Sonbahara aşık olan takvim yaprakları gibi,
Biz de döküyorduk ümitsizce sayfalara şiirlerimizi.
Zavallı bir çocuk misali tutuyordu elimizden kafiyeler,
Kederli sokakları gezdiriyordu dermansız dizeler.
Ne sen bildiğim gibi,
Ne yazdığım şiirler eskisi gibi sahici.
Kalemimin ilhamı umutsuzluk çiçeği olduğundan beri,
İşte bu vaziyet küstürür kağıtlarıma beni.
Senin o meçhul şiirlerinin öznesi olmamak, üzmüyor artık beni.
Ruhu lekelenmiş harflerinle, kirletmeyeceğim masum ismimi.
Senin o hakir sevgine, layık olmamak sitemkar etmiyor beni.
Çünkü ben en çok seninle çekimliyorum, sevmemek fiilini.
Ve ben en çok senin saçlarına yakıştırıyorum, unut beni çiçeğini.
Kirli bir beyazsın hatıralarımda, şimdilik bunu bilmen kafi.
YOU ARE READING
BERCESTE
PoetryBen öznelerini kaybetmiş çölde bir bedevi, Mecnun'un esarete düştüğü o çölde, şiir yazan uhrevi. Sararmış kağıt parçalarına tutunur sevdiceğimin elleri, Damarlarımda yol alır harita misali gözleri. Sen ki şiirlerime kan gülleri tutuşturmuş merhamet...
