"မင္းလုပ္ေနတာေတ ေစာက္ပံုကိုမလာဘူးေနာ္ ေဟ်ာင့္"
"ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ"
"ဟ...ဘာလုပ္ေနတာမွန္းပါ မသိရေအာင္...မင္းဦးေႏွာက္ကိုေခြးေကြၽးပစ္လိုက္လိုလား"
"ဘာမွမလုပ္ဘူး အေကာင္းအတိုင္းရိွတယ္...အခုေတာ့မအားေသးဘူး...ok"
"ေန..."
တီ
ဟာ ဒီမေအ-ိုးေတာ့ ေျပာလို႔မၿပီးေသးဘူး ဖုန္းကိုခ်သြားျပန္ၿပီ။
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ မင္းသူငယ္ခ်င္းႀကီးကို ဘယ္မွာေတြ႔ခဲ့ပါတယ္၊ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္နားမွာ ဘာလုပ္ေနၾကပါတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတ မၾကားခ်င္မွအဆံုး။ဒီေျခလွမ္းကို စလွမ္းကတည္းက လူခ်င္းေတြ႔ၿပီးလည္း သတိေပးထားရဲ႕နဲ႔ ဒီေကာင္ သိပ္ေဇာင္းထေနတာ။သူေစ်းေရာင္းသြားတဲ့ ရြာနီးေျခာက္စပ္ သူတစ္ေယာက္တည္းရိွတယ္မ်ားထင္ေနလို႔ ထင္တိုင္းၾကဲေနတာလား။
အဲ့ရြာကေကာင္မေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ အဲ့ရြာဘက္ပိုင္းမွာ ခဏခဏ တြဲသြားတြဲလာ ေတြ႔ေတြ႔ေနတယ္လို႔ ဦးေဌးႏိုင္က ေျပာေျပာေနတာ တစ္ခါႏွစ္ခါလည္း မကေတာ့ဘူး။ဦးေဌးႏိုင္ဆိုတာ သူ႔လိုပဲ ေတာင္ေပၚေစ်းေရာင္းေနတဲ့သူ။ရြာေတာ့မတူဘူး။ၾကားထဲမွာ ႏွစ္ရြာေလာက္ျခားတယ္။ႏွစ္ရြာေလာက္ျခားတဲ့ဆီကေတာင္ ေတြ႔ေနရရင္ ဒင္းတို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား ကျမင္းေက်ာ ထေနၾကလို႔လဲ။
ၿပီးေတာ့ ဒါေတကိုေရာ သူ႔ေယာက္်ားျဖစ္တဲ့သူ မသိဘူးလို႔မ်ား ထင္ေနသလား။အစ္ကိုစိုင္းဆိုတာလည္း ႏံုႏံုအအလူမ်ိဳးမွမဟုတ္တာ။အရင္က တစ္ပါတ္ကို ႏွစ္ခါေလာက္ရေအာင္ အိမ္အမအရ ျပန္တဲ့သူက အခုဆို တစ္ပါတ္မွ တစ္ခါပဲထြက္ၿပီး အိမ္မွာဆို တစ္ရက္ပဲ။တစ္ခါတစ္ေလမွာ ႏွစ္ရက္။အိမ္ေရာက္ေနတဲ့ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း ေအးေအးေနလားဆို မေနေသးဘူး။ဖုန္းကေျပာခင္ေအာင္ေျပာေသးတာ။သူ႔ေျပာလိုက္ရင္ ပစၥည္းမွာတာ အလုပ္ကိစၥ ဘာညာကိြက ႏွင့္ ဆင္ေျခေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္။ဒါေတကို အတိအက်မသိေတာင္ မရိပ္မိဘဲေတာ့ေနပါ့မလား။ေဘးကလူေတာင္ ဒီေလာက္သိသာေနရင္ တစ္အိမ္တည္းေနတဲ့သူက ပိုသိမွာေပါ့။ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုစိုင္းက သူ႔ကိုလည္း တစ္ခြန္းမွ မေမးဘူးထင္တယ္။ဒါေၾကာင့္ဒီေကာင္ဒီေလာက္ဂ်ိဳထြက္ေနတာ။
ဂ်ိဳထြက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက သူနဲ႔ ႐ႈပ္႐ႈပ္ယွက္ယွက္ျဖစ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးက သူ႔လို ဘဲႀကီးေတႏွင့္ လွည့္ပတ္တြဲေနတဲ့ မိန္းမလည္ေလး။ဒါကို ဒင္းက မသိဘူး။႐ုပ္ကိုပဲ မက္ေနတာ။
ေတြ႔မယ္။ခဏပဲ စိတ္ယိုင္တာမကလို႔ စိတ္ပဲယိုင္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနေန ငါနဲ႔ကိုေတြ႔မယ္။
♥♥♥
အခ်ိန္အားျဖင့္ ညေနေလးနာရီ။
ေျခာက္တန္းကေလးေတကိုပါ ညေနပိုင္းေခၚသင္ေနတာမလို႔ ညေနငါးနာရီေလာက္အထိ ကေလးေတႏွင့္ ဆူညံေနတတ္တယ္။မနက္ပိုင္း တစ္တန္းတည္းေခၚသင္ေတာ့လည္း အလုပ္မရိွဘာမရိွနဲ႔ တစ္ေန႔လည္လံုး တစ္ညလံုး တစ္ေယာက္တည္း ၊ၾကာလာေတာ့ ပ်င္းတာႏွင့္ပဲ ေျခာက္တန္းကေလးေတပါ ေခၚၿပီး သင္ေပးလိုက္တယ္။ဘာလိုလိုႏွင့္ ေနာက္လဆို ေက်ာင္းေတေတာင္ဖြင့္ေတာ့မွာပဲ။
"ကိုႀကီးသုတ ဒါက ဘယ္လိုဆက္တြက္ရေတာ့မွာလဲ"
"ဟမ္...ဘယ္နားလဲ...ျပ"
"ဒီနား"
"ေျသာ္...ဒါကဒီလိုေလ..ဒါနဲ႔ ဒါနဲ႔က အေပါင္းဆိုေတာ့ ပထမဆံုး႐ွင္းရမွာ...ၿပီးမွ သူနဲ႔သြားေျမႇာက္ရမွာ"
"ဟုတ္...ဟုတ္"
"သြား...တြက္ေခ်...မရရင္ ျပန္လာေျပာ"
"ဟုတ္"
အင္း။ကေလးေတကို စာသင္ေပးေနရတာလည္း နားရတာ မနားရတာေဘးခ်ိတ္၊အလုပ္ရိွေတာ့ အလုပ္ထဲ စိတ္ပါေနလို႔ က်န္တာမေတြးျဖစ္ဘူး။အထူးသျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲစရာေတ။တစ္ေယာက္တည္းဆို ဖုန္းသံုးရင္သံုး မဟုတ္ရင္ အိပ္ေနဖို႔ပဲရိွတယ္။အိပ္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ပူေတာ့ ဘယ္လိုမွမအိပ္ႏိုင္။ျခံထဲ အလုပ္လုပ္ေနရေအာင္ကလည္း ဆယ္နာရီေလာက္ဆို ပူေနၿပီမလို႔ ေပါင္းလည္းမ႐ွင္းႏိုင္ဘူး။ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေတာင္ ပူေနတဲ့ ရာသီကိုး။
ေမာင္.....။
ေမာင္ကေတာ့ အရင္ကလို တစ္ေယာက္တည္းပ်င္းေနမွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး ျမန္ျမန္မျပန္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ေအးေဆးပဲေနခဲ့ေတာ့တယ္။အရင္က ႏွစ္ေခါက္ျပန္လို႔ ႏွစ္ေခါက္စာ ရတယ္။အခုေနာက္ပိုင္းက တစ္ေခါက္စာပဲရေတာ့တယ္။ထားပါ။ႏွစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့ အိမ္က အသံုးစရိတ္ ဘယ္ေလာက္ကုန္မွာမို႔လို႔လဲ။
ေမာင္....။အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။တစ္ေခါက္တစ္ေခါက္ အိမ္ျပန္ခဲ့ရင္ ေမာင့္မွာ မ်ားလိုက္တဲ့အလုပ္ေတြ။သတင္းေတေတာ့ၾကားေပမယ့္ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတယ္ေမာင္။ေမာင္က အဲ့လိုမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ လုပ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ငါယံုထားလို႔ေလ။ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း ထြဋ္ေခါင္ကေတာ့ ေျပာတယ္။ေမာင့္ကို ဒီတိုင္းလႊတ္မထားနဲ႔တဲ့။ငါဘာမွျပန္မေျပာလိုက္ဘူး။ကိုယ္ပိုင္တဲ့ အရာကို လြတ္သြားမွာစိုးလို႔ ဆြဲထားရမယ့္အလုပ္မ်ိဳး ငါဘယ္ေတာ့မွလုပ္မွာမဟုတ္လို႔။လႊတ္ေပးလိုက္မွာေမာင္။လႊတ္ေပးလိုက္မွာ။ငါဘယ္ေလာက္ထိ ျပတ္သားႏိုင္သလဲဆိုတာ ေမာင္က အကုန္မသိေသးဘူး။
အား.....။မဟုတ္ကဟုတ္ကေတ ဘယ္လိုမ်ားေခါင္းထဲေရာက္လာရသလဲ။
ေခါင္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းခါပစ္လိုက္တယ္။မေကာင္းတဲ့ အေတြးေတြ ထြက္သြားေအာင္လို႔။
"ဒီေန႔ေတာ့ ကိုႀကီးေနသိပ္မေကာင္းလို႔ အခ်ိန္ျပည့္ေအာင္မသင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး...မနက္ျဖန္ တစ္ရက္ပိတ္တာ...အိမ္စာေပးလိုက္မယ္ေနာ္...သခ်ၤေန႔ေရာက္ရင္ စစ္မယ္...အခုစာမ်က္ႏွာ 56 ကိုလွန္လိုက္"
"ေတြ႔ၿပီလား...အဲ့မွာ ဒီေန႔သင္တာနဲ႔ ပံုစံတူ ေလးပုဒ္ပါတယ္...ၾကည့္ၾကည့္...ေတြ႔လား"
"ဟုတ္"
"တြက္မယ္ေနာ္ အဲ့ဒါ...ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲေနာ္.."
"ဟုတ္..ကိုႀကီး"
"ေအးေအး...ေကာင္းေကာင္းျပန္ၾက"
ကေလးေတြျပန္ထြက္သြားၾကၿပီးေတာလည္း ဘာရယ္မဟုတ္ အိပ္ယာထဲပဲ လွဲအိပ္ေနမိျပန္တယ္။ေက်ာင္းတုန္းကလည္းေက်ာင္းတုန္းကမို႔ ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္းပဲကူးေနခဲ့ရလို႔ စာကလြဲ ဘာမွေတာင္ စိတ္မဝင္စားခဲ့ဘူး။တကၠသိုလ္တက္ေတာ့လည္း မဟာတန္းပါေအာင္ႀကိဳးစားေနခဲ့ရတယ္။ေက်ာင္းၿပီးခါနီးႏွစ္ႏွစ္ေလာက္အလိုမွာပဲ ေမာင္နဲ႔ေတြ႔တယ္ေပါ့ေလ။
ခ်စ္သူဘဝမွာ သူမ်ားေတ အားက်ရေလာက္ေအာင္ ခ်စ္ေပးတဲ့ ေမာင္ရယ္ေလ။အဲ့လိုခ်စ္ေပးခဲ့လို႔ပဲ ေမာင္နဲ႔ လက္ထပ္ဖို႔ သတၱိေတ ရိွခဲ့တာေပါ့။တစ္အိမ္လံုးနဲ႔ ဆန္က်င္ၿပီးမွ ေမာင့္ေနာက္လိုက္ခဲ့တာေပါ့။ေမာင့္ကို ယံုလို႔ေလ။
အခုေရာ။အခုလည္း ေမာင့္ကိုယံုထားတယ္။
ပြမ္
ကားဟြန္းသံ။ေမာင္ျပန္လာတာ။ဒီေန႔ေတာ့ ေမာင့္ကို ထြက္မႀကိဳခ်င္ဘူး။
ေလွကားခံုေပၚကေန ဖိနပ္ခြၽတ္လိုက္သံၾကားၿပီး ေလွကားေပၚတစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္တက္ခဲ့တာကို သိသာေနတယ္။တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေျခလွမ္းေတက အိမ္ခန္းထဲကို ဝင္ခဲ့တယ္။
"ဟင္...ကိုိကို ေနမေကာင္းဘူးလား...ထြက္လည္းမလာဘူး"
"ေကာင္းပါတယ္...ေနရတာသိပ္လန္းလန္းဆန္းဆန္းမရိွလို႔"
"ေနမေကာင္းျဖစ္ခ်င္ေနလို႔မ်ားလား...ေဆးခန္းလိုက္ပို႔မယ္ေလ..သြားရေအာင္"
အဝတ္ေတ တစ္ထည္ခ်င္းခြၽတ္ခ်ၿပီး ပုဆိုးတစ္ထည္ကို ပုခံုးေပၚတင္လို႔ ေရခ်ိဳးဖို႔ျပင္ေနတဲ့ ေမာင္။အျပင္က ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းႀကီးကို။
"ခနနားဦးေလ...ခ်က္ခ်င္းႀကီး ခ်ိဳးေတာ့မလို႔လား"
"နားဦးမွာေလ...ခ်က္ခ်င္းႀကီးမခ်ိဳးပါဘူး"
"အင္း"
ဒီေလာက္ပဲ။အရင္တုန္းေတကလို ေမာင့္ကို စကားအမ်ားႀကီးေျပာခ်င္စိတ္မရိွဘူး။
တစ္ဖက္လွည့္ၿပီးပဲ အိပ္ေနလိုက္ေတာ့မလို႔ မ်က္လံုးမိွတ္ထားေတာ့ နဖူးေပၚေရာက္လာတဲ့ ေမာင့္လက္ဝါးေႏြးေႏြးေတြ။အရင္အေခါက္ေတကထက္ စကားနည္းေနလို႔ ေနမေကာင္းဘူးထင္ေနတာေနမယ္။ေမာင္ကဂ႐ုစိုက္တာပဲ။
"ငါေနေကာင္းတယ္...မင္းသာလုပ္စရာရိွတာသြားလုပ္...ထမင္းကအိုးထဲမွာ ဟင္းေတက အုပ္ေဆာင္းေအာက္မွာ..."
"ကိုကိုကလည္း...ေနေကာင္းတယ္ဆိုလည္း လန္းလန္းဆန္းဆန္းေလးေနပါဗ်ာ...ဒီလိုႀကီးေနေတာ့ မိႈင္တိုင္တိုင္နဲ႔"
"အင္း...သြားသြား..ေရခ်ိဳးေတာ့"
"ရႊတ္...ခ်ိဳးပါၿပီဗ်ာ...ခ်ိဳးပါၿပီ"
အျမန္သာေရခ်ိဳးလိုက္ပါေတာ့ ေမာင္ရယ္။ငါရခ်င္တာ ေမာင့္ကိုယ္က ေခြၽးနံ႔ပဲ။က်န္တဲ့ အနံေတ နည္းနည္းမွမႀကိဳက္ဘူး။အထူးသျဖင့္ အခုလို အေမႊးနံသင္းသင္းေတ။က်န္တဲ့ေနရာမွဆို သင္းေနတဲ့ အနံကို ေမႊးတယ္ထင္မိမွာေပမယ့္ ေမာင့္ကိုယ္မွာစြဲလာတဲ့ အနံ႔ကိုေတာ့ ေမႊးတယ္မထင္မိဘူး။ေရခ်ိဳးလိုက္ေတာ့ေမာင္။
♥♥♥
29.10.21