The Witch and the Vampire

Chapter 54

MILLIE'S POV

Agghhh! It's so painful! My chest feels so heavy and burning up! All I could hear right now is the loud noise of my beating heart.

Mabuti nalang at nasa loob na ako ng kwarto ko. Medyo masama rin ang panahon ngayon. Kanina habang naglilinis ako, biglang umulan. Ngayon naman ay kasing lakas na ng bagyo ang ulan at medyo mataas na ang mga alon. I am scared pero walang tatalo sa sakit na nararamdaman ng dibdib ko! Bakit pa nagsabay ito!

I am catching my breath because I'm running out of it! Sweats tickles down my forehead. Impit akong sumigaw sa sakit. I can't breath anymore! Looks like my lungs are corrupting.

Natumba ako sa kama dahil sa malakas na pag galaw ng barko. Wala na akong lakas para tumayo pa. Nanatili akong nasa sahig habang mahigpit na hawak ang dibdib kong matindi ang kirot.

"LULUBOG NA ANG BARKO!"

The noise of the powerful weather and the noise of the people are making me dizzy. Hindi na ako makagalaw pa. I want to sleep. I want to end this. I want to end this suffering. Ayoko na.

Baka hanggang dito na lamang ako. Kung mabubuhay pa ako, tiyak na hindi na ako makakatakas pa sa lakas ng bagyo. Sino ba ang makakasurvive sa ganitong kalakas na bagyo? I'll die both ways.

Pinikit ko ang mga mata ko at hinayaan ang sarili na lamunin ng kadiliman. I could already smell the breathe of the sea inside this room. The vast wind is currently seeking its way in the tightly closed window. Alam kong mawawalan na ako ng malay nang bumukas ang pintuan sa silid na kinaroroonan ko. Hindi ko na idinilat ang mga mata ko sa labis na panghihina. All I could sense are their noice, the strong wind and the mighty tidal waves. At last. My chest started to feel nub and so is my body. My hearing is not working anymore and all I could feel is almost nothing.

***********

I feel cold.

I am shaking.

Am I dead already?

Idinilat ko ang mga mata ko.

Asul. Itim.

Iyan ang mga nakikita ko.

Asan ako?

"Hindi ka pa patay."

May umalalay saakin para umupo. Ang init ng katawan niya samantalang ang lamig-lamig ng akin.

"N-nasaan ako?" Tanong ko. Nilingon ko ang umalalay saakin. My heart skipped a beat when I saw the centaur. Does that means that I'm not dead yet? Or sabay kaming namatay sa paglubog ng barko? Hindi ko maintindihan.

"Nasa kuweba ka. Bago pa man lumubog ang barko, mabuti na lang at natangay tayo rito." Paliwanag niya.

Oh.

Hindi pa pala ako patay.

Can I consider myself lucky? Or not?

Lucky because I survived all the pain and death trials?

Or worse because the longer it is, the more suffering I'll be facing? Why can't I just die already?

"Luckily, we survived that terrific storm. Damn that storm! Sinira niya ang barko ko!" The centaur said.

I don't know if I could consider that lucky. Napahinga ako ng malalim at niyakap ang sarili ko. Sobrang lamig sa loob ng kwebang ito.

"N-nasaan na pala ang iba nating mga kasama?" Tanong ko.

"Nasa ibang parte sila ng kweba. Tayong dalawa lang ang inanod rito."

Hindi ko maintindihan ang sinabi niya. My mind is not yet in the state of thinking hard right now. Sa huli ay hindi ko nalang inintindi dahil labis na ang panginginig ng katawan ko at mukhang napansin niya naman iyon. Niyakap niya ako at ginamit niya ang kanyang katawan para balutin ako.