İkinci şans

Bölüm 1

Yazım hatalarını çok takmayın. İyi okumalar...

2 gün önce...

Her zamanki gibi bir güne uyanmıştım. Yapayanlız. Kalkar kalkmaz sıcak bir duş alıp kendime gelmiştim. Ve şuan aynadaki aksime bakıyordum. Kelimenin tam anlamıyla bitmiş. Bundan bir kaç sene öncesine dönsek yataktan kalkar kalkmaz asla duş almazdım. Alamazdım. Ama insanlar değişir. Yada değişmek zorunda kalır.

Hemen hazırlanmam gerekiyordu yoksa ilk derse geç kalıcaktım. Yaklaşık otuz dakika içinde hazırlanıp evden çıktım. Yine yıllar önceki kendimle karşı karşıya gelsem benden nefret ederdi. Bakımlı , giyimine önem veren, saçı başı düzgün olmasa dünyayı yakan ben. Ve şimdiki ben üzerimde normal bir kot pantolon,siyah kazak ve siyah kabanımla upuzun saçlarımla ve solgun yüzümle bu soğuk havada otobüse doğru koşan ben. Haa eski ben insanlar bana bakar yada saçım bozulur diye o otobüsede koşmazdı. Ama dediğim gibi insanlar değişir.

Onbeş dakikalık otobüs maceramın ardından okula gelmiştim.

"Nerdesin kızım sen seni bekliyorum yarım saattir hani erken gelicektin? Ders notların lazım banaa."

İşte buda sırf ders notları için benim yanımda olan "sözde" arkadaşım berfu.

"Heyyyy kızım kime diyorum dersler, notlar."

"Aah.. şeyy... evett.. burdayım dalmışım sadece. Tamam. Al notlar." Çantamdan notları çıkartıp berfuya uzattım.

"Sen zaten ne zaman dalgın değilsinki Almira. Neyse teşekkür ederim. Notlarını yarın geri getiririm."

Demiştim. Arkadaşım falan değil hayatımda sadece kendi menfaati için var. Galiba hayatımdaki herkes öyle. Kimse sizi gerçekten sevmez. Herkes kendi menfaati doğrultusunda hayatınızdadırlar. Genelde insanların hayatında işlerine geldiğince olurum. Işi biten tekme atıp gider. En yakınınız bile. Yaşandı.

Boğucu dört derse girdikten sonra bitmiştim. Beynim durmuştu artık. Okuldan çıkıp durağa gittim. Ve otobüsümün gelmesini bekledim. Saat ikiydi ve benim yarım saat içinde işimin başında olmam lazımdı. Yoksa artık gidebileceğim bir işimde olmayacaktı.

Saat ikiyi yirmialtı geçiyordu ve ben kapıdan giriyordum. İşte bugünde kurtardım!

İki yıldır burda çalışıyorum. Okuldan sonra
ve hafta sonları restoran temizliği. Evet burda çalışmak benim seçimim değildi, fakat sırtımı yaslayabileceğim bir ailem yoktu. Bir kaç toksik akrabam var ama pek umurlarında değilimdir genelde.

İki saat sonra bütün işleri bitirmiştim. Heryer tertemizdi.Annemin tabiriyle heryer bal dök yala olmuştu. Geçmiş aklıma geliyordu ve bu hiç iyi değildi. Şuan karşımda annem olsaydı benimle gurur duyardı. O hayatımdayken zorla yaptığım herşeyi o gidince mecbur yapmak zorunda kalmıştım. Hayat böyleydi işte. Neyse. Kendime gelip çantamı alıp eve doğru yürümeye başladım. Evle restoranın arasında yaklaşık on dakika yürüme mesafesi vardı.

En sonunda kendimi eve atmıştım. Saat yediye geliyordu ve benim karnımı doyurup ders çalışmam gerekiyordu. Evin işlerini saymıyorum bile. Ilk önce kendime makarna yapıp yedim. Sonra ortalığı toparlayıp, kedilerin yemeklerini verip ders çalışmaya koyuldum. Fakat o kadar yorulmuştumki bugün aklıma hiç birşey girmiyordu. Üç başarısız ders çalışma denemesinden sonra defteri kitabı kapatıp çöpleri ayarlamaya koyuldum. Anahtarımı alıp kapıyı çektim. Ve apartman merdivenlerini elimdeki on kilo çöp poşedi ile inmeye başladım. Elimdeki poşedi elektrik direğinin yanında koydum ve tekrar eve yürümeye başladım. Yürürken bir anda bileğimde birinin elini hissettim ve irkildim. Tanımadığım bir adam gecenin bu vakti öylesine koluma yapışıyordu. Nefret ediyordum bu düzenden erkekler istediğini yapar istediği saatte gezer ama kadınlar gece dışarıya çıksa ya fiziksel tacize uğrar yada sözel. Bileğimi çekmeye calışdığımda adam bırakmadı. Ve üzerinde çok aşina olduğum bir koku vardı. ALKOL. Nefret ediyordum bu kokudan. Allah kahretsin bana onu hatırlatıyordu. Zamanında abim sayesinde hatırladığım hareketlerle adamın kasıklarına bi tekme atıp hızla apartmana doğru koşup evime girdim. Kapıyı kilitledim. Ve diz çöküp ağlamaya başladım.

Hayat bu kadar zor olmamalıydı. Kimse için.