'Hatred'
~•~
Lumipas ang ilang araw na di masyado kami kinikibo ni troy. Alam kong may karapatan s'ya na maging ganyan kasi kasalanan namin pero sana pag dating ng tamang panahon maintindihan n'ya kung bakit ito yung napili namin na disesyon para sa'kanya.
"M-Mimi my milk was overflowing na po."
Bumaba ang tingin ko sa basong kapit ko di ko namalayan na umaapaw na pala ang isinasalin ko na gatas para kay niesha. Naramdaman kong may pumulupot na braso sa baywang ko. Wala sa sariling napangiti ako ng marahan n'yang hinahaplos ang aking baywang.
"Your spacing out again." Nikko whispered in my ear. "Iniisip mo parin ba yung nangyari?
I deeply signed and nodded at him.
"Di ko kasi maiwasan na di isipin, lalo na sa tuwing nakikita ko yung anak ko na lumalayo yung loob satin. Ang sakit kasi feeling ko, mali yung desisyon ko na ilayo s'ya kay tristan. Siguro kung maaga ko nasabi sa kanya ang totoo di lalayo ang loob n'ya sakin." I said.
Kumawala s'ya sa pagkakayakap sakin sa likod at marahang iniharap ako sa kanya. "Look, he's having a hard time to understand. So, please just be patient with your son." He said and squeezed my noise.
"D-Di ko kasi maintindihan nikko bakit parang di ko s'ya maabot." tumingala ako para pigilan ang nagbabadyang luha sa aking mga mata. "A-Ang lapit nya lang satin pero bakit parang ang layo-layo nya." I said while holding back my tears because niesha was in front of us.
Naalarma ako at naitulak si nikko na nasa harap ko ng makita ko na may tumulong luha sa mata ng bata. Agad ko itong nilapitan at sinuri kong may masakit ba sa kanya o nabuhusan ba sya nung natapon na gatas, pero di naman.
"Baby why?"
"Niesha bakit ka umiiyak?"
Halos sabay na tanong namin ni nikko.
"I-I just can't bear to see you sad, mimi." mas lalong lumakas ang pag iyak nito.
My heartache seing her like that.
Lumapit ako sa kanya at umupo sa tabi niya. Binuhat ko ito mula sa kanyang kinauupuan na high chair papunta sa kandungan ko.
I gently stroked her hair. "Sorry baby if sad si mimi hayaan mo from now on I won't be sad so that our baby niesha won't be sad either. Hmmm?" I kissed her forehead.
"Hushh... if you still cry mimi will sad ulit. Gusto mo 'yun?" nakanguso kong tanong sa kanya. Agad naman siyang umiling at kusang tinuyo ang kanyang luha. Tunulungan di sya ni nikko na linisin ang mukha 'nyang basa dahil sa pag iyak.
Matapos ang dramahang naganap sa kitchen ay napagpasyahan namin na mag pahangin sa aming backyard kung saan andon ang pool. Doon na namin ipinagpatuloy ang pag breakfast namin. Pinahatid nalang namin kay manang ang mga pagkain. Nang maihatid ang huling pagkain for our breakfast ay tinanong ko ang katulong kung bumaba na ba si troy para mag almusal.
"Naku! Ma'am ayaw nya raw pong bumaba kaya nag pahatid nalang ng pagkain sa taas. Syaka po ayaw nya raw mag sayang ng oras kaya di na sya papanhik dito sa baba para kumain. Nagtataka nga ako sa batang 'yun usually kasi po ma'am ikaw ang naghahanda ng gamit nya at bihisan nya pero ngayon maaga palang bihis na bihis na sya at handa ng pumasok." Mahabang sagot niya sa tanong ko. Nakatulala lamang ako habang nagsasalita sya sa harap ko. Nasapo nya ang kanyang bibig ng mapansin na kanina pa ako sa kanya nakatitig.
"Ay, sorry po ma'am!"
"It's okay. Salamat sa pag asikaso kay troy yaya." Ngumiti ako muna ako sa kanya bago binalingan ang mga pagkaing nasa harapan ko.
I smiled bitterly. I guest kailangan ko ng sanayin ang sarili ko sa ganitong set up habang di parin nya ako napapatawad.
Umangat ang tingin ko kay nikko ng marahang pisilin nito ang kamay kong nasa ibabaw ng mesa.
"Are you okay?"
I sighed heavily before I nodded at him. "Baby you want bacon?" Pag iiba ko ng usapan. Bumaling naman sakin si niesha at masayang tumango. Pumalakpak pa sya ng lagyan ko ng dalawang bacon ang plato nya.
Our breakfast ended without troy. Hanggang sa pag handa ko patungong opisina ay di ko sya nakita.
Pabagsak akong umupo sa swivel chair. Napahilot ako sa aking ulo ng makita kong madaming pending na document ang nakatambak sa mesa ko. Ilang araw lang akong absent ganto na agad. Paano ko matatapos ang lahat ng ito kung laging pumapasok sa isip ko ay ang anak ko.
It's been a week since our last conversation. How long will he be angry with me, what I did was just for his own good. Sana andito si kuya para may mapagsabihan ako ng lahat ng bagay na ito. Para mabawasan ang bigat na dinadala ko sa aking dibdib. Nahihiya na rin naman kasi ako kay nikko na mag sabi ng kung ano ba talaga naiisip ko, kasi since na tumungo kami dito sa paris wala na siyang ibang ginawa kundi intindihin ako at tulungan sa problemang pinapasok ko. I don't want to ve his burden forever. He has a own life, ayaw kong alisin ang karapatan niyang magkaroon ng isang masayang pamilya hindi 'yung ganto.
Bumuga ako ng isang malamim na hininga bago napagpasyahan na simulan ang trabaho ko.
It was about noon when the door of my office suddenly opened, iniluwa nito ang aking sekretarya na hinihingal. Kunot noo ko siyang binalingan.
"Why?" Naguguluhan kong tanong. Para kasi siyang may hinahabol.
"M-Ma'am kasi po si Mr lopez nasa baba." Hinigingal niyang sabi pagkatpos ay pinunasan ang butil ng pawis sa kanyang noo.
"What now if he's downstairs?" walang emosyon kong tanong pagkatapos ay pinaikot ko patalikod ang upuan ko paharap sa malawak na tanawin kung saan makikita mo ang matatayog na building dito sa paris.
"That's the problem, ma'am, he's downstairs to wait for you when your son Troy arrives and he suddenly rushed at him." nang marinig ko ang pangalan ng anak ko ay bigla akong napatayo at humarap sa kanya. Nakayuko ito at hingal na hingal habang nakatukod ang dalawang kamay nito sa kanyang tuhod. "Nabigla po kaming lahat kasi nung una maayos naman ang pakikitunga niya kay mr lopez not until ng sinabi ni mr lopez na 'I want her back' we were a bit confused because troy suddenly got mad at him and he start to punched mr lopez. And ma'am until now po hindi namin maawat ang anak ny----"
I couldn't wait to finish what she was saying. Tumakbo agad ako palabas at tinungo ang elevator halos masira ko na ang button nito para bumukas lang agad. Ang nasa isip ko lang sa mga panahong ito ang kalagayan nito. What if mapikon si tristan at patulan niya ang bata.
Shit! Fuck him if he just tries to lay his hand on my son I will really do everything just to get rid of the obvious thing he has. Kung noon ay nagawa niyang makabangon sa pagpapabagsak sa kanya ni daddy, ngayon sisiguraduhin ko talagang di siya makakabangon.
When the elvetor opened I immediately entered and pressed towards the lobby. Di ako mapakali sa loob habang hinihintay na bumukas ang pinto. Namamawis na rin ang aking palad dahil sa halo-halong emosyong nararamdaman ko. Basta ang gusto ko lang makarating ako agad dahil baka kung ano pa ang masabi ni troy kay tristan at maging dahilan pa ito para malaman niya ang katotohanan and I won't let that happen kaya pagkabukas ng pinto ay tinakbo ko na agad ang papalabas.
"Leave us alone!" troy shouted loudly in his father's face.
It was as if my heart was torn to pieces when I saw how Troy treated his father. Hindi ito ang gusto kong makita, oras na magkita sila. I turned my gaze to tristan na dapat di ko na ginawa dahil kitang kita ko ang sakit na nararamdaman niya sa mga mata niya. Ayaw ko siyang kaawaan pero di ko mapigilan kasi kahit na wala siyang ibang ginawa kundi saktan ako ay di niya deserve itrato ng ganto ng sarili n'yang anak.
Sa kabila ng sakit at paghinana na nararamdaman ko I managed to step forward to wean my son who doesn't want to be weaned. I hugged him immediately when I could get close to him. Natamaan pa ako ng pag hampas niya pero hindi ko ininda ang sakit nito. Kahit na yakap ko na siya ay pinilit niya paring maabot si tristan na hanggang ngayon ay walang ginagawa kundi tanggapin ang pisikal na pananakit sa kanya ni troy.
"A-Anak...please that's enough." I begged.
Naramdaman kong kumalma naman siya dahil ang kanina niyang kamay na hinahampas kay tristan ay naibaba niya. Humiwalay ako sa kanya at inangat ang ulo niyang nakayuko. I caressed her cheek which was wet from the drops of his tears.
"Why did you do that, anak?" I asked calmly. Ayaw kong pagalitan siya ngayon lalo na at di maganda ang relasyon naming mag-ina. Wala akong natanggap na kasagutan galing sa kanya. Bumuntong hininga ako, tatanunging ko ulit sana siya ng mag salita siya kaya naiwan nakabukas ang bibig ko.
"I want to go home po." he said coldly but andun parin ang pag galang.
Bagsak ang balikat ko at tumayo sa aking pagkakalihod, wala akong nagawa kundi tawagan ang driver namin para sunduin sya dahil nasa trabaho parin naman si nikko. Laking pasalamat ko ng di pa siya nakakalayo dito kaya agad din siyang makakarating. Bago umalis si troy ay nag hingi siya ng paumanhin sa mga empleyadong naabala niya.
"I'm sorry for the trouble I caused." yumuko pa ito. Akala ko ay mag a-apology siya kay tristan ay nag kamali ko dahil sa bumaling siya dito pero sinamaan niya lang ito ng tingin bago nilampasan.
I sighed.
Bumaling ako sa secretary ko na nasa tabi ko. "How many meetings do I have this afternoon?" tanong ko. Agad naman naying tiningnan ang mcbook na kapit niya para icheck ang schedule ngayong hapon.
"Your next meeting ma'am is now 2 pm at a nearby resto with mr. and mrs. carlos, and the rest in your office will only take place until 5 pm."
Tumango ako at tiningnan ang relo sa aking bisig. Medyo tumagal lang ang tingin ko dito dahil ramdam kong may pumapanood ng bawat galaw ko.
"I will only attend the meeting with mr and mrs carlos, the others will be canceled." I said with finality. I was to left them when someone grab my wrist.
"W-Wait..." tristan said.
Kunot noo ko siyang binalingan. "Why?"
"Ganun nalang yun sinaktan ako ng anak mo wala ka man lang bang sasabihin sakin?"
"Well..." Tiningnan ko siya mula ulo at paa. "Deserve." I sarcstic sad and left him stunned.
Nakita ko kung pano nanlaki ang mata ng mga empleyadong nakarinig sa sinabi ko. Well totoo naman na deserved niyang masaktan kulang pa nga yun.
Tanga ba siya kasalanan ko bang di man lang niya pinigilan yung bata o kaya umiwas siya. Ang laking tao pero tanga.
Hours paased. Natapos din ang meeting ko sa mga carlos. Agad din akong umuwi pagkatapos para kamustahin si troy. Sa sobrang pag mamadali ay muntik pa akong maaksidente. Mabuti nalang at nakausap ko ng maayos ang driver na muntik ko ng mabunggo ang sasakyan. Agad kong pinark ang sasakyan ko pag dating sa bahay.
Pagkapasok ko ay naabutan ko pang naglilinis na sala si manang. " Manang nasaan po ang mga bata?" Tanong ko.
"Nako ineng andun sa kwarto ni niesha ang dalawa nag lalaro."
"Sige po thank you, manang."
Pagkarating ko sa ikalawang palapag ay dumeretsyo ako sa kwarto ni ni niesha. Akmang bubuksan ko ang pinto ng marinig ko ang pinag-uusapan nila kaya iniwan kong nakaawang ang pinto para narinig sila.
"Really kuya you met him again!" Bibong tanong ni niesha. I guest si tristan ang pinag-uusapan nila.
"Yeah."
"I wish i saw him also." bakit naman niesha gusto mo siyang makita?
Narinig ko ang matunog na buntong hininga ni troy sa loob. "I don't want you to see him." sabi nito sa kapatid.
"Why?"
"Baka awayin ka lang 'nun tapos maging malungkot ka din gaya ni mommy, ayaw ko ng ganun." my heart melt when I heard him saying those words.
"You know what I've said to the man while ago when i saw him. I said he's not even worth it of our mom tears so he better stay away from us cause maybe he will bring so much trouble in us." pag papatuloy niya. Nasapo ko ang aking bibig ng marinig ang usapan nilang magkapatid. I looked up and cast a spell to stop myself from crying. I thought he was mad at me.
Itutuloy.......