Bir günde bırakmadım ben şiiri,
Ulaşılmaza erişirken kurban ettim o kutlu harfleri.
Ne vakit üşüttüyse yalnızlık beni,
O vakit tuttu ellerimden kalemin merhemi.
Şimdi hangi dizeyi tutsam, ayrılık kafiyesi kesiyor ellerimi.
Yetişmiyor artık topraklarımda ümit çiçekleri.
Boynu bükük kelimeler karşılıyor mürekkebi.
Uğramıyorsa artık aşk makamına ilham perisi,
Yitirmişim çoktan hislerimi.
Bin gece geçti seni bekleyeli, aşka bulaştı ihanetinin lekesi.
Kırıldı düşlerim, masumluğun timsaliydi içimdeki sevgi.
Ben bu bilinmezliğin içinde kaybettim kendimi.
Belki de aşklar kirletiyor beni.
Ne vakit baksam aynaya, yüreğimin üstünde durur bıraktığın çamur izi.
YOU ARE READING
BERCESTE
PoetryBen öznelerini kaybetmiş çölde bir bedevi, Mecnun'un esarete düştüğü o çölde, şiir yazan uhrevi. Sararmış kağıt parçalarına tutunur sevdiceğimin elleri, Damarlarımda yol alır harita misali gözleri. Sen ki şiirlerime kan gülleri tutuşturmuş merhamet...
