Camp Alaya Series #1: Eyes Locked, Hands Locked (Completed)

Chapter 5

#ELHL05 || Esteen Samantha Vinzon

"Umuwi ka ng maaga mamaya Esteen, dadating ang daddy mo." A woman's voice reminded.

"Okay po."

Maaga akong umuwi noong araw na iyon para sana hindi maabutan ang pag-uwi ng ama, pero pagdating ko ay nandoon na siya sa sala, nakaupo sa sofa at madilim ang mukhang hinihintay ang pagdating ko.

"Bakit ngayon ka lang?" Madiin ang paraan ng bawat bigkas niya sa mga salita.

My hands trembled in fear after meeting his lethal eyes. Itinago ko iyon sa likod at pinilit na makatayo ng tuwid sa harapan ng amang may galit ang mukha ngayon.

"Alas singko po ang tapos ng klase namin." I nervously explained.

"Yes. I know that and it's already six o'clock in the afternoon. Ang alam ko ay wala pa sa kalahating oras ang byahe pauwi. Isang oras kang late." He gritted his teeth while his firm eyes are still at me.

Mahigpit si Daddy, sobra. Mismong pag-uwi ng late ng kahit ilang minuto lang ay nagagalit na siya. Even with a reasonable reasons ay hindi niya pinapalampas. It's suffocating but since he's my father, I let him do what he wants.

"You can ask the driver po kung bakit ngayon lang kami nakadating." I politely uttered.

His face turned crimson red in furiousness.

"Inuutusan mo ako?" Halos maipikit ko ang mga mata ng itapon niya sa akin ang kanyang nakamamatay na tingin. This is why I don't like looking at his eyes. I feel like I'll die anytime.

"N-no daddy." I stuttered as I averted my eyes. I harshly pinched my hands to calm myself.

"Go to your room now. Hindi ka maghahapunan." He commanded. Namuo ang luha sa mga mata ko. Wala naman akong ginagawang masama, bakit nagagalit siya?

Tiningnan ko siya sa mga mata-determinadong ipaglaban ang sarili.

Nanlalaki ang mga mata niya sa galit na sinuklian ang mga tingin ko. Ang determinasyong nabuo sa utak ay kaagad na nawala. I lowered my head and heave a sigh while slightly bitting the inside of my cheeks.

"I already said my order, Esteen. Don't make me repeat myself."

Tahimik na nagbagsakan ang mga luha sa mata ko. Hindi na naman ako makakapaghapunan, itutulog ko na naman ang gutom na nararamdaman.

"Esteen, anak." Mahinang boses ng ina ang gumising sa aking mahimbing na pagtulog.

Agad akong lumapit sa pintuan at pinagbuksan siya habang marahang kinukusot ang mga matang nakapikit pa dahil sa antok na nararamdaman.

"Kumain ka na muna." She immediately close the door of my room in a silent way. Afraid that my father will see us.

"Si daddy po?" I nervously uttered.

She slowly shook her head while her worried eyes are on me. "Tulog na ang daddy mo. Sige na. Bilisan mo ang pagkain, baka mahuli tayo."

Agad akong tumango at kinain ang dala niyang pagkain. Kaunti lang iyon pero sapat na para maibsan ang gutom na nararamdaman ko.

"Thank you, mommy." I sincerely said with my teary-eyes. She gave me a small smile and kiss the top of my head.

"Magpababa ka muna ng kinain bago bumalik sa pagtulog, Esteen. Mahal kita anak." She tenderly said that made me smile widely.