İyi okumalar binlerce Miralarım...
Ayağa kalktım.
"Zeynep." Dedim.
"Almira burda ne arıyorsun sen ne alaka?"dedi Zeynep.
"Asıl sen ne alaka Zeynep sevgilimin ailesi ile tanışmaya geliyorum. Benim yüzüme bile bakmayan babaannesi sana gelinim diyor. Benim kuzenime." Dedim.
"Ne"
"Kuzen mi?"
"E yuh"
"Oha!"
Herkes birşeyler söylemişti.
Ikbal hanım bir anda"güzel kızım sen bunla mı kuzensin?" Demişti.
"Ikbal hanım yeter fırsat bulduğunuzu her an beni aşşalamayı kesin. Sevdiğim adamın babaannesi ve yaşlı biri olduğunuzu için iki saatir susuyorum benimde bir sınırım var." Dedim. Canıma yetmişti artık bu kadın.
"Aahh nasılda konuşuyor. Paçoz." Bunu söyliyen Tuğçeydi.
"Yeter!" Baran bağırmıştı.
"Siz benim sevdiğim kadın hakkında böyle konuşamazsınız!" Baran adeta kükremişti.
"Zeynep sende anla artık. Senin ile evlenmicem. Canım ailem size istediğinizi vermiyeceğim. Ben aşık olduğum kadın ile evlenicem. Sende başkasına aşık olan bir adamla evlilik hayali kurcak kadar gururlusundur diye düşünüyorum Zeynep!" Dedi Baran.
Elimi tuttu.
"Bu ziyaret fazlasıyla uzadı zaten." Dedi sinirli bir şekilde.
"Hadi güzelim gidiyoruz."
"Kimsesizin tekisin Almira hayatın boyunca kimse seni sevmedi. Öz baban bile. Biz olmasak annenle abin öldüğü ilk zamanlar açlıktan ölürdün. Şimdide her zamanki gibi kendini kandırıyorsun. Baran'la siz birbirinizin dengi bile değilsiniz canım kuzenim." Dedi Zeynep alaylı bir tonlamayla. En acısıda, haklıydı. Ben kimsesizdim. Sevenim yoktu. Ve Baran'ın dengi değildim. Bir gözümden yaş süzüldü. Tutamadım. Baran beni izliyordu. Onun elini bırakıp Zeynepin yanına ilerledim.
"Sana söylicek hiçbirşeyim yok Zeynep. Sadece üzülüyorum. Sen herkesin ortasında zamanında kardeşim dediğin kuzenini ezmeye çalışan şımarık bir kız çocuğusun. Gerçekten yazık. Sana yıllarca verdiğim emeklerin hepsine." Dedim.
"Zeynep haklı millet. Ben kimsesiz, sevilmeyen, hep dışlanılanım. Ama ne eksik biliyormusunuz sizde annem öldüğünde iki gün yardım edip üçüncü gün beni sokağa atıp kendi başının çağresine bak diyen akraba bozuntularısınız." Dedim.
Ve koşarak evden çıktım. Baran arkamdan geliyordu. Ben durmuyordum. Ev sahildeydi ve ben duraksamadan koşuyordum. Topuklular ayağıma vuruyordu ama ben durmuyordum.
Evden çok uzaklamıştım Baran hala arkamdan geliyordu.
"Mira yalvarıyorum dur!"
"Miraa!"
Baran bana sesleniyordu ama ben sadece acılarımdan kaçmaya çalışıyordum. Kalbim çok kırılmıştı. Zeynepten böyle bir tekme beklemiyordum. Yıkılmıştım.
Düşüncelere dalmıştım ve topuğumun kırılmasıyla dizlerimin ve ellerimin üzerine çaıkldım. Canım çok yanmıştı ama kalbim kadar ağrımıyordu.
Baran hemen yanıma çökmüştü.
"Mira ellerin, mira kanıyo!"
"Baran benim kimsem yok."
"Annemi özledim abimi özledim. Onlar seviyordu beni. Çok özledim Baran." Ağlıyordum. Bağırıyordum.
Baran bir anda tutup beni kendine çekti. Ve sımsıkı sarıldı. O kadar sıkı sarılıyordiki sanki bir bütün olmuştuk. Baran"özür dilerim bu zamana kadar gelemedim özür dilerim sen bu kadar acı yaşarken hissedemedim. Ben senin yanındayım mira. Ben seni hiç bırakamamki." Dedi.
Baranla sahilin kenarında yere çökmüş yapbozun birbirine karışmış iki parçası gibi sarılıyorduk. Ve ben hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.
"Baran" dedim hıçkırıklarımın arasında.
"Sen kimsin?"
"Anlatıcam güzelim gel hadi bak eve gidelim hasta olucaksın." Dedi.
Beni kucakladı başımı omzu ve boynu arasına yerleştirip ellerimi boynuna sardım. yağmurdan sonra çıkan toprak kokusunu içime çekmeye başladım. Baran bana çok iyi geliyordu. Bunu ona itiraf edemiyordum. Onunlayken mutlu biri oluyordum. Sanki beni gerçek hayattan somutluyordu.
Baran beni arabaya bindirdi ve kemerimi takıp başıma bir buse kondurdu. Daha sonra kendi tarafından bindi.
Eve gelmiştik. Kapımı açtım. Aşşağıya indim. Baranda indi. Sonra yanıma gelip elini uzattı. Bir saniye bile düşünmeden tuttum elini. O benim limanımdı. Yıllardır yolunu kaybetmiş bir balıkçıydım. Şimdi ise sığınağımı bulmuştum. Baran Doğan Demiroğluna tutulmuştum.
Bölüm sonu....