Güneş batarken hummalı yalnızlığında,
Çektim heceleri gecenin koynundaki yıldızlara.
Ne anlatıyordu karanlık bana...
Harelerimde büyüyordu düşlerim, düşledikçe düşüyordum rüyalara.
Dargındım...
Dargındı gözlerim tutuklu kalmış göz yaşlarıma.
Anlamı yoksun bir cümle gibiyim insanlığın arasında,
Boğazımı yakıyor kelimeler yutkundukça.
Ne vakit kendimi bulacağım o cümlenin sonunda,
Dağılıp kalıyorum mürekkep gibi biçare kağıtlarda.
YOU ARE READING
BERCESTE
PoetryBen öznelerini kaybetmiş çölde bir bedevi, Mecnun'un esarete düştüğü o çölde, şiir yazan uhrevi. Sararmış kağıt parçalarına tutunur sevdiceğimin elleri, Damarlarımda yol alır harita misali gözleri. Sen ki şiirlerime kan gülleri tutuşturmuş merhamet...
