I can't do this anymore ft Niall Horan [onregelmatige updates]

#5

Ik stap, samen met Diana, de bus af en wandel de straat uit naar school. Mijn adem stokt in mijn keel als ik Chelsea aan de bakker, in het midden van de straat, zie staan met haar groepje meelopers die vuil naar voorbijgangers kijken. Ik buig mijn hoofd naar de grond en houd de strips van mijn rugzak vast. Het valt namelijk vaker voor dat mijn rugzak in een vuilbak beland door Chelsea. Met gebogen hoofd loop ik zo snel ik kan, in de hoop dat het normaal overkomt, voorbij de groep lachende tieners. Een opgeluchte zucht verlaat mijn lippen als ik hen voorbij ben maar wat zeggen ze altijd, 'juich nooit te vroeg.' ? Met een snok aan mijn arm word ik omgedraaid en tegen een paal gesmeten. Een gedempte kreun is te horen en het gelach van de o - zo bekende gezichten vult mijn oren. Jack Kingston, vriendje van Chelsea Winners, Luke Kingston, broer van Jack, Sean en Tristan Rosewood neefjes van de Kingston's en dan heb je nog Mel en Bella Cross de tweeling die niet van Chelsea's zijde wijken. In een cirkel staan ze allemaal om me heen en Diana kijkt me hopeloos aan van achter hen. Ik ontwijk oogcontact met ieder van hen, inclusief Diana, en hoop dat ik hier snel weg kan.

Een stekende pijn giert door mijn maag en happend naar adem buig ik voorover. Jack kijkt trots toe naar wat zijn klap met me doet. De armen van Luke en Tristan houden me recht en Mel's hand vliegt naar mijn wang waar een rode streep komt van haar lange gel - nagels waarmee ze me net gekrabd heeft. Ik kijk naar Chelsea die grinnikend Jack's wang kust.
"Vind je dit ook niet zo entertainend schat?" Ik walg van haar. Jack knikt met een degoutante grijns en kust haar vol op haar lippen. Ik krijg nog een klap van Bella en Sean waarna ik word losgelaten en mijn rugzak vastneem, die naar mijn hoofd gesmeten wordt. Ik zie Chelsea met mijn granenreep in haar hand staan en kijk naar mijn rugzak. Daar gaat mijn eten.
"Niet zo triest kijken, ik help je alleen maar. Ik wil namelijk niet dat je nog dikker wordt." zegt ze met een 'lieve' glimlach. Ik kijk naar mijn voeten en wacht tot ze weggaan. Ze heeft gelijk, ze helpt me. Ik had beter een appel meegenomen. Ach, zelf dan vermager ik niet. Ik moet gewoon een tijdje stoppen met eten. Dan komt het allemaal wel weer goed. Iedereen neemt zijn rugzak op waardoor Chelsea haar ogen rolt.
"Niet zo snel jongens, ik vind dat er iets niet klopt." Hoor ik haar dan zeggen. Ze komt naar me toe en spuwt in mijn gezicht. Ik wil het afvegen maar word weer eens tegengehouden door haar meelopers. Dit is walgelijk.
"Ben je weer bezig Chelsea? Kan je het nu nog altijd niet plaatsen dat ik over je heen ben? Zielig." De woorden die Alan uitspreekt sturen vlinders doorheen mijn hele lichaam.
"Ik weet niet of je het doorhebt sukkel, maar Chels is mijn babe nu." Alan lacht bij de woorden van Jack en schud lief zijn hoofd.
"Ik ben er zeker van dat je haar nog steeds niet kan laten klaarkomen." Jack's ogen spuwen vuur en als ze konden schieten, was Alan nu enkel nog een kapot geschoten schietschijf.
"Rot gewoon op Alan." zegt Chelsea die met haar ogen rolt.
"Laat Olivia gewoon gaan Chelsea." Alan gaat bij haar staan waardoor ik hem nu kan zien. Chelsea knikt naar haar groepje die haar volgen naar school en Diana rent meteen naar me toe.

"Ben je oke?" Ik knik. "Het gaat wel." Alan kijkt bezorgd van mij naar Diana en schud dan zijn hoofd.
"Ik geloof je niet maar goed, je zal het ons toch niet vertellen." zegt hij schouderophalend. Hij heeft gelijk, ik zal hun niet zeggen dat ik mentaal en fysiek niet oke ben. Zeker niet nu maar ze weten allebei dat het zo is. Of ik het nu toegeef of niet.
Alan is bytheway mijn crush. Dat is hij al bijna twee jaar. Hij zit in onze klas maar we zijn eigenlijk nooit echt vrienden geweest, hij deed wel altijd vriendelijk tegen ons maar er kwam nooit een echte vriendschap uit. Niets ergs aan op het eerste zicht, alleen is hij Chelsea's ex. Snap je nu waarom we nooit vrienden waren? Ze daten tot begin dit jaar. Chelsea bedroog hem met Jack, al heeft ze dat tot op de dag van vandaag nog steeds niet toegegeven, en hij kreeg gevoelens voor mij. Om een of andere rare reden. Chelsea's pestgedrag is enkel erger geworden door zijn gevoelens voor mij maar wat had ik dan verwacht? Ik veeg mijn gezicht schoon en ga met gebogen hoofd naar school. Alan houdt me tegen en knikt naar Diana dat hij even alleen wilt zijn. Ze glimlacht lief en wandelt een stukje verder waar ze op de bank gaat wachten.

"Oli, laat me je helpen. Babe alsjeblieft." "Noem me niet zo. Dat helpt niets." Hij kijkt me gekwetst aan.
"Ik hou van je, en ik weet -." "Stop daar mee." "Met wat?" Zijn ogen staan triest, bijna gebroken. Natuurlijk. Ik doe niets anders dan mensen kwetsen.
"Stop met van me houden Alan. Het wordt nooit iets tussen ons en dat weet je."
"Maar ik kan het laten werken. Baby komaan geef ons een kans. Ik wil je gelukkig maken." Ik schud mijn hoofd.
"Ze stikte me, weet je dat nog? Ze stikte me toen je het haar vertelde. Als wij samen gaan vermoord ze me. Dat weet jij even goed als ik. Ze is dan misschien wel met Jack, maar je blijft altijd van haar Alan. Altijd." Hij kijkt me recht in mijn ogen aan. Zijn prachtige groene ogen staan gebroken en zijn lichaamstaal spreekt dat niet tegen.
"Het spijt me zo." Ik schud mijn hoofd. Waarom zegt hij dat toch steeds? Elke keer als het over Chelsea gaat verontschuldigd hij zich. Is het omdat hij denkt dat dit zijn schuld is? Want dat is het niet. Als ik mezelf nu gewoon eens kon beheersen in plaats van zo veel te eten heel de tijd dan was Chelsea nooit zo gemeen tegen me geweest, of als ik nu gewoon niet had toegegeven dat ik gevoelens heb voor hem was ze ook nooit zo gemeen tegen me geweest.
"Dat hoeft niet, het is mijn schuld." Ik loop langs hem heen naar Diana en ga met haar naar school. Chelsea bleef me maar uitlachen met alles dat ik deed en ik heb Alan voor de rest van de dag niet meer gezien.