'မောင်...ဟို....အဲ့..အဲ့ဧကရီက ...မောင့်အသိလားဟင်..??'
အရဲစွန့်ပြီးမောင့်ကိုမေးမိတော့ မောင်ပြန်ဖြေတာက
'သူငယ်ချင်းထက်ပိုတဲ့မိတ်ဆွေ...'ပါတဲ့လေ......
'ဗျာ.....မောင်...'
'နောက်လည်းတော်တော်ကျနေပြီဆိုတော့ မောင်အိပ်တော့မယ်ခ....'
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ဘဲမောင်ဟာသူ့လက်ထဲကဖုန်းကိုစားပွဲပေါအသာချရင်း မောင့်ဘက်ခြမ်းကိုဝင်လှဲလိုက်ပြီးမျက်စိစုံမှိတ်ကာအိပ်ဖို့ပြင်တော့တာပေါ့...
မဟုတ်ဘူးလေမောင်....မောင်ဆိုလိုတဲ့အဓိပ္ပါယ်ကိုခနားမလည်ဘူးလေ..မောင့်ကိုသေသေချာချာမေးချင်သေးတယ်...မောင်အိပ်လို့မရသေးဘူး...မောင်ခကိုသေချာအောင်ရှင်းပြဖို့လိုသေးတယ်လေ...
ကိုယ့်ခံယူချက်နဲ့ကိုယ် ခလည်းအိပ်နေတဲ့မောင့်အနားမှာဝင်လှဲလိုက်ပြီးမောင့်ဘက်ကိုတခြမ်းလှည့်ကာ မောင့်ကိုခေါကြည့်တာပေါ့..
'မောင်...မောင်....မောင်အိပ်သွားပြီလားဟင်...???'
'...............'
'မောင်...မောင်....ခလေ...ခမေးစရာလေး.....'
'ခ....မင်းမအိပ်ချင်လည်းငြိမ်ငြိမ်နေ...မင်းယောက်ျား မောင်က မင်းစားဝတ်နေရေးအတွက်အပြင်ထွက်အလုပ်လုပ်ပြီးပိုက်ဆံရှာဖွေထားရတာ...အရမ်းပင်ပန်းတာကွ..ညအိပ်ချိန်လေးတော့မောင့်ကိုအေးအေးချမ်းချမ်းလေးအိပ်ခွင့်ပေး..ဟုတ်ပြီလား...မောင်နားချင်ပြီခ..'
ပြောချင်ရာပြောပြီးတာနဲ့ခကိုကျောခိုင်းကာ တဖက်လှည့်သွားပါသောမောင်.............
'မောင်...ခ...ခကမောင့်ကိုနှောက်ယှက်ချင်လို့မဟုတ်ပါဘူးမောင်ရယ်..ဒီတိုင်း..အင်း...ဒီတိုင်းလေးဘဲ....ထားပါ..မောင်ပင်ပန်းနေတော့နားပါ...မွ...အိမ်မက်လှလှမက်ပါစေနော် မောင်...ချစ်တယ်..'
မောင့်ရဲ့ပါးပြင်ပေါအနမ်းတစ်ချက်ပေးရင်းမောင့်ခါးကိုအနောက်မှဖက်လိုက်ပြီး မောင့်ဘေးနားမှာဘဲခအိပ်စက်ဖို့ပြင်ရတော့တာပေါ့.........
အရင်ဆိုမောင်နဲ့ခက မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီးအိပ်နေကြ....တခါတလေမျက်နှာချင်းဆိုင်မအိပ်တတ်ရင်တောင်မှ မောင်က ခကိုသူ့ရင်ခွင်ထဲထည့်ဖက်ရင်ဖက်..ဒါမှမဟုတ်ရင်တောင် အနည်းဆုံးခရဲ့လက်တစ်ဖက်ကိုကိုင်ပြီးမှအိပ်တတ်တဲ့မောင်က ဒီနေ့တော့..ခကိုကျောခိုင်းပြီးအိပ်နေယုံသာမက ခဖက်တွယ်ထားတဲ့လက်တွေကိုတောင်မဆုပ်ကိုင်ခဲ့တဲ့မောင်.........
မောင်ခကိုလစ်လျှူရှုနေတာလား...
ဟင့်အင်းနော်မောင်...ခ..ခလက်မခံဘူးနော်...
မောင်ကလည်းခကိုပစ်သွားလို့မရသလို ခကလည်းမောင့်ကိုဘယ်တော့မှထားမသွားဘူးမောင်...
ဟင်း..မနက်ဖြန်ကျရင်တော့ခရင်ထဲကမတင်မကျဖြစ်နေတဲ့ဟာတွေကိုမောင့်ကိုဖွင့်ပြောကြည့်ပြီးသေသေချာချာရှင်းဦးမှပါ...
မဟုတ်ရင် တစ်ယောက်နဲ့တယောက်သံသယတွေ မထားသင့်တဲ့အမုန်းတွေထားပြီးအထင်တွေလွဲကုန်မှခက်မယ်...
အတွေးတွေကိုအဝေးကိုလွှင့်ရင်း မောင်ခါးကိုဖက် မောင့်ကျောကိုမျက်နှာအပ်ကာမောင့်စီကရတဲ့ယောက်ျားဆန်တဲ့ကိုယ်သင်းနံ့လေးကိုရှူရှိုက်ရင်း ခအိပ်စက်ခြင်းဆိုတဲ့နတ်မင်းစီကိုအခစားဝင်ရတော့တာပေါ့...........
နောက်နေ့တွေကြတော့လည်းအလုပ်များနေတဲ့မောင့်ကြောင့်ခမှာမောင်နဲ့နှစ်ယောက်တည်းစကားပြောဖို့အချိန်မရခဲ့ပါဘူး...
တနည်းပြောရရင် မောင့်မှာခအတွက်ဆိုပြီးသီးသန့်ပေးဖို့အချိန်ဆိုတာရောရှိသေးရဲ့လား မောင်ရယ်လို့ခမေးချင်မိပါရဲ့မောင်...
..........
...................
ခြံထဲမှာကားသံကြားတာကြောင့် ခလည်းမီးဖိုပေါတင်ထားတဲ့အိုးကိုအသာပိတ်လိုက်ပြီး လက်ဆေးပြီးတာနဲ့ အိမ်ရှေ့ကိုကမန်းကတမ်းပြေးထွက်လာစဥ◌်
'ကလင်လင်လင်...ကလင်...'
'ဟာ..မောင်ပြန်လာပါပြီဆိုမှဖုန်းကလည်းလာနေသေး...'
လာနေတဲ့ဖုန်းကိုလစ်လျူရှုကာထွက်သွားဖို့လုပ်ပေးမယ့်လည်း တဂွမ်ဂွမ်မြည်နေတဲ့ဖုန်းကြောင့် ခမှာအိမ်ရှေ့ကိုထွက်မသွားနိုင်ဘဲဧည့်ခန်းကိုသာလာခဲ့ရတော့တာပေါ့...
'ဟဲလို....အမိန့်ရှိပါဗျ...ခက်ခွန်းခပြောနေပါတယ်....'
'ယောက်မလေးရေ..အီး..ဟီး....ယောက်မလေး...'
'မမ..မမမေ..ဘာလို့ငိုနေရတာလဲဗျာ...'
'စိတ်...ဟင့်...စိတ်အေးအေးထားပြီးမမမေပြောတာနားထောင်နော်....'
'ဟမ်...ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်...???တခုခုများ...'
'ရှိုင်းလေးလေ....ရိုက်ကူးရေးလုပ်နေတုန်း...အဲ့မှာ...မတော်တဆ..သံချောင်းတွေက..ဟင့်..ရှိုင်းလေးပေါပြုတ်ကျတာ...ခေါင်းထိသွားတယ်တဲ့..ဟင့်...အခု...ဆေးရုံမှာ.....'
'ဗျာ...!!!'
'ဟုတ်တယ်..ဟင့်..အင့်...ယောက်မလေး...မမမေတို့အခုအဲ့ကိုလိုက်သွားနေတာ..'
'ကျွန်...ကျွန်တော်လည်းလိုက်လာခဲ့မယ်....မ..မမမေ...ဒါဘဲနော်...'
မမမေဖုန်းကိုချပြီးတာနဲ့မခိုင်တော့တဲ့ကျွန်တော့်ဒူးတွေကြောင့် ကြမ်းပေါအရဒပ်ကြိုးပျက်ထိုင်ချလိုက်ရတဲ့ကျွန်တော်....
'မောင်..မောင်ဘာမှဖြစ်လို့..ဟင့်..မရဘူးနော်....'
'ခက်ခွန်းခရေ..ခက်ခွန်းခ...အိမ်မှာရှိလား..???'
လက်နှစ်ဖက်နဲ့မျက်ရည်တွေအသာသုတ်ကာ ခပ်သုတ်သုတ်ဘဲအိမ်ရှေ့ထွက်လာတော့ မောင့်သူငယ်ချင်းဆိုသူကိုတွေ့လိုက်ရပါတော့သည်...
'အင်း....ဟို..ဟိုလေ...ခက်ခွန်းခ.....ဟို...'
'ကျွန်တော့်ကိုမောင့်စီလိုက်ဖို့လာခေါတာမလား...???'
'မင်းငိုထားတာလား....???မင်းသိ..'
'ကျွန်တော်အကုန်လုံးသိပြီးပြီ..မောင့်စီသာ....အင့်...မြန်မြန်လိုက်ပို့ပေးပါလားဟင်...ကျွန်တော်..ကျွန်တော်....မောင့်ကိုစိုးရိမ်တယ်..မောင်တစ်ခုခုဖြစ်သွားမှာကိုကြောက်တယ်ဗျာ....ကျေးဇူးပြုပြီး..'
'အင်း...လာပါ...ကျွန်တော်နဲ့တူတူသွားကြတာပေါ့.....ကားပေါတက်နော်...'
ကားပေါရောက်ထဲကခ မောင့်စီမြန်မြန်ရောက်ဖို့သာဆုတောင်းနေခဲ့တယ်...
စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ ခလက်တွေကိုမီးပွင့်မတတ်ပွတ်နေတာကိုမောင့်သူငယ်ချင်းကားနောက်ကြည့်မှန်ကနေ မြင်တယ်ထင်ပါရဲ့...ခကိုနှစ်သိမ့်ပေလေတယ်..
'ခက်ခွန်းခ....စိတ်ကိုလျှော့ထားနော်...ငရှိုင်းက ဆေးရုံကိုအချိန်မှီရောက်သားတော့ဘာမှကြီးကြီးမားမားဖြစ်သွားမှာမဟုတ်ပါဘူး...သိလား...မင်းစိတ်ပူနေမယ်ဆိုတာငါမသိလို့မဟုတ်ဘူး...ဒါပေမဲ့စိတ်အေးအေးထားနော်...အားလုံးအဆင်ပြေသွားမှာသိလား...??'
'အွန်း...ဟုတ်...သိ..သိပါပြီ..'
'ဟင်း...'
ငိုသံစွတ်နေတဲ့ခစကားသံတွေအဆုံးမှာမောင့်သူငယ်ချင်းကတော့သက်ပြင်းကိုသာချလေရဲ့...
မောင်ရဲ့...မောင့်အတွက်ပူရတဲ့အပူမီးကလေ ဘာနဲ့မှကိုမတူဘူး..သိလား...
မောင်..ခအတွက်အားတင်းထားရမယ်နော်....
.................
.............................
ဆေးရုံရှေ့ရောက်တာနဲ့မောင့်သူငယ်ချင်းကိုကျေးဇူးတင်စကားပြောပြီး အရူးကြီးတစ်ယောက်လိုဆေးရုံထဲပြေးဝင်မိသည်....
ကောင်တာမှာမောင့်နာမည်မေးတော့ မောင့်အခန်းနံပါတ်ကိုပြောပြလေတာကြောင့်ခ ခပ်မြန်မြန်ဘဲမောင်ရှိရာကိုအပြေးလေးတက်လာလိုက်တယ်...
'ဟူး...ဟင်း....နံပါတ် ၁၂၃..ဟုတ်တယ်..ဒါ...ဟင်း...မောင့်အခန်းဘဲ....တံခါးကလည်းဟနေပါ့လား...ဟူး.....'
အမောတောင်မဖြေနိင်ဘဲခတစ်ယောက်ဟနေတဲ့တံခါးချပ်လေးကိုအသာတွန်းဖွင့်ရင်းနံရံခြားက မောင့်စီကိုလျှောက်လာခိုက်
'အို...အကိုနော်...သိပ်ဆိုးတာဘဲ.....'
'အကိုကမဆိုးပါဘူးကွာ...ဒီနားလေးလာဦးဆို မင်းလေးမှမလာဘဲ..ဒါကြောင့်အတင်းခေါရတာကို....'
ဟမ်...မောင်က သူ့ကုတင်ပေါမှာတခြားမိန်းကလေးတစ်ယောက်နဲ့...
ခေါင်းမှာ ပတ်တီးစည်းထားတဲ့မောင်..သူက ကုတင်ပေါဘေးတစောင်းထိုင်နေတဲ့မိန်းကလေးရဲ့ပေါင်ပေါကို ခေါင်းတင်ပြီးနှစ်ယောက်သားစကားတွေပြောနေလေရဲ့...
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်လည်းစကားတွေပြောနေတာရွှမ်းရွှမ်းကိုဝေလို့...
မိန်းကလေးဆိုသူကလည်းမောင့်ဆံပင်လေးတွေကိုပွတ်သပ်ပေးနေပြီးမောင်ကလည်းတဖက်က သူမရဲ့လွတ်နေတဲ့လက်တဖက်ကိုနူးနူးညံ့ညံ့လေးစုပ်ကိုင်ထားလေရဲ့...
မောင်ရယ်..မောင့်ကိုစိတ်ပူလွန်းလို့အရူးတပိုင်းလိုမောင့်စိအရောက်ပြေးလာတဲ့ခကိုတောင်မောင်မမြင်နိုင်ဘဲမောင်တို့က သာယာနေလိုက်ကြတာ..
မြင်နေရတဲ့မြင်ကွင်းကိုဆက်ကြည့်နိုင်စွမ်းမရှိတော့တာကြောင့်ခခြေသံခပ်ဖွဖွနဲ့ဘဲအခန်းထဲကနေထွက်လာလိုက်သည်....
မောင့်အခန်းနဲ့မနီးမဝေးကိုရောက်တော့ခရဲ့မျက်ရည်တွေကြောင့်အမြင်တွေမပြတ်သားဝေဝါးလာတာကြောင့် အနီးရှိနံရ့ထောင့်စီကိုအပြေးကလေးသွားပြီးထောင့်တစ်နေရာမှာဒူးနှစ်ဖက်ကြားခေါင်းဝှက်ကာအားရှိပါးရှိငိုနေမိသည်...
'မောင်က...ဟင့်..သိပ်ရက်စက်တာဘဲ....'
အချိန်တော်တော်ကြာတော့ မောင့်ကိုလက်ချင်းချိတ်ပြီးအခန်းထဲကနေ မောင်နဲ့သူမထွက်လာခဲ့တယ်..
အိုး...မောင်ပြုံးနေတာဘဲ...အခုတလောသိပ်မပြုံးတော့တဲ့မောင်က သူမကြောင့်ပြုံးနိုင်ခဲ့တယ်..
ဒီလူရင်မှာကြေကွဲမတတ်နာကြင်နေရပေမဲ့လည်း မမြင်ရတာကြာပြီဖြစ်တဲ့မောင့်အပြုံးကိုမြင်လိုက်ရတော့သူမကိုခလေ ကျေးဇူးပြေးတင်ရတော့မလိုလို...
ထွက်သွားတဲ့မောင့်ကျောပြင်ကျယ်ကိုငေးရင်း ခသက်ပြင်းချမိတယ်...
နောက်..စိတ်ထဲကနေလည်း...တကိုယ်တည်းရေရွတ်နေမိသေးတယ်..
မောင်ငါ့ကိုချစ်မှချစ်သေးရဲ့လားလို့.......??
မောင်နောက်ကနေခ တိတ်တိတ်ကလေးလိုက်ချောင်းခဲ့တယ်...
မောင်နဲ့သူမ ဆေးရုံထဲကနေထွက်သွားပြီးကားပါကင်ရောက်တဲ့ထိ...နောက်တော့ မောင်တို့ကားလေးဆေးရုံဝန်းထဲကနေထွက်သွားတဲ့အထိ ခတိတ်တိတ်ကလေး လိုက်ကြည့်နေမိတယ်...
'မောင်..မောင်..ငါ့ကို..ဟင့်....ငါ့ကိုစောင့်ပါဦး...မောင်အိမ်ပြန်မယ်ဆိုရင်လည်းခကိုခေါသွားဦးလေ..အီး..ဟီး..မောင်....မောင်....ဟင့်...'
ထွက်သွားတဲ့ကားလေးနောက်ကိုခအပြေးလေးလိုက်ရင်းတစ်နေရာအရောက်မှာတော့ ခမျက်စိရှေ့ကနေ မောင့်ကားလေးပျောက်သွားတဲ့အပြင် ခလည်း မြကြီးပေါ အရုပ်ကြိုးပြတ်လဲကျခဲ့တော့သည်....
'ခက်ခွန်းခ.....မင်း..ရရဲ့လား..???'
'ဟို...ဟင့်....ကျွန်...ကျွန်တော်...ဟို..မောင်လေ...ဟင့်...'
'ထင်တော့ထင်သား...ခင်ဗျားဒီမှာဘဲရှိနေဦးမယ်လို့..ဟင်း...ခင်ဗျားကျွန်တော့်ကားပေါက ဆင်းသွားပြီးကျွန်တော်လည်းကားရပ်ပြီးတာနဲ့နောက်ကလိုက်လာလိုက်တာ...ဒါပေမဲ့ ခင်ဗျားကိုမတွေ့တော့လို့ ပြန်ဖို့အလုပ် အခုခင်ဗျားကိုတွေ့လိုက်ရတာဘဲ...တော်သေးတာပေါ့....အယ်..ခင်ဗျားခြေထောက်မှာသွေးတွေတောင်ထွက်နေပြီ..လက်တွေလည်းပွန်းလို့...လာ...ထ..ကျွန်တော်ဆေးရုံမှာဘဲဆေးတခါတည်းထည့်ပေးပြီးခင်ဗျားကိုအိမ်လိုက်ပို့ပေးမယ်...ငရှိုင်းလည်းဆေးရုံကခေါသွားလို့ရရင်တခါတည်း...'
'မောင်ကပြန်သွားပြီ...အခုဘဲ....'
'ဟမ်.....ဟုတ်လား....'
'ကျွန်တော့်ကိုစိတ်ပူပေးလို့ကျေးဇူးပါ..ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်ကိုယ့်ဘာသာဘဲအိမ်ပြန်လိုက်ပါ့မယ်..'
'မဟုတ်တာ...ကျွန်တော်ပြန်လိုက်ပို့မှာပေါ့....ဒါနဲ့ခင်ဗျားရဲ့ဖိနပ်တွေရော...'
'ဖိနပ်...??ဟား..ဟား..ကျွန်တော်အိမ်ကထွက်လာကတည်းကစီးမလာခဲ့ဘူးထင်တယ်ဗျ...ဟား..ဟား...'
'ဘယ်လို...???'
မောင့်သူငယ်ချင်းက ခကိုနားမလည်တဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့စိုက်ကြည့်နေလေရဲ့...
ကလေးရှက်ရင်ငို..လူကြီးရှက်ရင်ရယ်တဲ့မောင်..
ငါလေ..ငါအခုငါ့အဖြစ်ငါကြည့်ပြီး..သနားလွန်း....ရှက်လွန်းလို့မောင့်သူငယ်ချင်းအရှေ့မှာ သိမ်ငယ်မှုနဲ့အတူတဟားဟားအော်ရယ်မိတယ်သိလားမောင်.....
မောင့်သူငယ်ချင်းကတော့ ခကိုထင်မှာဘဲ..အပြောင်းအလဲမြန်တဲ့လူ..ရူးနေတဲ့လူလို့..
ဘာလို့ဆို...ခကငိုလိုက်ရယ်လိုက်ဖြစ်နေလို့လေ....
.......................
...................................
'ကျေးဇူးကိုသုတ....အခုလိုကျွန်တော့်ကိုအိမ်လိုက်ပို့ပေးလို့ကျေးဇူးနော်....'
'မလိုပါဘူး..ငရှိုင်းရဲ့ အိမ်သူဘဲ...သူငယ်ချင်းရဲ့သက်ဆိင်သူကိုကျွန်တော်လည်းတတ်နိုင်သလောက်ကူညီပေးတာအပန်းမှမကြီးတာ....အော်...ဒါနဲ့ခ..ခဏလေး....'
ခဏလေးလို့ဆိုပြီးကိုသုတက ကားပေါက ခပ်မြန်မြန်ဆင်းကာခထိုင်နေတဲ့ဘက်ခြမ်းကိုတံခါးလာဖွင့်ပေးရင်း..
'ဖြည်းဖြည်းဆင်းဦးခက်ခွန်းခ....ရရဲ့လား...ခြေထောက်ကဆေးထည့်ထားပြီးပေမဲ့နာနေဦးမှာ....ဟို...ဒီမှာ..ဒါလေးစီး...ဒါက ကျွန်တော်ကားထဲမှာဆောင်ထားနေကြအရံဖိနပ်..'
'ရတယ်...ခြံရှေ့ဘြရောက်နေပြီကို..နည်းနည်းလေးလမ်းထပ်လျှောက်လိုက်ရင်အိမ်ရောက်ပြီဘဲ...ကိုသုတစေတနာကိုနားလည်ပေမဲ့ကျွန်တော်ငြင်းပါရစေနော်...'
'ဝတ်ပါဗျာ...အားမနာပါနဲ့....'
'ဟို..ရ....'
ရတယ်လို့တောင်ဆုံးအောင်မပြောလိုက်ရ..ကိုသုတက သူ့ပေါင်ပေါ ကျွန်တော်ခြေထောက်ကိုအကျအနတင်ရင်းသူပြောတဲ့အရံဖိနပ်ဆိုတဲ့ရှူးအနက်လေးကိုကျွန်တော့်ကိုအတင်းဝတ်ပေးလာပါတော့သည်....
'တော်သားဘဲ....အင်း...'
'ဟို...'
'ဟိုတွေဒိတွေလုပ်မနေပါနဲ့ဗျာ...ဒီဖိနပ်က ကျွန်တော်လည်းစီးလို့ရတာမဟုတ်တော့ဘူး....sizeသေးနေလို့လေ...ပြန်မပေးနဲ့တော့နော်...ခင်ဗျားယူလိုက်တော့.....'
'ဟမ်.....'
'ကဲပါ..ပို့မယ့်ပို့တော့ အိမ်ပေါက်ဝထိရောက်အောင်ပို့မယ်ဗျာ...လာ...ကျွန်တော့်ကိုတွဲချည်..ခင်ဗျားထော့နဲ့ထော့နဲ့နဲ့သာလမ်းလျှောက်ရင်အိမ်ထဲမြန်မြန်ရောက်မှာမဟုတ်တော့ဘူး...လာ...'
'ကိုသုတ...'
'ကျွန်တော့်ကိုကျေးဇူးတင်ရင်တော့ အိမ်ရောက်ရင် ကော်ဖီလေးတခွက်ဖျော်တိုက်ပေါ့ဗျာ...ဟား..ဟား...'
နောက်ဆုံးကိုသုတရဲ့စေတနာကို ခ မငြင်းတော့ဘဲ ကိုသုတ ကို ကော်ဖီဖျော်တိုက်ပါ့မယ်ဆိုတဲ့ကတိကိုပေးရင် သူ့ကိုတွဲကာ အိမ်ထဲကိုဝင်လာတော့တာပေါ့....
'ကိုသုတ...ဒီမှာခဏထိုင်ဦးနာ်..ကျွန်တော်ကော်ဖီဖျော်လိုက်ဦးမယ်..'
'ရတယ်....ကျွန်တော်က ဒီတိုင်းပြောလိုက်တာပါဗျာ..ခင်ဗျားအေးဆေးနားနေလေ...'
'ဟင့်အင်း..ကျွန်တော်ခင်ဗျားကိုကော်ဖီဖျော်တိုက်ပါ့မယ်လို့ကတိပေးထားတာဘဲကို..သောက်ြီးမှပြန်ပါ..နော်..ကိုသုတ...ကျွန်တော့်ကိုကိုသုတဒိနေ့အများကြီးကူညီခဲ့တာဘဲလေ..ကျွန်တော်က သူများအပေါကျေးဇူးကျွေးတင်နေရင်မနေတတ်လို့ပါ.......'
'အိုကေပါ....ကောင်းပြိလေ..ကျွန်တော်ဧည့်ခန်းထဲကဘဲစောင့်နေပါ့မယ်..အေးဆေးလုပ်နော်....'
'ဟုတ်....'
ကိုသုတအတွက်မီးဖိုထဲဝင်..ကော်ဖီဖျော်ပြီးတာနဲ့ကော်ဖီနဲ့တူတူစားလို့ရောက်အောင်ဘီစကစ်မုန့်အနည်းငယ်ကိုဘဣ်းလေးထဲသေချာထည့်ပြီး မီးဖိုထဲကအထွက်
'ဝုန်း....!!!'ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ မောင့်အော်သံကိုပါတဆက်တည်းကြားလိုက်ရတာကြောင့် ခ ခပ်မြန်မြန်ဘဲမီးဖိုထဲကနေ ပြေးထွက်လာရတော့သည်.....
ဧည့်ခန်းထဲရောက်တော့ တွေ့လိုက်ရတာကခအတွက်တော့သွေးပျက်လောက်စေတယ်...
မောင်ရဲ့လက်ထဲမှာက ပန်းအိုးကိုကိုင်ထားပြီးကိုသုတကကြမ်းပေါမှာလဲလျက်...
ကိုသုတကိုကြည့်တော့လည်း မျက်နှာမှာထိုးကြိတ်ခံထားလို့ရတဲ့အညိုအမဲတွေနဲ့...
ကြည့်ရတာမောင်လုပ်လိုက်တယ်ထင်ပါ့.....မောင်က ခကြည့်နေရင်းကနေ ကိုသုတထံလက်ထဲက မောင်ကိုင်ထားတဲ့ပန်းအိုးကိုရွဘ်တော့ ခမှာ မောင်နဲ့ကိုသုတကြားဝင်ရတော့တာပေါ့...
မောင့်လက်ထဲက ပန်းအိုးကိုအတင်းဆွဲလုရင်း...
'မောင်..ဘာဖြစ်တာလဲ...??ဟမ်.....ကိုသုတနဲ့ဘာတွေဖြစ်ကြတာလဲ မောင်..??ကြည့်ပါဦးမောင်ရယ်..ကိုသုတမျက်နှာမှာလဲအညိုမြတွေနဲ့..မောင်ထိုးလိုက်တာလား..ဘာလို့အဲ့လိုလုပ်ရတာလဲဗျာ...ခမေးတာဖြေဦးလေ.....???'
'တောက်...စောက်အဓိပ္ပာယ်မရှိတာ...ခ...မင်း..မင်းကအဲ့ကောင်ကိုအဲ့လောက်ကာကွယ်ပေးနေရအောင်မင်းလင်ငယ်မလို့လား..ဟမ်...ခ..ပြောလေ..ပြောစမ်း..ငါ့ကို....ငါ့ကွယ်ရာမှာမင်းဖောက်ပြန်နေတာမလား....ဟမ်....'
'မောင့်..မောင်ဘယ်လိုပြောလိုက်တယ်..ကိုသုတနဲ့ခက ဘာမှမှမဖြစ်တာကို...မောင့်စကားတွေက တဖက်သားကိုအရမ်းစော်ကားရာကျနေပြီ.....'
'ဟက်..ဘာလဲ..လင်ငယ်ထိတော့နာနေတယ်ပေါ့လေ..ဟုတ်လား...ခ....တောက်...ခြံရှေ့မှာထဲက ငါကြည့်နေတာ..မင်းတို့လက်တွဲပြီးအိမ်ရှေ့မှာမိုးမမြင်လေမမြင်ဖြစ်လာတည်းက ငါစောင့်ကြည့်နေတာ..ဘဘ်ထဲက နောက်မီးလင်းနေတာလြ..ပြောစမ်း..ခ..ပြောစမ်း...စောက်အဓိပ္ပာယ်မရှိလိုက်တာ.....အပြင်မှာဖောက်ပြန်လို့အားမရသေး လို့ငါ့အိမ်ထဲထိပါလာပြီး..မင်းတို့.....'
'မောင့်.......မောင်ထင်သလိုမဟုတ်ဘူးလို့..ဟင့်...'
'ငရှိုင်း.....မင်းသိပ်လွန်မလာနဲ့နော်..ငါနဲ့ခက်ခွန်းခနဲ့က မင်းပြောသလို ဘာမှဖြစ်မနေဘူးကွ...မင်းအထင်လွဲနေပြီ...'
'မင်းစောက်ပါးစပ်ပိတ်ထားစမ်းသုတ....'
'ဟ...ပိတ်ရမှာမင်းကွ..မင်းက မဟုတ်မမှန်တာတွေပြောပြီးပတ်ရမ်းနေတာလေ....မင်းကိုပြန်မထိုးဘဲမင်းထိုးတာခံနေလို့ မင်းက ငါ့ကိုပြန်စော်ကားနေတာလား..ဟမ်....'
'ဘာ...!!!!'
'တော်...တော်ကြပါတော့....ကိုသုတ....အားနာပေမဲ့..ပြန်လိုက်တော့နော်....မောင့်စိတ်ကိုကျွန်တော်သိတယ်..ကြာရင်ရန်ပွဲကနေ သတ်ပြွတွေဖြစ်ကုန်မှာမို့...'
'ခ...မင်းသူနဲ့ဘာတွေတွတ်ထိုးနေတာလဲ..ဟမ်....လာခဲ့စမ်း..ငါ့နားကို...!!!'
'အ့..မောင့်.လက်..လက်နာတယ်....အ့...'
'ငရှိုင်း....ခက်ခွန်းခကိုအရမ်းအကြမ်းကြီးမလုပ်ပါနဲ့...မင်းတို့ချင်းဖြေရှင်းစရာရှိတယ်ဆိုရင်တောင် အေးဆေးရှင်းလေ....ပြီးတော့ ငါထပ်ပြောမယ် ငရှိုင်း..မင်းထင်နေသလိုငါနဲ့သူနဲ့က ပတ်သက်မှုမရှိဘူး...ငါသူ့ကိုမင်းဆေးရုံရောက်နေလို့သူ့ကိုဆေးရုံခေါလာပေးတယ်..အပြန်ကျတော့ပြန်ခေါလာပေးတယ်..သူ့ကိုအိမ်ထဲထိတွဲပေးတယ်ဆိုတာလဲသူ့ခြေထောက်မှာဒဏ်ရာရနေလို့..မင်းကိုစိတ်ပူလွန်းလို့သူ့မှာဆေးရုံကိုလိုက်သာလိုက်လာတာ ဖိနပ်တောင်မပါဘူးကွ....အဲ့မှာဖိနပ်မပါဘဲ လမ်းလျှောက်လိုက်ပြေးလိုက်နဲ့ခြေထောက်တွေတောင်ကွဲလို့...လက်တွေမှာလဲမင်းကြည့်ဦး...မင်းဇောကပ်ပြီးပြေးရာကချော်ကျတာလေ..မင်းကိုသေလောက်အောင်ချစ်တဲ့သူ့ကိုမင်းအထင်မလွဲသင့်ဘူး....ငါ့ကိုထိုးတာကိုငါဗွေမယူဘူးသားကြီး..မင်းနားလည်မှုလွဲသွားတာလို့ဘဲငါမှတ်ယူလိုက်မယ်....'
'ဘာရယ်....သူပြောတာတွေဟုတ်လားခ...ခ...မောင်မေးနေတယ်လေ....'
ခရဲ့ကိုယ်လေးကိုမောင်က ပုခုံးကနေကိုင်ကာအတင်းလှုပ်ကိုင်ကာမေးတော့ခလည်း
'မောင်....ခကဟုတ်တယ်လို့ဖြေရင်ရောမောင်ကယုံပေးမှာလားဟင်.....??'
'ကျစ်....ရှင်းရှင်းလင်းလင်းဖြေလေခရာ...မောင့်ကိုဖြေစမ်းပါ....ဝတ်လည်ကြောင်ပတ်လုပ်မနေစမ်းနဲ့....'
'ငရှိုင်း...ငါပြောသင့်တာတွေပြောပြီးပြီ...ငါထင်တာကတော့ငါသွားသင့်ပြိထင်ပါရဲ့...ကိစ္စတစ်ခုကိုသွေးပူပြီးရှင်းတာနဲ့ခေါင်းအေးအေးထားပြီးရှင်းတာက ပိုအဆင်ပြေတယ်ကွ...ခက်ခွန်းခ....ကျွန်တော့်ကိုခွင့်ပြုပါဦး....ငရှိုင်း...ငါသွားပြီသားကြီး....'
'ကိုသုတ..ကျွန်တော်..တကယ်ကို..အားနာပါတယ်....'
'မလိုပါဘူးဗျာ...ကဲ..ခွင့်ပြုပါဦး...'
'ဟုတ်......'
ကိုသုတကိုနှုတ်ဆက်ပြီးသူ့ကိုအိမ်ပေါက်ဝထိလိုက်ပို့ဖို့လုပ်ခဲ့ပေမဲ့မောင်ကသူ့ရဲ့လက်ကောက်ဝတ်ကိုအတင်းဆွဲထားတာကြောင့်မောင်နဲ့အတူထိုနေရာမှာဘဲရပ်မြဲတိုင်းရပ်နေမိသည်.....
ကိုသုတကားခြံရှေ့က မောင့်ထွက်သွားမှမောင်က ခလက်ကိုလွှတ်ပေးပြီးsofaပေါပစ်ထိုင်ကာ
'ခ...ဒိနားလာဦး.....'
'မောင်...ခ....ခတကယ်တောင်းပန်ပါတယ်မောင်ရယ်...'
'ခ....မောင့်ကိုဘာလို့တောင်းပန်နေရတာလဲဟမ်..မောင်မင်းကိုရိုက်မှာကြောက်လို့လား....မောင်ကအဲ့လောက်ထိကြောက်စရာကောင်းသလား.....ဖြေလေ...'
'အင်း...ကြောက်တယ်...တခါတခါ ခမသိတဲ့လူတစ်ယောက်ပုံစံလိုမျိုးပြောင်းလဲသွားတတ်တဲ့မောင့်ကိုကြောက်တယ်....'
'sorryခ...စောစောကကိစ္စမောင်လွန်သွားတယ်...မောင်ခကိုသဝန်တိုတာနဲ့ ဘာမှကိုမမြင်မိဘဲဖြစ်သွားတာ....'
'အင်း...'
'မောင့်နားလာပါဦး....လာ..မောင့်ပေါင်ပေါလာထိုင်ဦး.....'
'...............'
'ခ.....လာလေ...မောင်ခေါနေတာကို...လာအခု...'
အမိန့်ဆန်လှတဲ့မောင့်စကားကိုမလွန်ဆန်နိုင်တာကြောင့်မောင်ပြောတဲ့အတိုင်းမောင့်အနားကိုသွားကာမောင်ပေါင်ပေါဘေးတစောင်းထိုင်လိုက်ပြီးမျက်နှာကိုတဖက်ကိုလွှဲထားမိသည်...
မောင်က တယုတယနဲ့ခရဲ့ဆေးထည့်ထားတဲ့လက်ကလေးတွေကိုယူကြည့်ရင်း
'နာလားခ...အရမ်းနာနေလားဟင်...??'
ငိုချင်လို့ပါးစပ်ကမဖြေနိုင်ဘဲ ခေါင်းသာခါရမ်းပြလိုက်တော့မောင်ကဟင်းခနဲ့သက်ပြင်းချရင်း
'မောင်...မောင်တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ....မောင့်ကြောင့်ခအခုလိုထိခိုက်ခဲ့၇တာ...ဒါကိုမောင်ကမသိတဲ့အပြင် ခကိုတောင်အထင်အမြင်လွဲလိုက်သေး..တောင်းပန်ပါတယ်နော်....ခလေး....မောင်..မောင်တကယ်..မရည်ရွယ်ပါဘူးခရယ်....'
ငိုသံစွက်ပြီးပြောလာတဲ့မောင်...နောက်တော့ မောင်ကခဂုတ်ပေါသူ့ခေါင်းလေးမှီတင်လာပါတော့သည်...
'မောင်ငိုနေတာလား....???မငိုပါနဲ့မောင်ရယ်..မောင်ငိုတော့ခကစိတ်ကောင်းမလား...??'
'အားလုံးကမောင့်အပြစ်တွေပါကွာ..မောင့်ကိုရိုက်စမ်းပါ..ဟောဒီ့ကောင်ကြီးကိုအသေရိုက်စမ်းပါကွာ.....'
မောင်က ခရဲ့လက်တွေကိုယူရင်းသူ့ရင်ဘတ်ပေါတင်ပြီးရိုက်ဖို့ပြောလာတာကြောင့်မောင့်ကိုခ ရင်ခွင်ထဲပိုတိုးလို့ဖက်ထားပေးမိတယ်...
'ရှူး...တော်တော့နော်မောင်...ခကခွင့်လွှတ်တာမို့....မောင့်ကိုယ်မောင်အပြစ်မတင်ပါနဲ့တော့နော်...ခကပျော်တောင်ပျော်ရမှာပါမောင်ရယ်..မောင်ကခကိုချစ်လွန်းလို့သဝန်တိုတာလေ....ဟုတ်လား....မောင်...??'
'ခ.........'
'တစ်ခုတော့ပြောပါရစေမောင်ရယ်....မောင်ခကိုချစ်တာကိုခနားလည်တယ်...
ခကိုချစ်လွန်းလိုသဝန်တိုတာလည်းခနားလည်တယ်...ဒါပေမဲ့..အဲ့သဝန်တိုလို့ဆိုတဲ့ခေါင်းစဥ◌် ကြီးတတ်ပြီးတော့ ခကိုမောင်ချုပ်နှောင်ဖို့တော့မကြိုးစားနဲ့နော်မောင်...
မောင်သိရဲ့သားနဲ့..ခကအချုပ်အနှောင်တွေမကြိုက်ဘူး..လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေရတာကြိုက်တယ်ဆိုတာ...
မောင်အချိန်တိုင်းသဝန်တိုနေတေ့မောင့်အတွက်လည်းကောင်းဘူး...မောင်လည်းအခုလိုစိတ်တိုရသလိုခလည်းစိတ်မကောင်းဖြစ်၇တယ်မောင်...
မောင်ရယ်..မောင်နဲ့ငါနဲ့က ခင်ပွန်းနဲ့လင်ဆိုတဲ့ သံယောဇဥ◌် ကြိုးတွေချည်နှောင်ထားပြီးကာမှ မောင့်ကိုပစ်ပြီးတခြားတစ်ယောက်စီ ခသွားလိမ့်မယ်လို့ မောင်ဘဘ်လိုများတွေးနိုင်တာလဲနော်...
စိတ်ချမောင်...ဘာတွေဘဲဖြစ်လာပါစေ ငါဆိုတာ ဟောဒီ့ က မောင့်ကိုပစ်မသွားဘူး...
မောင်သာခအပေါကိုချစ်တဲ့စိတ်နဲ့သဝန်တိုတာတွေသာနည်းနည်းလျှော့ပါနော်....
ခစိတ်ထဲကနေ မောင့်ကိုပြောချင်တဲ့စကားတွေကိုခအခုဘဲထုတ်ပြောလိုက်ပြီမောင်...
မောင်ရော..ခကိုဘာပြောချင်သေးလဲ..???'
'ဟင့်အင်း....ခ...မောင့်နားကသာဘယ်တော့မှထွက်မသွားနဲ့နော်..မောင်ဒါလေးဘဲတောင်းဆိုချင်တာ...
မင်းလေးဟာမောင့်အချစ်ဘဲ...
မင်းလေးဟာမောင့်အသက်ဘဲ..
မင်းလေးကမောင့်ဘဝဘဲ..
မင်းကိုဘယ်သူမှမပိုင်ဘူး..
မင်းကိုမောင်ဘဲပိုင်တာ..မင်းလေးကမောင့်အပိုင်ဘဲ..ကြားလားခ..'
'အင်း....အင်းပါမောင်ရယ်....'
'မောင့်အတွက်အချစ်ဆိုတဲ့အရာကတော့ရိုးရှင်းတယ် ခ...မောင်မင်းကိုချစ်လို့ မင်းကိုရယူပိုင်ဆိုင်ဖို့ကြိုးစားခဲ့တယ်...ဒါဘဲ...ခ....မင်းမှတ်ထားရမှာက မောင်မင်းကို မောင့်အသက်ထက်ပိုချစ်တယ်ဆိုတာဘဲ...မင်းဟာမောင်မဖိတ်ခေါဘဲနဲ့မောင့်ဘဝထဲကိုတိတ်တိတ်ကလေးဝင်လာခဲ့တယ်...ဒါပေမဲ့ တစ်နေ့ အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် မောင့်စီကနေ မင်း တိတ်တိတ်ကလေး ထွက်ပြေးမယ်ဆိုရင်တောင်မောင်က မင်းကိုမြေလှန်ရှာမှာ ခ...မောင့်ဘဝ...မောင့်ကမ္ဘာထဲကနေ ခကို ထွက်သွားခွင့် ဘယ်တော့မှမပြုနိုင်ဘူး...အဲ့တာမောင် မင်းကိုသိပ်ချစ်လွန်းလို့ဖြစ်လာတဲ့ မောင့်ရဲ့ အတ္တဘဲ'
'အင်းပါမောင်....ခနားလည်ပါပြီ....ဒါနဲ့..'
'ပြောလေ..ခပြောစရာရှိနေတာလား...???'
'မောင်.....ခ...ခဒီနေ့..မောင်နဲ့အတူ...တခြားမိန်းမတစ်ယောက်ကိုပါတွေ့..တွေ့လိုက်တယ်....'
ပြောနေရင်းနဲ့မောင့်ကိုအကဲခတ်ကြည့်တော့ မောင်က ထိတ်လန့်စိုးရွံ့မှုတောင်မရှိဘဲအေးအေးဆေးဆေးနဲ့ ဘဲခကိုပြောလာတယ်
'ခတွေ့ခဲ့တာလား...??အော်..'
'မောင်ခကိုဖြေရှင်းချက်ပေးသင့်တယ်လို့မထင်ဘူးလားဟင်...'
'ခဘာသိချင်တာလဲ..မောင်ဖြေပေးမယ်လေ...'
'မောင်နဲ့သူနဲ့က....'
'သူက မောင်နဲ့တူတူ ရိုက်ကူးရေးလုပ်နေတဲ့မင်းသမီး..တက်သစ်စမင်းသမီးတလက်လို့ပြောရင်ပိုမှန်မယ်...သူက တက်သစ်စဆိုတော့ ရိုက်ကူးတာမှာလိုအပ်ချက်တွေအများကြီးရှိတယ်လေ...ပြီးတော့မောင်နဲ့သူနဲ့ကတွဲရိုက်ရမှာဆိုတော့ မောင်ကအဆင်ပြေပေမဲ့ သူက မောင်နဲ့စိမ်းသလိုဖြစ်နေတော့ သူနဲ့မောင်သရုပ်ဆောင်ရမဲ့ အပိုင်းတွေဆို သူ့ဘက်ကအဆင်မပြေတာတွေအများကြီးရယ်..ဒါကြောင့်ဒါရိုက်တာက သူနဲ့နီးနီးကပ်ကပ်နေခိုင်းပြီးရင်နှီးမှုရစေချင်ယုံ...ပြီးတော့သူ့ကိုတူတူလက်တွဲခေါယုံပါ...တခြားဘာအကန့်မှမရှိပါဘူးခ...ခမောင်ပြောတာကိုယုံလား...??'
'ဒါပေါ့မောင်ရယ်...မောင်ပြောမှဘဲခလည်းစိတ်ထဲမှာရှင်းသွားတော့တယ်...ယုံရမှာပေါ့..မောင့်ကိုယုံရမှာပေါ့...'
မောင်ပြောတဲ့အတိုင်းတကယ်ဖြစ်မှာပါလေ.တကယ်လည်းအဲ့လိုဖြစ်ပါစေလို့လည်းခဆုတောင်းပါတယ်...
'အင်း....ခ.....မောင်...ခကိုအရမ်းချစ်တယ်နော်...'
'အွန်း...ခသိပါတယ်...'
'ခ.....မင်းလေးကဘာလို့အဲ့လောက်တောင်ချစ်ဖို့ကောင်းနေရတာလဲကွာ....'
'ဗျာ.....မောင့်..မောင့်ဘာလုပ်ဖို့လဲ...???'
'ချစ်ချင်လို့....မင်းလေးကိုချစ်ချင်လို့ပါ...'
'မောင်....ခ..ခလေ...'
'ငြိမ်ငြိမ်နေခ...မောင်နမ်းဘဲနမ်းမှာ..အကယ်၍မင်းကငြိမ်ငြိမ်မနေဘဲမောင့်ကိုငြင်းဆန်နေရင်တော့ မောင် ခကိုနမ်းရုံတင်မဟုတ်ဘဲတခြားဟာတစ်ခုခုလုပ်မိလိမ့်မယ်..ကြားလား...ခ...'
'ဟို....ဟိုလေ...မောင်..'
'ခ...မောင်ပြောပြီးသားနော်...'
'အင်း...အင်းပါ....မောင်ရယ်...'
နောက်တော့ မောင့်ရဲ့နှုတ်ခမ်းတစုံဟာခနှုတ်ခမ်းလွှာပေါကိုထပ်တူကျလျက်ပေါ့...
မွတ်မွတ်သိပ်သိပ်နဲ့ မောင့်အနမ်းကြမ်းတွေအောက်မှာခရုန်းမထွက်နိုင်ခဲ့ပါ....
မောင့်အလိုကျ...မောင့်သဘောအတိုင်းသာခငြိမ်ငြိမ်လေးနဲ့မောင့်အနမ်းလေးတွေကိုအလိုက်သင့်တုံ့ပြန်နေမိတော့သည်...
မောင်ကလေခကိုအမြဲတမ်းရင်လှိုက်ဖိုအောင်လုပ်နိုင်တယ်သိလား...
မောင့်ကိုလေ ခဘယ်လောက်ဘဲစိတ်ဆိုးနေပါစေမောင့်စကားတစ်ခွန်းတည်းနဲ့တင် ခကိုစိတ်ပြေအောင်လုပ်နိုင်တယ်သိလား...
မောင့်အနမ်းကြမ်းတွေအောက်မှာခ ဘယ်လောက်ဘဲအသက်ရှူကြပ်နေပါစေ မောင့်အတွက်ဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ဘဲ ခကြံ့ကြံ့ခံနိုင်အောင်စိတ်တင်းနေခဲ့ရတယ်....
မောင့်အနမ်းတပွင့်ကခကိုရူးလောက်အောင်ဆွဲဆောင်နိုင်တယ်ဆိုတာလည်းခပြောဖို့မေ့နေတာ..ဟိ...
မောင်လူဆိုး...
အဲ့လူဆိုးလေးကိုဘဲခက ချစ်နေရတာဆိုတော့လည်း...ဟင်း...
မောင်ရေ...မောင်..တကယ်ဘဲခတော့မောင်နဲ့ဘယ်အချိန်သွက်သက်ခါအောင်ရူးသွားမလဲမသိဘူးနော်...
မောင်ရေ...ခအပိုပြောတာမဟုတ်ဘူးနော်...
မောင့်ကိုခက ရင်ထဲအသဲထဲကနေ ဘဝတသက်စာချစ်လို့သွားမှာဆိုတာယုံထား..နော် မောင်ရေ....
မောင့်ကိုချစ်တယ်ဗျာ....
--------------------------------------------------------
Zawgyi
'ေမာင္...ဟို....အဲ့..အဲ့ဧကရီက ...ေမာင့္အသိလားဟင္..??'
အရဲစြန႔္ၿပီးေမာင့္ကိုေမးမိေတာ့ ေမာင္ျပန္ေျဖတာက
'သူငယ္ခ်င္းထက္ပိုတဲ့မိတ္ေဆြ...'ပါတဲ့ေလ......
'ဗ်ာ.....ေမာင္...'
'ေနာက္လည္းေတာ္ေတာ္က်ေနၿပီဆိုေတာ့ ေမာင္အိပ္ေတာ့မယ္ခ....'
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ဘဲေမာင္ဟာသူ႔လက္ထဲကဖုန္းကိုစားပြဲေပါအသာခ်ရင္း ေမာင့္ဘက္ျခမ္းကိုဝင္လွဲလိုက္ၿပီးမ်က္စိစုံမွိတ္ကာအိပ္ဖို႔ျပင္ေတာ့တာေပါ့...
မဟုတ္ဘူးေလေမာင္....ေမာင္ဆိုလိုတဲ့အဓိပၸါယ္ကိုခနားမလည္ဘူးေလ..ေမာင့္ကိုေသေသခ်ာခ်ာေမးခ်င္ေသးတယ္...ေမာင္အိပ္လို႔မရေသးဘူး...ေမာင္ခကိုေသခ်ာေအာင္ရွင္းျပဖို႔လိုေသးတယ္ေလ...
ကိုယ့္ခံယူခ်က္နဲ႔ကိုယ္ ခလည္းအိပ္ေနတဲ့ေမာင့္အနားမွာဝင္လွဲလိုက္ၿပီးေမာင့္ဘက္ကိုတျခမ္းလွည့္ကာ ေမာင့္ကိုေခါၾကည့္တာေပါ့..
'ေမာင္...ေမာင္....ေမာင္အိပ္သြားၿပီလားဟင္...???'
'...............'
'ေမာင္...ေမာင္....ခေလ...ခေမးစရာေလး.....'
'ခ....မင္းမအိပ္ခ်င္လည္းၿငိမ္ၿငိမ္ေန...မင္းေယာက္်ား ေမာင္က မင္းစားဝတ္ေနေရးအတြက္အျပင္ထြက္အလုပ္လုပ္ၿပီးပိုက္ဆံရွာေဖြထားရတာ...အရမ္းပင္ပန္းတာကြ..ညအိပ္ခ်ိန္ေလးေတာ့ေမာင့္ကိုေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးအိပ္ခြင့္ေပး..ဟုတ္ၿပီလား...ေမာင္နားခ်င္ၿပီခ..'
ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီးတာနဲ႔ခကိုေက်ာခိုင္းကာ တဖက္လွည့္သြားပါေသာေမာင္.............
'ေမာင္...ခ...ခကေမာင့္ကိုေႏွာက္ယွက္ခ်င္လို႔မဟုတ္ပါဘူးေမာင္ရယ္..ဒီတိုင္း..အင္း...ဒီတိုင္းေလးဘဲ....ထားပါ..ေမာင္ပင္ပန္းေနေတာ့နားပါ...မြ...အိမ္မက္လွလွမက္ပါေစေနာ္ ေမာင္...ခ်စ္တယ္..'
ေမာင့္ရဲ့ပါးျပင္ေပါအနမ္းတစ္ခ်က္ေပးရင္းေမာင့္ခါးကိုအေနာက္မွဖက္လိုက္ၿပီး ေမာင့္ေဘးနားမွာဘဲခအိပ္စက္ဖို႔ျပင္ရေတာ့တာေပါ့.........
အရင္ဆိုေမာင္နဲ႔ခက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီးအိပ္ေနၾက....တခါတေလမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မအိပ္တတ္ရင္ေတာင္မွ ေမာင္က ခကိုသူ႔ရင္ခြင္ထဲထည့္ဖက္ရင္ဖက္..ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာင္ အနည္းဆုံးခရဲ့လက္တစ္ဖက္ကိုကိုင္ၿပီးမွအိပ္တတ္တဲ့ေမာင္က ဒီေန႔ေတာ့..ခကိုေက်ာခိုင္းၿပီးအိပ္ေနယုံသာမက ခဖက္တြယ္ထားတဲ့လက္ေတြကိုေတာင္မဆုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ေမာင္.........
ေမာင္ခကိုလစ္လၽွဴရႈေနတာလား...
ဟင့္အင္းေနာ္ေမာင္...ခ..ခလက္မခံဘူးေနာ္...
ေမာင္ကလည္းခကိုပစ္သြားလို႔မရသလို ခကလည္းေမာင့္ကိုဘယ္ေတာ့မွထားမသြားဘူးေမာင္...
ဟင္း..မနက္ျဖန္က်ရင္ေတာ့ခရင္ထဲကမတင္မက်ျဖစ္ေနတဲ့ဟာေတြကိုေမာင့္ကိုဖြင့္ေျပာၾကည့္ၿပီးေသေသခ်ာခ်ာရွင္းဦးမွပါ...
မဟုတ္ရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တေယာက္သံသယေတြ မထားသင့္တဲ့အမုန္းေတြထားၿပီးအထင္ေတြလြဲကုန္မွခက္မယ္...
အေတြးေတြကိုအေဝးကိုလႊင့္ရင္း ေမာင္ခါးကိုဖက္ ေမာင့္ေက်ာကိုမ်က္ႏွာအပ္ကာေမာင့္စီကရတဲ့ေယာက္်ားဆန္တဲ့ကိုယ္သင္းနံ့ေလးကိုရႉရွိုက္ရင္း ခအိပ္စက္ျခင္းဆိုတဲ့နတ္မင္းစီကိုအခစားဝင္ရေတာ့တာေပါ့...........
ေနာက္ေန႔ေတြၾကေတာ့လည္းအလုပ္မ်ားေနတဲ့ေမာင့္ေၾကာင့္ခမွာေမာင္နဲ႔ႏွစ္ေယာက္တည္းစကားေျပာဖို႔အခ်ိန္မရခဲ့ပါဘူး...
တနည္းေျပာရရင္ ေမာင့္မွာခအတြက္ဆိုၿပီးသီးသန႔္ေပးဖို႔အခ်ိန္ဆိုတာေရာရွိေသးရဲ့လား ေမာင္ရယ္လို႔ခေမးခ်င္မိပါရဲ့ေမာင္...
..........
...................
ၿခံထဲမွာကားသံၾကားတာေၾကာင့္ ခလည္းမီးဖိုေပါတင္ထားတဲ့အိုးကိုအသာပိတ္လိုက္ၿပီး လက္ေဆးၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ကိုကမန္းကတမ္းေျပးထြက္လာစဥ◌္
'ကလင္လင္လင္...ကလင္...'
'ဟာ..ေမာင္ျပန္လာပါၿပီဆိုမွဖုန္းကလည္းလာေနေသး...'
လာေနတဲ့ဖုန္းကိုလစ္လ်ဴရႈကာထြက္သြားဖို႔လုပ္ေပးမယ့္လည္း တဂြမ္ဂြမ္ျမည္ေနတဲ့ဖုန္းေၾကာင့္ ခမွာအိမ္ေရွ႕ကိုထြက္မသြားနိုင္ဘဲဧည့္ခန္းကိုသာလာခဲ့ရေတာ့တာေပါ့...
'ဟဲလို....အမိန႔္ရွိပါဗ်...ခက္ခြန္းခေျပာေနပါတယ္....'
'ေယာက္မေလးေရ..အီး..ဟီး....ေယာက္မေလး...'
'မမ..မမေမ..ဘာလို႔ငိုေနရတာလဲဗ်ာ...'
'စိတ္...ဟင့္...စိတ္ေအးေအးထားၿပီးမမေမေျပာတာနားေထာင္ေနာ္....'
'ဟမ္...ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္...???တခုခုမ်ား...'
'ရွိုင္းေလးေလ....ရိုက္ကူးေရးလုပ္ေနတုန္း...အဲ့မွာ...မေတာ္တဆ..သံေခ်ာင္းေတြက..ဟင့္..ရွိုင္းေလးေပါျပဳတ္က်တာ...ေခါင္းထိသြားတယ္တဲ့..ဟင့္...အခု...ေဆး႐ုံမွာ.....'
'ဗ်ာ...!!!'
'ဟုတ္တယ္..ဟင့္..အင့္...ေယာက္မေလး...မမေမတို႔အခုအဲ့ကိုလိုက္သြားေနတာ..'
'ကၽြန္...ကၽြန္ေတာ္လည္းလိုက္လာခဲ့မယ္....မ..မမေမ...ဒါဘဲေနာ္...'
မမေမဖုန္းကိုခ်ၿပီးတာနဲ႔မခိုင္ေတာ့တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ဒူးေတြေၾကာင့္ ၾကမ္းေပါအရဒပ္ႀကိဳးပ်က္ထိုင္ခ်လိုက္ရတဲ့ကၽြန္ေတာ္....
'ေမာင္..ေမာင္ဘာမွျဖစ္လို႔..ဟင့္..မရဘူးေနာ္....'
'ခက္ခြန္းခေရ..ခက္ခြန္းခ...အိမ္မွာရွိလား..???'
လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔မ်က္ရည္ေတြအသာသုတ္ကာ ခပ္သုတ္သုတ္ဘဲအိမ္ေရွ႕ထြက္လာေတာ့ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းဆိုသူကိုေတြ႕လိုက္ရပါေတာ့သည္...
'အင္း....ဟို..ဟိုေလ...ခက္ခြန္းခ.....ဟို...'
'ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမာင့္စီလိုက္ဖို႔လာေခါတာမလား...???'
'မင္းငိုထားတာလား....???မင္းသိ..'
'ကၽြန္ေတာ္အကုန္လုံးသိၿပီးၿပီ..ေမာင့္စီသာ....အင့္...ျမန္ျမန္လိုက္ပို႔ေပးပါလားဟင္...ကၽြန္ေတာ္..ကၽြန္ေတာ္....ေမာင့္ကိုစိုးရိမ္တယ္..ေမာင္တစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာကိုေၾကာက္တယ္ဗ်ာ....ေက်းဇူးျပဳၿပီး..'
'အင္း...လာပါ...ကၽြန္ေတာ္နဲ႔တူတူသြားၾကတာေပါ့.....ကားေပါတက္ေနာ္...'
ကားေပါေရာက္ထဲကခ ေမာင့္စီျမန္ျမန္ေရာက္ဖို႔သာဆုေတာင္းေနခဲ့တယ္...
စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ ခလက္ေတြကိုမီးပြင့္မတတ္ပြတ္ေနတာကိုေမာင့္သူငယ္ခ်င္းကားေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန ျမင္တယ္ထင္ပါရဲ့...ခကိုႏွစ္သိမ့္ေပေလတယ္..
'ခက္ခြန္းခ....စိတ္ကိုေလၽွာ့ထားေနာ္...ငရွိုင္းက ေဆး႐ုံကိုအခ်ိန္မွီေရာက္သားေတာ့ဘာမွႀကီးႀကီးမားမားျဖစ္သြားမွာမဟုတ္ပါဘူး...သိလား...မင္းစိတ္ပူေနမယ္ဆိုတာငါမသိလို႔မဟုတ္ဘူး...ဒါေပမဲ့စိတ္ေအးေအးထားေနာ္...အားလုံးအဆင္ေျပသြားမွာသိလား...??'
'အြန္း...ဟုတ္...သိ..သိပါၿပီ..'
'ဟင္း...'
ငိုသံစြတ္ေနတဲ့ခစကားသံေတြအဆုံးမွာေမာင့္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့သက္ျပင္းကိုသာခ်ေလရဲ့...
ေမာင္ရဲ့...ေမာင့္အတြက္ပူရတဲ့အပူမီးကေလ ဘာနဲ႔မွကိုမတူဘူး..သိလား...
ေမာင္..ခအတြက္အားတင္းထားရမယ္ေနာ္....
.................
.............................
ေဆး႐ုံေရွ႕ေရာက္တာနဲ႔ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းကိုေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီး အ႐ူးႀကီးတစ္ေယာက္လိုေဆး႐ုံထဲေျပးဝင္မိသည္....
ေကာင္တာမွာေမာင့္နာမည္ေမးေတာ့ ေမာင့္အခန္းနံပါတ္ကိုေျပာျပေလတာေၾကာင့္ခ ခပ္ျမန္ျမန္ဘဲေမာင္ရွိရာကိုအေျပးေလးတက္လာလိုက္တယ္...
'ဟူး...ဟင္း....နံပါတ္ ၁၂၃..ဟုတ္တယ္..ဒါ...ဟင္း...ေမာင့္အခန္းဘဲ....တံခါးကလည္းဟေနပါ့လား...ဟူး.....'
အေမာေတာင္မေျဖနိင္ဘဲခတစ္ေယာက္ဟေနတဲ့တံခါးခ်ပ္ေလးကိုအသာတြန္းဖြင့္ရင္းနံရံျခားက ေမာင့္စီကိုေလၽွာက္လာခိုက္
'အို...အကိုေနာ္...သိပ္ဆိုးတာဘဲ.....'
'အကိုကမဆိုးပါဘူးကြာ...ဒီနားေလးလာဦးဆို မင္းေလးမွမလာဘဲ..ဒါေၾကာင့္အတင္းေခါရတာကို....'
ဟမ္...ေမာင္က သူ႔ကုတင္ေပါမွာတျခားမိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔...
ေခါင္းမွာ ပတ္တီးစည္းထားတဲ့ေမာင္..သူက ကုတင္ေပါေဘးတေစာင္းထိုင္ေနတဲ့မိန္းကေလးရဲ့ေပါင္ေပါကို ေခါင္းတင္ၿပီးႏွစ္ေယာက္သားစကားေတြေျပာေနေလရဲ့...
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လည္းစကားေတြေျပာေနတာရႊမ္းရႊမ္းကိုေဝလို႔...
မိန္းကေလးဆိုသူကလည္းေမာင့္ဆံပင္ေလးေတြကိုပြတ္သပ္ေပးေနၿပီးေမာင္ကလည္းတဖက္က သူမရဲ့လြတ္ေနတဲ့လက္တဖက္ကိုႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးစုပ္ကိုင္ထားေလရဲ့...
ေမာင္ရယ္..ေမာင့္ကိုစိတ္ပူလြန္းလို႔အ႐ူးတပိုင္းလိုေမာင့္စိအေရာက္ေျပးလာတဲ့ခကိုေတာင္ေမာင္မျမင္နိုင္ဘဲေမာင္တို႔က သာယာေနလိုက္ၾကတာ..
ျမင္ေနရတဲ့ျမင္ကြင္းကိုဆက္ၾကည့္နိုင္စြမ္းမရွိေတာ့တာေၾကာင့္ခေျခသံခပ္ဖြဖြနဲ႔ဘဲအခန္းထဲကေနထြက္လာလိုက္သည္....
ေမာင့္အခန္းနဲ႔မနီးမေဝးကိုေရာက္ေတာ့ခရဲ့မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္အျမင္ေတြမျပတ္သားေဝဝါးလာတာေၾကာင့္ အနီးရွိနံရ့ေထာင့္စီကိုအေျပးကေလးသြားၿပီးေထာင့္တစ္ေနရာမွာဒူးႏွစ္ဖက္ၾကားေခါင္းဝွက္ကာအားရွိပါးရွိငိုေနမိသည္...
'ေမာင္က...ဟင့္..သိပ္ရက္စက္တာဘဲ....'
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ေမာင့္ကိုလက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီးအခန္းထဲကေန ေမာင္နဲ႔သူမထြက္လာခဲ့တယ္..
အိုး...ေမာင္ျပဳံးေနတာဘဲ...အခုတေလာသိပ္မျပဳံးေတာ့တဲ့ေမာင္က သူမေၾကာင့္ျပဳံးနိုင္ခဲ့တယ္..
ဒီလူရင္မွာေၾကကြဲမတတ္နာၾကင္ေနရေပမဲ့လည္း မျမင္ရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ေမာင့္အျပဳံးကိုျမင္လိုက္ရေတာ့သူမကိုခေလ ေက်းဇူးေျပးတင္ရေတာ့မလိုလို...
ထြက္သြားတဲ့ေမာင့္ေက်ာျပင္က်ယ္ကိုေငးရင္း ခသက္ျပင္းခ်မိတယ္...
ေနာက္..စိတ္ထဲကေနလည္း...တကိုယ္တည္းေရရြတ္ေနမိေသးတယ္..
ေမာင္ငါ့ကိုခ်စ္မွခ်စ္ေသးရဲ့လားလို႔.......??
ေမာင္ေနာက္ကေနခ တိတ္တိတ္ကေလးလိုက္ေခ်ာင္းခဲ့တယ္...
ေမာင္နဲ႔သူမ ေဆး႐ုံထဲကေနထြက္သြားၿပီးကားပါကင္ေရာက္တဲ့ထိ...ေနာက္ေတာ့ ေမာင္တို႔ကားေလးေဆး႐ုံဝန္းထဲကေနထြက္သြားတဲ့အထိ ခတိတ္တိတ္ကေလး လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္...
'ေမာင္..ေမာင္..ငါ့ကို..ဟင့္....ငါ့ကိုေစာင့္ပါဦး...ေမာင္အိမ္ျပန္မယ္ဆိုရင္လည္းခကိုေခါသြားဦးေလ..အီး..ဟီး..ေမာင္....ေမာင္....ဟင့္...'
ထြက္သြားတဲ့ကားေလးေနာက္ကိုခအေျပးေလးလိုက္ရင္းတစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ ခမ်က္စိေရွ႕ကေန ေမာင့္ကားေလးေပ်ာက္သြားတဲ့အျပင္ ခလည္း ျမႀကီးေပါ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္လဲက်ခဲ့ေတာ့သည္....
'ခက္ခြန္းခ.....မင္း..ရရဲ့လား..???'
'ဟို...ဟင့္....ကၽြန္...ကၽြန္ေတာ္...ဟို..ေမာင္ေလ...ဟင့္...'
'ထင္ေတာ့ထင္သား...ခင္ဗ်ားဒီမွာဘဲရွိေနဦးမယ္လို႔..ဟင္း...ခင္ဗ်ားကၽြန္ေတာ့္ကားေပါက ဆင္းသြားၿပီးကၽြန္ေတာ္လည္းကားရပ္ၿပီးတာနဲ႔ေနာက္ကလိုက္လာလိုက္တာ...ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားကိုမေတြ႕ေတာ့လို႔ ျပန္ဖို႔အလုပ္ အခုခင္ဗ်ားကိုေတြ႕လိုက္ရတာဘဲ...ေတာ္ေသးတာေပါ့....အယ္..ခင္ဗ်ားေျခေထာက္မွာေသြးေတြေတာင္ထြက္ေနၿပီ..လက္ေတြလည္းပြန္းလို႔...လာ...ထ..ကၽြန္ေတာ္ေဆး႐ုံမွာဘဲေဆးတခါတည္းထည့္ေပးၿပီးခင္ဗ်ားကိုအိမ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္...ငရွိုင္းလည္းေဆး႐ုံကေခါသြားလို႔ရရင္တခါတည္း...'
'ေမာင္ကျပန္သြားၿပီ...အခုဘဲ....'
'ဟမ္.....ဟုတ္လား....'
'ကၽြန္ေတာ့္ကိုစိတ္ပူေပးလို႔ေက်းဇူးပါ..ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ့္ဘာသာဘဲအိမ္ျပန္လိုက္ပါ့မယ္..'
'မဟုတ္တာ...ကၽြန္ေတာ္ျပန္လိုက္ပို႔မွာေပါ့....ဒါနဲ႔ခင္ဗ်ားရဲ့ဖိနပ္ေတြေရာ...'
'ဖိနပ္...??ဟား..ဟား..ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကထြက္လာကတည္းကစီးမလာခဲ့ဘူးထင္တယ္ဗ်...ဟား..ဟား...'
'ဘယ္လို...???'
ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းက ခကိုနားမလည္တဲ့မ်က္လုံးေတြနဲ႔စိုက္ၾကည့္ေနေလရဲ့...
ကေလးရွက္ရင္ငို..လူႀကီးရွက္ရင္ရယ္တဲ့ေမာင္..
ငါေလ..ငါအခုငါ့အျဖစ္ငါၾကည့္ၿပီး..သနားလြန္း....ရွက္လြန္းလို႔ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းအေရွ႕မွာ သိမ္ငယ္မႈနဲ႔အတူတဟားဟားေအာ္ရယ္မိတယ္သိလားေမာင္.....
ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ခကိုထင္မွာဘဲ..အေျပာင္းအလဲျမန္တဲ့လူ..႐ူးေနတဲ့လူလို႔..
ဘာလို႔ဆို...ခကငိုလိုက္ရယ္လိုက္ျဖစ္ေနလို႔ေလ....
.......................
...................................
'ေက်းဇူးကိုသုတ....အခုလိုကၽြန္ေတာ့္ကိုအိမ္လိုက္ပို႔ေပးလို႔ေက်းဇူးေနာ္....'
'မလိုပါဘူး..ငရွိုင္းရဲ့ အိမ္သူဘဲ...သူငယ္ခ်င္းရဲ့သက္ဆိင္သူကိုကၽြန္ေတာ္လည္းတတ္နိုင္သေလာက္ကူညီေပးတာအပန္းမွမႀကီးတာ....ေအာ္...ဒါနဲ႔ခ..ခဏေလး....'
ခဏေလးလို႔ဆိုၿပီးကိုသုတက ကားေပါက ခပ္ျမန္ျမန္ဆင္းကာခထိုင္ေနတဲ့ဘက္ျခမ္းကိုတံခါးလာဖြင့္ေပးရင္း..
'ျဖည္းျဖည္းဆင္းဦးခက္ခြန္းခ....ရရဲ့လား...ေျခေထာက္ကေဆးထည့္ထားၿပီးေပမဲ့နာေနဦးမွာ....ဟို...ဒီမွာ..ဒါေလးစီး...ဒါက ကၽြန္ေတာ္ကားထဲမွာေဆာင္ထားေနၾကအရံဖိနပ္..'
'ရတယ္...ၿခံေရွ႕ၾဘေရာက္ေနၿပီကို..နည္းနည္းေလးလမ္းထပ္ေလၽွာက္လိုက္ရင္အိမ္ေရာက္ၿပီဘဲ...ကိုသုတေစတနာကိုနားလည္ေပမဲ့ကၽြန္ေတာ္ျငင္းပါရေစေနာ္...'
'ဝတ္ပါဗ်ာ...အားမနာပါနဲ႔....'
'ဟို..ရ....'
ရတယ္လို႔ေတာင္ဆုံးေအာင္မေျပာလိုက္ရ..ကိုသုတက သူ႔ေပါင္ေပါ ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္ကိုအက်အနတင္ရင္းသူေျပာတဲ့အရံဖိနပ္ဆိုတဲ့ရႉးအနက္ေလးကိုကၽြန္ေတာ့္ကိုအတင္းဝတ္ေပးလာပါေတာ့သည္....
'ေတာ္သားဘဲ....အင္း...'
'ဟို...'
'ဟိုေတြဒိေတြလုပ္မေနပါနဲ႔ဗ်ာ...ဒီဖိနပ္က ကၽြန္ေတာ္လည္းစီးလို႔ရတာမဟုတ္ေတာ့ဘူး....sizeေသးေနလို႔ေလ...ျပန္မေပးနဲ႔ေတာ့ေနာ္...ခင္ဗ်ားယူလိုက္ေတာ့.....'
'ဟမ္.....'
'ကဲပါ..ပို႔မယ့္ပို႔ေတာ့ အိမ္ေပါက္ဝထိေရာက္ေအာင္ပို႔မယ္ဗ်ာ...လာ...ကၽြန္ေတာ့္ကိုတြဲခ်ည္..ခင္ဗ်ားေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔နဲ႔သာလမ္းေလၽွာက္ရင္အိမ္ထဲျမန္ျမန္ေရာက္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး...လာ...'
'ကိုသုတ...'
'ကၽြန္ေတာ့္ကိုေက်းဇူးတင္ရင္ေတာ့ အိမ္ေရာက္ရင္ ေကာ္ဖီေလးတခြက္ေဖ်ာ္တိုက္ေပါ့ဗ်ာ...ဟား..ဟား...'
ေနာက္ဆုံးကိုသုတရဲ့ေစတနာကို ခ မျငင္းေတာ့ဘဲ ကိုသုတ ကို ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တိုက္ပါ့မယ္ဆိုတဲ့ကတိကိုေပးရင္ သူ႔ကိုတြဲကာ အိမ္ထဲကိုဝင္လာေတာ့တာေပါ့....
'ကိုသုတ...ဒီမွာခဏထိုင္ဦးနာ္..ကၽြန္ေတာ္ေကာ္ဖီေဖ်ာ္လိုက္ဦးမယ္..'
'ရတယ္....ကၽြန္ေတာ္က ဒီတိုင္းေျပာလိုက္တာပါဗ်ာ..ခင္ဗ်ားေအးေဆးနားေနေလ...'
'ဟင့္အင္း..ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုေကာ္ဖီေဖ်ာ္တိုက္ပါ့မယ္လို႔ကတိေပးထားတာဘဲကို..ေသာက္ျီးမွျပန္ပါ..ေနာ္..ကိုသုတ...ကၽြန္ေတာ့္ကိုကိုသုတဒိေန႔အမ်ားႀကီးကူညီခဲ့တာဘဲေလ..ကၽြန္ေတာ္က သူမ်ားအေပါေက်းဇူးေကၽြးတင္ေနရင္မေနတတ္လို႔ပါ.......'
'အိုေကပါ....ေကာင္းၿပိေလ..ကၽြန္ေတာ္ဧည့္ခန္းထဲကဘဲေစာင့္ေနပါ့မယ္..ေအးေဆးလုပ္ေနာ္....'
'ဟုတ္....'
ကိုသုတအတြက္မီးဖိုထဲဝင္..ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ၿပီးတာနဲ႔ေကာ္ဖီနဲ႔တူတူစားလို႔ေရာက္ေအာင္ဘီစကစ္မုန႔္အနည္းငယ္ကိုဘဣ္းေလးထဲေသခ်ာထည့္ၿပီး မီးဖိုထဲကအထြက္
'ဝုန္း....!!!'ဆိုတဲ့အသံနဲ႔အတူ ေမာင့္ေအာ္သံကိုပါတဆက္တည္းၾကားလိုက္ရတာေၾကာင့္ ခ ခပ္ျမန္ျမန္ဘဲမီးဖိုထဲကေန ေျပးထြက္လာရေတာ့သည္.....
ဧည့္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေတြ႕လိုက္ရတာကခအတြက္ေတာ့ေသြးပ်က္ေလာက္ေစတယ္...
ေမာင္ရဲ့လက္ထဲမွာက ပန္းအိုးကိုကိုင္ထားၿပီးကိုသုတကၾကမ္းေပါမွာလဲလ်က္...
ကိုသုတကိုၾကည့္ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာမွာထိုးႀကိတ္ခံထားလို႔ရတဲ့အညိဳအမဲေတြနဲ႔...
ၾကည့္ရတာေမာင္လုပ္လိုက္တယ္ထင္ပါ့.....ေမာင္က ခၾကည့္ေနရင္းကေန ကိုသုတထံလက္ထဲက ေမာင္ကိုင္ထားတဲ့ပန္းအိုးကိုရြဘ္ေတာ့ ခမွာ ေမာင္နဲ႔ကိုသုတၾကားဝင္ရေတာ့တာေပါ့...
ေမာင့္လက္ထဲက ပန္းအိုးကိုအတင္းဆြဲလုရင္း...
'ေမာင္..ဘာျဖစ္တာလဲ...??ဟမ္.....ကိုသုတနဲ႔ဘာေတြျဖစ္ၾကတာလဲ ေမာင္..??ၾကည့္ပါဦးေမာင္ရယ္..ကိုသုတမ်က္ႏွာမွာလဲအညိဳျမေတြနဲ႔..ေမာင္ထိုးလိုက္တာလား..ဘာလို႔အဲ့လိုလုပ္ရတာလဲဗ်ာ...ခေမးတာေျဖဦးေလ.....???'
'ေတာက္...ေစာက္အဓိပၸာယ္မရွိတာ...ခ...မင္း..မင္းကအဲ့ေကာင္ကိုအဲ့ေလာက္ကာကြယ္ေပးေနရေအာင္မင္းလင္ငယ္မလို႔လား..ဟမ္...ခ..ေျပာေလ..ေျပာစမ္း..ငါ့ကို....ငါ့ကြယ္ရာမွာမင္းေဖာက္ျပန္ေနတာမလား....ဟမ္....'
'ေမာင့္..ေမာင္ဘယ္လိုေျပာလိုက္တယ္..ကိုသုတနဲ႔ခက ဘာမွမွမျဖစ္တာကို...ေမာင့္စကားေတြက တဖက္သားကိုအရမ္းေစာ္ကားရာက်ေနၿပီ.....'
'ဟက္..ဘာလဲ..လင္ငယ္ထိေတာ့နာေနတယ္ေပါ့ေလ..ဟုတ္လား...ခ....ေတာက္...ၿခံေရွ႕မွာထဲက ငါၾကည့္ေနတာ..မင္းတို႔လက္တြဲၿပီးအိမ္ေရွ႕မွာမိုးမျမင္ေလမျမင္ျဖစ္လာတည္းက ငါေစာင့္ၾကည့္ေနတာ..ဘဘ္ထဲက ေနာက္မီးလင္းေနတာၾလ..ေျပာစမ္း..ခ..ေျပာစမ္း...ေစာက္အဓိပၸာယ္မရွိလိုက္တာ.....အျပင္မွာေဖာက္ျပန္လို႔အားမရေသး လို႔ငါ့အိမ္ထဲထိပါလာၿပီး..မင္းတို႔.....'
'ေမာင့္.......ေမာင္ထင္သလိုမဟုတ္ဘူးလို႔..ဟင့္...'
'ငရွိုင္း.....မင္းသိပ္လြန္မလာနဲ႔ေနာ္..ငါနဲ႔ခက္ခြန္းခနဲ႔က မင္းေျပာသလို ဘာမွျဖစ္မေနဘူးကြ...မင္းအထင္လြဲေနၿပီ...'
'မင္းေစာက္ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္းသုတ....'
'ဟ...ပိတ္ရမွာမင္းကြ..မင္းက မဟုတ္မမွန္တာေတြေျပာၿပီးပတ္ရမ္းေနတာေလ....မင္းကိုျပန္မထိုးဘဲမင္းထိုးတာခံေနလို႔ မင္းက ငါ့ကိုျပန္ေစာ္ကားေနတာလား..ဟမ္....'
'ဘာ...!!!!'
'ေတာ္...ေတာ္ၾကပါေတာ့....ကိုသုတ....အားနာေပမဲ့..ျပန္လိုက္ေတာ့ေနာ္....ေမာင့္စိတ္ကိုကၽြန္ေတာ္သိတယ္..ၾကာရင္ရန္ပြဲကေန သတ္ႁပြေတြျဖစ္ကုန္မွာမို႔...'
'ခ...မင္းသူနဲ႔ဘာေတြတြတ္ထိုးေနတာလဲ..ဟမ္....လာခဲ့စမ္း..ငါ့နားကို...!!!'
'အ့..ေမာင့္.လက္..လက္နာတယ္....အ့...'
'ငရွိုင္း....ခက္ခြန္းခကိုအရမ္းအၾကမ္းႀကီးမလုပ္ပါနဲ႔...မင္းတို႔ခ်င္းေျဖရွင္းစရာရွိတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေအးေဆးရွင္းေလ....ၿပီးေတာ့ ငါထပ္ေျပာမယ္ ငရွိုင္း..မင္းထင္ေနသလိုငါနဲ႔သူနဲ႔က ပတ္သက္မႈမရွိဘူး...ငါသူ႔ကိုမင္းေဆး႐ုံေရာက္ေနလို႔သူ႔ကိုေဆး႐ုံေခါလာေပးတယ္..အျပန္က်ေတာ့ျပန္ေခါလာေပးတယ္..သူ႔ကိုအိမ္ထဲထိတြဲေပးတယ္ဆိုတာလဲသူ႔ေျခေထာက္မွာဒဏ္ရာရေနလို႔..မင္းကိုစိတ္ပူလြန္းလို႔သူ႔မွာေဆး႐ုံကိုလိုက္သာလိုက္လာတာ ဖိနပ္ေတာင္မပါဘူးကြ....အဲ့မွာဖိနပ္မပါဘဲ လမ္းေလၽွာက္လိုက္ေျပးလိုက္နဲ႔ေျခေထာက္ေတြေတာင္ကြဲလို႔...လက္ေတြမွာလဲမင္းၾကည့္ဦး...မင္းေဇာကပ္ၿပီးေျပးရာကေခ်ာ္က်တာေလ..မင္းကိုေသေလာက္ေအာင္ခ်စ္တဲ့သူ႔ကိုမင္းအထင္မလြဲသင့္ဘူး....ငါ့ကိုထိုးတာကိုငါေဗြမယူဘူးသားႀကီး..မင္းနားလည္မႈလြဲသြားတာလို႔ဘဲငါမွတ္ယူလိုက္မယ္....'
'ဘာရယ္....သူေျပာတာေတြဟုတ္လားခ...ခ...ေမာင္ေမးေနတယ္ေလ....'
ခရဲ့ကိုယ္ေလးကိုေမာင္က ပုခုံးကေနကိုင္ကာအတင္းလႈပ္ကိုင္ကာေမးေတာ့ခလည္း
'ေမာင္....ခကဟုတ္တယ္လို႔ေျဖရင္ေရာေမာင္ကယုံေပးမွာလားဟင္.....??'
'က်စ္....ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျဖေလခရာ...ေမာင့္ကိုေျဖစမ္းပါ....ဝတ္လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္မေနစမ္းနဲ႔....'
'ငရွိုင္း...ငါေျပာသင့္တာေတြေျပာၿပီးၿပီ...ငါထင္တာကေတာ့ငါသြားသင့္ၿပိထင္ပါရဲ့...ကိစၥတစ္ခုကိုေသြးပူၿပီးရွင္းတာနဲ႔ေခါင္းေအးေအးထားၿပီးရွင္းတာက ပိုအဆင္ေျပတယ္ကြ...ခက္ခြန္းခ....ကၽြန္ေတာ့္ကိုခြင့္ျပဳပါဦး....ငရွိုင္း...ငါသြားၿပီသားႀကီး....'
'ကိုသုတ..ကၽြန္ေတာ္..တကယ္ကို..အားနာပါတယ္....'
'မလိုပါဘူးဗ်ာ...ကဲ..ခြင့္ျပဳပါဦး...'
'ဟုတ္......'
ကိုသုတကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးသူ႔ကိုအိမ္ေပါက္ဝထိလိုက္ပို႔ဖို႔လုပ္ခဲ့ေပမဲ့ေမာင္ကသူ႔ရဲ့လက္ေကာက္ဝတ္ကိုအတင္းဆြဲထားတာေၾကာင့္ေမာင္နဲ႔အတူထိုေနရာမွာဘဲရပ္ျမဲတိုင္းရပ္ေနမိသည္.....
ကိုသုတကားၿခံေရွ႕က ေမာင့္ထြက္သြားမွေမာင္က ခလက္ကိုလႊတ္ေပးၿပီးsofaေပါပစ္ထိုင္ကာ
'ခ...ဒိနားလာဦး.....'
'ေမာင္...ခ....ခတကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ေမာင္ရယ္...'
'ခ....ေမာင့္ကိုဘာလို႔ေတာင္းပန္ေနရတာလဲဟမ္..ေမာင္မင္းကိုရိုက္မွာေၾကာက္လို႔လား....ေမာင္ကအဲ့ေလာက္ထိေၾကာက္စရာေကာင္းသလား.....ေျဖေလ...'
'အင္း...ေၾကာက္တယ္...တခါတခါ ခမသိတဲ့လူတစ္ေယာက္ပုံစံလိုမ်ိဳးေျပာင္းလဲသြားတတ္တဲ့ေမာင့္ကိုေၾကာက္တယ္....'
'sorryခ...ေစာေစာကကိစၥေမာင္လြန္သြားတယ္...ေမာင္ခကိုသဝန္တိုတာနဲ႔ ဘာမွကိုမျမင္မိဘဲျဖစ္သြားတာ....'
'အင္း...'
'ေမာင့္နားလာပါဦး....လာ..ေမာင့္ေပါင္ေပါလာထိုင္ဦး.....'
'...............'
'ခ.....လာေလ...ေမာင္ေခါေနတာကို...လာအခု...'
အမိန႔္ဆန္လွတဲ့ေမာင့္စကားကိုမလြန္ဆန္နိုင္တာေၾကာင့္ေမာင္ေျပာတဲ့အတိုင္းေမာင့္အနားကိုသြားကာေမာင္ေပါင္ေပါေဘးတေစာင္းထိုင္လိုက္ၿပီးမ်က္ႏွာကိုတဖက္ကိုလႊဲထားမိသည္...
ေမာင္က တယုတယနဲ႔ခရဲ့ေဆးထည့္ထားတဲ့လက္ကေလးေတြကိုယူၾကည့္ရင္း
'နာလားခ...အရမ္းနာေနလားဟင္...??'
ငိုခ်င္လို႔ပါးစပ္ကမေျဖနိုင္ဘဲ ေခါင္းသာခါရမ္းျပလိုက္ေတာ့ေမာင္ကဟင္းခနဲ႔သက္ျပင္းခ်ရင္း
'ေမာင္...ေမာင္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ....ေမာင့္ေၾကာင့္ခအခုလိုထိခိုက္ခဲ့၇တာ...ဒါကိုေမာင္ကမသိတဲ့အျပင္ ခကိုေတာင္အထင္အျမင္လြဲလိုက္ေသး..ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္....ခေလး....ေမာင္..ေမာင္တကယ္..မရည္ရြယ္ပါဘူးခရယ္....'
ငိုသံစြက္ၿပီးေျပာလာတဲ့ေမာင္...ေနာက္ေတာ့ ေမာင္ကခဂုတ္ေပါသူ႔ေခါင္းေလးမွီတင္လာပါေတာ့သည္...
'ေမာင္ငိုေနတာလား....???မငိုပါနဲ႔ေမာင္ရယ္..ေမာင္ငိုေတာ့ခကစိတ္ေကာင္းမလား...??'
'အားလုံးကေမာင့္အျပစ္ေတြပါကြာ..ေမာင့္ကိုရိုက္စမ္းပါ..ေဟာဒီ့ေကာင္ႀကီးကိုအေသရိုက္စမ္းပါကြာ.....'
ေမာင္က ခရဲ့လက္ေတြကိုယူရင္းသူ႔ရင္ဘတ္ေပါတင္ၿပီးရိုက္ဖို႔ေျပာလာတာေၾကာင့္ေမာင့္ကိုခ ရင္ခြင္ထဲပိုတိုးလို႔ဖက္ထားေပးမိတယ္...
'ရႉး...ေတာ္ေတာ့ေနာ္ေမာင္...ခကခြင့္လႊတ္တာမို႔....ေမာင့္ကိုယ္ေမာင္အျပစ္မတင္ပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္...ခကေပ်ာ္ေတာင္ေပ်ာ္ရမွာပါေမာင္ရယ္..ေမာင္ကခကိုခ်စ္လြန္းလို႔သဝန္တိုတာေလ....ဟုတ္လား....ေမာင္...??'
'ခ.........'
'တစ္ခုေတာ့ေျပာပါရေစေမာင္ရယ္....ေမာင္ခကိုခ်စ္တာကိုခနားလည္တယ္...
ခကိုခ်စ္လြန္းလိုသဝန္တိုတာလည္းခနားလည္တယ္...ဒါေပမဲ့..အဲ့သဝန္တိုလို႔ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ◌္ ႀကီးတတ္ၿပီးေတာ့ ခကိုေမာင္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ဖို႔ေတာ့မႀကိဳးစားနဲ႔ေနာ္ေမာင္...
ေမာင္သိရဲ့သားနဲ႔..ခကအခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြမႀကိဳက္ဘူး..လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနရတာႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ...
ေမာင္အခ်ိန္တိုင္းသဝန္တိုေနေတ့ေမာင့္အတြက္လည္းေကာင္းဘူး...ေမာင္လည္းအခုလိုစိတ္တိုရသလိုခလည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္၇တယ္ေမာင္...
ေမာင္ရယ္..ေမာင္နဲ႔ငါနဲ႔က ခင္ပြန္းနဲ႔လင္ဆိုတဲ့ သံေယာဇဥ◌္ ႀကိဳးေတြခ်ည္ေႏွာင္ထားၿပီးကာမွ ေမာင့္ကိုပစ္ၿပီးတျခားတစ္ေယာက္စီ ခသြားလိမ့္မယ္လို႔ ေမာင္ဘဘ္လိုမ်ားေတြးနိုင္တာလဲေနာ္...
စိတ္ခ်ေမာင္...ဘာေတြဘဲျဖစ္လာပါေစ ငါဆိုတာ ေဟာဒီ့ က ေမာင့္ကိုပစ္မသြားဘူး...
ေမာင္သာခအေပါကိုခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔သဝန္တိုတာေတြသာနည္းနည္းေလၽွာ့ပါေနာ္....
ခစိတ္ထဲကေန ေမာင့္ကိုေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြကိုခအခုဘဲထုတ္ေျပာလိုက္ၿပီေမာင္...
ေမာင္ေရာ..ခကိုဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ..???'
'ဟင့္အင္း....ခ...ေမာင့္နားကသာဘယ္ေတာ့မွထြက္မသြားနဲ႔ေနာ္..ေမာင္ဒါေလးဘဲေတာင္းဆိုခ်င္တာ...
မင္းေလးဟာေမာင့္အခ်စ္ဘဲ...
မင္းေလးဟာေမာင့္အသက္ဘဲ..
မင္းေလးကေမာင့္ဘဝဘဲ..
မင္းကိုဘယ္သူမွမပိုင္ဘူး..
မင္းကိုေမာင္ဘဲပိုင္တာ..မင္းေလးကေမာင့္အပိုင္ဘဲ..ၾကားလားခ..'
'အင္း....အင္းပါေမာင္ရယ္....'
'ေမာင့္အတြက္အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာကေတာ့ရိုးရွင္းတယ္ ခ...ေမာင္မင္းကိုခ်စ္လို႔ မင္းကိုရယူပိုင္ဆိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့တယ္...ဒါဘဲ...ခ....မင္းမွတ္ထားရမွာက ေမာင္မင္းကို ေမာင့္အသက္ထက္ပိုခ်စ္တယ္ဆိုတာဘဲ...မင္းဟာေမာင္မဖိတ္ေခါဘဲနဲ႔ေမာင့္ဘဝထဲကိုတိတ္တိတ္ကေလးဝင္လာခဲ့တယ္...ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေမာင့္စီကေန မင္း တိတ္တိတ္ကေလး ထြက္ေျပးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ေမာင္က မင္းကိုေျမလွန္ရွာမွာ ခ...ေမာင့္ဘဝ...ေမာင့္ကမၻာထဲကေန ခကို ထြက္သြားခြင့္ ဘယ္ေတာ့မွမျပဳနိုင္ဘူး...အဲ့တာေမာင္ မင္းကိုသိပ္ခ်စ္လြန္းလို႔ျဖစ္လာတဲ့ ေမာင့္ရဲ့ အတၱဘဲ'
'အင္းပါေမာင္....ခနားလည္ပါၿပီ....ဒါနဲ႔..'
'ေျပာေလ..ခေျပာစရာရွိေနတာလား...???'
'ေမာင္.....ခ...ခဒီေန႔..ေမာင္နဲ႔အတူ...တျခားမိန္းမတစ္ေယာက္ကိုပါေတြ႕..ေတြ႕လိုက္တယ္....'
ေျပာေနရင္းနဲ႔ေမာင့္ကိုအကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ ေမာင္က ထိတ္လန႔္စိုးရြံ့မႈေတာင္မရွိဘဲေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ ဘဲခကိုေျပာလာတယ္
'ခေတြ႕ခဲ့တာလား...??ေအာ္..'
'ေမာင္ခကိုေျဖရွင္းခ်က္ေပးသင့္တယ္လို႔မထင္ဘူးလားဟင္...'
'ခဘာသိခ်င္တာလဲ..ေမာင္ေျဖေပးမယ္ေလ...'
'ေမာင္နဲ႔သူနဲ႔က....'
'သူက ေမာင္နဲ႔တူတူ ရိုက္ကူးေရးလုပ္ေနတဲ့မင္းသမီး..တက္သစ္စမင္းသမီးတလက္လို႔ေျပာရင္ပိုမွန္မယ္...သူက တက္သစ္စဆိုေတာ့ ရိုက္ကူးတာမွာလိုအပ္ခ်က္ေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္ေလ...ၿပီးေတာ့ေမာင္နဲ႔သူနဲ႔ကတြဲရိုက္ရမွာဆိုေတာ့ ေမာင္ကအဆင္ေျပေပမဲ့ သူက ေမာင္နဲ႔စိမ္းသလိုျဖစ္ေနေတာ့ သူနဲ႔ေမာင္သ႐ုပ္ေဆာင္ရမဲ့ အပိုင္းေတြဆို သူ႔ဘက္ကအဆင္မေျပတာေတြအမ်ားႀကီးရယ္..ဒါေၾကာင့္ဒါရိုက္တာက သူနဲ႔နီးနီးကပ္ကပ္ေနခိုင္းၿပီးရင္ႏွီးမႈရေစခ်င္ယုံ...ၿပီးေတာ့သူ႔ကိုတူတူလက္တြဲေခါယုံပါ...တျခားဘာအကန႔္မွမရွိပါဘူးခ...ခေမာင္ေျပာတာကိုယုံလား...??'
'ဒါေပါ့ေမာင္ရယ္...ေမာင္ေျပာမွဘဲခလည္းစိတ္ထဲမွာရွင္းသြားေတာ့တယ္...ယုံရမွာေပါ့..ေမာင့္ကိုယုံရမွာေပါ့...'
ေမာင္ေျပာတဲ့အတိုင္းတကယ္ျဖစ္မွာပါေလ.တကယ္လည္းအဲ့လိုျဖစ္ပါေစလို႔လည္းခဆုေတာင္းပါတယ္...
'အင္း....ခ.....ေမာင္...ခကိုအရမ္းခ်စ္တယ္ေနာ္...'
'အြန္း...ခသိပါတယ္...'
'ခ.....မင္းေလးကဘာလို႔အဲ့ေလာက္ေတာင္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနရတာလဲကြာ....'
'ဗ်ာ.....ေမာင့္..ေမာင့္ဘာလုပ္ဖို႔လဲ...???'
'ခ်စ္ခ်င္လို႔....မင္းေလးကိုခ်စ္ခ်င္လို႔ပါ...'
'ေမာင္....ခ..ခေလ...'
'ၿငိမ္ၿငိမ္ေနခ...ေမာင္နမ္းဘဲနမ္းမွာ..အကယ္၍မင္းကၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘဲေမာင့္ကိုျငင္းဆန္ေနရင္ေတာ့ ေမာင္ ခကိုနမ္း႐ုံတင္မဟုတ္ဘဲတျခားဟာတစ္ခုခုလုပ္မိလိမ့္မယ္..ၾကားလား...ခ...'
'ဟို....ဟိုေလ...ေမာင္..'
'ခ...ေမာင္ေျပာၿပီးသားေနာ္...'
'အင္း...အင္းပါ....ေမာင္ရယ္...'
ေနာက္ေတာ့ ေမာင့္ရဲ့ႏႈတ္ခမ္းတစုံဟာခႏႈတ္ခမ္းလႊာေပါကိုထပ္တူက်လ်က္ေပါ့...
မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္နဲ႔ ေမာင့္အနမ္းၾကမ္းေတြေအာက္မွာခ႐ုန္းမထြက္နိုင္ခဲ့ပါ....
ေမာင့္အလိုက်...ေမာင့္သေဘာအတိုင္းသာခၿငိမ္ၿငိမ္ေလးနဲ႔ေမာင့္အနမ္းေလးေတြကိုအလိုက္သင့္တုံ႔ျပန္ေနမိေတာ့သည္...
ေမာင္ကေလခကိုအျမဲတမ္းရင္လွိုက္ဖိုေအာင္လုပ္နိုင္တယ္သိလား...
ေမာင့္ကိုေလ ခဘယ္ေလာက္ဘဲစိတ္ဆိုးေနပါေစေမာင့္စကားတစ္ခြန္းတည္းနဲ႔တင္ ခကိုစိတ္ေျပေအာင္လုပ္နိုင္တယ္သိလား...
ေမာင့္အနမ္းၾကမ္းေတြေအာက္မွာခ ဘယ္ေလာက္ဘဲအသက္ရႉၾကပ္ေနပါေစ ေမာင့္အတြက္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ဘဲ ခႀကံ့ႀကံ့ခံနိုင္ေအာင္စိတ္တင္းေနခဲ့ရတယ္....
ေမာင့္အနမ္းတပြင့္ကခကို႐ူးေလာက္ေအာင္ဆြဲေဆာင္နိုင္တယ္ဆိုတာလည္းခေျပာဖို႔ေမ့ေနတာ..ဟိ...
ေမာင္လူဆိုး...
အဲ့လူဆိုးေလးကိုဘဲခက ခ်စ္ေနရတာဆိုေတာ့လည္း...ဟင္း...
ေမာင္ေရ...ေမာင္..တကယ္ဘဲခေတာ့ေမာင္နဲ႔ဘယ္အခ်ိန္သြက္သက္ခါေအာင္႐ူးသြားမလဲမသိဘူးေနာ္...
ေမာင္ေရ...ခအပိုေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္...
ေမာင့္ကိုခက ရင္ထဲအသဲထဲကေန ဘဝတသက္စာခ်စ္လို႔သြားမွာဆိုတာယုံထား..ေနာ္ ေမာင္ေရ....
ေမာင့္ကိုခ်စ္တယ္ဗ်ာ....
--------------------------------------------------------