İyi okumalarr...
"Zeynep!"
"Ne işin var senin burada." Dedim sert çıkan sesimle.
"Aaahh Zeynepp! Gelsene kızım içeri." Bunu söyleyen Pelindi.
Senin evin mi? amk.
Zeynep içeri geçti. Yüzsüze bak amk.
Baran da ben gibi Zeynep'i beklemiyordu. Ve "senin burada ne işin var?" Dedi tıpkı benim gibi.
"Oğlum niye öyle söylüyorsun?" Dedi Burak.
Bunlar neden Zeynep'in götünü kokluyorduki.
"Bilmediğiniz şeyler var. Zeynep gider misin?" Dedi Baran. Konuş aslanım.
"Ama ben.." bide masum kız ayaklarına yatıyor ya. Bana ettiği hakaretleri daha unutmadım.
"Baran kaç yıllık arkadaşımızı şuan neden evden kovduğunu anlatabilir misin?" Bunu soranda Selimdi. Bi dakka bi dakka ne dedi o. Kaç yıllık arkadaşımız dedi kanka.
"Peki. Benden günah gitti. Ailem Zeyneple benim evlenmemi istiyordu. Evet hiç birinizin haberi yoktu. Çünkü hiç bir zaman Zeynebe o gözle bakmadım. Sonuç olarak Mira ile birbirimize aşık olduk ve evlenme kararı aldık. Zeynep de bunu bile bile hala buraya gelebiliyor." Dedi Baran.
"Zeynep varkende buna bakmazsın yani ne bileyim." Pelin fısıldayarak bu cümleyi kurmuştu. Seni ben şimdi yemez miyim.
"Pelinciğim istersen Zeyneple sen evlen madem bu kadar hayransın kendisine." Dedim. Go girll.
Alp gülmeye başladı. Alp tam kafa dengiydi. Hiç konuşmuyordu. Gerçi konuşmaması normaldi. Hayat ile yaşadıklarından sonra. Neyse konumuz bu değil.
Alp "Mira vurdu gol oldu."
Konuş be Alp başkan.
Alp'e gülümsedim. Oda bana göz kırptı.
Sevdim ben bu oğlanı.
"Pelin benim aşık olacağım kadına karar verme yetkisini sana kim veriyor acaba?"
Ooo Baran aşkım.
Zeynep "En iyisi ben gideyim." Bencede beklemen hata.
Zeynep kapıya yöneldi. Bende arkasında gittim.
"Dur!" Dedim arkasından.
"Benim yüzümden Baran dışındakilerle arkadaşlığının bozulmasını istemem." Dedim.
"Almira beni düşünme. Sen beni düşünebilecek bir pozisyonda değisin. İlk aynaya bak." Dedi. Sen ciddi misin. İyilikte yaramıyor amk.
"Sen böyle değildin. Geçmişimizi hatırlıyor musun? Birbirimize verdiğimiz sözleri. Hayallerimizi. Şimdi nasıl bir anda bu kadar değişebildin." Gerçekten aklım almıyordu. Kardeşim diye adlandırdığım kuzenimin bana bu denli düşman kesilmesini anlayamıyordum.
"Almira sen çocukken de böyleydin. Hep gariptin. En büyük hayallerin lunaparka gitmek, bisiklet sürmeyi, yüzmeyi öğrenmekti. Hep farklıydın. Aramızda dağlar kadar fark vardı. Şimdi beni suçlama"
"Bunların hepsini hatırladığına mı sevineyim. Yoksa bir zamanlar birlikte gerçekleştireceğiz dediğin hayallerimi küçümsediğine mi üzüleyim bilemedim." Dedim acı bir tebessümle.
"Sen aynı kalmış olabilirsin. Fakat ben değiştim canım kuzenim. Ve istediğimi elde etmeden oyunu bırakmam." Diyerek kapıyı yüzüme çarpıp evden çıktı.
Yine ve yine Zeynepten darbe yemiştim. Söylemiştim. En yakınınız bile sizi bir gün sırtınızdan vurur.
Arkamı döndüğümde kapının kenarında Baran'ı gördüm. Acaba konuşduklarımızı duymuş muydu.
"Baran ben biraz uzanıcam. Siz takılın." Diyerek merdivenlere yöneldim.
Odama çıktım. Uzun süredir Baran ile birlikte benim odamda uyuyorduk fakat şuan yanlız kalmak istiyordum.
"Hep gariptin!"
"Zeynep varken bu kız mı?"
"İstediğimi elde ederim."
Beni düşüncelerimden sıyıran kapının açılma sesi olmuştu. Baran'dı o odaya girer girmez odayı ele geçiren kokusundan anlamıştım. Yatakta cenin pozisyonunda yatıyordum.
"Güzelim."
"Baran arkadaşlarını yanlız bırakma lütfen."
"Hepsini yolladım."
"Ne!"
"Ne demek yolladım. Niye?"
Hala aynı pozisyondaydım.
"Sana iyi gelmediler çünkü."
"Baran bana kötü gelen herkesi hayatından çıkaramazsın."
"Hem tam tersi. Ben kimseye iyi gelmedim. Ortada yıllardır olan bir arkadaşlığı bozdum. Ailen ile aranı bozdum. Acaba daha neleri bozacağım. Tam bir bela mıknatısıyım. Çekiyorum belayı."
"Sen bana bu dünyadaki herşeyden herkesden daha iyi geliyorsun. Senin için tüm dünyayı karşıma almam gerekirse alırım Miram." Dedi Baran.
Yatağa uzanıp arkamdan sarıldı bana. Onun yanında minicik kalıyordum.
"Baran ben seni çok seviyorum. Ama korkuyorum."
"Neyden korkuyorsun bebeğim?"
"Seni kaybetmekten. Seni severken seni sevdiğin diğer şeylerden koparmaktan..."
"Miram sen benim herşeyimsin. Yalvarıyorum korkma. Ben hep senin yanında olucam. İyi günde kötü günde hep."
Ters dönüp yüzümü Barana çevirdim ve dudaklarımı dudaklarına mühürledim. Oda bana karşılık vermişti. Şuan fazla cesurdum ama bu umrumda değildi.
Öpüşümüz derinleşmişti ve galiba ileri gidiyorduk. Baran nefes nefese "durmalıyız" dedi.
"Sen benim için çok değerlisin ve ben senin ileride pişman olacağın birşeyi yapmanı istemiyorum." Dedi. Düşünceli kekim.
Gözlerimin içine bakıyordu. Sanki dokunsa kırılabileceğim nadide bir esermişim gibi bakıyordu gözlerimin içine.
"Baran." "Sen nasıl bir adamsın." Dedim.
"İyiki hayatıma girmişsin." Dedim.
"Sende iyiki benim hayatıma girmişsin Miram."
"Konuştuklarınızı duydum. İstemezdim sizi dinlemek fakat kendimi alıkoyamadım."
"Sen garip değilsin Miram .Sen benim bu hayatta tanıdığım en özel kadınsın." Dedi.
"İnsanlarla aynı şeylerin hayalini kurmamak seni garip yada değişik biri yapmaz. Aksine seni çok özel yapar."
Gülümsedim.
"Teşekkür ederim sevgilim. Her kötü günümde karnımda ve kalbimde kelebekler uçurttuğun için."
Baran alnımdan öptü.
"Hadi bakalım Mira hanım. Gidiyoruz."
"Nereye? Yatıyorduk ne güzel işte. Bugün böyle tüm gün boyunca uyuyalım. Bence muhteşem bir fikir." Dedim kafamı yastığa gömerek.
Baran beni gıdıklamaya başladı. Bende kıkırdamaya tabi.
"Hadi hadi itiraz yok."
"Off tamam nereye gitcez ona göre giyinim."
"Sen istediğin gibi giyin. Gittiğimiz yerde çıkarmak zorunda kalıcaksım zaten." Ohaa kanka bu nediyo. Kolla götü Mira.
"Heee!" Bu nasıl tepki denyo.
Baran bir kahkaha patlattı. "Fesat sevgilim benim. Aklındaki gibi birşey değil merak etme. Üzerine rahat bir elbise giy. Yüzüne falan birşey yapma. Aşşağıda bekliyorum seni."
Nereye gidiyoz amk söylemek bu kadar zor mu?
Üzerime pembe rahat bir elbise giymiştim. Ve üzerime tabiki beyaz kabanımı ve beyaz spor ayakkabılarımı. Popom donsun istemem yani.
Aşşağıya indiğimde baran kapıda sigarasını içiyordu.
"Hazırım!" Diye kulağının dibinde bağırdım.
Gülerek "tamamdır sevgilim gidebiliriz."
Dedi.
Baranla uzun bir yolculuğun ardından kapalı yüzme havuzuna gelmiştik. Doğru duydunuz kapalı yüzme havuzu. Kanka aklımdan neler neler geçiyor. Tövbe tövbe.
"Baran.."
"Efendim güzelim."
"Biz burda napcaz?"
"Hayallerini gerçekleştirme seansı 1 " dedi Baran.
"Sen okuduğum kitaplardaki karakterler gibisin. Bazen hayal ürünü olabileceğinden korkuyorum." Kanka şimdi bakınca--
"Hadi bakalım sağdaki kabinde sana ayarlattığım mayo, havlu falan var üstünü giyin. Bende hazırlanıp geleceğim."
Üstüme Baran'ın aldırdığı 10 mayo ve bikine karışımının arasından siyah renkli en sade olan mayoyu giymiştim. Baranda siyah bir yüzme şortu giyinmişti.
Çocukluğumdan beri hep sudan korkuyordum. Abim bir gün sana yüzmeyi öğreteceğim ve denizkızı gibi yüzeceksin demişti ama nasip olmamıştı. Gördüğüm her deniz ve havuzdan korkuyordum. Sanki beni yutucakmış gibi hissediyordum.
"Güzelim gelsene." Beni düşüncelerimden Baran sıyırmıştı.
"Baran. Ben istemiyorum." Dedim.
"Gel korkma. Bak ben sana hiç birşey olmasına izin verir miyim." Dedi.
"İzin vermezsin ama korkuyorum."
Baran elimden tuttu ve birlikte havuza daha yaklaşmaya başladık. Titriyordum.
Baran havuzun kenarına oturup ayaklarını suya soktu. Bende yanına oturup ayaklarımı suya soktum. Elimi bir saniye olsun bırakmıyordu.
"Korkam sevgilim. Ben seni bir an olsun bırakmayacağım."
"Baran derinliğini bilmediğim sular beni daha çok korkutuyor."
Geçmiş zaman:
"Baba yapma yalvarıyorum"
"sen böyle akıllanırsın anca." Deyip kafamı tekrar suya sokmuştu.
Boğuluyordum.
Şimdiki zaman:
"Miram. Ağlama. Tamam sakin ol."
Ne ara çeşmeden boşalmış gibi ağlamaya başlamıştım acaba. Baran gözyaşlarımı siliyordu. Ve her gözyaşımın akdığı yanağıma buseler konduruyordu.
"Ne oldu? Aklına birşey mi geldi?"
Suya baktıkça o gün geliyordu aklıma.
"Baran aklıma o geliyor."
"Kim geliyor güzelim?"
"Babam olucak şerefsiz."
"Ne yaptı sana? Neden suya bakınca aklına o geliyor?"
"Ben bir gün arkadaşlarımla okul çıkışı parkta oynuyordum. Vakitin nasıl geçtiğini anlamamıştım. Oda parka gelip beni sürükleye sürükleye dereye götürmüştü..."
Ağlıyordum." Sonra o derde boğmuştu beni. Sırf oyun oynarken saatin nasıl geçtiğini anlamadım diye."
Baran beni kendine çekip sarılmıştı.
"Ağla güzelim rahatla. O adam yüzünde korktuğun herşeyi sana sevdiriceğim. O adam yüzünden veda ettiğin çocukluğunu sana geri vereceğim."
Bundan hiç şüphem yoktu. Baran artık benim hem veda ettiğim çocukluğum hemde geleceğimdi.
"Seni seviyorum.."
"Bende seni seviyorum.."
Baranla biraz daha ayaklarımızı suya soktuktan sonra Baran kendisi suya girmişti. Ve aşşadan bana bakıyordu.
"Ben şimdi seni yanıma alacağım panik yapma tamam mı?"
Kafamı sallamıştım. Bu korkumu yenmek istiyordum. Bu yüzden kendimi Baran'ın kollarına bırakacaktım.
Baran elleriyle belimden tutup beni nazikçe yanına çekti. Suyun içindeydim. Ben ise refleks olarak bacaklarımı barana sarmıştım. Kanka ahtapot gibi yapıştın adama. Yapışırım müstakbel kocam değil mi? İç sesiyle kavga eden tek ruh hastasıydım.
"Baran!"
"Boğulcam."
"Hayır boğulmayacaksın. Ben seni tutuyorum. "
"Şimdi ben yavaşca kendimi senden ayıracağım. Ama sakin ol tutacağım seni." Kanka 1.90 olmasan inanmazdımda shrek gibi adamsın.
"Tamam."
Baran akşama kadar bana yüzmeyi öğretmeye çalışmıştı. Ve ben artık yüzebiliyordum. Kanka bi zahmet sabahtan beri uğraşıyor adam. Sus be.
Havuzda yüzebiliyordum. Fakat denizde yüzebilirmiydim bilmiyorum. Ne kadar su korkumu birazcık yenmiş olsamda derinliğini bilmediğim sudan hala korkuyordum. Bir gün denize gidersek görürüz.
Akşam olmuştu. Baran ile eve gelmiştik. Ve ikimizde çok yorulmuştuk. Gelince hemen ılık bir duş alıp üzerime tüylü pijamalarımı ve sıcacık ev terliğimide ayağıma geçirmiştim. Aşşağıya indiğimde Baranda duş almış üzerine siyah bir eşofman takımı giymişti. Yanına gidip dizlerinin üzerine yattım. Oda saçlarımı okşamaya başladı. Normalde saçlarıma kimsenin ellemesine izin vermezdim. Fakat söz konusu Baran olunca hiç birşeyden rahatsız olmuyordum.
Baran Doğan Demiroğlu benim bütün tabularımı yıkmıştı..Ve ben bundan büyük bir zevk alıyordum..
Bölüm sonu....