိတဲ့ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ ငါတို႔အတူေနရင္ ေပ်ာ္က်ရေအာင္ ..!"
" အင္းပါ..!"
" မင္းအရင္မထြက္သြားရဘူးေနာ္ တကယ္လိုသာ မင္းအရင္ထြက္သြားလိုရွိရင္ ငါေတာ့ ေဆးသြားကုလိုက္မွာ "
ခ်ိန္းေျခာက္စကားေလးလည္း ေျပာတက္သူ ။ သူ႕မွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္
ခ်စ္လိုက္ရသလဲ ?
" မင္းနဲ႕အတူပဲ ထြက္သြားမွာ "
" ကတိေနာ္ "
" အင္း ..!"
ထိုညက ကတိစကားသည္ သူတို႔လက္ေတြ႕မွာက်င့္သုံးနိင္ပါမလား ? ဘယ္သူအရင္ထြက္သြားနိင္မွန္းမသိတဲ့ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ ..!
တံခါး၀နားက ကပ္ကာနားေထာင္ေနတဲ့ ယြန္ဂီက သက္ျပင္းေလး ခ်လိဳက္၏။ သူမေတြ႕ဖူးတဲ့ ေယာကၤ်ားနစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္က အဲေလာက္ေလးနက္သလား ? သူ႕သားကို ဒီေကာင္ေလးလက္ထဲ အပ္ေပးလိုက္သင့္ၿပီးလား ? အေတြးေတြနဲ႕ မင္ယြန္ဂီတစ္ေယာက္ ေတြေဝေနတုန္း
" သားတို႔ကို ခြင့္ျပဳေပးပါ ေဖႀကီးရယ္ ေဖႀကီးအတၱေတြကို ေရွ႕တန္းမတင္ပါနဲ႕ "
ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက အနားေရာက္ေနမွန္း မသိတဲ့ ဟိုေဆာ့ကို လွည့္ၾကည့္ရင္
" အခ်စ္က ေအးခ်မ္းပါတယ္ ၊ငါစြဲ စြဲေနတဲ့လူေတြကသာ ပူေလာင္ေနတာပါ "
"ဟိုေဆာ့ ..!"
" ရွင္ ကြၽန္မကို ခ်စ္လား ?"
" ဟင့္ ..!"
ယြန္ဂီမေျဖပါ။ ဒီအေျဖကို သူတစ္ခါမွမ ေတြးဖူးဘူး။ ဟိုေဆာ့ကို သူ ခ်စ္လား မခ်စ္လားဆိုတာကို ။
" ကြၽန္မကေတာ့ ရွင့္ကိုခ်စ္တယ္ "
"...!"
" ခ်စ္လို႔လည္း ရွင္နားမွာပဲ ေနေနခဲ့တာ ၊ရွင္အျပစ္ေျပာရင္ေတာ့ ကြၽန္မသည္းခံခဲ့တာ ရွင္အျပစ္ေျပာလို႔ ၀မ္းနည္းရတာထက္ ကြၽန္မနားမွာ ရွင္မရွိေတာ့ရင္ ဆိုတဲ့အေတြးက ပို၀မ္းနည္းေစတာေၾကာင့္ ရွင္ဘာေျပာေျပာ ကြၽန္မ အတြန႔္မတက္ခဲ့တာ "
ဟုတ္တယ္ သူအတၱႀကီးတယ္ ။ မထင္ရင္ မထင္သလို ဆက္ဆံတက္၏။ ဒါေပမဲ့ ဟိုေဆာ့ အဲလိုေတြးေနခဲ့မွန္း သူတကယ္မသိခဲ့ဘူး ..။
" အခုေတာ့ ကြၽန္မသားကို ပိုခ်စ္တယ္၊ သားေပ်ာ္တာပဲ ျမင္ခ်င္တယ္ ဒါေၾကာင့္မို႔ ရွင္ဘက္က ေလွ်ာ့ေပးပါ "
သူစိတ္ေတြ ေမွာင္မဲေနၿပီး။ မ်ိဳးရိုး ဂုဏ္သိကၡာ အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြေတြၾကားထဲမွာ သူ႕သားက ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ေနတာပါလို႔ေျပာရင္ သူရွက္မိသည္။ ေနာက္ဆုံး သားမေပ်ာ္႐ႊင္ျဖစ္ေနတာကိုေတာင္မေတြးနိင္ေတာ့တဲ့အထိ ။
ဟိုေဆာ့နားကေန ျဖတ္သြားရင္
"ဟိုေဆာ့ "
ဟိုေဆာ့ရဲ႕ ပုခုံးေပၚမွ လက္ေလးတင္ရင္
" ငါလည္း မင္းကို ခ်စ္ပါတယ္ "
ေျပာကာ ထြက္သြားေလသည္။ က်န္ခဲ့တဲ့ ဟိုေဆာ့ကေတာ့ အံ့လညါးအံဩသလို ၀မ္းသာမူေၾကာင့္မ်က္ရည္လဲ က်မိသည္။ သားအသက္၂၀ေက်ာ္မွ
ေဖႀကီးက "ခ်စ္တယ္"တဲ့လား ? ။