Oras ng hapunan at narito ako sa kusina para panoorin ang pagluluto ng mga maids kasama ang isa naming chef, nang marinig ko ang pamilyar na bugatti ni kuya Loren.
Napalingon ako sa living room at tinanguan ang family chef namin bago umalis. Naglakad ako patungo sa sala at lihim na napangiti nang lumabas mula sa sasakiyan si Kuya at ang kaniyang pamilya.
Inabot nito kay Guancio ang susi ng sasakiyan upang siya na ang mag-park nito sa garage namin. Naglakad sila papasok habang nakahalukipkip ko silang tinatanaw na papalapit.
Nang makita ako ni kuya, ay tipid akong ngumiti sa kaniya. He looks so hot with his navy bue polo shirt paired with black pants. His luxury watch also made itself noticeable for me.
Gayun din ang ginawa ko nang magtama ang mga mata namin ni ate Celine. She's wearing a white short sleeved blouse and black trousers. She's holding a black Hermes bag, and hanging on her arm, is her black coat. She looks so cool and intimidating wearing her usual office attire. She smiled at me and walked elegantly as they entered inside the mansion.
"There's your aunt Sadie," Kuya Loren gestured me to the nine year old gorgeous looking boy. I looked at Cohen and noticed how tall he has become now.
Wearing a sky blue dress shirt and a denim short, the boy silently looked at me with an evidently uneasy expression. I smirked as I remember how I use to have fun scaring him five years ago.
"Hi, Cohen." I greeted and went straight to him. I noticed the little tension in his eyes when he saw me approaching him. If I were myself back then, I'd be satisfied to see him this scared of me. But now that I realized how problematic it has been for him to deal with his fear of me when he was very young, I can't help but to feel bad and guilty for him.
"Cohen? You're tita is greeting you." Ate Celine remarked.
"Hi.. t-tita," His head is straight up, but his eyes were fixed on my stomach, avoiding my face.
I smiled and crouched down so our face would level. And the moment our eyes met, his eyes shivered and transfixed to the side. I smirked.
"You look so handsome. Did you miss me?"
It took him seconds before he could answer. "No po."
"Cohen!"
"Hahahaha!" I laughed and looked at ate Celine and nodded to tell her that it's okay. Actually, I really find it funny how he can still manage to be honest despite the fear of me.
I patted his head while giggling. "Well I missed you. And I have a gift for you. I'll give it to you later after we eat, is that okay?" I sweety asked.
Bakas naman ang pagtataka at pagkalito sa mukha niya habang nakatingin sa akin. Naiilang man, ay nakahinga ako ng maluwag nang tumango siya sa akin. I smiled at him once again before I went to ate Celine to hug her.
"Welcome back." She whispered.
"Thank you, Attorney." After that, I walked to kuya Loren and before I could even open my arms again, he already enveloped me with his.
I laughed and embraced him back as he caress my hair. "I missed you so much.."
I smiled. "Same here."
"Where's Lea?" He asked as we started walking towards the dinning area.
"May susnduin daw sa airport." Sagot ko. Iyon kasi ang ipinaalam niya kanina bago ako matulog at hanggang sa paggising ko ay wala pa rin sila ng boyfriend niya.
"Sino raw?"
Nagkibit balikat ako at naghila ng sariling upoan, nang magtanong na naman siya.
"Ang kuya mo?"
Inginuso ko ang second floor. "Nag-iingay sa taas."
"Won't he join us for dinner?" Ate Celine asked.
"He's with his band mates." tipid na sagot ko at umupo. Naupo si kuya Loren sa kabisera. Sa gilid ay si ate Celine katabi si Cohen. At dahil gusto kong mapalapit sa bata, ay tumabi na rin ako sa kaniya.
Gulat na lumingon sa akin ang bata kaya nginitian ko siya. Nag-iwas naman ito ng tingin at nanahimik sa kaniyang puwesto.
"Then let's ask them all to eat with us. 8:30 na rin, oh." Dagdag pa ni ate kaya natigilan ako. Alanganin akong lumingon sa kanila, at nagtama ang mga mata namin ni Kuya Loren.
He looked at me worriedly and held the hand of his wife to signal her. "Let's just let them practice. Bababa naman ang mga iyon kung gutom na sila—"
"I'll call them." Sabi ko at tumayo.
"No, it's okay. We can eat now and just ask the maid to take their foods upstairs." Sabi ni kuya Loren at tumingin ulit sa akin.
Si ate Celine naman ay natahimik at kinagat ang sariling labi bago nahihiyang tumingin sa akin. I chuckled at them.
"You think I can't face him?" diretsong tanong ko kaya naman pareho silang umiling.
"No, no, that's not what we meant—"
"Then I'll call them now. They might not notice the time, but I'm sure they're all hungry. They will all eat with us tonight." Pinal na sabi ko at ngumiti sa kanila bago nagpaalam na aakyat.
Aaminin ko na may kaba pa rin sa tuwing naririnig ko ang pangalan niya. May kung ano pa rin sa akin ang nabubuhay sa tuwing kaharap ko siya. Pero kumpara noon, ay sobrang laki na ng pinagbago ng nararamdaman ko para sa kaniya.
I still consider him as the only man that I truly loved even with just the short period of time that we've spent together. But that should just remain that way. He should just remain to be the person that protected me and has been my home. Because the only person that I should focus on, is myself and no one else. I am my own protector. I am my own home.
Umakyat ako patungo sa second floor at diretsong nagtungo sa studio. Sa labas pa lamang ay dumadagungdong na ang mga insturmentong ginagamit nila. May kumakanta, pero hindi iyon kaisng lakas ng mga instruments kaya hindi ko rin maintindihan.
Kumatok ako ng tatlong beses at hinintay silang magbukas, pero siguro, sa sobrang ingay ay hindi na nila narinig. Hindi na ako muling kumatok pa. Hinawakan ko ang door handle at kusang binuksan ng kaunti dahil hindi naman iyon naka lock.
"She's fly effortlessly
And she move like a boss
Do what a boss do
She got me thinkin' about gettin' involved
That's the kind of girl I need, oh.."
Sinalubong ako ng nakahahalinang boses ng lalaki. I stopped and kept my hold on the door handle to listen, and it took me seconds to realize that it was Luke's voice singing inside.
"She got her own thing
That's why I love her
Miss Independent
Won't you come and spend a little time?
She got her own thing
That's why I love her
Miss Independent
Ooh the way we shine, Miss Independent, yeah."
Nang matauhan ako, ay saka lamang ako huminga ng malalim at tuluyan nang binuksan ang pinto. Isinungaw ko ang ulo ko at siguradong madali nila akong makikita dahil paharap sa pintuan ang ayos ng mini stage nila.
Kaagad na huminto sa pagkanta si Luke at napatitig sa akin. Hindi ko siya pinansin at kaagad na hinanap ng paningin ko si kuya Sage.
"Kakain na." Tipid na sabi ko at muling isinara ang pinto. Tumalikod ako at bumaba. Sakto namang pagdating ko sa sala ay dumating din ang pamilyar na sasakiyan ni Gavin.
Nagtaas ako ng kilay at hinintay na silang makapasok. Nakangiti si Lea nang bumaba ito ng sasakiyan habang kaswal namang blangko ang mukha ni Gavin.
"Hi, Sadie!" Nagmadali sa pagpasok si Lea suot ang yellow na tube top at puting high waist shorts. Her hair is fixed in large waves and it's perfectly bouncing as she walks.
"I heard kuya Loren's here?" Tanong niya.
Tinanguan ko na siya pero bumeso pa rin siya sa akin. Hindi na namin hinintay si Gavin. Hawak ni Lea ang kamay ko nang magtungo kami sa dinning area at batiin niya sina Cohen.
"Where have you been?" Tanong ni kuya Loren sa kaniya.
"Airport!" Masiglang anito.
"Fetched who?"
"Hmm, do you even know my best friend Cora? She just got promoted as First Lieutenant last month! And she's here in La Cuevas for her latest mission! How cool, right?"
Hindi ko alam kung kinikilig o sobrang proud lang talaga ni Lea para sa kaibigan niya. Nakikita ko ang saya at pagkasabik sa kaniyang mga mata habang ikinukuwento ang kaibigan niyang 'Cora' daw ang pangalan. I haven't seen her, though. Wala na siguro siya rito noong dumating ako rito sa La Cuevas.
"Mission? Here?" Pag-uusisa ni ate Celine.
"H-hm!" Tumango si Lea at umupo sa harapan ni ate Celine, sa kabilang side ni kuya Loren. Si Gavin naman ay tumabi kay Lea, sa harap ni Cohen. "Secret lang natin 'to, ah? But the president's son is here!"
Sabay-sabay kaming napalingon kay Lea nang sabihin niya iyon. Umupo na ako sa tabi ni Cohen at narinig na rin namin ang ingay ng mga yapak nina kuya Sage na papalapit.
"What are you talking about? Why is he here?" Si kuya Loren ang nag-tanong.
"Are you certain? I didn't know the president has a son." Sabi naman ni ate Celine.
Hindi ko alam na naging chismosa na pala ang mag-asawang ito sa nakaraang limang taon.
"Omg right? I couldn't believe it at first too, but he has!" Inilapit ni Lea ang mukha niya sa lamesa upang ibulong ang sasabihin. "Apparently, that man grew up in Italy, and his life is in danger. That's why Cora and her team were assigned to protect and hide him from a large syndicate in Europe! I saw him kanina and he's sooooo good looking! Omg—"
"Oh, tapos?" Napalingon ako kay Gavin nang bigla siyang sumingit.
"Huy, ano'ng syndicate syndicate ka diyan? Ano 'yan?" Muling bumalik sa ayos si Lea at pasaring na tinignan si Gavin at kuya Sage.
"Nothing! You're so chismoso talaga ever!" Sagot niya at inirapan ito.
Kumunot naman ang noo ni kuya Sage at pinaikot-ikot ang hintuturo sa harap ng kaniyang tenga habang nakatingin kay Cohen. Cohen laughed and looked at his tita Lea with his eyes full of admiration. So this kid has a favorite. I smirked.
"Are you with Moli earlier?" I asked Lea as the five members of the band sat down on their places. Tamabi sa akin si kuya Sage.
Si Luke naman ay nakipagtitigan pa kay Gavin bago sila nagtanguan. Pinigilan ko pa ang pagtaas ng kilay ko nang maupo siya sa harapan ko mismo. Napalunok ako at inilipat ang tingin sa mga pagkaing inihahain sa amin. I can do this, of course.
Nang maupo na kaming lahat, ay nagulat ako nang mag lead ng prayer si Cohen. I stayed silent as I watched them listen to him carefully. It was very awkward for an atheist like me, but I just didn't mind it. It doesn't hurt to shut up anyway.
Nang matapos ay nagbunyi sina Vincent at Andrei dahil sa mga pagkaing paburito nila. Napangiti tuloy ako habang pinapanood silang mag-usap at magtawanan. I didn't expect that I will actually miss Vincent's jolliness.
"Ano'ng sabi ni manager pala?" Tanong ni Vincent sa kanila. Hinayaan ko silang mag-usap tungkol sa mga projects at events na dadaluhan nila.
Kukuha na ako ng sarili kong pagkain, nang sabay kaming humawak ni Luke sa serving spoon ng kanin.
Mabilis kong binawi ang kamay ko at pinauna siya, pero binitawan niya ang spoon at kumuha nalang muna ng tubig. Pinagmasdan ko ang mabagal niyang pag-inom na tila binibigyan ako ng oras para sumandok ng kanin. Agad ko iyong naintindihan at nauna nang kumuha ng sarili kong kanin.
Nang matapos ako, ay doon lamang siya natapos sa pag-inom. Kumuha siya ng sarili niyang kanin at tahimik na kumain.
"By the way, you said you'll tell me something?" Napalingon ako kay kuya Loren nang magsalita siya.
"Huh?"
"Sabi mo kanina." Pag-uulit niya at doon ko lang naalala ang gusto kong itanong.
Bakit hindi pa nahuhuli ang pumatay kay nanay Ida? Sino ang pumatay? Bakit hindi niyo sinabi sa akin? Binuksan ko ang aking bibig para sana itanong ang mga iyon, pero nang mapansin ko na naka tingin silang lahat sa akin at naghihintay rin sa aking sasabihin, ay natutop ang bibig ko.
This moment is just so perfect. Napaka payapa lang mg mga sandaling ito para sirain ko sa tanong na iyon. Mahalaga sa akin na malaman ko kung sino ang pumatay sa nanay na kinilala ko, pero kung iisipin, ay baka may dahilan naman siguro sila kung bakit nila itinago sa akin iyon.
Alam ko namang hindi nila gusto na hayaan ang kriminal na iyon na maging malaya at magpagala-gala pa rin sa kung saan lalo pa't abogado si ate Celine. Sa ibang araw ko nalang siguro iyon itatanong. Makakapag hintay naman iyon. Ayokong sirain ang sandaling ito.
Sa huli, ay ngumiti ako at tinignan si kuya sa mga mata. "I've decided my specialty."
Napatitig si kuya Loren sa akin at unti-unting sumilay ang ngisi sa kaniyang labi. Ibinaba niya ang mga hawak na fork and knife para pagsiklopin ang mga daliri sa kaniyang harapan.
"What is it?" He asked.
"Derma." I answered.
Tahimik silang lahat. Nakatingin lang ako kay kuya Loren na manghang-mangha ang mga mata sa akin. Parang nililipad ng mga paru-paro ang tiyan ko dahil sa sarap na nararamdaman. Kalmado ang aking pakiramdam at hindi ko maipaliwanag ang sayang ito.
Ilang segundo pa, ay marahang tumango-tango si kuya at ngumiti sa akin. "That would be great. You can start your residency this year. I'll help you—"
"I'll help myself. Just watch me do it." I answered with confidence.
In my peripheral vision, I caught how ate Celine smirked inward and assisted Cohen on his food. Lea showed her gummy smile and gave me two thumbs up. I chuckled at her and accidentally glanced at Luke who's seriously looking at me. I raised at brow at him before I started eating. Just stare all you want. That's the most you can do.
"I forgot to tell you that you'll be having body guards from now on." Sabi pa ni kuya Loren.
I know it's because of that killer. I just nodded and didn't protest.
We were enjoying our dinner altogether talking about my stay in Australia, the success of the band, and what made me uncomfortable is when the topic was dragged to the song that he played solo on stage on their last concert in Manila.
"I liked it too! The song is just so comforting! Did you wrote it yourself?" Lea asked Luke.
Nag-angat ako ng tingin sa kaniya at nahuli ang mga tingin niya sa akin. "Yes." Tipid niyang sagot.
"Iyon pala iyong matagal niya nang sinasabi sa 'tin," singit ni Andrei.
"Anu 'yon?" Si Vincent.
"'Di ba no'n, sabi niya may gusto siyang kantahin, kaso 'di niya alam kung kailan." Sagot ni Andrei.
Tahimik lamang si Ricci habang kumakain. Si kuya Sage naman ay abala sa paglalagay ng gulay sa plato ko.
"I'm full." Bulong ko sa kaniya.
"Full mo mukha mo." Napairap ako sa hangin at hinayaan siya. Pinagmasdan ko ang mga plato kong unti-unti nang nagiging mini garden.
"Ire-release mo ba 'yon?" Si Vincent ang nagtanong.
"I don't know." Sagot ni Luke.
"Bakit?" Lea interfered.
Matagal na nanahimik si Luke. Kahit nakayuko ako sa pagkain, ay ramdam na ramdam ko ang pagtagos ng mga tingin niya sa akin. Nanatili akong naka pokus sa aking plato at hinintay ang isasagot niya.
"I'll have to ask permission first."
Napatitig ako sa mga gulay nang sabihin niya iyon.
"Papayag naman si Daisy sigurado, nagustohan nga niya 'yung kanta mo, e." Si Daisy iyong binabae nilang manager.
"Not her."
"Oh? Kanino? Bro plagiarized ba 'yan? Loko ka, ah sasabit pa tayo diyan." Hindi nito pinansin ang sinabi ni Vincent.
Ask permission? Kanino? Sa akin ba? Huh?
Napakurap ako at unti-unti akong nag-angat ng tingin. At nang madako ang mga mata ko sa kaniya, ay nakumpirma kong nasa akin nga ang tingin niya.
Dahil doon, ay natuon na rin sa amin ang atensiyon ng lahat. Nakatingin lamang din sila sa amin at batid kong nagtataka na sa inaasal ni Luke. Bumuka ang kaniyang bibig, ngunit hindi siya nakapagsalita nang biglang tumunog ang cellphone ko.
Lahat sila ay napalingon sa akin. Sa gulat ako ay aligaga kong hinugot ang cellphone ko sa aking bulsa. Nang makita ko kung sino ito, ay nagtaas ako ng kilay. Balak ko talaga siyang tawagan ngayon, mabuti at nauna siya bago ko pa makalimutan.
"Excuse me," paalam ko bago sinagot ang tawag. "Yes, Kyo?" Bungad ko at tumayo.
"Oy, miss you." Sabi niya sa tamad na boses.
Agad naman akong napangiti at nagsimulang maglakad. "I miss you too."
JOJISSI