Chapter 40

7.1K 144 121
                                    

Chapter 40: Lost


Aliyah's POV

"Wala ng mapupuntahan ang kompanya na 'to kaya mas mabuting umalis nalang tayo" I heard them talking about leaving the Monreal Fields, I shifted my eyes on them and I can see the frustration and irritation on them because of how popular the company when it comes to issues.

"Baka pati tayo madamay sa mga pangungurakot ng Monreal, kung makukulong si Architect ay paniguradong pati tayo damay" I sighed as I can hear all their gossips about the current problem of the Monreal.

Ang laki ng binigay na tiwala sa kanila ni Architect Aly pero bakit naman kung kailan ganito ang nangyayare ay tsaka naman sila nag-babalak na umalis? I mean, I know they are worried for their safety and job but I think Aly will not let his employees to be involved on this problem.

Inayos ko ang pag-kakapile ng mga papeles na bagong print lang, kitang-kita na bumabagsak na ang sales maging ang mga investors ay wala ng matira. Ang tanging pinag-kakatiwalaan nalang ng kompanya ay ang magulang ni Ms. Grayson.

As I saw Architect Aly last night, I can't help but to pity him. He's ready to take his own life and thankfully I was there to stop him again, he's committing his life already and it hurts to see that man being drowned in pain because of his parents.

"Pero alam mo ba yung nangyayare kay Architect...parang nababaliw na daw" I shut my eyes and held the papers tightly because now, they are talking about Architect's mental health "Baka mamaya kung ano na ang gawin sa atin. Ang arte naman ni Architect, gusto niya ba ng atensyon kaya siya nag-kakaganyan?"

I can't believe that those people still exists, ang lakas nilang kumwestiyon ng nararamdaman ng isang tao ay hindi naman sila ang nakakaranas. Hindi ko na napigilan ang sarili ko at ramdam ko ang gigil sa aking katawan.

Anong arte at anong gusto ng atensyon? Excuse me, mental health is a serious matter at hindi lang 'yun pag-hingi ng atensyon o arte man lang, nakakasuklam naman ang mga taong ganon ang pag-iisip at hindi man lang subukang ilagay ang sarili nila sa nangyayare kay Aly.

I got their attention because of my hand that flounced at the table, they became confused on my action the reason why I raised a brow on them.

"If you have those kind of words then better keep it to yourselves, nakakabastos na dito pa kayo sa kompanya nag-uusap ng ganyan" pambabara ko sa kanila na dahilan para kumurap ang mga mata na siguro ay dahil na rin sa hiya.

Don't mention it as arte if you didn't experience it, ito rin kasi ang problema sa ibang tao. The problem is some people will take it as a joke when this person is opening about his or her struggles.

I don't it get why some people think that mental health is just like seeking of attention. It's hard to say this but those people who think that it's just an arte to feel that kind of doubt to yourself, then fuck you.

"Kung may balak kayong mag-usap tungkol sa boss niyo ay ilugar niyo ha, paki-lugar lang" ramdam ko ang boses ko na may pagka-mataray na dahil nainis ako sa mga sinabi nila kay Architect Aly na arte lang ang nararamdaman niya.

Nakakasuklam, ang sarap balibagin.

They bowed on me because of the embarrassment they did, tama lang na pag-sabihan ko sila dahil masama ang sinasabi nila kay Architect. Imagine, you're struggling and then everyone will just say that you're seeking for attention, gosh!

I left out a sigh as I follow them using my eyes hanggang sa mawala na sila sa paningin ko, I shut my eyes for a second because of the irritation that is filling me. Please settle down Aliyah, calm yourself and protect your peace of mind.

Ruling The Senator's Son (High Class Issue Series #2)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon