Ένας δολοφόνος ανάμεσα μας

Κεφάλαιο 19

Μέσα σε λίγες ημέρες είχα έρθει πολύ περισσότερο από τι όσο ημουν ύποπτη για φόνο. Η αίθουσα αναμονής φαινόταν όλο και περισσότερο  πιο αποπνικτική απο πριν. Δίπλα μου καθόταν όλη μου παρέα, εκτός Άρτεμις και Μπερι που δούλευαν. Στο τηλεφώνημα μου πριν δεν είχα καταλάβει πως με είχε πάρει εκείνη μέχρι που το έμαθα όταν με περίμενε απέξω από το αστυνομικό τμήμα.

Ξανά ο δολοφόνος είχε χτυπήσει σε λιγότερο από 24 ώρες άλλους δύο ανθρώπους. Όπως είχε πει ο Μπερι στο τραπέζι ο φόνος της Λάιλα με του Κέβιν είχαν ίδια πράγματα μεταξύ τους. Τι ακριβώς δεν μπορέσαμε να μάθουμε αφού το διακόψαμε για την επόμενη ημέρα.

“γιατί σου είπαν να έρθεις εδώ και όχι στο νοσοκομείο;” με ρωτάει η Κέιτ και παίρνω μια ανασα πριν μιλήσω.

“είπαν πως βρέθηκε κάτι στον τόπο του εγκλήματος και πρέπει να το αναγνωρίσω πριν πάω στο νοσοκομείο” της απάντησα στο ερώτημα της ενώ περίμενα να έρθει κάποιος αστυνομικός. Δεν πρόλαβα να το πω, ερχόταν προς το μέρος μας μια αστυνομικός με ένα σακουλάκι που μεσε είχε κάτι γυαλιστερό. Έφτασε κοντά μου και έκανε την ερώτηση που περίμενα πως θα κάνει.

“γνωρίζετε ποιανού είναι;” με ρωτάει σκύβω να δω το αντικείμενο. Τότε παρατηρώ τα γυαλιά μυωπίας της στεφ σπασμένα, είχε λίγη μυωπία δεν τα έβαζε συχνά αλλά όταν ήταν έξω και έπρεπε να βλέπει καθαρά τα φορούσε. Δάκρυα άρχισαν να βγαίνουν ανεξέλεγκτα από τα μάτια μου, δεν είχα καταλάβει ποτέ πρόλαβε η Κέιτ και με είχε πάρει αγκαλιά. Την είχα σφίξει με τα δύο μου χέρια ενώ σπαραζα στο κλάμα.

Πάλι έχασα κάποιον δικό μου... Κι όχι μόνο έναν αλλά δύο, μετά από λίγα λεπτά που είχαν έρθει οι γονείς του Χρήστου έδειξαν το κολιέ που φορούσε σπασμένο και μες τα αίματα.

“πάμε στο νοσοκομείο, να την δεις; πρέπει να γίνει και εκεί αναγνώριση” με συμβούλεψε η Κέιτ κι εγώ εγνεψα καταφατικά. Δεν είχα να κάνω και τίποτα άλλο πέρα από το να δω μήπως και δεν είναι εκείνη και έτυχε καμία  σύμπτωση.

[…]

Περιμέναμε απέξω από τo νεκροτομειο μαζί με την Κέιτ και τους γονείς του Χρήστου. Μια στα τόσα έκλεβαν κλεφτιες ματιές προς εμένα με απορία. Ήταν σίγουρο πως σκεφτοντουσαν πως εγώ έφταιγα, έμμεσα μπορεί οι σκέψεις τους να έχουν δίκιο, άμεσα όμως δεν ήμουν. Ένας άντρας  από το αστυνομικό τμήμα μαζί με άλλον έναν από το νοσοκομείο έκαναν την εμφάνιση τους. Σηκωθήκαμε όλοι ταυτόχρονα από εκεί που καθόμασταν και τους ακολουθήσαμε στην μεταλλική πόρτα. Όταν ακούσαμε τον χαρακτηριστικό ήχο που ανοίγει πήρα μια βαθιά ανάσα για το τι θα δουν τα μάτια μου και τι θα μείνει χαραγμένο στην μνήμη μου.

Μέσα ήταν πτώματα καλυμμένα με ένα μπλε ύφασμα. Μας πήγαν στους τελευταίους δύο όπου λογικά ήταν οι δικοί μας.

“Στεφανία Παρασκευα” είπε το όνομα της αδερφής μου και ανατρίχιασα μόνο που το άκουσα. Κρατούσε το μπλε ύφασμα και περίμενε το σινιάλο μου για να μπορέσει να το σηκώσει. Πήρα πάλι άλλη μια βαθιά ανάσα και τότε του γνεψα καταφατικά για να το σηκώσει.

Όταν είδα την Στεφανία με κλειστά μάτια φρίκαρα. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω, ποια ήταν τα σωστά λόγια, οι σωστές αντιδράσεις όταν βλέπεις έναν δικό σου άνθρωπο που από έναν άγνωστο έγινε η αδερφή σου.

“αυτή είναι” απαντάει για εμένα η μητέρα του Χρήστου και ο ιατροδικαστης συνέχισε στο επόμενο όπου ήταν ο Χρήστος. Εκεί έγιναν ακόμη χειρότερα τα πράγματα αφού είδαν για άλλη μια φορά τον δεύτερο γιο τους νεκρό. Η μητέρα του σπαραζε από τα κλάματα για την τύχη που είχε κι αυτό το μέλος από την οικογένεια τους.

Μου βγήκε πολύ νταρκ κεφάλαιο, δεν μπόρεσα να το συνεχίσω 😭οπότε έχετε ένα μικρό κεφάλαιο με 600 λέξεις αντί για 900.
-dxemyy
Vote&Coment ✨