Ένας δολοφόνος ανάμεσα μας

Κεφάλαιο 12

"χει πως πήγε;" με ρωτάει η ζωή ενώ περιμένει μια απάντηση, ωστόσο της έδωσα ένα απλό χαμόγελο και το ανταπέδωσε και εκείνη

"χαχαχα τέλεια" λέει ενώ κοιτάει την σακούλα. Ήξερε τι ήταν, βασικά όλοι ήξεραν. Όταν έβλεπες να κρατάει κάποιος μια τέτοια τσάντα σήμαινε πως θα προσπαθήσει για την αποφυλάκισή του ή για μείωση χρόνου.

Εκτός φυλακής

"πως είναι;" η πρώτη ερώτηση που ήρθε στο μυαλό μου για να τον ρωτήσω.

"καλά αν και μου είπε σε μια φάση ένα μικρό ψέμματακι" παραδέχεται ενώ ξεφυσαει με αναστεναγμό.

"τι εννοείτε;" λέει η Στεφανία αλλά δεν απαντάει.

"την ρώτησα πως τα καταφέρνει εκεί και είπε πως όλα είναι καλα. Δεν είναι όμως καλά το έβλεπα από τα μάτια της πόσο ταλαιπωρημενα και τρομαγμένα" λέει ενώ κρατιέται να μην ξεσπάσει από τα νεύρα που κρατάει εδώ και ημέρες.

" θείε θα βγει σύντομα" προσπαθεί να τον ανακουφίσει η Στεφανία με τα λόγια της ενώ εκείνος κοιτάει έξω από το παράθυρο.

" το ξέρω αυτό, απλός δεν της άξιζε όλο αυτό" της απαντάει εκνευρισμενος και εκείνη τον κοιτάει χωρίς να του απαντήσει.

"τέλος πάντων σημασία έχει το αύριο τώρα" λέει ο Χρήστος ενώ κάνει την κούπα του κύκλους γύρω από αυτή σιγά σιγά για να μην χυθεί και ο καφές.

" ναι, 9 δεν είπαμε; " ρωτάει ο Όλιβερ και γνέφει καταφατικά η Κέιτ.

"ωραία αντε να δούμε" είπα ψιθυριστά ενώ έπιασα την κούπα μου για να πιω μια γουλιά καφέ.

{...}

"αντε που ήσουν τόση ώρα;" με ρωτάει ο Όλι όσο ερχόμουν προς το μέρος τους ψιθυριστά.

" συγνώμη με πήρε ο ύπνος, διάβαζα για την σχολή" δικαιολογουμαι ενώ καταλαβαίνει πως λέω ψέμματα.

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ είχα αγχωθεί για την σημερινή ημέρα. Άμα πήγαινε κάτι λάθος; τι θα κάναμε; Δεν είχαμε σκεφτεί αυτήν την περίσταση.

"τι έχασα;" τον ρωτάω ενώ παρατηρώ τον χώρο. Πραγματικά πολύ μεγάλος χώρος, σε έκανε να νιώθεις άβολα αλλά και άσχημα λες και έχεις κάνει κάτι και ετοιμάζεσαι να δικαστής.