Ένας δολοφόνος ανάμεσα μας

Κεφάλαιο 8

Η προηγούμενη ημέρα ήταν μια από τις καλύτερες μας, μάθαμε την αλήθεια και γελάσαμε πραγματικά μετά από τόσο καιρό.

Σήμερα είναι Χριστούγεννα και θα τα περάσουμε όλοι με τους γονείς μας. Εγώ από την άλλη είπα ψέμματα πως θα αργήσω, ήθελα να τελειώσω το γράμμα που ήθελα να της δώσω, ήταν μεγάλο περίπου τέσσερις σελίδες. Της έγραψα μέχρι και για τι έκανα όσο ήμουν στην σχολή.

"Μπερι θα έρθεις;" εμφανίζεται η μικρή μου αδερφή, είναι μόλις 7 χρόνων και ξέρει πάντα πως να μου μιλήσει για να νιώσω καλά.

"ναι ένα λεπτακι σπορε" της λέω και γελάω ενώ αυτή κατσουφιαζει για το ψευδώνυμο που της έχω βγάλει.

"ωραία γιατί το τραπέζι είναι έτοιμο " μου λέει ενώ φεύγει από το δωμάτιο μου, γύρισα πάλι προς το γραφείο μου και κοιτούσα το γράμμα. Το διπλωσα και το έβαλα σε ένα από τα βιβλία της σχολής και έφυγα από το δωμάτιο μου.

"χρόνια πολλά καλά Χριστούγεννα" λέγαμε όλοι με ένα χαμόγελο στα χείλη, πίναμε, τρώγαμε χωρίς να υπάρχει αύριο.

Τα απαίσια κρύα αστεία του θείου Αλέξη τα ακούγαμε όλη την ώρα, φυσικά η γυναίκα του η Νίκη τον σπαματαγε στα πιο πολλά γιατί ήταν απαίσια η άνω των δεκαοχτώ.

" Αλέξη έχουμε την μικρή!" του έλεγε συνέχεια αλλά τίποτα ήταν μεθυσμένος.

"κλείστε της τα αυτιά τότε" της λέει ως απάντηση ενώ εκείνη παίρνει βαθιές ανάσες από αυτά που ακούει.

"μην ανησυχείς έτσι κι αλλιώς είναι η ώρα να πάει η μικρή για ύπνο" τους αναφέρω ενώ ρίχνω μια ματιά στην μικρή που κοιμάται πλέον στην αγκαλιά της μαμάς για άλλη μια φορά.

" Μπερι αγόρι μου μπορείς να την πας;" με ρωτάει η μάνα μου και γνεφω ενώ σηκώνομαι από την καρέκλα μου. Η δόνηση από το κινητό μου με σταμάτησε λιγάκι, σκέφτηκα πως θα απαντήσω μετά μπορεί να περιμένει αυτό έτσι κι αλλιώς είναι Χριστούγεννα.

Παίρνω αγκαλιά την μικρή και φεύγω γρήγορα από το τραπέζι για να ανέβω τις σκάλες και έπειτα να πάω στο δωμάτιο της.

Έπιασα το πομολο της πόρτας για να ανοίξω όταν ξανά ένιωσα το κινητό μου να δονείται πάλι στην πίσω τσέπη μου. Αναστέναξα λιγάκι γιατί έπρεπε πρώτα να τακτοποιήσω την μικρή και μετά οποίος με ενοχλούσε με μανία.