İkinci şans

Bölüm 16

İyi okumalarr...

"Zeynep!"

"Ne işin var senin burada." Dedim sert çıkan sesimle.

"Aaahh Zeynepp! Gelsene kızım içeri." Bunu söyleyen Pelindi.
Senin evin mi? amk.

Zeynep içeri geçti. Yüzsüze bak amk.
Baran da ben gibi Zeynep'i beklemiyordu. Ve "senin burada ne işin var?" Dedi tıpkı benim gibi.

"Oğlum niye öyle söylüyorsun?" Dedi Burak.
Bunlar neden Zeynep'in götünü kokluyorduki.

"Bilmediğiniz şeyler var. Zeynep gider misin?" Dedi Baran. Konuş aslanım.

"Ama ben.." bide masum kız ayaklarına yatıyor ya. Bana ettiği hakaretleri daha unutmadım.

"Baran kaç yıllık arkadaşımızı şuan neden evden kovduğunu anlatabilir misin?" Bunu soranda Selimdi. Bi dakka bi dakka ne dedi o. Kaç yıllık arkadaşımız dedi kanka.

"Peki. Benden günah gitti. Ailem Zeyneple benim evlenmemi istiyordu. Evet hiç birinizin haberi yoktu. Çünkü hiç bir zaman Zeynebe o gözle bakmadım. Sonuç olarak Mira ile birbirimize aşık olduk ve evlenme kararı aldık. Zeynep de bunu bile bile hala buraya gelebiliyor." Dedi Baran.

"Zeynep varkende buna bakmazsın yani ne bileyim." Pelin fısıldayarak bu cümleyi kurmuştu. Seni ben şimdi yemez miyim.

"Pelinciğim istersen Zeyneple sen evlen madem bu kadar hayransın kendisine." Dedim. Go girll.

Alp gülmeye başladı. Alp tam kafa dengiydi. Hiç konuşmuyordu. Gerçi konuşmaması normaldi. Hayat ile yaşadıklarından sonra. Neyse konumuz bu değil.

Alp "Mira vurdu gol oldu."
Konuş be Alp başkan.
Alp'e gülümsedim. Oda bana göz kırptı.
Sevdim ben bu oğlanı.

"Pelin benim aşık olacağım kadına karar verme yetkisini sana kim veriyor acaba?"
Ooo Baran aşkım.

Zeynep "En iyisi ben gideyim." Bencede beklemen hata.
Zeynep kapıya yöneldi. Bende arkasında gittim.

"Dur!" Dedim arkasından.

"Benim yüzümden Baran dışındakilerle arkadaşlığının bozulmasını istemem." Dedim.

"Almira beni düşünme. Sen beni düşünebilecek bir pozisyonda değisin. İlk aynaya bak." Dedi. Sen ciddi misin. İyilikte yaramıyor amk.

"Sen böyle değildin. Geçmişimizi hatırlıyor musun? Birbirimize verdiğimiz sözleri. Hayallerimizi. Şimdi nasıl bir anda bu kadar değişebildin." Gerçekten aklım almıyordu. Kardeşim diye adlandırdığım kuzenimin bana bu denli düşman kesilmesini anlayamıyordum.

"Almira sen çocukken de böyleydin. Hep gariptin. En büyük hayallerin lunaparka gitmek, bisiklet sürmeyi, yüzmeyi öğrenmekti. Hep farklıydın. Aramızda dağlar kadar fark vardı. Şimdi beni suçlama"

"Bunların hepsini hatırladığına mı sevineyim. Yoksa bir zamanlar birlikte gerçekleştireceğiz dediğin hayallerimi küçümsediğine mi üzüleyim bilemedim." Dedim acı bir tebessümle.

"Sen aynı kalmış olabilirsin. Fakat ben değiştim canım kuzenim. Ve istediğimi elde etmeden oyunu bırakmam." Diyerek kapıyı yüzüme çarpıp evden çıktı.

Yine ve yine Zeynepten darbe yemiştim. Söylemiştim. En yakınınız bile sizi bir gün sırtınızdan vurur.

Arkamı döndüğümde kapının kenarında Baran'ı gördüm. Acaba konuşduklarımızı duymuş muydu.

"Baran ben biraz uzanıcam. Siz takılın." Diyerek merdivenlere yöneldim.
Odama çıktım. Uzun süredir Baran ile birlikte benim odamda uyuyorduk fakat şuan yanlız kalmak istiyordum.