Ne halden anlıyorsun,
Ne şiir dolu kağıtlarımdan.
Güneş tutuyorum avuçlarımda,
Ellerin karşılıyor buzdan duvarlarınla.
Üşüyorum...
Üşümeyi seviyorum aslında senin kollarında.
Kışı arzuluyor ruhum,
Çünkü kış en çok seni hatırlatıyor bana.
Ne kalemimin dili var seni yazmaya,
Ne mürekkebimin gücü var adını sayıklamaya.
Dargınım sana.
Hırçın bir deniz gibi dövüyorum kıyını dalgalarımla.
En çok ilham perim kırgın.
Kırık kanadıyla mecali yok sana uçmaya.
Donar, kahrolur yüreği senin ayazında.
Neden tuttuğum eller soğuk?
Neden soğur yüreğin sana dokunduğum anda.
Zehirli bir çiçek miyim?
Yasak mıyım senin tarlanda.
Kavurucu bir güneş miyim yoksa?
Solup gidiyorsun ektiğim her baharda.
Seni senle tamamlamak isterim.
Aynam sensin benim.
Sana benzerim.
Ruhlarımız gibi,
Bedenlerimiz de soğur, severim seninle üşümeyi.
Kar beyazı ellerim, kucaklar yüreğini.
Fakat neden böyledir?
Neden ateşin kavurur yakar beni?
Oysa ki tek gayem sana benzemek isteyişim.
Buz gibi bir adamı sevmek,
Ne vakit buzdan bir şatoya hapsetti beni.
Alev alev yanan bir adamı sevmek,
Ne vakit cehenneme esir etti kalbimi.
Ben sana çiçek, yaprak.
Sen bana susuz ilkbahar.
Ben sana kar, kış.
Sen bana alev alev yaz.
Kıtalar kadar uzak,
Gökyüzü ve yeryüzünün buluşamayacağı kadar hazin bu sevda.
Hatırlıyorum da,
Hatırlamak, sarıldığım büyük bir acı kollarımda.
Çehreme dalgalanmıştı,
Sevi dolu öpücük baharları senin dudaklarında.
Meğer bir vedaya gebeymiş buselerin,
Ben o vakit anlamayacak kadar kör bir meleğim.
İzlerine baktıkça anlayacağım.
Sen güneş, ben ay'ım aslında bu kentin sokaklarında.
Hem bilirim hiçbir melek beklemez cehennemin kıyısında.
YOU ARE READING
BERCESTE
PoetryBen öznelerini kaybetmiş çölde bir bedevi, Mecnun'un esarete düştüğü o çölde, şiir yazan uhrevi. Sararmış kağıt parçalarına tutunur sevdiceğimin elleri, Damarlarımda yol alır harita misali gözleri. Sen ki şiirlerime kan gülleri tutuşturmuş merhamet...
