CHAPTER 49
I removed the eye mask that I've used to help me sleep. I slowly opened my eyes and looked at the window beside me. Nakakasilaw ang liwanag sa labas. Ilang minuto na lang lalapag na ang flight ko sa Manila.
It's been more than 2 years since umalis ako at bumalik sa France to continue my dream as a fashion designer. Hinding hindi ko pinagsisisihan ang desisyon ko. Right now I'm one of the most successful fashion designer in the world. Miss ko na ang Pilipinas! Simula ng umalis si Orion para bumalik ng England, I decided to pursue my dream. Finally, dad supported me to pursue my one and only dream
*
"Dad..." Inabot ko agad sa kanya ang isang folder. He scanned it then I saw him frown.
"Resignation letter?" Ini-angat niya ang tingin sa akin, nakakunot rin ang noo niya.
I nodded. "Yes dad. Please payagan mo na ako. I want to go back in France and pursue what I really want... my real passion. I envy Orion, because look at him, he chose the right path, he's very successful. Samantalang ako? Wala akong ipagmamalaki. I will always be a loser. Magiging kahihiyan mo lang ako habang buhay, dad. I don't want that. I want you to be proud of me. Not as an heiress of your company or the next CEO but to become a designer. This is my dream, daddy. Since I was born I think ito na talaga ang para sa'kin. Sana hayaan mo akong maging masaya ngayon." Hindi ko namalayan na umiiyak na pala ako.
I saw him smiled "If that is what you want, my princess." He stood up, then gave me a tight hug. Finally matutupad ko na ang pangarap ko.
*
"Welcome my princess!" Ayan ang bumungad sa'kin pagdating ko sa arrival area ng airport. Isang malaking banner na hawak ng mommy ko. I smiled from ear to ear and removed the square oversized sunglasses I was wearing. Nilapitan ko kaagad si mommy. I missed her so much kahit na binibisita niya ako noong nasa France ako. She helped me with my luggages. Siya lang naman kasi ang nag-iisang sumundo sa'kin ngayon sa airport.
"I missed you, anak." She hugged me.
"Mom naman. Magkasama lang tayo almost 1 month ago." Saad ko tapos ay bumitaw na rin sa pagkakayakap niya.
Agad kaming sumakay sa kotse na dala ni mommy. Ihahatid niya ako sa presscon ko ngayon. Nakakapagod na ang biyahe pero may presscon agad akong dapat puntahan! Oh geez, I just want to go home and rest!
Pagkatapos ng ilang minutong biyahe ay nakarating na agad kami sa hotel kung saan magaganap ang presscon ko. It's all about my spring/summer collection. I know walang spring sa pilipinas pero ang damit na dinesign ko naman ay pwede sa weather ng bansa.
"Janelle, it's good to see you back here in the Philippines. Anong feeling mo ngayon na sobrang sikat ka na as a fashion designer?" One of the press asked me. She's morena and has a long black hair and wearing a formal black dress. She's actually pretty, but you know, I'm prettier.
"I'm really grateful to my dad. If he didn't allow me to do my passion I wouldn't be here. Wala itong kasikatan ko ngayon as a fashion designer. I'm really happy right now because I already achieved my goal."
They asked me a lot of questions like 'What are my inspirations', 'How I am' and many more.
"Janelle. How about your love life? What's your status after your separation with Orion Tantoco 2 years ago? Are you dating anyone?" Tanong ng isang babaeng kasama sa press. Natigilan tuloy ako. Orion... After 2 years ay may ibang tao na naman na nagpaalala sa akin about him. Napalingon na lang ako kay Mav, ang assistant ko. Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko. Until now affected pa rin ako. I admit, kahit 2 years na hindi pa rin nawawala ang feelings ko for him. It's been 2 years pero mahal na mahal ko pa rin siya. Mahal na mahal kahit na wala na kaming communication.
"Sorry, but Janelle has to go. She's tired from her flight. I'm sorry next time na ulit—" Haharangin na sana ni Mav ang camera ng press nang magsalita ako.
"It's ok, I'll answer it." Nakangiti kong sagot. Huminga ako ng malalim. Kahit na malayo na ang topic mula sa clothing line ko ay sasagot ako. I need to be professional. "I'm still single. Wala muna sa isip ko ang makipagdate sa kahit kanino." Well, except kung babalik siya sa akin. I fake a smile. "Wala pa rin namang dumadating, tsaka ko na iisipin 'yan kapag meron nang nangungulit. Sa ngayon, focus muna ako sa career ko."
"Balita namin single pa rin naman ang ex-husband niyo. Sa tingin mo ba may chance na maging kayo ulit?' Tanong nung isang bading na nasa press. Maputi ito at singkit ang mata. Hay, bakit ba ayaw nilang tigilan ang tungkol sa lovelife ko? FYI lang, hindi naman ako artista.
"Where did you get that info?' Matawa-tawa kong tanong. Hindi ko alam kung bakit natatawa ako, siguro ay dahil sa sinabing single pa siya? Sana nga ay totoo iyon.
Hindi ko na maalala kung paano natapos ang presscon. Masyado na akong pagod.
Orion...
Ayan na naman ang pangalan niya. Kaya ayokong may magpapaalala sa akin ng pangalang 'yan. Ang hirap tanggalin sa isip. I admit, umaasa pa rin ako na kapag bumalik siya ay baka sakaling ako pa rin ang mahal niya. Pero ayoko naman umasa, paano kung may girlfriend na pala siya doon? Sana ay totoo ang sinabing single pa rin siya hanggang ngayon.
Umuwi na lang ako sa condo unit ko para magpahinga. Naalala ko na may dinner date nga pala kami nila mommy at Jessica tonight. I still have 4 hours para makapagpahinga ng konti. Nagdive agad ako sa kama dahil hindi ko na mapigilan ang mga mata kong pumipikit pikit na talaga dahil sa hapdi.
Nagising ako nang tumunog ang phone ko. Kinuha ko ito sa ibabaw ng side table.
Mom is calling...
My eyes widened. Nagising ang diwa ko nang makita kong nagflash sa screen kung sino ang tumatawag. It is past 6 in the evening, 7pm ang dinner namin! I answered the call.
"Yes mom?"
"Where are you? I've been texting you but you're not replying to me." She calmly said in the other line.
"I fell asleep, mom. Sorry, don't worry I'll be there at 7." I said then hung up. Kainis! Napasarap ang tulog ko. I only have 35 minutes para makapag ayos at makapunta sa isang sikat na hotel kung saan kami magdidinner! Nagmadali akong magshower at tsaka nag-ayos. Isang simpleng black sequin cocktail dress ang isinuot ko.
I looked at my phone-- 5 minutes before 7pm. Medyo traffic pa kaya late na naman ako. Pero buti na lang ay umusad ang mga sasakyan kaya pagkatapos ng 15 minutes ay nakarating na agad ako sa 5-Star hotel kung saan kami magdidinner. Nagmamadali akong bumaba ng kotse, because for sure kanina pa ako hinihintay ni mommy at ni Jess.
Halos patakbo na akong pumasok sa hotel ng biglang. "Ouch!" Nabunggo ko ang isang matangkad na lalaki, he was wearing shades kaya hindi ko alam kung ano ang itsura. Infairness huh, gabi na nakashades pa! Grabe taas ng araw kuya?
"Sorry." He said, tapos ay mabilis na umalis. But... wait. He looks familiar. Also the way he says 'Sorry' it was in a british accent. His height... same as Orion. My heart skipped a beat. Bakit ganito?
Agad akong lumingon, but the man was no longer there. Pinalipat lipat ko ang tingin ko sa paligid pero wala na talaga siya kahit saan. Naghahallucinate na naman yata ako.
"Janelle?" I heard my mom's voice kaya napabalik ako sa huwisyo.
"Mom." I tried to smile.
"Kanina ka pa ba nandito? May hinahanap ka ba?" Napansin niya siguro ang paglinga linga ko kanina.
"Uhh nothing." I replied. Pumasok na kami sa loob. Jessica was already there. I smiled when I saw her, matagal tagal na rin ang huli naming pagkikita. "Jess" Bati ko tsaka nakipagbeso beso sa kanya. Umupo ako sa bakanteng upuan sa harap niya. Nag-order na rin kami agad ng pagkain dahil gutom na 'ko. Pagkatapos ng ilang minuto ay dumating na rin ang mga order namin. Of course hindi maiiwasan ang kwentuhan in the middle of our dinner.
"Hey, ang collection ng clothing line mo, remember dapat meron ako ng lahat ng iyon." Jessica pouted. I must admit, we're really close to each other now. Ang sarap pala magkaroon ng kapatid. Kahit na nagkaroon kami ng maraming misunderstandings ni Jessica noon, atleast naayos namin lahat ng iyon and right now we have a really good relationship with each other.
"Of course. Hindi ka mawawalan nun, ikaw pa." I smiled. Then nagflash na naman sa utak ko ang pangalang Orion. Darn it, bakit ba lagi na lang siya? I can't help but to ask my younger sister about him. They are bestfriends, siguro may alam siya about him.
"Jessica?"
She swallowed the food she was chewing before answering me. "Yes?"
"Have you talked to him?" I asked hesitantly. And yes, I was asking about Orion.
Her brows raised. "We haven't talked to each other for almost 2 years, I guess."
Aish! Nakakainis! Bakit ba lagi ko siyang inaalala? Eh siya nga hindi ko alam kung naiisip ba 'ko o hindi! Obviously ay mukhang hindi naman!
I faked a smile. Hindi ko alam kung ano ba dapat ang magiging reaksyon ko.
Kinuwento ko rin pala sa kanila na sa London ako nagcelebrate ng New Year this year. Hindi ko alam pero parang tinorture ko lang ang sarili ko sa pagpunta ko doon last month for New Year's Eve. Everyone seems really happy and excited to welcome New Year with their families or lovers, pero ako wala, alone forever.
Pagkatapos ng dinner namin ay nagpaalam na agad ako kay mom na pupuntahan ko si daddy. 2 years ko na rin siyang hindi nakikita, I really miss him! I want to surprise him, though hindi ko alam kung masusurprise ko ba siya. Siguradong alam niya nang nasa pilipinas ako dahil sa presscon kanina.
After almost an hour of driving ay nakarating na rin ako sa mansion namin or should I say 'ni daddy'. Agad naman tinuro ng katulong kung nasaan si daddy. Nasa office room niya daw ito dahil nag-aayos ng kung ano ma'ng problema about his company.
Dahan-dahan kong binuksan ang pinto. "Manang, I told you not to—" Hindi niya natuloy ang sermon niya nang bigla akong sumigaw. "SURPRISE!!!" Napalingon naman siya sa'kin at ngumiti ng pagkalaki laki. He stood up from his seat at tsaka naman ako tumakbo palapit sa kanya para yakapin.
"I missed you daddy!" Para akong bata na yumakap sa kanya! I really missed him.
"I missed you too my princess" Bumitiw ako sa pagkakayakap. I pouted "Princess ka diyan?" 25 na 'ko! Gusto ko sanang sabihin sa kanya. Actually I'm turning 26 this year.
He chuckled. "You will always be my princess kahit pa 50 years old ka na."
"Grabe dad, 50 years old talaga?" I pulled off and laughed. And so he did. Nagkulitan lang kami buong gabi. Namiss ko talaga si daddy!
*
Ito na ang pinaka aabangan ng lahat. Ang fashion show ng bagong collection ng clothing line ko. Everyone is here, including my parents and my sister. Siyempre mawawala ba ang bestfriend kong si Patricia at ang fiancé niyang si George? Yes they're getting married soon! I'm so happy for the both of them! Biruin niyo na almost 3 years na ang relasyon nila? Sige na, ako na forever alone. Nandito rin si David, of course we're still friends, at napakasupportive niyang kaibigan sa akin.
Si tita Diane and Alison are also here! Ali is already a young lady! She's really pretty just like her mom. Kahit na nandito ang mga ito alam kong may kulang pa rin. He's not here. Parang wala pa rin saysay ang lahat. Hindi pa rin ako masaya. Hindi ko naman tinatanong si tita Diane about her son. Siguro masyado lang talaga siyang naka focus sa trabaho. Malapit na siyang pumalit as the CEO of their company.
After the fashion show, they all congratulated me. They also gave me good comments, that they really like my designs. Masyado na nga akong overwhelmed sa mga positive comments nila sa designs ko. Ako ang pinaka huling lumabas sa venue ng fashion show. Sila mommy kasi may lakad pa, si Jessica as usual ay may photoshoot pa. Patricia and George are going to meet their wedding organizer. Tapos sila Alison naman ay may kailangan din na puntahan. Si David... I don't know where he is.
Paglabas ko ay may isang lalaki na naka aviator, leather jacket na nakasandal sa isang kulay pula na big bike ang bumungad sa akin. He smiled from ear to ear. Kaya naman pala nawala siya kanina eh! I crossed my arms bago lumapit sa kanya.
"Anong trip mo? Ang init sa pilipinas tapos ganyan ang suot mo?" Matawa-tawa kong sabi sa kanya. Actually hindi naman talaga ganun ka-init sa pilipinas, January ngayon kaya malamig ang panahon tapos ay malakas ang hangin. Pero hindi ba't ang init ng suot niya?
"Bakit, masama ba?" Sagot niya. Napataas ang isang kilay ko sa sinabi niya.
"Wow, kailan ka pa nahilig magsalita ng tagalog?"
"Ngayon lang, tara?" Ini-abot niya ang kamay niya pero tinitigan ko lang 'to
"Oi David!" I poked his forehead. "Hindi mo ako mapapasakay diyan 'no!" Tapos ay tinalikuran ko siya. Kahit kailan ay hindi ko pinangarap na sumakay sa big bike. Nakakatakot kaya!
"Wait!" Sigaw niya sabay hatak sa braso ko kaya napaharap ulit ako sa kanya "But if it's Orion you will say yes!" Natigilan ako sa sinabi niya at napaisip. Maybe he's right. Kung si Orion nga siguro ang magyayaya sa'kin na umangkas sa motor ay baka pumayag ako.
"So? Alam ko kasi na hindi niya ako ipapahamak kung aangkas ako sa motor na siya ang magdadrive." Umiling lang si David na parang nanghihinayang.
"Bahala ka, ikaw din." Bulong niya pero narinig ko pa rin. "Okay, listen to me. Take that road instead of this side." He pointed the left side. 'Yun daw ang 'wag kong daanan kaya naman napakunot ang noo ko. Ano b'ang trip ng lalaking 'to?
"Why, anong meron?"
"Basta! Sige na alis na. There, okay?!" Turo niya ulit sa sinasabi niyang daanan ko raw. Baliw talaga ang David John na 'to.
"Fine, I'll go!" Padabog akong naglakad papunta sa kotse ko. Nang nasa harapan na ako ng kotse ko ay lumingon ulit ako sa kanya. "Paano kung ayoko?" Tanong ko sa kanya.
Umiling lang siya tapos ay umayos ng sakay sa big bike niya. "Then you'll regret it for the rest of your life." Sabi niya bago paandarin ang motor at tuluyan akong iwan. Weirdo talaga ng isang iyon. Hindi ko alam pero sinasabi ng utak ko na sundin ang utos ni David. Doon ako dumaan sa itinuro niya kanina. Infairness huh, walang kahit anong sasakyan na dumadaan bukod sa akin. Teka, kinakabahan tuloy ako. Malapit na lumubog ang araw at ako lang ang dumadaan dito, baka mamaya ay may kung anong multo or maligno—- oh shoot! Mabilis akong nagbrake nang may baliw na itim na sasakyan ang nag-over take tsaka tumigil sa harapan ko.
Dahil sa init ng ulo ko ay mabilis akong bumaba ng kotse para sugurin ang nagda-drive ng kotse nang bigla itong bumaba mula sa sasakyan niya. He's wearing a formal business suit and a black wayfarer sunglasses. Natigilan ako ng mamukhaan ko ang lalaking nasa harapan ko ngayon. Kahit natatakpan ang mata niya ng shades ay alam kong siya ang nasa harapan ko ngayon. Sabi na nga ba't may maligno sa daan na ito. Nilingon ko ang kotse, only to find out that it's a black Porsche. Ibinalik ko ulit ang tingin ko sa kanya, this time tanggal na ang suot niyang sunglasses. He's smiling from ear to ear. Kapre pa rin hanggang ngayon.
"Aren't you going to give me a very tight hug?" Tanong niya habang nakangisi ng nakakaloko sa akin. Ngumiti ako ng pagkatamis tamis bago tumakbo sa kanya para yakapin siya ng mahigpit. Darn it, hindi ko alam kung ano ba ang nararamdaman ko ngayon! Sobrang saya ko. Ang tagal kong hinintay ang araw na mayakap siya ulit.
Humiwalay ako ng konti so I could cup his cheeks "Is this for real? Baka naman nananaginip lang ako?" Hinimas ko ang mukha niya, ramdam na ramdam ko sa palad ko ang makinis niyang mukha. I know I'm not dreaming 'cause I really feel him.
Mas lalo lang lumaki ang ngisi niya. "Then you're having the best dream ever." Yabang! Mahina kong sinampal ang mukha niya kaya naman napatawa siya. Agad niya akong hinigit para yakapin ng sobrang higpit. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko dahil sa gulat at tuwa."I'm so proud of you." He whispered to me. Napangiti ako dahil sa narinig, pero mas lumawak ang ngiti ko sa sunod niyang sinabi. "I still love you. I promise you'll be mine again."
Mabilis akong humiwalay mula sa yakap niya. "Ligawan mo muna ako." I pouted and crossed my arms. Pakipot mode muna ako 'no! Masyadong naging paspasan ang unang relasyon namin, hindi ako papayag na hindi magsimula sa pagiging girlfriend-boyfriend ang relasyon namin this time.
"Then come with me." He intertwined our hands then he started walking, I had no choice but to follow him. Hindi ko napansin na lumubog na pala ang araw. Tanging streetlights na color orange/yellow na lang ang liwanag sa dinadaanan namin.
"Hey, where are we going?" Tanong ko sa kanya dahil kanina pa kami lakad ng lakad. Kami lang ang tao dito, medyo madilim pa kaya kinakabahan ako. "Yung kotse natin, baka ma-carnap 'yon, bahala ka sayang ang Porsche mo!" Pero hindi niya pinansin ang pagdadadaldal ko sa tabi niya. Palayo na rin kami ng palayo mula sa mga streetlights kaya padilim na rin ng padilim. Hindi ko alam kung gaano na ba kami kalayo sa pwesto namin kanina. He stopped walking.
Nasa pinaka madilim na parte na kami ngayon hanggang sa biglang nagliwanag ang buong paligid. May mga ilaw na nakapulupot sa sanga ng mga puno. May isa ring malaking fountain sa harap namin na hindi ko napansin kanina nung madalim pa. It feels magical.
"Is this enough?" Narinig kong tanong niya kaya lumingon ako sa kanya.
"Enough for what?' I asked, puzzled.
"Enough para sagutin na agad ako." Sabi niya kaya automatic na napangiti ako ng abot langit. Hindi ko alam kung ano ba ang ikinatutuwa ko, ang pagsasalita niya ng tagalog dahil once in a blue moon lang mangyari ito o dahil gusto niyang sagutin ko na siya.
"Ito na ba ang panliligaw para sa'yo?" Pagtataray ko sa kanya. I saw him frowned.
Bakit ba ang cute niya sumimangot? I pinched both of his cheeks. "Ang cute cute mo talaga!" Pinanggigilan ko ang pisngi niya, napangiwi siya marahil ay dahil sa sakit. Natigilan ako sa pagpisil sa pisngi niya when he gave me a quick kiss on the lips. Para akong na-estatwa dahil sa ginawa niya. Nakita ko na lumaki ang ngisi niya, siguro dahil na rin sa naging reaksyon ng mukha ko dahil sa ginawa niyang paghalik sa akin. Nabitawan ko na rin ang pisngi niya. I think I'm already blushing.
"Are you my girlfriend now?" Tanong niya habang nakangisi pa rin. I composed myself before answering him.
"Kahit walang kwenta ang panliligaw mo, pasalamat ka mahal na mahal na mahal kita!" I confessed then pulled him closer to give him a passionate kiss. Tumatalon ang puso ko dahil sa sobrang saya. Oh God only knows how much I love this man! I really do hope that I would end up with him. Right now, all I want to do is to start a new chapter in my life. A new chapter with him. I want to marry him again, but now right now. Ayoko munang madaliin ang lahat. Gusto kong magsimula ang relasyon namin from boyfriend-girlfriend stage, 'yung typical na relationship. Hindi 'yung dahil gusto lang ng parents namin.
Pero nagpapasalamat pa rin ako sa daddies namin for pushing us to get married. Kung hindi nangyari 'yon ay malamang walang kapreng jerk na Orion Tantoco sa buhay ko.
At hinding hindi ko pinagsisisihan na pinakasalan ko siya noon.
THE END...
*******
Author's Note:
Failed ba? Sorry guys hindi talaga ako magaling sa ending haha. Pogi ni David sa MM (yung naka aviators) Haha. New story po sa External Link: Taming his cold heart.