I can't do this anymore ft Niall Horan [onregelmatige updates]

#6

"Diana, je moet opstaan, we gaan bijna vertrekken." Ik schud Diana zachtjes heen en weer in bed. We moeten binnen een uur en half vertrekken naar de arena dus het wordt echt tijd dat ze opstaat. Ik ga echt helemaal flippen, we gaan de jongens ontmoeten en ik ga Niall weer zien! Ik zet de opname van Louis' stem weer op en ja hoor, ze wordt wakker. Misschien moet ik dit maar gewoon vanaf het begin afspelen in plaats van drie keer te proberen haar gewoon wakker te krijgen.
"Moet je nog douchen, want dat heb ik net gedaan." Ze kijkt me slaperig aan waardoor ik lach en ze zuchtend knikt. Ze laat haar hoofd weer in haar kussen vallen terwijl ik de deur uitga waardoor ik me meteen omdraai.
"We gaan One Direction ontmoeten, ben je dat vergeten?" Haar hoofd schiet recht in het midden van mijn zin waardoor ik grinnik en ze meteen uit bed springt en naar de badkamer loopt. Ik trek mijn outfit aan die al klaar ligt sinds we de tickets hebben en doe mijn haar. Ik krul de onderkant en doe daarna wat mascara en parfum op. Klaar.
"Ik ben klaar laat me weten als je dat ook bent. We hebben nog een uur." Ik wacht niet op een antwoord en ga tv kijken. We hebben een uur geleden gegeten dus we gaan bij de arena nog een hamburger of iets anders klein eten. Nuja, ik niet, ik heb al genoeg gegeten vandaag. Ik ben al een beetje afgevallen, waar ik enorm trots op ben, ik heb mezelf gisteren gewogen en ik woog maar vijfenveertig. Ik glimlach trots bij mijn gedachten. Nog even volhouden en het zal allemaal gedaan zijn. Alles zal dan weer goed zijn.

"Klaar." Hoor ik plots. Ik kijk naar het uur en knik. Dat was een snelle douche.
"Oke, let's go!" We nemen onze spullen en gaan dan met de trein naar de arena.
Daar aangekomen gieren de zenuwen door mijn lijf. We gaan naar de rij voor de meet and greet en wachten geduldig onze beurt af. Niall had me verteld dat we als laatste waren zodat we extra tijd hadden, dat had hij blijkbaar geregeld. Ik vind het wel enorm lief van hem, al de moeite die hij doet voor ons. Zou hij dat voor iedereen doen? Waarschijnlijk wel want hij is en blijft Niall.
Na een uur in de rij staan is het eindelijk aan ons. Mijn handen zweten en mijn benen trillen. Het is eindelijk zo ver.
"Tickets?" vraagt een man in zwart uniform.
"We hebben geen tickets maa-." "Dan kan ik u niet binnen laten." Onderbreekt hij me.
"De jongens hadden geregeld dat we binnen mochten, ik-." "Ga alstublieft naar de andere kant, voor de normale tickets." Onderbreekt hij me weer waarna hij ons richting de andere kant duwt. Wauw, luisteren gaat ook niet meer in de eenentwintigste eeuw!
[ Ik ]
We mogen niet binnen, ze laten ons niet uitpraten of uitleggen hoe het zit. We staan in de rij voor de normale tickets. Bedankt dat het mocht maar het zal er blijkbaar niet van komen. Geniet van het concert zoals wij er allemaal van zullen genieten! x

"Niet te geloven. Nu laten ze ons niet eens binnen! Hoe onbeschoft kunnen ze ook zijn, ze luisterden niet eens." Ik draai me met een zucht om naar Diana en schud mijn hoofd.
"Ik snap het ook niet, maar het is wel eerlijker zo, helaas." Ze rolt haar ogen met een zucht en kijkt naar het ticket in haar hand.

[ niallhoran ]
Wat? Nee dit meen je niet! We hadden echt zin om jullie te zien! Ik stuur Paul wel om jullie te komen halen dan. Zijn jullie al binnen? x
[ Ik ]
Ja net, maar je moet niet zo veel moeite doen, echt, het is goed, we hebben niet betaald dus zo is het eerlijker. x
[ niallhoran ]
Nee, we willen jullie echt zien! En we moeten Diana nog ontmoeten, het voorprogramma begint pas binnen een halfuur dus ik stuur Paul. Waar zitten jullie? (: x
[ Ik ]
Blok geel, rij twaalf stoel zeventwintig en achtentwintig. x

"Met wie stuur je?" Ik kijk naar Diana die me vragend aankijkt en toon haar subtiel mijn scherm. Ze knikt.
"Hij is wel echt enorm lief hè." Ik knik met een glimlach.
"Hij is een schatje." Ze lacht zacht waardoor ik grinnikend mijn gsm wegsteek aangezien ik geen antwoord krijg.
"Olivia en Diana Styles?" Ik kijk op en zie Paul staan. We kijken elkaar glimlachend aan en tonen onze identiteitskaarten. De mensen rondom ons kijken verward en beginnen te fluisteren en filmen.
"Kom maar mee." zegt hij met een kleine glimlach. We volgen hem en gaan mee tot in de backstage waar ik meteen geknuffeld word door Niall. Wat een aangename verassing!
"Hey." Glimlach ik, waarna ik de andere jongens ook knuffel.
"Jij bent vast Diana!" zegt Niall blij. Diana knikt verward en wordt ook in een knuffel getrokken door hem.
"Oh jij bent Olivia's zus toch, het meisje met wie ik belde?" vraagt Louis met een brede glimlach, waarna hij haar in een knuffel trekt. Ik kijk Niall met grote ogen aan. Ik had hem verteld dat ze mijn zus is maar ben ik serieus vergeten zeggen dat ze dat nog niet wist?
"Uhm nee, ik ben haar beste vriendin." zegt ze verlegen. Wel, ik kan nu maar beter de waarheid zeggen toch?

"Je bent wel mijn zus en niet mijn beste vriendin met toevallig dezelfde achternaam. Maria en Lucien zeiden dat het beter was als we deden alsof je niet mijn zus was maar gewoon bij ons woonde omdat je ouders overleden waren en ze je ergens gevonden hadden. Zo konden de mensen van het weeshuis ons niet opsporen en terugbrengen naar die vreselijke plek." Ze kijkt me met grote ogen aan.
"Sorry." ga ik zacht verder. Ik had het veel eerder moeten zeggen.
"Uhm, nee ik heb uhm, wow. Dat ik dat nooit doorhad." zegt ze met een verbaasde lach. ik lach opgelucht en knuffel haar.
"Wel, sorry hiervoor." zegt Louis lachend waardoor iedereen lacht.
"Geen probleem, het moest ooit uitkomen." zeg ik met een glimlach. Hij knikt instemmend.
"Ik heb je gewoon geholpen, wat ben ik toch lief." Lacht hij. Ik grinnik. Idioot. We hebben nog een heel leuk gesprek waarna we allemaal samen op de foto gaan en dan weer naar onze plaatsen gebracht worden door Paul en genieten van het beste concert ooit! Er worden vele vragen gesteld maar de jongens zeiden dat we niet moesten vertellen hoe het echt zat. Zouden we ook niet doen want dan zou iedereen proberen via de jongens onbetaald backstage te komen en dan zou niemand ons nog met rust laten omdat we 'de jongens kennen.'.