The Lucky Girl 2...|✔️

32💛Final.

Taksia e la perballe nje shtepie.Luna pagoi dhe zbriti.Ndonese duhet te levizte,kembet nuk i benin.Kishte mbetur e ngrire,pa levizur perballe nje ndertese.Nje shtepie.Shumica thone se shtepia jote eshte e embla shtepi.Por per Lunen s'kishte qene asnjehere e tille.Ajo aty nuk kishte perjetuar asnjehere momente te bukura e asnjehere nuk ishte ndjere e mirepritur.Ne nje situate te atille nuk kishte vend tjeter se ku te fuste koken.Kembet e kishte cuar tek shtepia e familjes se saj.Familje e thencin.E vetmja gje qe i vinte ne mend pervec gjithe te sharat e te bertiturat qe e prisnin,ishte nje perqafim nga motra e vogel,Melodia.

Por nuk bente te levizte.E shihte deren nga larg,por nuk bente asnje hap.Canta i ra ne toke dhe ca lot i rrodhen ujevare.I dhimbte shpirti e zemra i godiste kraharorin.Ferkonte qafen me duar.Ndjente sikur po i merrej fryma.Nuk ndihej mire.Nuk ishte nje vendim i duhur.Ajo s'duhet te ishte aty.Eci nje hap dhe ndaloi serisht.Me pas u kthye serisht dhe i ktheu kurrizin shtepise.Qau edhe me shume.Kembet si mbajten me dhe u ul ne toke,ngjitur me deren e oborrit.Vuri duart perpara fytyres dhe nisi te regjistronte cdo moment qe kishte kaluar.

Nuk kishte me force.Nuk dinte a mund te mbante me shpirti i saj apo jo.A kishte me fuqi zemra te perballonte nje jete te atille?Nje jete se ciles ia kishte mbyllur deren cdo here qe ishte perballur.Jeta e saj ishte Colton.Ajo kishte kuptuar qe lumturia e saj ishte e barazuar me Coltonin ne cdo reaksion te mundshem.Gjithe castet,momentet,koha...dashuria,lumturia,perqafimet,puthjet e ne fund edhe urrejtja,inati,ato lot,dhimbja.Gjithcka ishte Colton.

Nuk eshte aq e thjeshte ta heqesh dike nga zemra.E aq me teper kur ai njeri eshte motivi i jetes tende.Eshte ai njeri qe nuk te ka braktisur kurre edhe kur te gjithe ishin kunder teje.Ai njeri qe i dhuroi gjithe bekimet e botes edhe pse fundi ishte i trishte.Zemra,ajo nuk harron dot.Cfaredo lloj gjeje ti shkaktosh asaj.Sa me shume ta gjuash,t'ia cjerresh plagen,aq me shume ajo e ngul ate njeri brenda vetes.Luna nuk bente dot pa Coltonin.

Ajo e donte me shpirt,por ne ate moment ajo ishte e zhgenjyer.Ky pra eshte ai reaksion i jetes qe nuk mund te barazohet nga te dyja anet.Zhgenjimi qe njerez qe duam me shume na japin.Ajo urretja e inati,qe dikur ishte per dike tjeter tanime behen arma jone me e forte.E sigurisht ne njerezit jemi te cuditshem,te pakten disa prej nesh,ose ose te pakten Luna.Ne s'mund ti lendojme te tjeret.Luna nuk mund ti bente keq Coltonit.Ne asnje lloj menyre s'mund te hakmerrej.Zemra e saj kullonte gjak e ndoshta do kullonte e me shume nese e lendonte Coltonin.

Colton's P.O.V

Ora ishte rreth 8 e mengjesit.Ishte ende heret,por ne ate moment me doli gjumi.Pata nje buzeqeshje te pakonceptueshme.Ose ose ishte dicka e pranueshme tani qe une dhe Luna jemi bashke.Hapa syte dhe ajo nuk ishte prane meje.Sigurisht qe nuk u shqetesova per asgje sepse mendova se do kishte dale me heret per ne pune.U nderrova,u vesha dhe syte me shkuan te komodina.Ishte nje leter dhe telefoni i Lunes.E mora letren dhe lexova shenimin ne te.

"Me harro Colton.Do mundohem ta bej edhe une..."-mbeta teper i habitur.Ferkova mire syte dhe po ishte e vertete.Mora telefonin e Lunes dhe e hapa.Ai kishte mbetur tek biseda me nje numer te panjohur.Ne mesazh ishte nje foto..Dreqin..Isha une.Ishte dhe Parisi.

"Po sigurisht kur me solli Kleo ate nate,isha tape"-po mundohesha te kujtoja se si dreqin kishte ndodhur kjo gje.Dola menjehere nga dhoma per te kerkuar per ate femer te pafytyre.U perplasa me Johnnyn.

"Ku eshte ajo e mallkuar?Sigurisht pse duhet te habitem qe eshte shoqja jote..Ku eshte me thuaj?"-iu drejtova.

"Po kerkon per Parisin? Parisin se kam pare te jem i sinqerte,por Luna...Henezen e pashe te ikte me nje taksi para 1 ore"-e gjithe bota mu shemb nga fjalet qe ai idiot me tha.Kishte te drejte!C'e duhet Parisi?Duhet te shkoja prane Lunes.

"Ba me duhet makina"-i fola tim eti kur e pashe ne parkim.

"Ka ndodhur gje bir?"-m'u drejtua ai.