ნატალიას ჩემს სახლში ყოფნამ გაკვირვება და სიხარული გამოიწვია. გაკვირვება იმის გამო, რომ ასე მალე მოგვარდნენ ის და ალექსანდრე. სიხარული კი ადვილი მისახვედრია.
-ძლივს მოხვედი-ნატალი წამოხტა და ჩამეხუტა. ღმერთო რა კარგი სუნამო ესხა.
-მოულოდნელი იყო შენი აქ გამოჩენა.
-ვაიმე კაი გამახსენე, წამოდი გარეთ რა, შენი ძმის ნახვა ჯერ არ მსურს. ტელეფონს რატომ არ პასუხობ?
-მოიცადე, ალექსანდრე არ გინახავს?
-არა ველოდე სანამ გავიდოდა სახლიდან და მერე შემოვედი, მაგრამ არ დამხვდი.
-იქნებ სულ არ გასულიყო სახლიდან.
-წელიწად ნახევარი ვიყავი მასთან და ვიცი, სახლში არასდროს ჩერდება.
-კარგი იქნება ახლაც ერთად იყოთ-ნელ-ნელა ვიწყებდი გეგმის განხორციელებას.
მან სევდიანად გამიღიმა და გარეთ გამიყვანა.
-საით?-ისევ მე დავიწყე საუბარი.
-სადმე კაფეში წავიდეთ.
-ჩემს ძმას რატომ არიდებ თავს?
-ვფიქრობ პასუხი ისედაც იცი. მე ის მაინტერესებს აქამდე რატომ არ ვმეგობრობდით. რა კაი ვინმე ყოფილხარ-მაისურაძემ ხმაურიანად მაკოცა ლოყაზე და ხელკავით წავედით წინ.
-მოიცა, მანქანით წავიდეთ რა-დაღლილი ვიყავი და ფეხით სიარულის თავი არ მქონდა.
-კაი, ჯანდაბას.
მაგრამ არა! ვივლი ფეხით.
-უი, ახლა გამახსენდა, რომ ბენზინი არ არის ბაკში. ფეხით მოგვიწევს წასვლა.
-წამოდი მერე!
მეტროთი თავისუფლების მოედანზე გავედით და ორბელიანის ქუჩისაკენ გავუყევით გზას. ერთ-ერთ კაფეში შევედით. თბილი გარემო იყო და ხალხიც არ იყო ძალიან ბევრი.
ორივეს გვშიოდა, ამიტომ პიცა და გაზიანი სასმელები შევუკვეთეთ.
YOU ARE READING
YOU ARE SO GOLDEN.
Romance-როგორც ჩანს, ჩემი უარის მიუხედავად შენსას აგრძელებ-ზურგს უკან, ბოხი და უკვე ნაცნობი ხმა მომესმა. -გამარჯობა ბატონო ანდრია. -გაგიმარჯოს ქალბატონო ტაისია. -ვფიქრობ სრული უფლება მაქვს, რომ როგორც გვამის აღმომჩენელმა ვიკითხო რა ხდება. -ვფიქრობ სრულ...
