İyi okumalar canlarr...
Baran odadan çıktıktan sonra uykuya daha fazla karşı koymadım ve kendimi uykunun kollarına bıraktım.
Uyanmıştım ve biraz kendime gelmeye çalıştıktan sonra yataktan kalktım. Ve şok geçirdim. Siktir. Regl olmuştum. Ve heryer kandı. Kendi evimde değildim ve ne yapcağımı bilmiyordum. Kapı 3 kere tıklandı. Barandı. Hayır. Şimdi olmaz.
Baran"Mira uyandın mı? Girebilir miyim?" Dedi. Ne yapcaktım. Hemen yatağın üstünü örtüp kenardan bir battaniye aldım ve kendime sardım. Baran da o sırada içeri girdi ve şaşırdı beni böyle görmeyi beklemediği her halinden belliydi.
"Mira napıyorsun? Neden ayaklandın sen?" Dedi.
Kanka keyfinden kalkmadım ya bişeyde sorma nasıl anlatcam.
"Ş..şey"
"B..ben"
"Baran sen çıksana ben gelcem." Dedim sonunda. Bir an konuşma yetimi kaybettim sandım.
"Ne oluyor bana anlatırmısım lütfen. Ne saklıyorsun arkanda?" Dedi Baran.
Baran bana yaklaşmaya başladı.
"Dur!" Dedim hemen.
"Gelme!"
"Ben şey olmuşum."
"Ney?"
"Hani varya kadınların olduğu şey illa söyletiyorsun ya." Utanmıştım. Ve garip olan Baranda utanmıştı bana direttiği için.
"Ben özür dilerim. Bir şeye ihtiyacın var mı?"
"Aslında var. Yeni çarşaflar ve ped."
Allahım al beni yerin dibindeyim. Baran'da utandığım anlamış olacakki.
"Lütfen utanma ihtiyacın olanları hemen aldırtırım." Dedi.
Gülümseyip teşekkür ettim.
Baran odadan çıkmıştı ve kısa bir süre sonra istediklerimi kapıya bırakmıştı. Rahat olabileceğimi. Beni aşşağıda beklediğini söylemişti.
Yatak çarşaflarını değiştirip duşa girdim. Ilık bir duşun ardından üzerimi giyinip aşşağıya indim.
Baran koltukta oturmuş telefonuyla ilgileniyordu. İndiğimi gördüğünde telefonu cebine soktu ve
"Aç mısın birşeyler hazırlim mi? Yada aldırtim mi? Güliz abla bugün izinli." Dedi.
Beni düşünmesi çok güzeldi.
"Olur birlikte hazırlarız birşeyler." Dedim.
Gülümsedi. Gülümsedim.
"Soslu makarna çok güzel yaparım. Sever misin?" Dedi.
Bende "bayılırım." Dedim.
"Ben ne yapim." Dedim.
"Şurda domatesler var istersen onları doğrayabilirsin."Dedi.
"Peki." Dedim.
Ben domatesleri doğrarken Baran da diğer şeyleri doğruyordu. Yemek yaparken onu izlemek çok eğlenceliydi. İşini son derece konsantreli bir şekilde yapıyordu. Ve yan profili hayran olunasıydı.
Yarım saatin ardından yemeği hazırlamıştık ne yalan söylim sadece o hazırlamıştı ve ben onu izlemiştim.
Makarnamdan yedim ve tadı mükemmeldi.
"Çok güzel." Dedim.
"Afiyet olsun." Dedi. Ve gülümsedi.
Baran "Seni ailemle tanıştırmak istiyorum." Dedi.
"Tabi sen iyileştiğinde" dedi.
"Tamam tanışalım." Dedim.
Yemeklerimizi yiyip etrafı toplamıştık ve benim yine uykum gelmişti. Bu ilaçlar beni çok tembel biri yapmıştı.
Ben koltukta yarı uyur vaziyetteyken
Baran"istersen odana çıkarim seni rahat rahat uyu."dedi.
Başımı tamam anlamında salladım.
Baran beni kolumdan tutup odama çıkardı. Yatağıma girdim ve üstümü örttü.
"İyi geceler Mira."dedi.
"İyi geceler Baran." Diye fısıldadım. Ve kendimi uykunun kollarına bıraktım.
O günün ardından 5 gün geçmişti ve ben iyiydim. Sadece boğazımda her aynaya baktığımda bana o geceyi hatırlatıcak büyük bir iz kalmıştı.
Bugün Baran'ın ailesi ile tanışıcaktım. Ve heycanlıydım. Nasıl insanlardı acaba. Baran'ın aile dostlarının kızı ile evlenmesini istedikleri için büyük ihtimalle beni istemiceklerdi.
Altıma kumaş kahverengi bir pantolon üzerime ise değişik desenli şık bir bluz giymiştim. Ayaklarıma ise bantlı krem topuklularımı giymiştim. Sade bir makyaj yapmıştım. Upuzun saçlarımı ise sade bırakmıştım. Kahverengi tonlarındaki kabanımıda elime alıp merdivenlere yöneldim.
Kapının önünde Baran sigara içiyordu beni gördüğünde yine kalmıştı. Adam her süslendiğimde lâl oluyordu resmen.
"Böyle çok mu abartı olmuş. Değiştirebilirim." Dedim.
Baran"çok güzel." Dedi.
Gençler Baran'ı yerden kaldıralım. Düştü kendisi.
Araba yolculuğunun ardından kocaman bir villanın önünde durmuştuk bu ev değildi adeta saraydı. Baran ile benim kaldığımız evde villaydı ama bu başka birşeydi anlatamıyordum.
Elini belime koydu ve "panik yapma. Üzerine geleceklerdir. Sırf benim ailem diye kendini ezdirme."dedi.
"Tamam." Dedim.
Eve doğru yürümeye başlamıştık fazla stres olmuştum. Bir an önce bu günün bitmesini diliyordum.
Baran kapıyı çalmıştı. Ardından kapı açıldı. Çalışan kadın bizi içeri almıştı.
İçeri doğru yürümüştük ve bizi kalabalık bir aile karşılamıştı. Bu kadar kalabalık olduklarını düşünmemiştim. Baran selam verdi. Ve hepsi ile sıra sıra beni tanıştırmaya başladı.
"Tanıştırayim babaannem ikbal." Dedi Baran. "Memnun oldum efendim bende Almira. "Dedim.
Kadın bana göz devirdi. Cevap bile vermemişti. Fosile bak. Sus Mira.
"Annem Zerda ve babam Hakan." Dedi Baran.
Gülümseyerk "memnun oldum Almira."dedim.
Baran'ın babası Hakan bey bana elini uzatmıştı. Ve "memnum oldum kızım."dedi. KIZIM.
En azında babası bana selam vermişti.Anneside babaannesi gibi avel avel suratıma bakıp yüzünü çevirdi.
Çattık ya.
"Büyük olan kız kardeşim Hayat ve küçük olanı Tuğçe." Dedi.
Aralarında tahminim bir kaç yaş farkı vardı.
Hayat kocaman bir gülümseme ile" memnun oldum Almiracığım ağabeyimin neden sana aşık olduğunu anladım. Çok güzelsin." Dedi."çok teşekkür ederim bende memnun oldum Hayat." Dedim. Sevmiştim bu kızı cana yakındı.
Tuğçe ise "bu mudur?" Dedi. Bunların derdi neydi gerçekten.
Baran"Tuğçe laflarına dikkat et kalbini kırarım." Dedi.
Tanışma faslını atlatıp masaya otırmuştuk.
Herkes sessizce yemeğini yerken. Baran'ın annesı Zerda hanım bir anda"bu kız hamile falan mı ne bu evlilik acelesi?" Deyiverdi. Yediğim yemek boğazıma kaçmıştı. Ne diyordu bu kadın. Biraz saygı.
Baran sırtıma hafifçe vurup. Su uzattı. Elinden alıp içtim.
"Anne ilk olarak onun bir adı var Mira ona bu kız diye seslenemezsin. İkinci olarak hamile falan değil ve olsaydıda kimseyi ilgilendirmez. Şimdiden söyliyeyim benim sevdiğim kadın hakkında en ufak bir imada bulunan olursa kalbini kırarım." Dedi. Tavrı netti.
Herkes donup kalmıştı. Baran'ın beni koruması çok hoşuma gitmişti. Fakat yeterli değildi birde benim ağzının payını vermem lazımdı.
"Zerda hanım hamile değilim. Benden hoşlanmadığınızı bariz bir şekilde görüyorum fakat hamile olup olmamam Baran ile benim özelim böyle ulu orta söylenilecek birşey olduğunu düşünmüyorum." Dedim.
Baran gülümsemişti.
Sessizliğin ardından herkes yemeğini yemeye devam etmişti.
Yemekten sonra salona geçmiştik.
Hayat'la sohbet etmiştik. Çok iyi bir kızdı en azında kız kardeşine, annesine ve babaannesine benzemiyordu.
Ikbal hanım, Zerda hanım ve Tuğçe bana öldürecek gibi bakıyorlardı.
İkbal hanım konuşmaya başlamıştı.
"Annen baban yokmu Almira? Tanışmak isteriz." Dediği an kalbimde bir şeyler kopmuştu. O an yıkılmıştım. Baran elimi tutmuştu. Bunu rol içinmi yada gerçekten bana destek olmak içinmi yapıyordu bilmiyordum. Gözlerim dolmuştu. Hemen aklımdaki düşüncelerimi atıp sahte bir gülümseme ile" ailem vefat etti. Sadece dayım ve teyzem var." Dedim.
"Peki onlarla tanışırız o zaman." Dedi.
"Abi bu kızda ne buldun. Çok merak ediyorum." Dedi tuğçe bir anda. Bunlar bana sınavmıydı ya.
Baran elimi daha çok sıkmıştı ama bunun farkında değildi. Sinirlenmişti.
"Kimsede olmayan bir kalbi var yeter mi Tuğçe." Dedi. Oha. Düştüm.
Tuğçe gözlerini devirdi.
Sessiz bakışmaların ardından kapı çalmıştı.
Adım sesleri yaklaşıyordu.
"Biz geldikk." Bu tanıdık bir sesdi.
Bana öldürecekmiş gibi bakan Ikbal, Zerda ve Tuğçe bir anda ayaklanmışlardı. Yüzlerinde geldiğimden beri görmediğim bir gülümseme görmüştüm. Demekki sorun bendim.
İkbal hanım" hoşgeldin güzel gelinim." Dedi. Hayır. Olamaz.
"Hoşbulduk ikbal babaannecim. "Dedi.
Kafamı ona çevirmiştim. Ve beni görmüştü.
"A..almira."
Baran'ı evlendirmek istedikleri aile dostlarının tek kızı zeynepti. Benim kuzenim zeynepdi...
Bölüm sonu...