Ένας δολοφόνος ανάμεσα μας

Κεφάλαιο 14

Είναι σαν αυτό που έλεγε η μάνα μου, εδώ η κόλαση εδώ και ο παράδεισος. Όταν πεθάνουμε θα φύγουμε από εδώ καθαροί.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι τι κάναμε εμείς για να πληρώνουμε όλα αυτά; Μετά από τέσσερα χρόνια αφού είχα αφεθεί ελεύθερη ξανά βρισκόμουν σε παρόμοια κατάσταση με τότε.

Ένα νεκρό παγωμένο σώμα να βρίσκετε πάλι κοντά μου και εγώ όπως ήμουν ένας λευκός τοίχος πριν, είμαι  ένας κόκκινος, ξερός αλλά και ακατάστατος. Το παγωμένο βλέμμα μου ξύπνησε πάλι αναμνήσεις, αναμνήσεις που δεν ήθελα να ξυπνήσω ποτέ ξανά.

Να μαι όμως πάλι

Η παιδική φίλη μου κείτεται πλέον στο έδαφος με κηλίδες αίματος να την περιτριγυρίζουν. Γιατί σε εμάς; γιατί;

"Ηρώ πρέπει να φύγουμε" ακούω ίσα ίσα την φωνή του Όλιβερ να μου λέει ξανά, τι πρέπει να κάνω αλλά και πάλι και που το λέει ακούω άλλες σειρήνες στο μυαλό μου να μου λένε...όχι,Μείνε εδώ. Εσείς φταίτε.

"γαμω Ηρώ όχι πάλι τα ίδια" ξανά φωνάζει και τότε ξυπνάω. Οι σειρήνες μπορεί να ακούγονται ακόμη στο μυαλό μου αλλά δεν θα τις επιτρέψω να με εμποδίσουν στο να μιλήσω.

"κοίτα όλο αυτό!" φωνάζω με δάκρυα μες τα μάτια μου.

"πάλι κάποιος πέθανε, πάλι κάποιος είναι από εμάς, πάλι κάποιος θα πάει φυλακή χωρίς να φταίει, πάλι το πτώμα είναι κοντά μας!" φωνάζω ενώ δείχνω με το χέρι μου την Λάιλα.

"ηρεμήστε, πρέπει να φύγουμε πριν" μας λέει ο Χρήστος και τον σταματώ κατευθείαν. Πριν καν όμως αρχίσω να μιλώ οι σειρήνες από τα αστυνομικά περιπολικά ακουγόταν όλο και πιο κοντά σε εμάς.

"φακ!" βρίζει ο Κέιτ και αρχίζει ο τρόμος να με κυριεύει πάλι.

"τι να κάνουμε;" ρωτάει η Στεφάνια αλλά κανείς δεν βγάζει μιλιά. Τι να κάνουμε; Τίποτα. Όπως κάναμε και τότε.

[...]

Δωμάτιο Ανάκρισης

Μας είχαν βάλει όλους στο ίδιο δωμάτιο, αυτήν την φορά χωρίς τις κρύες μεταλλικές χειροπέδες στα χέρια μας.

"και τώρα;" ρωτάει ο Μπερι ενώ στέκεται στην γωνία του δωματίου.