Nathalie's POV
Natapos na ang usapan lahat ngunit ayaw padin mag pa tila ng mga luha ko. Hindi ko na alam ang gagawin ko.
Nasa chapel ako ng hospital ngayon nakaluhod,taimtim na nagdadasal humihingi ng tulong. Nasa likod ko siya,ramdam ko ang presensya niya,hindi siya nagsasalita,sinundan niya lang ako dito kanina. Hindi ko alam kung dapat ba akong magalit sa kaniya.
Pero bakit nga ba ako magagalit sa kaniya? May ginawa ba siyang masama?
Hindi ko mahanap ang dapat na maramdaman ngayong nandito siya.
Matapos magdasal ay umupo na ako pero basa padin ang pisngi ko. Hindi ko makontrol ang bawat mainit na likido na unaagos mula sa mata ko.
Naramdaman ko nalang na tinapik nito ang braso ko,"Hey, everything is gonna be okay." He said in a calm voice.
I sigh.
I know, pero kailan? Gusto kong malaman kung kailan.
Kailan magiging okay?
Pinunasan nito ang luha ko,"Stop worrying,he's fine. The doctor said he's fine,stop crying."
Napatango na lang ako pero wala pading inilabas niisang salita ang bibig ko.
Magiging okay pa nga ba siya?
Ayokong mapanghinaan ng loob pero sinabi ng doctor na yung left eye niya,hindi sila sure kung magiging okay pa.
Kahit mabulag pa siya mamahalin ko padin siya,hindi magbabago yon basta magkamalay lang siya.
"I'm sorry." Dinig kong sambit ni Josh.
Napalinga ako sa kaniya,"I know you're still mad at me and I'm sorry for hurting you, I didn--"
"Stop. I don't wanna talk about it."
"I know but--" apila niya pa.
"Please, Josh." Pagmamakaawa ko.
Gulong gulo na ako at sana naiintindihan niya na ayaw ko munang pag usapan ang tungkol duon.
Tumayo na ako at balak bumalik sa room ni Tristan ngunit pinigilan niya ako.
"Sigurado ka bang pupunta ka duon? Hindi kaya mag away kayo ulit ng mommy ng..." Napahinto ito.
"B-boyfriend mo?" Pagpapatuloy niya pa.
Tama siya pero gusto ko sana makita ulit muna si Trist.
"N-nanduon naman ang mga kaibigan mo,b-binabantayan siya." Saad pa nito.
"Halika saglit,may pupuntahan lang tayo." At inilahad nito ang kamay niya.
Auto matic namang kumunot ang noo ko.
"Trust me,makakabalik ka dito ng matiwasay,di naman tayo magtatagal. I just want to show you something."
Gustohin ko man pumunta muna sa kwarto ni Trist pero wala akong magagawa,ayoko ng gulo kaya ako nalang muna ang iiwas.
"Can you trust me?" Dugtong pa nito habang hindi padin inaalis ang pagkakalahad ng kamay.
Huminga ako ng malalim saka ipinatong ang kamay sa pala pulsuhan niya.
Sumakay kami sa kotse niya atsaka pumunta sa mala paraisong lugar kung saan madalas niya akong dalhin noon nung kami pa.
Lugar kung saan ko din sinagot si Tristan. Lugar na madalas naming puntahan kapag may problema or malungkot.
"W-woi,b-bakit ka umiiyak? W-woi,stop." Natataranta niyang sabi at binahidan ang pisngi ko.
"W-woi,a-akala ko naman matutuwa ka,I-I mean hindi totally matutuwa kasi ito yung favorite place natin before,diba?"
Ewan ko ba sa sarili ko. Di pa naman patay si Trist iyak na ako ng iyak.
Kaartehan talaga Nathalie,magtigil ka na nga.
"Wala,may naalala lang ako." Sabay punas ng luha sa pisngi ko.
"So bakit mo nga ako dinala dito?"
"W-wala lang, sa tingin ko lang kasi kailangan mo muna ikalma ang sarili mo at hindi ka makakalma kung mananatili tayo duon sa hospital kaya dinala kita dito." Ani nito.
Umupo ako sa madamong lupa. Tama nga siya,hindi ko maikakalma ang sarili kung mananatili kami sa hospital,atleast dito mahangin makakapag isip ako ng maayos.
Tumayo siya at may pinuntahan ngunit hindi ko siya pinigilan. Kung iiwan niya ako kaya ko namang umuwi mag isa ng walang kasama.
Di ko na natignan ang oras kanina. Nakalimutan ko nadin panandalian kung paano magutom dahil sa nangyari.
Tinignan ko ang oras ngayon.
3:46 pm na,saka ko lang naramdaman ang pag kalam ng sikmura.
"Oh,alam ko gutom ka." Sambit nito sabay abot ng tubig at styrofoam na may laman na chicken at kanin.
Tipid akong ngumiti at sinabing,"Salamat." Sabay tanggap ng inabot niya.
"Okay lang kahit wag ka mag salita basta wag mo lang sana pabayaan ang sarili mo, masama ang malipasan ng gutom,Nathalie."
Hindi ako kumibo. Alam kong nakatitig padin ito sa akin pero wala talaga akong maisip na sabihin.
Kung hindi kaya ako tumuloy sa resort,magkakaganito kaya ako? Si Tristan,magkakagano'n kaya siya?
Kung magkasama ba kaming dalawa sa resort pagbalik kaya namin dito masaya kami?
Naalala ko,may emergency siya kaya hindi siya nakasama sa amin pero naisip ko hindi kaya yung emergency na iyon ang dahilan kung bakit nagkakaganito kaming dalawa ngayon?
Bakit may contact si Trist ng number ni Vein. Sabi ng Doctor ang unang contact na makita sa cellphone ni Trist ang tinawagan ng mga police.
"Bakit gano'n 'yung kapatid mo?" Bigla ko nalang nasabi.
"Hmm?"
"Bakit gano'n si Vein?"
"What do you mean?" Tanong niya pabalik.
"Sinabi niya kanina na boyfriend niya ang boyfriend ko,anong nangyayari sa kaniya? Nasisiraan na ba siya? Baliw ba siya? Sabihin mo sa'kin kung ano ang problema niya,bakit siya nagkakagano'n?" Sunod-sunod kong tanong.
Natahimik siya at maya-maya lang din nagsalita na,"I'm sorry Nath. Hindi ko din alam kung ano na nangyayari sa kaniya."
"But can you just tell me kung anong meron sa kaniya?! Kung may pinagdadaanan ba siya? Kasi ang sakit lang na siya yung malapit sa akin noon tapos nang-aagaw na siya ng akin ngayon."di ko na naiwasan lagyan ng diin ang bawat salitang binibigkas ko.
Kung kanina wala akong masabi ngayon ang daming pumapasok sa utak ko na gusto kong sabihin at mabigyang sagot.
"Last time she told me that she had a boyfriend again and he's name is Tristan. That time naguguluhan ako kasi ang sabi niya sa akin kaka break lang nila ni Dave at habang tumatagal ng tumatagal nawawala na ang pagiging marespeto ng kapatid ko. Minsan nag uuwi siya ng lalaki diyan sa bahay ng hindi namin alam at hindi namin siya mapigilan dahil nagbabasag siya ng gamit or di kaya hindi siya uuwi ng bahay for about months kung hindi pa siya susunduin." Saad nito.
May sakit nadin ba siya ngayon?
Sa utak ba ang sakit niya? Nababaliw na ba siya?
"But it's not right,she should respect respect people specially me pero sa nakikita ko parang nakalimutan niya na ang pinag samahan namin noon."
Nakakunot nalang ang noo ko at hindi na muling nag salita.
Napatingin naman ako sa orasan at 4:27 pm na kailangan ko na siguro bumalik sa hospital.
Panigurado naman wala na yung mommy niya duon.
Irresponsable 'yon eh.
Aaminin ko ang bastos ko banda duon pero nagsasabi lang ako ng totoo.
Binilisan ko lang ang pagkain at uminom ng tubig saka tumayo at naglakad.
"Teka saan ka pupunta?" Nagtatakang tanong ni Josh na patapos ng kumain.
"Babalik na ako sa hospital." Saglit kong linga.
"Sandali hatid na kita."
Alam kong sinusundan na ako nito ngayon pero hindi na ako nag abala lumingon.
Sa tingin ko,siguro sa ngayon kailangan ko munang mag adjust sa mga baliw. Ako nalang gagawa ng paraan para hindi mapalapit sa kaniya.
Kung gano'n kadali sa kanya ang kalimutan ang pinagsamahan namin noon dahil lang sa lalaki,mas madali kong makakalimutan 'yon lalo pa't yung nag iisang tao na pinaka special sa akin ang gusto niyang agawin.
If I'm enemy to her then she's a stranger to me.
To be Continued...