The Lucky Girl 2...|✔️

28💛

Colton's P.O.V

C'duhet te beja me shume per ta fituar Lunen? Fundja ne kete histori nuk kemi faj as une e as ajo.Vendosa te beja sic me tha ajo dhe shkova tek dhoma ku ishte sistemuar familja ime.Ishte nje siute e madhe pasanikesh.Ndonese ishte e vertete,ne ishim te pasur,por nuk e kishim zemren e keqe ashtu sic shuma e njerezve mendojne.

Trokita ne dere dhe pas saj doli vellackoja im i vogel.Kisha shume kohe pa kaluar kohe me te ndonese kemi qene gjate gjithe kohes prane njeri-tjetrit.Kishin ndodhur shume gjera dhe une vertet kisha shume pa kaluar kohe me familjen time.Ne fund te historise familja eshte e vetmja qe nuk te le ne balte.Familja ime ne fakt ka qene gjithmone mbeshtetesja me e madhe e dashurise sime dhe te Lunes.Njeriu nuk e zgjedh familjen e tij,por isha shume i lumtur qe ata ishin e imja.

"Coltooon!"-dhe vellai im i vogel si gjithmone m'u hodh ne krahe.

"Mama,Colton erdhi!"-thirri i lumtur ai.Hyra brenda dhe pershendeta prinderit e mi.

"Bir mire je?Luna mire eshte? U merakosem shume mbreme"-me foli mami e cila me ftoi te ulesha e me dha nje filxhan kafe.

"Mire,mam.Thjesht Luna s'ndihej shume mire"-thashe shkurt duke kthyer filxhanin e kafes,"Sot e kam pushim.Si thoni per nje freskim ne det?"-shtova.Nena e kuptoi qe kisha shume per ti treguar dhe deti do ishte vendi me i qete e me i pershtatshem per te folur.

"URRAAA!"-u hodh vellai,"PO!PO!PO!Ky eshte vellai im"-tha ai duke me shkelur syrin,"Do me gjesh ndonje shoqe dhe mua?"-me peshperiti ai ne fund.I gjuajta lehte ne kembe dhe e terhoqa afer vetes.

"U rrite ti picirruk?He?Do shoqe he?"-dhe fillova ta gudulis.Me pas u shtrime te dy ne krevatin e prinderve dhe filluam te luanim sic benim me perpara.

Ndonjehere me vinte te qeshja ,ndjeja nje lumturi aq te madhe sa mendoja se nuk me duhej me asgje ne bote vec vellait e prinderve.E ndonjehere me vinte te qaja,te qaja aq shume sa zemra te fillonte te rrihte si e cmendur.Me mungonte Luna.Ajo eshte gjithashtu familja ime.Ajo eshte jeta ime.Kisha ngecur ne ate dreq kohe,qe per mua nuk levizte asnje akrep.

"Ma une u vesha!"-tha vellai i cili doli nga banja i veshur me nje pale pantallonta te vogla me figuren e Spiderman.Fillova te qeshja me te madhe nderkohe qe picirruku nisi te bente nje sfilate rreth dhomes me rroba banjot e reja.

"Zoteri mund te kem numrin tuaj? Do doja te punoja me ju per set fotografik"-iu drejtova.

"Ta mendoj"-tha gjithe vetbesim.U vesha dhe u shpejt e shpejt dhe e mora ne krahe.

"Ikem neeeeee!"-dhe e mbaja ne krahe si avion.Prinderit buzeqeshen.E shihja ne syte e tyre qe ishin te gezuar per femijet e tyre dhe kjo gje me kenaqte zemren.Do doja shume qe edhe Luna te kishte dike si ata qe ndiheshin krenar,por fati nuk troket gjithmone ne te njejten dere.

Megjithese ajo me kujtohej ne cdo moment,ne cdo kujtim e cdo cast qe kalonte,serisht mundohesha ta harroja edhe pse nuk ia arrija per shume gjate.

Zbrita poshte bashke me vellane pilot dhe ne deren e hotelit,sigurisht ndesha Lunen.Vellai im zbriti nga krahet e mi duke u hedhur fluturimthi.

"Lunaaa!"-dhe e perqafoi fort.Edhe ai e donte shume Lunen.

"Zemer! O zot c'eshte ky model i bukur qe po me shohin syte"-dhe Luna qeshi per te.Iu pershtat situates duke e bere vogelushin te gezonte.

"Mos me thuaj qe e do dhe ti numrin tim? Hmm,ta mendoj zonjushe"-ia ktheu vellai i vogel.Te tre qeshem e nderkohe une dhe ajo perplasem shikimet.

"Luna do vish me ne ne det?"-e pyeti vellai im.Une e dija pergjigjen e saj,por serisht nuk gjeja nje zgjidhje.

"Do doja shume,zemer.Por kam pune ketu"-vogelushi rrudhosi buzet.Luna e mori ne krahe.

"Nese i mbaroj shpejt te premtoj qe do vi"-i tha ajo dhe e puthi ne faqe.

"URRAAA!"-u hodh ai dhe zbriti nga krahet e Lunes.Me kapi per dore dhe beri te dilnim.

"Luna shihemi pastaj.Pacim!"-tha ai.Shikimet tona u perplasen serisht.

Pasdite

Kisha kaluar nje dite teper te kendshme nen shoqerine e familjes sime.Qeshem,hengrem dreke,luajta me tim vella,Kalova momente shume te bukura duke u munduar te fshehja ate c'ka ndjeja.

"Bir flasim pak?"-mu drejtua babai.Kishte ardhur momenti qe ti tregoja atij dhe nenes c'po ndodhte vertet me mua dhe Lunen.Nena u largua pak me vellane tek kendi i lojerave,nderkohe qe une dhe babi u ulem ne nje kafene aty afer.

"Bir me trego! C'problem keni ti dhe Luna?"-hyri drejt e ne teme im ate.

"Ne jemi ndare,baba"-thashe prere.Vendosa te isha i drejtperdrejte me te.Ishte babai im dhe ne nje menyre a ne nje tjeter do me kuptonte.Ai kishte kaluar shume perpara meje.Kishte kaluar nje jete te tere para meje.

"Per c'arsye? Cfare ndodhi?"

"Xhelozia,ba.U zume per gjera te vogla qe me kalimin e kohes u bene te medha.Keqkuptonim cdo fjale te njeri-tjetrit.Pastaj erdhem ketu.Filluam te debatonim me shume.Xhelozia pastaj shkaterroi gjithcka...e tani ja kemi lene ne dore kohes"

"Koha i mbyll plaget,por nuk i sheron ato"-m'u drejtua im ate.

"Kemi 15 vite te martuar dhe une me mamane tende jemi zene mijera here keshtu si ju.Nuk kemi lejuar askend e asgje te hyj mes nesh.As koha asgje.Nese duheni jepini fund kesaj gjese dhe kapjani doren njeri-tjetrit.Ku e dini ju qe koha do jete ne favorin tuaj? Mbase koha do ju beje te largoheni pergjithmone...Duajeni njeri-tjetrin sa s'eshte vone"-perfundoi ai.Ndoshta ai kishte te drejte.Nga ta dime qe koha s'do jete me ne? Po dreqi ta haje...E dua Lunen.