VAMPİRİN GELİNİ

20.BÖLÜM ~KAVUŞMAK~

Vay be yirminci bölüme geldik. Gerçekten bir duygulanmadım değil yani. Git gide büyüyoruz bu beni çok mutlu ediyor. Alaz'ı ve Elis'i sevenler buraya yazabilir mi?

Yorumlarınız ve oylarız icin minnettarım. Bu bizim kitabımız.

Sizleri seviyorum.

Keyifli okumalar~

----------
'Ben Vampirin Geliniyim.'
----------

Sena'nın bizi getirildiği yere öylece baktım. Bahçedeydik ve kimse yoktu. Adımlarımı biraz da ilerlettiğimde Yalvaç'ın daha önce oturduğumuz bankta tek başına oturduğunu gördüm. Beni hissetmiş gibi başını kaldırdı. Ona doğru ilerledim ve tam önünde durdum. "Ne yaptın yine?"

Garip bir şey demişim gibi güldü. Oturduğu yerde biraz daha yayıldı. Kollarımı birbirine bağladım. Ellerini teslim olmuş gibi kaldırdı.

"Suçsuzum."

"Sana neden inanayım?" Başını olumlu bir şekilde salladı. "Doğru. Fakat gerçekten bir suçum yok. Alaz onu da doldurmuş bana karşı." Kaşlarım anında çatıldığında ayağa kalktı. Alaz hakkında böyle konuşması sinirlerimi bozmuştu. "Sana inanmıyorum." Dedim. O da benim gibi kollarını birbirine doladı. Kollarımı çözdüğümde de aynı seyi yaptı. Beni neden taklit ediyodu!

"Emin misin?"

"Neye?" Ağzımdan birden çıkan kelime ile bir süre durdum. Ah, ona inanmamamdan bahsediyordu. Unutkanlık işte napasın.

"Ha, evet." Dedim durumu toparlamak için. Bana umutsuz vakaymışım gibi baktığında başını iki yana salladı.

"Fazla aptalsın." Kim ben mi? Hiçte bile. Yeterince akıllıyım ben. "Sende malsın o zaman. Mal."

"Elis, kes sesini." Sesinde biraz olsun kızgınlık ne bileyim sinir olur zannediyordum fakat aksine benimle hiç uğraşmak istemiyormuş gibi çıkmıştı.

"Poyraz nerede?" Dediğimde sıkkınca bir nefes verdi. "Barın ile gittiler." Demek ki onları Barın ayırmıştı. Vay aslanım benim! Olacak bu çocuk! Zaman gerekiyor.

"Peki gidiyorum." Arkamı dönmüş adım atacaktım ki kolumu tuttuğunu hissettim. Sonra bedenim büyük bir hızla dönüp onun bedeni ile çarpıştığında bozulan dengemi yerine getirmek için ona tutundum.

Yüzüme sıcak bir nefes çarptığında kapalı olan gözlerimi açtım. Siyah gözlerinde değişik bir yansıma gördüğümde üstümdeki şaşkınlık ile ne geri çekilebildim ne de gözlerinin güzelliğinden kendimi alabildim.

Kehribar gözlerden sonra asla unutamayacağım bu siyah gözler.

Onunda bu yakınlaşmadan etkilendiğini ve kolumu tuttuğunda böyle bir sonuç doğuracağını tahmin etmemiş olduğunu anlamıştım.

Bakışları yavaşça dudaklarıma düştüğünde gözlerini kapattı. Ne zamandır içimde tuttuğumu fark ettiğim nefesi geri verdiğimde gözlerini anında geri açmıştı. Yutkunduğunda gözlerimi kaçırıp ondan ayrıldım. Aramıza gergin bir hava girdiğinde ona bakmadan oradan hızlıca ayrıldım.

Hayır. Neden bu kadar gergin hissediyorum? Içimde sebebsiz bir adrenalin yüklemesi olmuş gibiydi. Bir erkek ile yakınlaştığım için mi? Bu hissi hiç sevmedim. Olmasın. Bir daha asla.

▪︎YAZARDAN▪︎

Elis'in arkasından bakakalan Yalvaç hızlanan kalbine hiç bir şey yapmadı. Onun için hızlanan kalbini bile özlemişti. Bu kızın tüm her şeyini özlemişti.