Ένας δολοφόνος ανάμεσα μας

Κεφάλαιο 18

Μπορεί χθες να συνέβη εκείνο το περιστατικό με τον Κέβιν αλλά χάρηκα που απόλαυσα λίγα λεπτά με τον Μπερι μόνοι. Μου είχε λείψει να του μιλάω, να γελάμε για ανούσια πράγματα.

“Ηρώ;” η φωνή της στεφ με έκανε να ανοίξω τα μάτια μου πότε ξημέρωσε; αρχίζω να αναρωτιέμαι ενώ τρίβω τα μάτια μου με τα χέρια μου.

“θα βγάλεις  ρυτίδες ανόητη” μου φωνάζει ενώ πετάει μια μπλούζα μου πάνω στο κρεβάτι. Ήταν μαύρη, σήμερα ήταν η κηδεία του Κέβιν όλοι μετά από μήνες θα συναντιομασταν στο ίδιο μέρος.

“ουφ βγάλε το φόρεμα δεν θέλω παντελόνι με μπλούζα” της γκρινιάζω και εκείνη γνέφει γελώντας. Κάνει ότι της είπα και τότε βγάζει άλλο ένα μου φόρεμα που είχα κρυμμένο, όταν παρατήρησα ποιο κρατούσε έγινα κατασπρη σαν το γάλα.

“όλα καλά;” με ρωτάει και της κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά.

“το φόρεμα αυτό ήταν το αγαπημένο του Χάρη” παραδέχομαι και με κοιτάει στεναχωρημενη.

“το έβαλα και στον χορό όταν τον...” προσπαθώ να συνεχίσω αλλά οι λέξεις δεν έβγαιναν από τα χείλη μου. Μετά από τόσο καιρό γιατί μου ήταν δύσκολο να το πω;

“κατάλαβα” μου απαντάει και αφήνει πίσω το φόρεμα στην ντουλάπα. Με μιας σηκώνομαι από το κρεββάτι και της το ξανά δίνω στα χέρια για να το φορέσει. Μπορεί αυτό να μου θυμίζει παλιές αναμνήσεις αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να το φορέσει.

“ευχαριστώ” ψέλλισε κι έφυγε από το δωμάτιο με το φόρεμα στο χέρι. Έκλεισα τα μάτια μου και πήρα άλλη μια βαθιά ανάσα και την άφησα πάλι ελεύθερη πίσω στον αέρα. Σήμερα ήταν η ημέρα του Κέβιν, καλό θα ήταν να μην σκέφτομαι τίποτα άλλο.

Λίγες ώρες αργότερα αφού είχαμε ετοιμαστεί για την κηδεία και ήμασταν πια στο νεκροταφείο, είχε έρθει η ώρα να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι να πιούμε τον καφέ με αυτό το κουλαρακι που δίνουν μαζί. Είχαμε κάτσει σε ένα κυκλικό τραπέζι και κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον με μισή καρδιά.

“με την Άρτεμις πιστεύουμε πως έχουμε βρει τον δολοφόνο της Λάιλα αλλά και του Κέβιν” αποφάσισε τελικά να μιλήσει ο Μπερι και τότε γυρίσαμε όλοι να τον κοιτάξουμε.

“πως;” ρωτάει η Κέιτ χωρίς να τον κοιτάει και εκείνος ξύνει αμήχανα τον σβέρκο του. Η Άρτεμις καθόταν δίπλα μου και την παρατηρούσα που έβλεπε την άβολη κατάσταση που είχε ο Μπερι με την Κέιτ.

“ο ένας είναι ανάμεσα μας και ο άλλος είναι εκτός αλλά ήταν ανάμεσα μας” συνέχισε η Άρτεμις την πρόταση του Μπερι και τότε γυρνάνε προς την Άρτεμις. Όταν εξέφρασε την σκέψη της διάφορες περίεργες πλοκες άρχιζαν να παίζουν μέσα στο κεφάλι μου. Πρώτα απ όλα να ζουν η Κάθριν με τον Στιβ, δεύτερο να το έκανε ο αδερφός της στεφ, σχετικά για το άμα το έκανε κάποιος που είναι τώρα ανάμεσα μας δεν το πίστευα μιας που όλοι τα πηγαίναμε καλά με την Λάιλα.

“πάω τουαλέτα” δήλωσε ο Χρήστος και σηκώθηκε σιγά σιγά από την καρέκλα του. Για λίγα λεπτά έπεσε σιγή ανάμεσα μας, κανείς δεν έπαιρνε τον λόγο να μιλήσει. Μέχρι που το αποφάσισα να το κάνω.

“ο αδερφός την στεφ μου φαίνεται ύποπτος” ψιθυρισα σιγανά και γύρισαν να με δουν. Το σκεφτόμουν εδώ και πολύ ώρα αυτό.

“όπως και η πιθανότητα να ζει ο Στιβ με την Κάθριν” τελείωσα την σκέψη μου  και τότε αναστέναξαν νευριασμένα. Σήκωσα το βλέμμα μου για να τους κοιτάξω, ήταν μια πιθανότητα δεν μπορούν να την αναιρούν κατευθείαν άμα δεν το έχουμε ψάξει στα σίγουρα.

“έχει ένα δίκιο, στην κηδεία τους που έγινε δεν υπήρχαν πτώματα, είχαν άδεια φέρετρα” πρόσθεσε ο Μπερι και τότε ένιωσα καλύτερα για την σκέψη μου αλλά ταυτόχρονα και χειρότερα μιας που αυτό που υποπτευομουν ίσχυε.

“αυτό είναι κακό” πρόσθεσε ο Χρήστος και σήκωσα το βλέμμα μου να τον δω. Με κοιτούσε κι εκείνος ενώ καθόταν πάλι πίσω στην θέση του.

“ακομη κι αν ζουν, γιατί να χαραμίζουν την δεύτερη ευκαιρία που είχαν να ζουν ως ελεύθεροι πολίτες;” γκρινιάζει ο Όλιβερ και πίνει λίγο από τον καφέ του. Είχε δίκιο σε αυτό, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ήταν δολοφόνοι και ψυχασθενεις.

“συγνώμη πρέπει να φύγω” δικαιολογείτε η στεφ και σηκώνεται απότομα από την καρέκλα της ενώ συνεχίζει να κοίτα το κινητό της. Πιάνει την τσάντα της και φεύγει γρήγορα για το άγνωστο μέρος.

“τι έπαθε αυτή;” ρωτάει ο Χρήστος ενώ την παρακολουθεί που φεύγει και του απαντάει ο Όλιβερ πως δεν γνωρίζει.

[…]

Είχα γυρίσει επιτέλους από την κηδεία του Κέβιν στο σπίτι και ήμουν κουρασμένη ψυχολογικά. Ενώ είχα ενέργεια για να κάνω μέχρι και ολικό καθάρισμα σε όλο το σπίτι σωματικά, ψυχικά ήθελα να πέσω κάτω.
Άφησα ελεύθερο όλο μου το σώμα να πέσει κάτω στον καναπέ, έκλεισα τα μάτια μου και αποφάσισα να βάλω τις σκέψεις μου σε μια θέση. Ξαφνικά το κινητό μου με έκανε να σταματήσω ότι έκανα και να σηκωθώ να δω τι είχε γίνει.

“παρακαλώ;” απαντώ στο άγνωστο τηλεφώνημα και περιμένω απάντηση. Στην αρχή δεν έλεγε κάτι οπότε ξανά ρώτησα μέχρι που άκουσα την αστυνομικό να μιλά για μια δολοφονία που έγινε πριν κάτι λεπτά. Όσο μιλούσε δεν καταλάβαινα, το μόνο που είχα ακούσει καθαρά ήταν το όνομα της αδερφής μου και έπειτα του Χρήστου. Μετά από αυτό τα αυτιά μου άρχιζαν να βουίζουν και ο ήχος να με ενοχλεί. Είχα χάσει τα λόγια μου..

-dxemyy
Vote&Coment✨