İkinci şans

Bölüm 34

İyi okumalar...

~Miranın ağzından

Sevdiğim adama kavuşmuştum. Oğlumuzu sağlıklı bir şekilde kucağımıza almıştık. Hayatta başka ne isteyebilirdim ki. Biz evimize geleli 3 hafta olmuştu. Hem ben tamamen toparlamıştım hem de Umut dışarı dünyaya alışmıştı. Umut çok akıllı bir bebekti. Tabi bide biraz tosun, doktor kontrolde Umutun daha 1 aylık olmasına rağmen kilosunun biraz fazla olduğunu söylemişti.

Şimdi ise hazırlık yapıyordum. Alp ve Hayat bize geleceklerdi. İkiside yeğenlerini ilk defa göreceklerdi. 3 hafta boyunca kimseyle görüşmemiştik hem biraz toparlanmak için hemde eski hayatımıza tekrar uyum sağlayabilmek için.

"Güliz abla sen ocağa baksan Umut ağlıyor ben bi bakıp geleyim."

"Tamam kızım sen bak paşaya ben hallederim."

Gülümseyerek salonda duran bebek parkına doğru ilerledim. Baran salona bana kolaylık sağlar diye park almıştı.

"Annemm uyandın mı sen?"

Umut'u kucağıma alıp koltuğa geçtim ve üzerime örtü örterek tosunumu emzirmeye başladım. O sırada kapı sesi duyuldu ve başımı arkama çevirdim. Baran gelmişti.

"Sevgilim, hoşgeldin."
Baran yanımıza ulaşmıştı.

"Hoşbuldum güzelim." Diyerek başımın üstüne güçlü bir öpücük kondurdu.

"Ne yapmış benim bebeklerim bakalım bugün?"
Yanımıza oturdu.

"Hazırlık yaptık. Ama senin oğlun fazla göğüs meraklısı olduğu için beni hiç rahat bırakmadı." Diyerek güldüm.

Baran kahkaha atmaya başladı.
"Babasına çekmiş." Dedi sinsi bir gülümsemeyle.

"Terbiyesiz adam." Dedim bende gülerek.

"Dikkat etde o terbiyesiz adam seni yemesin."

"İcraat Baran bey icraat."

"Sen kaşınıyorsun ama daha kırkının çıkmadığını ikimizde çok iyi biliyoruz."

"Aaa doğru o vardı demi." Dedim yalancı cahillikle.

"Neyse hadi bakalım git üstünü başını değiştir gelirler şimdi." Dedim.

"Tamam ben geliyorum."

Baran odaya çıkmıştı. Bende yine emerken uyuyup kalan oğlumu parkına yatırmıştım. Mutfağa Güliz ablanın yanına uğrayıp işi devir alacağım sırada gerek olmadığını ve kendisinin halledeceğini söylemişti güler yüzüyle. Bende şimdi Baranın yanına çıkıyordum.

Ben odanın kapısına yaklaştığım sırada Baranın telefon konuşmasına şahit oldum.

"Tamam ikisinide bekletin ben gece geleceğim."

"İkiside ölmeyecek Asrın!" Diye kükredi.

"Tamam kimseye birşey belli etme."

Kimlerin hakkında konuştuğunu anlamamak için aptal olmam gerekiyordu. Evet iğrenç adamlardılar fakat ben Baranın babasının ve amcasının katili olmasını istemediğim için o kadar ay acı çekmiştim şimdi buna izin veremezdim.

Kapıyı açıp içeri girdiğim sırada Baran gömleğinin düğmelerini ilikliyordu. Yüz ifademden duymuş olduğumu anlamış olacak ki. "Özür dilerim." Dedi.

Yatağa oturdum ve bir kaç saniye sonra oda gömleğini tamamen ilikleyip yanıma oturdu.

"Onlar mı?" Diye sordum.