Unutalım bu şehri...
O karanlık sokakta beni terk edip gittiğin geceyi, unutalım.
Sensiz de seni yaşıyorum diyebilmeyi öğrettiğin o günü, unutalım.
Unutalım yazgıya düşen kara melekleri,
Unutalım içimizde küllenen o yanık şiirleri.
Unutalım seninle birbirimizi,
Hatırladıkça açacak bu aşkın ayrılık çiçeği.
Vakit dolmuş çoktan, ölmüş sevda kelebeği.
Yalnızlığa selam durmuş kağıtlarım,
Ne bir harf, ne bir kelime kutsar olmuş kalemimi.
Bir şair böyle vuruluyor demek ki...
Hislerini kaybederken teslim ediyor ilham perisini.
Kim tutacak mürekkebine küsen bu kimsesiz elleri.
Unutalım seninle birbirimizi,
Seni buldukça kaybediyorum gökyüzünün maisini.
Limansız bir deniz oluyorum, batırıyorum umut teknesini.
Teninden ruhuma dökülen her bir zerreyi, bırak unutalım.
En büyük günahları fısıldadığın o unutulmaz buseyi, bırak unutalım.
Farzet yağmurlu bir günde karşılaştık,
Gülümseyerek bakıştık,
Sonra iki yabancı olup yitirdik birbirimizi.
Farzet sen bu şehre hiç gelmedin,
Ben de bu şiirleri yazıp, sevmedim seni.
Unutalım birbirimizi, unutulmak eşsiz kılıyor aşkın ayrılık rengini.
Bırak bağışlayalım birbirimizi,
Kuşkusuz en güzel kaybediş budur sevgili.
YOU ARE READING
BERCESTE
PoetryBen öznelerini kaybetmiş çölde bir bedevi, Mecnun'un esarete düştüğü o çölde, şiir yazan uhrevi. Sararmış kağıt parçalarına tutunur sevdiceğimin elleri, Damarlarımda yol alır harita misali gözleri. Sen ki şiirlerime kan gülleri tutuşturmuş merhamet...
