Zawgyi
"သာဓု သာဓု သာဓု...ဘုန္းႀကီးလို႔ အသက္႐ွည္...သြားလမ္းသာလို႔ လာလမ္းေျဖာင့္ၾကပါေစကြယ္...ခလုတ္မထိ ဆူးမညိပါေစနဲ႔...မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းမ်ား ေရာက္ေလရာမွာ ေတြ႔ပါေစ"
'ေပးတဲ့ ဆုနဲ႔ ျပည့္ပါေစ 'ကိုေတာ့ စိတ္ထဲကပဲ ေျပာလိုက္သည္။
"ဆုေပးလိုက္ဦးေလေတာ္"
"ေအး...သာဓု သာဓု သာဓု...က်န္းမာၾကပါေစ...ခ်မ္းသာၾကပါေစကြာ"
တိုတို႐ွင္း႐ွင္းနဲ႔ ၿပီးသြားတာဟာ အေဖ႐ွက္ေနလို႔။
ဦးသံုးႀကိမ္ခ်ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္က်မွ
"အေမ့...မဟုတ္မွ..အေမ့သားက အရင္က တစ္ႏွစ္မွ မကန္ေတာ့ဖူးဘူးလား"
"ကန္ေတာ့တယ္ေလ...ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"အေဖက ကန္ေတာ့ခံရတာ ႐ွက္ေနလို႔ေလ..."
"အဲ့ဒါေတာ့ မေျပာခ်င္ဘူး သားေရ...ႏွစ္တိုင္းဆို သူက ကန္ေတာ့မခံဘူး ေ႐ွာင္ေ႐ွာင္သြားတာ...ဒီႏွစ္မွ ကန္ေတာ့ခံတာေတာ့္"
"ေဩာ္..."
"ကိုကိုတို႔မ်ားေနာ္...ကိုယ့္ေယာက္်ားကို တအားအထင္ႀကီးတာပဲ"
"ႀကီးစရာေရာ ရိွလို႔လား"
"ကိုကိုသိသားပဲ ဘာႀကီးလဲ ဆိုတာ..."
ျဖန္း
"အာ့...တဖုတ္ဖုတ္ တဖတ္ဖတ္ ႐ိုက္တိုင္းမေကာင္းဘူးေနာ္..."
"႐ုပ္ကိုက... ႐ိုက္ခ်င္စရာ႐ုပ္ကိုး"
"ဟာ...အေမ."
အေမကပါ ဝင္ေျပာေတာ့ မ်က္ႏွာႀကီးက အီးမွန္သလို ျဖစ္ေနေတာ့တာ။အေဖကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႐ွက္ေနသလဲ မသိပါ။ေယာင္လည္လည္နဲ႔ ထြက္သြားတာ အိမ္မွာေတာင္ မရိွေတာ့ဘူး။အေမ့မ်က္ႏွာကေတာ့ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ပင္။သားသမီးက ကန္ေတာ့တာကို မၾကည္ႏူးတဲ့ မိဘရယ္လို႔ ဘယ္ရိွပါ့မလဲေလ။အင္း....။အေမကေရာ။အေမ့ကိုေတာ့ video call နဲ႔ ကန္ေတာ့ျဖစ္ေအာင္ ကန္ေတာ့ရဦးမည္။လူကိုယ္တိုင္ မကန္ေတာ့ႏိုင္ေပမယ့္ အေမ ေပ်ာ္ပါေစ။
ေႂကြပန္းကန္ျပား ေလးေပၚမွာ စာအိတ္ေလး တစ္အိတ္။စာအိတ္ေလးထဲမွာေတာ့ ပိုက္ဆံတစ္ေသာင္းတန္ ဆယ္ရြက္။စာအိတ္နဲ႔ ဆိုရင္ ပိုက္ဆံေတြမွန္းသိသာေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ဆိုတာေတာ့ ႀကိဳမေျပာထားဘူး။မိုးကုတ္မွာတုန္းက ေပးသြားတဲ့ သံုးသိန္းေရာ ျပန္မေပးႏိုင္ေတာ့ တစ္သိန္းေလာက္ ကန္ေတာ့တာေတာင္ နည္းတယ္။သံုးသိန္းလံုး ျပန္ေပးမယ္ဆိုရင္လည္း ယူၾကမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။
"ဒီႏွစ္က မႀကီးတို႔ မလတ္တို႔ ကေရာ မလာေသးဘူးလား"
"မနက္ျဖန္ေလာက္မွ လာမွာေပါ့ဟဲ့"
"ေမးတာပါဗ်ာ..."
မႀကီး မလတ္ဆိုတာ သူ႔ရဲ႕ တစ္ဝမ္းကြဲ အစ္မေတြ။အေဖ့ဘက္က တူေတြ တူမေတြ၊အေမ့ဘက္က တူေတြ တူမေတြ။ဝမ္းကြဲေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ ေမာင္ကေတာ့ အငယ္ဆံုးျဖစ္ေနတာဗ်ာ။
"ညက်ရင္ မီးထြန္းေနာ္...ငါမလာေတာ့ဘူး သိတယ္မလား...ေရတြင္း မီးဖို အိမ္သာ ျခံစည္း႐ိုးေတြေရာ အကုန္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့...ကြၽန္ေတာ္သိတယ္ အဲ့ဒါ"
"ေအး...နင့္ေယာက္်ားက ဘာသိမွာမဟုတ္ဘူး"
ရယ္သာျပလိုက္သည္။တကယ္လည္း အရင္တုန္းက ေမာင္က ဘာသိဘာသာ ေနခဲ့မွာကိုး။
"ဒီမွာ ထမင္းစားမွာေနာ...ဘာဟင္းေတြရိွလည္း"
အေျပာမေစာင့္။ေျခေထာက္ေတြက မီးဖိုခန္းကို သြားေနၿပီ။အိမ္ကထြက္လာကတည္းက ထမင္းကို တစ္ခါတည္း အေမတို႔အိမ္မွာ စားမယ္ဆိုၿပီး ညေနပိုင္းမွ ထြက္လာတာ။ဒီေန႔ ဝါကြၽတ္တဲ့ ေန႔ဆိုေတာ့ ဆြမ္းခ်ိုင့္ပို့တာနဲ့ ဘာနဲ႔မို႔ ဟင္းေတြစံုတယ္ဆိုတဲ့ အေျပာေနာက္မွာ ကိုယ္ကလည္း အလိုတူအလိုပါျဖစ္သြားရေတာ့တယ္။
"အား...ဝက္သားနဲ႔ သရက္ေျခာက္နဲ႔ခ်က္ထားတာ...ဗိုက္ဆာလာၿပီ...ကြၽန္ေတာ္တို႔စားႏွင့္ေတာ့မယ္ေနာ္ အေမ့...လာကိုကို စားရေအာင္"
သူကေတာ့ ေျပာေနတာ ဆက္တိုက္။အုပ္ေဆာင္းေတလွပ္ လက္ေတြပါသြားေဆးေနၿပီ။မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ကိုယ္ကအရင္ႀကီး။
"ေမာင့္...အေမတို႔နဲ႔မွ အတူတူစားမယ္ေလ..."
"ရတယ္ စားသြားၾက...အေမတို႔က ေန႔လည္ 2 နာရီေလာက္က ဟိုဘက္အိမ္ကပို႔တဲ့ အုန္းဆန္ျပဳတ္ေတြေသာက္ထားတာ...မဆာေသးဘူး...စားသြားၾက စားသြားၾက"
"ဟာ...အုန္းဆန္ျပဳတ္က မက်န္ေတာ့ဘူးလား"
"ဘာ..."
အံဩေနပါၿပီ။တကယ္ကို အံဩေနပါၿပီ။ဘယ့္ႏွယ့္ ထမင္းစားဖို႔ေတာင္ ျပင္ေနၿပီ တျခားစားစရာ အသံၾကားတာႏွင့္ ေခါင္းကခ်က္ခ်င္းေထာင္လာၿပီး မက်န္ဘူးလား ေတြေမးေနတာ။ဘယ္ကတည္းကမ်ား အဲ့ေလာက္ ဆာေနသလဲမသိ။
"အမေလးဟယ္...မနက္ျဖန္မွ ငါျပဳတ္ေပးစမ္းမယ္...ဟုတ္ၿပီလား"
"အင္း...အုန္းသီးခြဲေပးထားခဲ့မယ္ ၿပီးရင္ ဟီးဟီး"
"ကဲ..ေမာင္...စားမွာဆို စားေတာ့ စကား႐ွည္မေနနဲ႔"
"အုန္းဆန္ျပဳတ္ ကိုကို မေသာက္ဖူးဘူး မလား...ေသာက္ၾကည့္လိုက္ ႀကိဳက္သြားမွာ"
"ေအး...အခုေတာ့ စားေတာ့..."
ဝက္သားခ်က္ပန္းကန္ထဲက အသားေကာင္းေကာင္းေလး တစ္တံုးနဲ႔ သရက္သီးဖတ္ေတြ ဇြန္းနဲ႔ ခပ္ၿပီး ပန္းကန္ထဲ အရင္ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ ျပံဳးျဖဲျဖဲ။ႀကိဳက္တဲ့ ဟင္းနဲ႔ စားေနရတာကိုး။
သရက္ေျခာက္တဲ့။သရက္သီးအစိမ္းေတြကို အစိတ္ေသးေသးေလးေတြလုပ္ထားၿပီး အေျခာက္လွန္းတာ ထင္တယ္။ေကြးေကြး သရက္သီးဖတ္ေတြနဲ႔ ဝက္သားကို ေရာခ်က္ထားတာ။က်န္တဲ့ဟင္းက စားေနက် ဟင္းေတြ။
"စားၾကည့္...မအီဘူး ေကာင္းတယ္"
ၾကက္သြန္ျဖဴေတြေရာ ဂ်င္းေတြေရာ ထည့္ထားေတာ့ ေမႊးေမႊးေလး ျဖစ္လို႔ေနတယ္။စားခ်င္စရာေလးပါ။
ေနာက္ႏွစ္ သရက္သီးခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ အေျခာက္ေတြရေအာင္ လုပ္ရေတာ့မယ္ထင္တယ္။
♥♥♥
ကန္ေတာ့လာတယ္ဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္လံုးက ပုဆိုးေတြနဲ႔ သန္႔ျပန္႔လို႔ေပါ့လ။႐ွပ္အက်ႌလက္တိုကို ပင္လယ္ျပာေရာင္လိုမ်ိဳး အျပာေရာင္လြင့္လြင့္နဲ႔ ပုဆိုးကြက္စိတ္က အနက္ေရာင္နဲ႔ အျပာေရာင္ ေရာထားတာဆိုေတာ့ အနက္ေရာင္လိုပဲေပၚေနတဲ့ အေရာင္။အရင္ကလို ဆံပင္ကို ျဖစ္သလိုမဟုတ္ဘဲ ဂ်ယ္နဲ႔ သပ္တင္ထားေတာ့ နဖူးေျပာင္ေျပာင္က ထင္းေနေစတယ္။ကိုကိုကေတာ့ သူ႔ဆံပင္႐ွည္ေတြကို ထိပ္က စုုၿပီး ေနာက္နားေလး ခပ္ေရာက္ေရာက္မွာ စည္းထားတယ္။အကုန္လံုး စည္းထားတာမ်ိဳးမဟုတ္ အေပၚပိုင္းတင္စည္းထားလို႔ က်ေနတဲ့ ဆံပင္႐ွည္ ခပ္ေကြးေကြးေတြကလည္း ၾကည့္လို႔ တစ္မ်ိဳးေကာင္း။
စီးခဲ့တာေတြကလည္း သားေရ ဖိနပ္ေတြ။လာတာကလည္း ဆိုင္ကယ္နဲ႔မဟုတ္ဘူး။လမ္းေလ်ွာက္လာတာ။လျပည့္ေန႔ဆို လမ္းမွာ တျခားသူေတြလည္း ရြာထဲ အသက္ႀကီးတဲ့သူေတြ ကန္ေတာ့ဖို႔ ထြက္ၾကတယ္။တကယ္ေတာ့ လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔မွ ကန္ေတာ့ႀကီးေန႔။ဒီေန႔က နည္းနည္းပဲ ကန္ေတာ့ထြက္ၾကေသးတာ။မနက္ျဖန္ဆို လူ႐ႈပ္ေနမွာေၾကာင့္ ဒီေန႔ကတည္းက ထြက္လာခဲ့လိုက္တာ။ပုဆိုးေတြနဲ႔ သားေရဖိနပ္ေတြနဲ႔ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္တဲ့သူေတြလည္း အမ်ားသား။ၾကည့္ပါေစေလ။ၾကည့္ေကာင္းလို႔ၾကည့္တာကို။
စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းေလ်ွာက္ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။
"ဟိုကားက ဘာလဲ"
"ေဩာ္...အဲ့အိမ္က ကာလသားေခါင္းအိမ္ေလ...မနက္ျဖန္ညဆို ရြပ္ကြက္ထဲက အပ်ိဳေတြ လူပ်ိဳေတြ အလွည့္လွည့္မွာဗ်ား"
"ေဩာ္..."
"အလွည့္က ႏွစ္ခုေတာင္ေနာ္...ရပ္ကြက္ႏွစ္ခု လွည့္တာ"
"ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္...ေမွာင္တာနဲ႔ စထြက္တာ...တကယ္လွတယ္"
"ၾကည့္ခ်င္လာၿပီ..."
"မနက္ျဖန္ညမွ ၾကည့္ရမွာပါဗ်ာ...ေက်ာင္းဝန္းထဲ ဝင္ဦးမလား"
"အာ...ေတာ္ၿပီ...လူေတြမ်ားတယ္"
ဘုန္းႀကီေက်ာင္းနားျဖတ္ေတာ့ ေက်ာင္းဝန္းထဲက ဘုရားေပၚမွာ မီးလႉေနၾကတဲ့သူေတြက အမ်ားႀကီး။လူ႐ႈပ္ေနရင္ မေနခ်င္သည့္ အက်င့္ေၾကာင့္ ဝင္မေနေတာ့ပါ။အိမ္မွာပဲ မီးထြန္းမည္။
ဒုန္း
"အမေလး...လန္႔တာဟ"
"ဟိုမွာေလ...ျမင္တယ္မလား...အဲ့က"
"အဲ့နားက လူေတြ နားေတြမပူၾကတာလား...အဲ့ေလာက္က်ယ္တာကို"
"က်ယ္ခ်င္လို႔...ဝါးေျဗာက္ေဖာက္တာေလဗ်ာ..."
"လြန္လြန္းပါတယ္...ေဘးကလူေတြ လန္႔တာေပါ့"
"ဒီအခ်ိန္ဆို ဒီလိုပဲကို ႐ိုးေနၿပီ...မနက္ျဖန္ညဆို ပိုေတာင္ဆိုးဦးမယ္"
"ကေလးေတြလည္း ခက္ပါ့..."
"ဒါေပ်ာ္စရာေလကိုကိုကလည္း...သူတို႔လည္း ေဖာက္မွာပါ့"
"ဟုတ္ပါၿပီကြာ...ေမာင္လည္း ေဖာက္ဦးမလား ဝယ္ေလ"
"အဟင္း...မနက္ျဖန္မွေလ..."
ထိုစဥ္
ေဖာက္ ေဖာက္ ေဖာက္
"အား..အေမ့..."
က်လာတဲ့ သံုးဆင့္ေျဗာက္က တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ခုန္ခုန္ေပါက္ေတာ့ ေျခေထာက္နား ေရာက္တဲ့ အေရာက္မွာ ခုန္ပစ္လိုက္မိသည္။မေတာ္တဆ ေျခေထာက္မွန္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
တရားခံကို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ကာလနာေလးက အသံျပဲနဲ႔ လက္ညိဳးထိုးၿပီးကို ရယ္ေနတာ။ဘယ္လိုကေလးလဲ။ေျဗာက္ေဖာက္တာကို ေဖာက္ေပါ့။လူနားေတြ လႊင့္မပစ္ရဘူးဆိုတာ လူႀကီးေတြကိုလည္း မေျပာဘူးလား။နည္းနည္းေလာက္ ထြက္လာတဲ့ ေဒါသက ေဘးက သေကာင့္သား အစုတ္ပလုတ္ ေမာင့္ကို ၾကည့္လိုက္မွ ေဒါသက အႀကီးႀကီးထြက္သြားရေတာ့တယ္။အေၾကာင္းမွာ ၾကည့္ၿပီး ဗိုက္ကိုႏိွပ္ကာ ရယ္ေနတဲ့ အစုတ္ပလုတ္ေကာင္။
"ယံၿဖိဳးေမာင္!"
ထိုစဥ္ ၾကက္ျခံထဲမွ ၾကက္မ်ားရဲ႕ ေအာ္သံေတြ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။
♥♥♥
16.11.21
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
Unicode
"သာဓု သာဓု သာဓု...ဘုန်းကြီးလို့ အသက်ရှည်...သွားလမ်းသာလို့ လာလမ်းဖြောင့်ကြပါစေကွယ်...ခလုတ်မထိ ဆူးမညိပါစေနဲ့...မိတ်ကောင်းဆွေကောင်းများ ရောက်လေရာမှာ တွေ့ပါစေ"
'ပေးတဲ့ ဆုနဲ့ ပြည့်ပါစေ 'ကိုတော့ စိတ်ထဲကပဲ ပြောလိုက်သည်။
"ဆုပေးလိုက်ဦးလေတော်"
"အေး...သာဓု သာဓု သာဓု...ကျန်းမာကြပါစေ...ချမ်းသာကြပါစေကွာ"
တိုတိုရှင်းရှင်းနဲ့ ပြီးသွားတာဟာ အဖေရှက်နေလို့။
ဦးသုံးကြိမ်ချပြီးတဲ့ အချိန်ကျမှ
"အေမ့...မဟုတ်မှ..အေမ့သားက အရင်က တစ်နှစ်မှ မကန်တော့ဖူးဘူးလား"
"ကန်တော့တယ်လေ...ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"အေဖက ကန်တော့ခံရတာ ရှက်နေလို့လေ..."
"အဲ့ဒါတော့ မပြောချင်ဘူး သားရေ...နှစ်တိုင်းဆို သူက ကန်တော့မခံဘူး ရှောင်ရှောင်သွားတာ...ဒီနှစ်မှ ကန်တော့ခံတာတော့်"
"ေဩာ်..."
"ကိုကိုတို့များနော်...ကိုယ့်ယောက်ျားကို တအားအထင်ကြီးတာပဲ"
"ကြီးစရာရော ရှိလို့လား"
"ကိုကိုသိသားပဲ ဘာကြီးလဲ ဆိုတာ..."
ဖြန်း
"အာ့...တဖုတ်ဖုတ် တဖတ်ဖတ် ရိုက်တိုင်းမကောင်းဘူးနော်..."
"ရုပ်ကိုက... ရိုက်ချင်စရာရုပ်ကိုး"
"ဟာ...အေမ."
အေမကပါ ဝင်ပြောတော့ မျက်နှာကြီးက အီးမွန္သလို ဖြစ်နေတော့တာ။အဖေကတော့ ဘယ်လောက်တောင် ရှက်နေသလဲ မသိပါ။ယောင်လည်လည်နဲ့ ထြက္သြားတာ အိမ်မှာတောင် မရှိတော့ဘူး။အမေ့မျက်နှာကတော့ တပြုံးပြုံးနဲ့ပင်။သားသမီးက ကန်တော့တာကို မကြည်နူးတဲ့ မိဘရယ်လို့ ဘယ်ရှိပါ့မလဲလေ။အင်း....။အမေကရော။အမေ့ကိုတော့ video call နဲ့ ကန်တော့ဖြစ်အောင် ကန်တော့ရဦးမည်။လူကိုယ်တိုင် မကန်တော့နိုင်ပေမယ့် အေမ ပျော်ပါစေ။
ကြွေပန်းကန်ပြား လေးပေါ်မှာ စာအိတ်လေး တစ်အိတ်။စာအိတ်လေးထဲမှာတော့ ပိုက်ဆံတစ်သောင်းတန် ဆယ်ရွက်။စာအိတ်နဲ့ ဆိုရင် ပိုက်ဆံတွေမှန်းသိသာပေမယ့် ဘယ်လောက်ဆိုတာတော့ ကြိုမပြောထားဘူး။မိုးကုတ်မှာတုန်းက ပေးသွားတဲ့ သုံးသိန်းရော ပြန်မပေးနိုင်တော့ တစ်သိန်းလောက် ကန်တော့တာတောင် နည်းတယ်။သုံးသိန်းလုံး ပြန်ပေးမယ်ဆိုရင်လည်း ယူကြမှာ မဟုတ်ဘူးလေ။
"ဒီနှစ်က မကြီးတို့ မလတ်တို့ ကေရာ မလာသေးဘူးလား"
"မနက်ဖြန်လောက်မှ လာမှာပေါ့ဟဲ့"
"မေးတာပါဗျာ..."
မကြီး မလတ္ဆိုတာ သူ့ရဲ့ တစ်ဝမ်းကွဲ အစ္မေတြ။အေဖ့ဘက္က တူတွေ တူမေတြ၊အေမ့ဘက္က တူတွေ တူမတွေ။ဝမ်းကွဲမောင်နှမတွေထဲမှာ မောင်ကတော့ အငယ်ဆုံးဖြစ်နေတာဗျာ။
"ညကျရင် မီးထွန်းနော်...ငါမလာတော့ဘူး သိတယ္မလား...ရေတွင်း မီးဖို အိမ္သာ ခြံစည်းရိုးတွေရော အကုန်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့...ကျွန်တော်သိတယ် အဲ့ဒါ"
"အေး...နင့်ယောက်ျားက ဘာသိမွာမဟုတ္ဘူး"
ရယ်သာပြလိုက်သည်။တကယ်လည်း အရင်တုန်းက မောင်က ဘာသိဘာသာ နေခဲ့မှာကိုး။
"ဒီမွာ ထမင်းစားမှာနော...ဘာဟင်းတွေရှိလည်း"
အပြောမစောင့်။ခြေထောက်တွေက မီးဖိုခန်းကို သွားနေပြီ။အိမ်ကထွက်လာကတည်းက ထမင်းကို တစ်ခါတည်း အမေတို့အိမ်မှာ စားမယ်ဆိုပြီး ညနေပိုင်းမှ ထွက်လာတာ။ဒီနေ့ ဝါကျွတ်တဲ့ နေ့ဆိုတော့ ဆွမ်းချိုင့်ပို့တာနဲ့ ဘာနဲ့မို့ ဟင်းတွေစုံတယ်ဆိုတဲ့ အပြောနောက်မှာ ကိုယ်ကလည်း အလိုတူအလိုပါဖြစ်သွားရတော့တယ်။
"အား...ဝက်သားနဲ့ သရက်ခြောက်နဲ့ချက်ထားတာ...ဗိုက်ဆာလာပြီ...ကျွန်တော်တို့စားနှင့်တော့မယ်နော် အေမ့...လာကိုကို စားရအောင်"
သူကေတာ့ ပြောနေတာ ဆက်တိုက်။အုပ်ဆောင်းတေလှပ် လက်တွေပါသွားဆေးနေပြီ။မဖြစ်သေးဘူးလေ။ကိုယ်ကအရင်ကြီး။
"မောင့်...အမေတို့နဲ့မှ အတူတူစားမယ်လေ..."
"ရတယ် စားသွားကြ...အမေတို့က နေ့လည် 2 နာရီလောက်က ဟိုဘက်အိမ်ကပို့တဲ့ အုန်းဆန်ပြုတ်တွေသောက်ထားတာ...မဆာသေးဘူး...စားသွားကြ စားသွားကြ"
"ဟာ...အုန်းဆန်ပြုတ်က မကျန်တော့ဘူးလား"
"ဘာ..."
အံဩနေပါပြီ။တကယ်ကို အံဩနေပါပြီ။ဘယ့်နှယ့် ထမင်းစားဖို့တောင် ပြင်နေပြီ တျခားစားစရာ အသံကြားတာနှင့် ခေါင်းကချက်ချင်းထောင်လာပြီး မက်န္ဘူးလား တွေမေးနေတာ။ဘယ်ကတည်းကများ အဲ့လောက် ဆာနေသလဲမသိ။
"အမလေးဟယ်...မနက်ဖြန်မှ ငါပြုတ်ပေးစမ်းမယ်...ဟုတ်ပြီလား"
"အင်း...အုန်းသီးခွဲပေးထားခဲ့မယ် ပြီးရင် ဟီးဟီး"
"ကဲ..မောင်...စားမွာဆို စားတော့ စကားရှည်မနေနဲ့"
"အုန်းဆန်ပြုတ် ကိုကို မေသာက္ဖူးဘူး မလား...သောက်ကြည့်လိုက် ကြိုက်သွားမှာ"
"အေး...အခုတော့ စားတော့..."
ဝက်သားချက်ပန်းကန်ထဲက အသားကောင်းကောင်းလေး တစ်တုံးနဲ့ သရက်သီးဖတ်တွေ ဇွန်းနဲ့ ခပ်ပြီး ပန်းကန်ထဲ အရင်ထည့်ပေးလိုက်တော့ ပြုံးဖြဲဖြဲ။ကြိုက်တဲ့ ဟင်းနဲ့ စားနေရတာကိုး။
သရက်ခြောက်တဲ့။သရက်သီးအစိမ်းတွေကို အစိတ်သေးသေးလေးတွေလုပ်ထားပြီး အခြောက်လှန်းတာ ထင်တယ်။ကွေးကွေး သရက်သီးဖတ်တွေနဲ့ ဝက္သားကို ရောချက်ထားတာ။ကျန်တဲ့ဟင်းက စားနေကျ ဟင်းတွေ။
"စားကြည့်...မအီဘူး ကောင်းတယ်"
ကြက်သွန်ဖြူတွေရော ဂျင်းတွေရော ထည့်ထားတော့ မွှေးမွှေးလေး ဖြစ်လို့နေတယ်။စားချင်စရာလေးပါ။
နောက်နှစ် သရက်သီးချိန်ကျရင်တော့ အခြောက်တွေရအောင် လုပ်ရတော့မယ်ထင်တယ်။
♥♥♥
ကန်တော့လာတယ်ဆိုပြီး နှစ်ယောက်လုံးက ပုဆိုးတွေနဲ့ သန့်ပြန့်လို့ပေါ့လ။ရှပ်အကျႌလက်တိုကို ပင်လယ်ပြာရောင်လိုမျိုး အပြာရောင်လွင့်လွင့်နဲ့ ပုဆိုးကြက္စိတ္က အနက်ရောင်နဲ့ အပြာရောင် ရောထားတာဆိုတော့ အနက်ရောင်လိုပဲပေါ်နေတဲ့ အရောင်။အရင်ကလို ဆံပင်ကို ဖြစ်သလိုမဟုတ်ဘဲ ဂျယ်နဲ့ သပ်တင်ထားတော့ နဖူးပြောင်ပြောင်က ထင်းနေစေတယ်။ကိုကိုကတော့ သူ့ဆံပင်ရှည်တွေကို ထိပ္က စုပြီး နောက်နားလေး ခပ်ရောက်ရောက်မှာ စည်းထားတယ်။အကုန်လုံး စည်းထားတာမျိုးမဟုတ် အပေါ်ပိုင်းတင်စည်းထားလို့ ကျနေတဲ့ ဆံပင်ရှည် ခပ်ကွေးကွေးတွေကလည်း ကြည့်လို့ တစ်မျိုးကောင်း။
စီးခဲ့တာတွေကလည်း သားရေ ဖိနပ်တွေ။လာတာကလည်း ဆိုင်ကယ်နဲ့မဟုတ်ဘူး။လမ်းလျှောက်လာတာ။လပြည့်နေ့ဆို လမ်းမှာ တခြားသူတွေလည်း ရွာထဲ အသက်ကြီးတဲ့သူတွေ ကန်တော့ဖို့ ထွက်ကြတယ်။တကယ်တော့ လပြည့်ကျော်တစ်ရက်နေ့မှ ကန်တော့ကြီးနေ့။ဒီနေ့က နည်းနည်းပဲ ကန်တော့ထွက်ကြသေးတာ။မနက်ဖြန်ဆို လူရှုပ်နေမှာကြောင့် ဒီနေ့ကတည်းက ထွက်လာခဲ့လိုက်တာ။ပုဆိုးတွေနဲ့ သားရေဖိနပ်တွေနဲ့ သန့်သန့်ပြန့်ပြန့် ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်တဲ့သူတွေလည်း အများသား။ကြည့်ပါစေလေ။ကြည့်ကောင်းလို့ကြည့်တာကို။
စကားတပြောပြောနဲ့ နှစ်ယောက်သား လမ်းလျှောက်ပြန်ခဲ့ကြတယ်။
"ဟိုကားက ဘာလဲ"
"ေဩာ်...အဲ့အိမ္က ကာလသားခေါင်းအိမ်လေ...မနက်ဖြန်ညဆို ရွပ်ကွက်ထဲက အပျိုတွေ လူပျိုတွေ အလှည့်လှည့်မှာဗျား"
"ေဩာ်..."
"အလှည့်က နှစ်ခုတောင်နော်...ရပ်ကွက်နှစ်ခု လှည့်တာ"
"ဟုတ္လား"
"ဟုတ်တယ်...မှောင်တာနဲ့ စထြက္တာ...တကယ်လှတယ်"
"ကြည့်ချင်လာပြီ..."
"မနက်ဖြန်ညမှ ကြည့်ရမှာပါဗျာ...ကျောင်းဝန်းထဲ ဝင်ဦးမလား"
"အာ...တော်ပြီ...လူတွေများတယ်"
ဘုန်းကြီကျောင်းနားဖြတ်တော့ ကျောင်းဝန်းထဲက ဘုရားပေါ်မှာ မီးလှူနေကြတဲ့သူတွေက အများကြီး။လူရှုပ်နေရင် မနေချင်သည့် အကျင့်ကြောင့် ဝင်မနေတော့ပါ။အိမ်မှာပဲ မီးထွန်းမည်။
ဒုန်း
"အမေလး...လန့်တာဟ"
"ဟိုမှာလေ...မြင်တယ်မလား...အဲ့က"
"အဲ့နားက လူတွေ နားတွေမပူကြတာလား...အဲ့လောက်ကျယ်တာကို"
"ကျယ်ချင်လို့...ဝါးဗြောက်ဖောက်တာလေဗျာ..."
"လွန်လွန်းပါတယ်...ဘေးကလူတွေ လန့်တာပေါ့"
"ဒီအချိန်ဆို ဒီလိုပဲကို ရိုးနေပြီ...မနက်ဖြန်ညဆို ပိုတောင်ဆိုးဦးမယ်"
"ကလေးတွေလည်း ခက်ပါ့..."
"ဒါပျော်စရာလေကိုကိုကလည်း...သူတို့လည်း ဖောက်မှာပါ့"
"ဟုတ်ပါပြီကွာ...မောင်လည်း ဖောက်ဦးမလား ဝယ်လေ"
"အဟင်း...မနက်ဖြန်မှလေ..."
ထိုစဉ်
ဖောက် ဖောက် ဖောက်
"အား..အေမ့..."
က်လာတဲ့ သုံးဆင့်ဗြောက်က တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် ခုန်ခုန်ပေါက်တော့ ခြေထောက်နား ရောက်တဲ့ အရောက်မှာ ခုန်ပစ်လိုက်မိသည်။မတော်တဆ ခြေထောက်မှန်ရင် ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
တရားခံကို ကြည့်လိုက်မိတော့ ကာလနာလေးက အသံပြဲနဲ့ လက်ညိုးထိုးပြီးကို ရယ်နေတာ။ဘယ်လိုကလေးလဲ။ဗြောက်ဖောက်တာကို ဖောက်ပေါ့။လူနားတွေ လွှင့်မပစ်ရဘူးဆိုတာ လူကြီးတွေကိုလည်း မပြောဘူးလား။နည်းနည်းလောက် ထြက္လာတဲ့ ဒေါသက ဘေးက သကောင့်သား အစုတ်ပလုတ် မောင့်ကို ကြည့်လိုက်မှ ဒေါသက အကြီးကြီးထွက်သွားရတော့တယ်။အကြောင်းမှာ ကြည့်ပြီး ဗိုက်ကိုနှိပ်ကာ ရယ်နေတဲ့ အစုတ်ပလုတ်ကောင်။
"ယံဖြိုးမောင်!"
ထိုစဉ် ကြက်ခြံထဲမှ ကြက်များရဲ့ အော်သံတွေ ထွက်လာခဲ့လေသည်။
♥♥♥
16.11.21