İkinci şans

Bölüm 2

İyi okumalar...

Bir saat kapının önünde diz çöküp hıçkıra hıçkıra ağladıktan sonra soluğu bonyoda aldım. Aynadaki aksimden nefret ediyordum. Kendimi sıcak duş'un altına atmıştım. Sadece böyle kendime gelebiliyordum. Çocukluğumdan beri duygularını iyi gizleyebilen ve her yanlız kaldığı an ruh hastası gibi saatlerce ağlayan bir insandım. Galiba eski benden geriye sadece bu huyum kalmış.

Sıcak duş'un ardından kendimi uykunun kollarına bırakmıştım.

Alarmımın sesiyle gözlerimi yine iğrenç bir güne açmıştım. Saat sabahın yedisiydi ve benim hazırlanıp okula gitmem sonrada muhteşem akrabalarımın yanına gitmem gerekiyordu. Dayım olucak adam beni arayıp kızının doğum günü partisinin olduğunu ve gelmemi istediğini söylemişti. Herkes orada olacaktı ve ben hepsinden nefret ediyordum. Bu yüzden oraya falan gitmek istemiyordum. Ama el mahkum gidicektim. Sırf bu doğum günü partisi için gece mesaisi yapıcaktım. Ama canım ailem için değerdi. Ne kadar komik bir şaka.

Saat üçe geliyordu ve benim bütün derslerim bitmişti. Tabi bende. Hemen gidip canım kuzenime bir şeyler almam gerekiyordu. Dükkânların önünden geçerken bir sonsuzluk kolyesi görmüştüm. Biz çocukken hep sonsuz olacağımızı söylerdik birbirimize. Bide şimdiki bize bak. Ne kadar ironik. Bu kolyeyi ona almam demek iki hafta makarna yemek demekti ama olsundu alıcaktım. Kolyeyi almıştım ve dayımın evine doğru ilerliyordum. Bir saatlik otobüs yolculuğunda sonra dayımın muhteşem villasının önündeydim. İçeri girdim kapıyı çaldım ve kapıyı çalışanları açtı. Wauw bunlar baya ilerlemiş. Kapıdaki kadına gülümseyip içeri doğru adımladım. Ve onları gördüm. Canım ailem.

"Aahh Almira hoşgeldin bayadır ortalıklarda yoktun."
Bu teyzem olur. Sözde anne yarısı olan teyzem.

"Geldim işte teyze nasılsınız?"

"Iyiyiz iyi hadi gel."

Sırayla dayımla, karısıyla, teyzemle, ve kuzenlerimle selamlaşıp köşeye oturmuştum. Onları izliyordum. Ne kadar mutlular, birbirlerini seviyorlar. Ve ben hayatım boyunca onları böyle izledim. Köşeden.

"Ooo Almira hanım neler yapıyorsun? Yanlız yaşamakta kıyaktır ha annem izin verse bende istiyorum ama bırakamıyor beni senle kardeşini hiç bırakamam öyle yanlız o ne öyle dul kârı gibi diyor."

Keşke benimde annem olsaydı ve bende onun dizinin dibinde otursaydım. Şimdi ise dul kârı gibi yapayanlız yaşıyorum. Buda canım kuzenim leyla. Teyzemin kızı. bunun küçüğü var birde zehra.

"Aynen ne demessin muhteşem birşey." Aynen hergün makarna, haftada en az bir kere elektrik, su kesintisi. En önemlisi her şimşek çaktığında sığınacak kimsenin olmaması. Yanlız yaşamayı ne sanıyor ki bu gerizekalı. Her gün partilediğimi düşünüyordur kesin.

"Hadi pasta kesilicek!"

Buda doğum günü kızı Zeynep. Bir zamanlar kız kardeşim gibi olan kuzenim. Dayımın tek kızı.

Masanın arkasına geçmişti Zeynep. Çok mutluydu. Pastası özel yapımdı annesiyle babası kızlarını gururla izliyorlardı.

Zeynep dileğini tutup pastasını üfledi. Alkışlar falan. En son ne zaman bu kadar mutluydum hatırlamıyorum. Galiba hiç bir zaman...

Herkes sırayla hediyelerini verdi. Ben en son vermek istedim. Zeynepe kutuyu uzattım. "Umarım beğenirsin."

Zeynep kutuyu açtı. "Yaa Almira bu çok güzel. Belki çocukluğumuzdaki gibi sonsuz olamadık ama bu kolye çok güzel. Çok teşekkür ederim."

"Unutmamışsın."

"Unutmadım evet. Aramız bu kadar açıldığı için yaşanılan herşey için üzgünüm Almira." Bana artık Almira diyordu. Bu bile herşeyi anlatıyordu.

"Üzülme Zeynep. Geçmiş geçmişte kaldı." Kalmadı.
"Beğenmene sevindim."

Herkesle sıra sıra vedalaşıp otobüs durağına doğru yürümeye başladım. Saat ondu ve ben ne kadar belli etmesemde bu saatte sokakta olmaktan ürküyordum. Canım ailemden kimse beni bırakmayı teklif etmemişti.

Uzun bir bekleyişin ardından otobüs gelmişti.

Yolculuğun ardından restoranın önünde inmiştim. İçeri girip ışıkları yaktım. Ve işe koyuldum temizliği ne kadar hızlı bitirirsem o kadar iyiydi. Çünkü çok uykum vardı. Sadece uyumak istiyordum.

Işim bir buçuk saat sonra bitmişti. Ve bende. Işıkları kapattım. Kapıyı kilitledim. Evime doğru yürümeye başladım. İçimde garip bir his vardı nedenini bilmiyordum ama kendimi iyi hissetmiyordum. Bu yüzden şuan tek dileğim bir an önce evime girmekti.


Almira o gece başına geleceklerden habersizdi...