Ruling The Senator's Son (High Class Issue Series #2)

Chapter 49

Sugatin rin ako ng araw na 'yun, ang sabi ng mga doktor ay may dugo raw na namuo sa aking utak pero masuwerte daw ako na hindi gaano ito kalala.

Masuwerte bang nakaligtas ako? Sana ako nalang ang namatay kaysa kay mama at Mimi, sana ako nalang ang nawala dahil hindi sila nararapat na mamatay.

Bago mawala si mama ay hiniling niya ang kasiyahan ko at pag-hilom, huwag ko daw dalhin ang galit sa aking puso dahil iyon ang sisira sa akin pero nangyare na ang lahat ng 'yun na dahilan para wala na akong pag-asa para mabuhay.

Aly hated me because I killed our child, we both have no idea that we are already a family. Someone took the chance for us to be a family and that is Donya Arielle.

Namatay ang batang iyon dahil sa kapabayaan ko, namatay ang anak ko dahil sa hindi ko naalagaan ang sarili ko at sa tingin ko hindi ko na kayang tanggapin pa ang mga nararamdaman ko.

I lost my angel, I lost my baby boy and you think I'm not hurt?

Kinasulkaman na ako ni Aly at paulit-ulit akong tinanong kung paano ko nagawa iyon sa anak ko, "T-Tama na, ayoko na." humihikbing usal ko dahil sa bigat ng aking nararamdaman.

The one I cried last time is my baby, that box is filled with things that should be used by him. Even the clothes, the towels and even the bonnet I made for my baby is there.

Ang mga gamit na iniyakan ko ay gamit ng anak kong namatay, ang sanggol na nawala sa akin sa isang iglap dahil sa kapabayaan. Ang akala ko, ang batang 'yun ang mag-papabago sa akin pero hindi ko man lang siya nasilayan.

Hindi ko man lang nariniyg ang pag-tawag niya sa akin bilang isang ina niya, aaminin ko man na ayaw ko sa kanya sa simula pero nanlambot ang puso ko ng makita ang itim at puting litrato na kinunan sa tiyan ko kung saan nakita ko ang pag-buo niya.

"I-I'm sorry, my angel... mommy is careless." I said with the angel that I know who is watching me in heaven, he wasn't even born that time the reason why I hate myself for being a careless.

Nawalan ako ng anak at nawalan ako ng katuwang sa buhay, wala na bang mas isasakit pa doon?

That baby made me realize that even though you are filled with regrets, there's still a reason to keep going. I'm not guiltu that I hate that child first but when he grew inside of me, it made my heart happy.

Isiah, that's the name of my little angel but unluckily he didn't make it because of what happened. He didn't even experienced how beautiful the world is despite of the cruel people living on it.

I will protect him against the people who wants to hurt him, I didn't give birth because he let go of me. He let go of his mommy's womb the reason why I became hopeless.

"Ate Marion, ma, pa, Mimi... and my angel, Isiah. Puwede bang sumama nalang ako sa inyo?" ang tanong ko na para bang handa na akong ibigay sa kanila ang sarili ko para lang mag-kasama kami.

Hindi ko na kaya na ako lang ang mag-isa, hindi ko na kaya na mag-isa lang ako. Sobrang wala na ako sa sarili ko na dahilan para hayaan ko nalang na lunurin ako ng lahat.

This pain is just too real, there's just too much that even time can't erase. Every person who left me, haunts me and all I can do is to keep this pain I'm dealing with.

Am I not enough to make you guys stay?

Where did I go wrong?

Am I not worth fighting for?

Wala bang kamahal-mahal sa akin kaya niyo ako iniwan?

"I-I tried my fucking best to be happy but nothing happened, it's just this pain is too real that I think I can't handle it anymore."